ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

 

Η ‘εθνική ημέρα των ατόμων με αναπηρία’, μια ημέρα (όπως και αυτή της ‘ψυχικής υγείας’, της ‘γυναίκας’, της ‘μητέρας’, της ‘καταπολέμησης της φτώχειας’ κοκ), που η ίδια η καθιέρωσή της αποτελεί, ταυτόχρονα, άλλοθι, εμπαιγμό και σήμα κατατεθέν των διακρίσεων, της εγκατάλειψης, της απόρριψης και του αποκλεισμού των κοινωνικών ομάδων στις οποίες αναφέρεται - συμπίπτει φέτος με την κλιμάκωση των καταστροφικών, για τη ζωή όλων μας, μέτρων του  περιβόητου ‘μνημονίου’, που η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εφαρμόζει κατ΄ εντολήν της τρόικας.

Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα των ‘ατόμων με αναπηρία’, που καλεί η Ε.Σ.ΑμεΑ και άλλοι φορείς, καρπός της απόγνωσης και του θυμού των άμεσα ενδιαφερομένων και των οικογενειών τους μπροστά στην κατεδάφιση του ανέκαθεν υποτυπώδους (σ΄ αυτή τη χώρα) συστήματος προνοιακών παροχών και υπηρεσιών και της εξαθλίωσης στην οποία σπρώχνεται το σύνολο των λεγόμενων ‘ευπαθών  ομάδων’ μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, πρέπει ν΄ αποτελέσει όχι μια επετειακή εκδήλωση, αλλά την αρχή αγώνων διαρκείας. Δεν είναι τυχαίο ότι η ‘συμβολή’ του ΣΕΒ στην ‘εθνική ημέρα των ατόμων με αναπηρία’ ήταν η απαίτησή του (προς την πάντα πρόθυμη και υπάκουη στις απαιτήσεις του κυβέρνηση), που δημοσιοποιήθηκε σήμερα (1/12), να μειωθεί η ποσόστωση, που ισχύει σήμερα, σχετικά με το υποχρεωτικό ποσοστό επί των προσλήψεων, το οποίο πρέπει να καλύπτεται από ‘ειδικές κατηγορίες’ (όπως ΑμεΑ, πολύτεκνοι κλπ), από 8% σε 4%...

Το κίνημα αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει ν΄ αποτελέσει αντικείμενο της χειραγώγησης και των όποιων μικροπολιτικών επιδιώξεων, αλλά να συνδεθεί με το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα όλων, εργαζόμενων και μη : δικαιώματα, κοινωνικές παροχές, αξιοπρεπείς και ολοκληρωμένες κοινοτικές υπηρεσίες, κοινωνική ενσωμάτωση, εργασία, είναι δυνατά μόνο πάνω  στα συντρίμμια του ‘μνημονίου’ ΕΕ/ΔΝΤ.

Αν πραγματικά θέλουμε κίνημα και όχι χειραγώγηση, πώς μπορούμε να κακοποιούμε τόσο βάναυσα την πραγματικότητα που ζει ο καθένας μας σήμερα, με τον ισχυρισμό ότι ‘είμαστε βέβαιοι, ότι εσείς (ο πρωθυπουργός) δεν θα επιτρέψετε την λήψη πολιτικών που δεν συνάδουν με τις αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η Δημοκρατία και το Κοινωνικό Κράτος’;

Σε ποιόν απευθύνεται αυτό; Σ΄ αυτόν ακριβώς που εδώ και ένα χρόνο έχει με ζήλο και υπακοή επιδοθεί (ως πεμπτουσία και αποστολή της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ως υπάλληλος και φερέφωνο των επιταγών της τρόικας και των διεθνών τραπεζιτών) στην ολοσχερή καταστροφή του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας υγείας και του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων…

Συνυφασμένη με μια διαδικασία χειραφέτησης είναι και η επερώτηση της εύκολης χρήσης της έννοιας ‘ανάπηρος’. Αφορά το άτομο ή την αλληλεπίδρασή του με την κοινωνική του συνθήκη, η οποία δεν του επιτρέπει ν΄ ασκήσει ρόλους που είναι φυσιολογικοί γι΄ αυτό (ανάλογα με την ηλικία, το φύλο, κοινωνικούς και πολιτιστικούς παράγοντες);

Η αναπηρία (σύμφωνα και με τον Π.Ο.Υ.) είναι, εξ΄ ορισμού, ‘κοινωνική αναπηρία’. Είναι η έλλειψη στέγης, η έλλειψη (ή οι διακρίσεις στο χώρο της) δουλειάς, η έλλειψη οικονομικών πόρων, μια οργάνωση της πόλης δύσβατη, αποπνικτική και εχθρική για όλους  (η ‘ανάπηρη πόλη’, όπως αναδεικνύεται μέσα από κινηματικές δράσεις στη Θεσσαλονίκη), που κάνουν ν΄ αναδυθεί η αναπηρία ως αδυναμία ανταπόκρισης στους κατάλληλους κοινωνικούς ρόλους.

Ο κοινός τόπος συνάντησης όλων όσων καταπατούνται τα δικαιώματα δεν είναι το χωνευτήρι “αναπηρία”, αλλά το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα και το κυρίαρχο επιστημονικό παράδειγμα, ως παράδειγμα κοινωνικού ελέγχου.

Από την άλλη, είναι αδιανόητη η χρήση όρων όπως ‘ψυχική αναπηρία’, σε συνάρτηση, μάλιστα, με κινήσεις ενσωμάτωσης, αφομοίωσης, συγχώνευσης των κινημάτων και των συλλογικοτήτων ‘χρηστών’ και ‘πρώην χρηστών’ ψυχικής υγείας, των οργανώσεων οικογενειών ψυχικής υγείας κλπ, στο λεγόμενο ‘αναπηρικό κίνημα’.

Είναι ένα πράγμα η από κοινού διεκδίκηση κάποιων κοινών αιτημάτων και τελείως άλλο η ισοπεδωτική ταύτιση εμπειριών τελείως διαφορετικής προέλευσης, άλλοτε ανοιχτά και άμεσα και άλλοτε έμμεσα, μέσω μιας οπορτουνιστικής συγχώνευσης οργανώσεων και κινημάτων.

Η αναγωγή της ψυχικής οδύνης/ψυχικής αρρώστιας σε ‘αναπηρία’ αναπαράγει τα στερεότυπα της μειονεκτικότητας, της ελλειμματικότητας κοκ του ψυχικά πάσχοντος υποκειμένου, ως ενός ατόμου του οποίου η ψυχική οδύνη, ως εκ προοιμίου κάτι ‘αρνητικό’, καναλιζάρεται σε λογικές συντήρησης, ελέγχου, περιθωριοποίησης, αντί ‘ανάρρωσης’, αυτονομίας, χειραφέτησης.

Μπροστά στη νέα, χωρίς προηγούμενο, περίοδο που έχουμε εισέλθει, μπροστά στους αγώνες που έχουν ξεκινήσει και που, κυρίως, είναι μπροστά μας, το ν΄ αποσαφηνίζονται μερικά ζητήματα, όπως τα παραπάνω, είναι μια εκ των ουκ άνευ προϋποθέσεων για την ανάδυση, την ενδυνάμωση και την ανεξάρτητη, πέρα από την όποια χειραγώγηση, κινητοποίηση των νέων υποκειμένων, σε σύνδεση με το γενικότερο κοινωνικό κίνημα.

1/12/2010

 

Magazine - Other articles