Το Σάββατο 15/10, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο φεστιβάλ nefele στην Καλών Τεχνών. Το φεστιβάλ διοργανώθηκε από την Μ.Κ.Ο. «ΕΔΡΑ» (ή Κ.Σ.Δ.Ε.Ο. «ΕΔΡΑ» όπως επισήμως ονομάζεται) με γενικό στόχο – όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα τους – «την ενίσχυση της καλλιτεχνικής δημιουργίας που συνδέεται με τη Ψυχική Υγεία, επιδιώκοντας τη διεύρυνση των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων προς όφελος των καλλιτεχνών, τον εμπλουτισμό των θεραπευτικών διαδικασιών  και την αντιμετώπιση του στίγματος προς όφελος των πασχόντων και της κοινωνία ως συνόλου».
Καθώς όμως το κείμενο καλωσορίσματος του φεστιβάλ ήταν γραμμένο στη γλώσσα του «κερδοσκοπικού ανθρωπισμού», αποφασίσαμε να το «μεταφράσουμε» και να το μοιράσουμε στο φεστιβάλ.









Αρ. Πρωτοκόλλου: 8/2016

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) Αρ. επικύρωσης: 28397/6023 ΑΦΜ: 997507589

Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 2016

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

Tην Τετάρτη, 19 Οκτωβρίου 2016, εκδικάζεται η αγωγή του συναδέλφου και μέλους του Σωματείου μας, Γιώργου Ευθυμίου, κατά της ΜΚΟ «ΕΔΡΑ», η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο της ψυχικής υγείας.

Ο συνάδελφος, ασκώντας τα επιστημονικά και θεραπευτικά του καθήκοντα και με γνώμονα τη δεοντολογία που δεσμεύει κάθε επιστήμονα που απασχολείται στον ευαίσθητο αυτό χώρο, υπερασπίσθηκε τα δικαιώματα των ενοίκων σε οικοτροφείο της ΜΚΟ, με αποτέλεσμα να απολυθεί εκδικητικά.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος Ευθυμίου αντιμετώπισε εκδικητικές συμπεριφορές και βλαπτικές μεταβολές των όρων εργασίας του από τη ΜΚΟ, ως αποτέλεσμα αποκλειστικά της ευσυνείδητης άσκησης των καθηκόντων του, η οποία αντιτίθετο στις πρακτικές της ΜΚΟ «ΕΔΡΑ». Τέτοιου τύπου εκδικητικές συμπεριφορές δεν σπανίζουν στο χώρο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Αντίθετα, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως αποτελούν συνήθη πρακτική έναντι εργαζομένων που διεκδικούν το σεβασμό των εργασιακών τους δικαιωμάτων, αλλά και των δικαιωμάτων των εξυπηρετούμενων, τα οποία καταστρατηγούνται, παρά την επίκληση του κοινωνικού συμφέροντος από πλευράς των κατά τα άλλα μη κερδοσκοπικών και κοινωνικά «ευαίσθητων» οργανώσεων.

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) στηρίζει πλήρως τις διεκδικήσεις του συναδέλφου, ο οποίος διακινδύνευσε τη θέση εργασίας του, προκειμένου να υπερασπισθεί την αξιοπρέπεια των πλέον ευάλωτων ασθενών, και ζητά την πλήρη και ουσιαστική δικαίωση των αιτημάτων του.














Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων, Αθήνα, Τηλ: 6947596967



ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟ «ΚΑΡΑΒΑΝΙΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Ενα «Καραβάνι Αλληλεγγύης» από την Γαλλία έρχεται στις 20 Οκτωβρίου στην Ελλάδα, μεταφέροντας φάρμακα και άλλο ιατρικό υλικό, που έχει μαζευτεί εκεί από την συλλογικότητα «Αλληλεγγύη Γαλλία-Ελλάδα για την Υγεία», από κοινού με πολλές άλλες συλλογικότητες, προκειμένου να δοθεί σε αυτοοργανωμένα Κοινωνικά Ιατρεία/Φαρμακεία Αλληλεγγύης που δημιουργήθηκαν και λειτουργούν στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης και της κατάρρευσης των υπηρεσιών Υγείας λόγω των διαδοχικών μνημονίων.
Το καραβάνι θα ξεκινήσει στις 15/10 από τη Λυόν και από τις 22/10 θα είναι στη Αθήνα. Στις 23 Οκτώβρη, στο χώρο του Κοινωνικού Ιατρείο Αλληλεγγύης Ιλίου (Ιδομενέως 32), οργανώνεται εκδήλωση για την υποδοχή του καραβανιού, με την συμμετοχή, εκτός του ΚΙΦΑ Ιλίου και των Κοινωνικών Ιατρείων/Φαρμακείων Κ.Πατησίων, Ν.Φιλαδέλφειας/Ν.Χαλκηδόνας/Ν.Ιωνίας, Εργατικής Λέσχης Νέας Σμύρνης, Σαλαμίνας και της Λαϊκής Συνέλευσης Αγίου Νεκταρίου Βόλου.
Στην εκδήλωση έχουν κληθεί να πάρουν μέρος και άλλες πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, που εμπλέκονται σε πρακτικές κινηματικής αλληλεγγύης, ενάντια σε λογικές φιλανθρωπισμού, όπως, επίσης, και άτομα που καταφεύγουν στα αυτοοργανωμένα Ιατρεία για να βρουν την ιατρική φροντίδα που δεν βρίσκουν αλλού και τα φάρμακα που αδυνατούν να πληρώσουν, ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι, που αδιακρίτως πλήττονται από την διαλυτική κρίση του συστήματος Υγείας, καθώς επίσης, πρόσφυγες και μετανάστες.
Τα αυτοοργανωμένα Ιατρεία δεν ήρθαν για να αντικαταστήσουν την δημόσια υγεία, ούτε για να λειτουργήσουν, άμεσα ή έμμεσα (και φανερά ή συγκαλυμμένα) ως συμπληρωματικά εργαλεία των ασκούμενων κυβερνητικών πολιτικών, που συστηματικά απεξαρθρώνουν την δημόσια υγεία, οδηγώντας στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της.
Τα αυτοοργανωμένα Ιατρεία θα συνεχίσουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους αμφισβητώντας, ταυτόχρονα, και παλεύοντας ενάντια στις ασκούμενες πολιτικές, ενάντια την διαλυτική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των υπηρεσιών, σε σύνδεση πάντα με την επιδίωξη ενός άλλου προτάγματος για την Υγεία, αυτού που θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο και την ολότητα των αναγκών του ως υποκειμένου.
Για μια δημόσια και δωρεάν Υγεία, κάτω από το έλεγχο των εργαζόμενων σ΄ αυτήν, των ανθρώπων που λαμβάνουν υπηρεσίες και της κοινωνίας.
Η αυτοοργάνωση είναι νοητή μόνο πάνω σ΄ αυτή τη βάση και στην εκδήλωση της υποδοχής του καραβανιού θα έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε με τους Γάλλους αλληλέγγυους τις εκατέρωθεν εμπειρίες μας από αυτή την θεμελιακή διάσταση του όποιου κινηματικού εγχειρήματος αμφισβητεί έμπρακτα την «υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».
Καλούμε όλους και όλες να πάρουν μέρος στην εκδήλωση υποδοχής του «Καραβανιού Αλληλεγγύης» από τα Γαλλία, την Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2016, 11.30 πμ, στο χώρο του ΚΙΦ Ιλίου, Ιδομενέως 32.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ



ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ (ΔΙΑΛΥΣΗΣ) ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΕΙΑΣ



Πιο μουδιασμένη από ποτέ η ελληνική ψυχιατρική κοινότητα υποδέχεται, φέτος, την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτώβρη), αυτή την ετήσια φιέστα του ΠΟΥ, μέσω της οποίας όλοι συνήθιζαν να θυμούνται, με απλώς εθιμοτυπικό τρόπο και για μια και μόνο μέρα, ότι υπάρχει και Ψυχική Υγεία, που χρειάζεται να έλθει στο κέντρο της προσοχής μας. Για να την ξεχάσουν και πάλι από την αμέσως επόμενη μέρα, καθώς η ίδια κυρίαρχη κατασταλτική ψυχιατρική, και την ίδια μέρα της φιέστας, όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, συνέχιζε να ασκείται αδιαπραγμάτευτα, πίσω από ορατά και αόρατα τείχη, ως ένας μονόδρομος για την κατανόηση και την αντιμετώπιση των αναπάντητων αναγκών του ψυχικά πάσχοντος υποκειμένου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι φέτος, σε μιαν εκδήλωση που οργανώνει επί του προκειμένου η ΕΨΕ, η ενασχόληση δεν αφορά κάποιες μεγαλεπήβολες θεματικές, όπως αυτές των προηγούμενων ετών, αλλά κάτι το πολύ άμεσο και πρακτικό : την «επείγουσα ψυχιατρική». Αυτό, δηλαδή, στο οποίο η κυρίαρχη ψυχιατρική έχει αναγάγει την ψυχιατρική φροντίδα ήδη από την προ των μνημονίων εποχή, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, εν μέσω της καταλυτικής αποσάρθρωσης του όλου συστήματος: στην αντιμετώπιση του «επείγοντος». Την διαχείριση, δηλαδή, καταστάσεων «κρίσης» όλο και περισσότερων ανθρώπων, άκρως εξουθενωμένων και κοινωνικά εκμηδενισμένων (αυτών και των οικογενειών τους) από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, μέσω των διαδικασιών της ακούσιας νοσηλείας (στο 55-60% των εισαγωγών), που θα έχουν, συνήθως μέσα σε μια κλινική γεμάτη ράντζα, μιαν αντιμετώπιση πυροσβεστικού χαρακτήρα και καταστολής των συμπτωμάτων (μέσω της μηχανικής και/ή της χημικής καθήλωσης), για να επανέλθουν, ανάλογα με τον θεράποντα και την κλινική, ταχέως, με τα λεγόμενα «αιματηρά εξιτήρια», ή πιο αργά, στις ίδιες συνθήκες του κοινωνικά και θεραπευτικά αβοήθητου, που παράγουν και παροξύνουν την οδύνη και τις λεγόμενες υποτροπές της.

Η ψυχιατρική, λοιπόν, δεν έχει να ασχοληθεί παρά με το «επείγον», αυτό που η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, παράγει μέσα από τον τρόπο που λειτουργεί, τον οποίο, πολύ περισσότερο, ουδόλως αμφισβητεί ως τρόπο σκέψης και πράξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ, στα λόγια, πολλοί μιλούν για ανάγκη κοινοτικών υπηρεσιών (τις οποίες, όμως, ουδόλως επιδιώκουν έμπρακτα και «λειτουργώντας προς» αυτές, μέσα από την αμφισβήτηση των ιδρυματικών κανόνων και πρακτικών) κανείς δεν αναφέρεται στο σκάνδαλο της χρησιμοποίησης ενός κτιρίου αξίας 7.3 εκ. ευρώ, το οποίο παραχωρήθηκε στο ΨΝΑ, μέσω ΕΣΠΑ, για λειτουργία Κέντρου Ψυχικής Υγείας (στο Γκάζι), για την μεταστέγαση οικοτροφείων και των εξωτερικών ιατρείων του ψυχιατρείων - χρήσεων που καμιά σχέση δεν έχουν με ΚΨΥ.

Η αρμόδια ηγεσία του Υπουργείου Υγείας δεν κάνει άλλο από το να διαχειρίζεται  την διάλυση των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, συμβάλλοντας σε αυτή τη διάλυση και αναλωνόμενη σε ατέρμονες συζητήσεις και συσκέψεις επιτροπών για μια «διοικητική μεταρρύθμιση», που, για μιαν ακόμη φορά, ανάγεται σε μιαν απλή «έκθεση ιδεών» (και μάλιστα, «κακών ιδεών») για μια Τομεοποίηση που ποτέ δεν θα γίνει, δίνοντας, όμως, μέσα από το σχετικό νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί, δυνατότητες για αποφασιστικό ρόλο επί των τεκταινομένων στις ΜΚΟ. Τη στιγμή που, αυτές οι τελευταίες έχουν ξανάρθει, ως ήταν αναμενόμενο, στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Οχι μόνο λόγω των σκανδάλων διαφθοράς σε κάποιες από αυτές, που εξακολουθούν, στην ουσία και σε όλη τους την έκταση, να μην αντιμετωπίζονται και από την παρούσα, δήθεν «αριστερή», κυβέρνηση (που, όπως σε όλα, και εν προκειμένω, άλλα έλεγε όταν ήταν αντιπολίτευση), αλλά και γιατί οι ΜΚΟ αποτελούν επιλογή και τέκνο της ΕΕ. Αυτής της ΕΕ που επιβάλει τα μνημόνια και καταστρέφει τις πλατειές λαϊκές μάζες, μεταξύ των οποίων και τους, ως επί το πλείστον, από τα φτωχά λαϊκά στρώματα προερχόμενους ψυχικά πάσχοντες.

Παρ΄ όλα όσα λένε οι κυβερνώντες, το κλείσιμο των τριών εναπομεινάντων ψυχιατρείων έχει μπει ξανά στο προσκήνιο και η όλη διαπραγμάτευση αφορά απλώς τον τρόπο και τους ρυθμούς που θα γίνει. Το νομοσχέδιο για την «διοικητική μεταρρύθμιση» δεν είναι παρά ένα εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση. Κλείσιμο ως κατάργηση, χωρίς καθόλου εναλλακτικές κοινοτικές υπηρεσίες. Για τον χώρο που έχει ανοιχτεί και τον ακόμα μεγαλύτερο που θ΄ ανοίξει με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων, προαλείφονται οι γνωστές μας ΜΚΟ. Αλλωστε, αυτή είναι μια διαδεδομένη πρακτική σε όλη την ΕΕ και απλώς μεταφέρεται, με τους γνωστούς τρόπους, και στην «χώρα πειραματόζωο» των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων».

Οι ΜΚΟ ψυχικής υγείας όχι μόνο δεν έχουν φέρει καμιά «καινοτομία», όπως αρέσκονται να την ονομάζουν, αλλά αποτελούν πρότυπα νεο-ιδρυματικών πρακτικών, με τη χρήση, πάντα, των γνωστών παλαιο-ιδρυματικών μεθόδων της επιλογής του «περιστατικού», της τιμωρίας, της μηχανικής καθήλωσης, της απομόνωσης κοκ. Και είναι χαρακτηριστικό για το πώς λειτουργεί το όλο διαπλεκόμενο σύστημα ότι ο Επίτροπος της ΕΕ Νιλς Μουιζνιεκ έσπευσε, με μια δακρύβρεχτη επιστολή, που συγκίνησε πολλούς/ες, να στηλιτεύσει, όπως γινόταν παλιά επί Λέρου, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, τις πολλές μηχανικές καθηλώσεις, τις ακούσιες νοσηλείες κλπ (ένα κλασσικό υποκριτικό περιτύλιγμα υπόγειων αντιδραστικών μεθοδεύσεων), για να καταλήξει στην άκρως υποκριτική προτροπή «να απαλλάξετε την φροντίδα υγείας, ιδιαίτερα την ψυχιατρική, από περαιτέρω περικοπές στον προϋπολογισμό κατά τη διαπραγμάτευση και σχεδίαση των μέτρων λιτότητας».

Είναι το ίδιο αίτημα που είχε υποβάλει το δίκτυο των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ «Αργώς», πριν λίγα χρόνια, στην απευθείας επικοινωνία  του (που εξακολουθεί να διατηρεί) με τις Βρυξέλλες. Μνημόνια παντού, στην Παιδεία, στους μισθούς, στις απολύσεις στους ασήκωτους φόρους στους πλειστηριασμούς, στις διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος, στο όποιο κοινωνικό κράτος, αλλά όχι στην Ψυχική Υγεία, δηλαδή, μεταφραζόμενο, «όχι στις ΜΚΟ». Πέραν του γεγονότος ότι είναι τα μνημόνια που καταστρέφουν και/ή επιδεινώνουν την ψυχική υγεία, η επίπτωσή τους, δηλαδή, στο όλον της ύπαρξης του υποκειμένου, το ζήτημα εδώ δεν είναι η σκόπιμη αγνόηση των κοινωνικών παραμέτρων της ψυχικής υγείας, αλλά, πρωτίστως, η επιδίωξη του «ιδίου οφέλους», η προώθηση του ιδιωτικού χαρακτήρα των, υποτίθεται, «μη κερδοσκοπικών»  (αλλά εύκολο να μετατραπούν σε κερδοσκοπικές) ΜΚΟ. Είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας (όπως και όλης της Υγείας, της Παιδείας, του νερού και όλων των «κοινών») που απαιτεί ο άνωθεν επιβαλλόμενος νεο-φιλελεύθερος άξονας των «μεταρρυθμίσεων», η τήρηση του οποίου, όπως λένε όλοι, ΔΝΤ, ΕΕ κλπ είναι ο απαραίτητος όρος για να δοθεί η εκάστοτε «επόμενη δόση». Αλλωστε, ο Μουιζνιεκ ξέρει απ΄ αυτά, καθώς η χώρα του, η Λετονία, εφαρμόζει ένα αυστηρό πρόγραμμα δραστικής περιστολής των δημόσιων δαπανών και μαζικών ιδιωτικοποιήσεων παντού, και στην Ψυχική Υγεία.

Η Ψυχική Υγεία βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους διάλυσης, κατάσταση που πρόκειται να γίνει ακόμα χειρότερη, με πρωταρχική ευθύνη, πλέον, της παρούσας κυβέρνησης. Η καθημερινότητα της ψυχιατρικής πρακτικής ήταν ανέκαθεν, αλλά τώρα είναι πολύ περισσότερο, μια καθημερινή και πλήρως ανεξέλεγκτη, έως και αυτονόητη, καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων υποκειμένων.

Μόνο ένα κοινωνικό κίνημα ριζικής και έμπρακτης αμφισβήτησης των ασκούμενων

πολιτικών μπορεί ν΄ ανοίξει δρόμους πέρα από την υπάρχουσα κατάσταση. Οι απολύτως απαραίτητες και άμεσα αναγκαίες, στο δημόσιο σύστημα υπηρεσιών, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των ειδικοτήτων και με αξιοπρεπείς αμοιβές, δεν μπορεί να έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν συνδεθούν με την έμπρακτη διεκδίκηση και άσκηση μιας εναλλακτικής ψυχιατρικής πρακτικής, με την αμφισβήτηση του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος.

Με το άνοιγμα του δρόμου προς μιαν άλλη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου, μια σχέση, πρωτίστως, ισότιμων υποκειμένων και ισότιμα συμμέτοχων σ΄ ένα κοινό αγώνα για μιαν άλλη Ψυχική Υγεία - στιγμή προς μιαν άλλη κοινωνική σχέση, όπου θεραπεία θα σημαίνει, στη βάση και της εξασφάλισης των αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων, επικοινωνία, διάλογο, διαπραγμάτευση. Μια σχέση ουσιαστικής και ισότιμης συν-ύπαρξης, όπου η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση της ελευθερίας όλων.



10 Οκτωβρίου 2016





Μια ακόμα εκδικητική απόλυση εργαζόμενου σε ΜΚΟ ψυχικής υγείας, αυτή τη φορά του ψυχολόγου Γιώργου Ευθυμίου ο οποίος, ασκώντας τα επιστημονικά και θεραπευτικά του του καθήκοντα, υπερασπίσθηκε τα δικαιώματα των ενοίκων σε «οικοτροφείο» της γνωστής σε όλους μας ΜΚΟ «Έδρα», ως πρώην έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα, αλλά και ως ανθρώπων με πλήρη δικαιώματα ανεξαρτήτως φυλής, θρησκεύματος και υγείας.
Ο Γ. Ευθυμίου,  εξαιτίας της στάσης του αυτής στον εργασιακό χώρο, έγινε στόχος της διοίκησης της ΜΚΟ η οποία, βαφτίζοντας τις διαφωνίες, σε επιστημονικό και ηθικό επίπεδο, σε «συγκρούσεις» και αφού πρώτα, με διάφορες μεθοδεύσεις, προσπάθησε να τον αναγκάσει να παραιτηθεί, στη συνέχεια τον απομάκρυνε, αρχικά, από το οικοτροφείο, πηγαίνοντας τον σε άλλη μονάδα της ΜΚΟ (που από την αρχή φαινόταν ότι ήταν θνησιγενής λόγω του ελλιπούς σχεδιασμού της), η οποία μετά από μερικούς μήνες έκλεισε, οπότε και τον απέλυσε επικαλούμενη έλλειψη θέσεων εργασίας!
Αυτή η ιστορία είναι ένας ακόμη κρίκος σε μια αλυσίδα απολύσεων εργαζομένων που έχουν γίνει τόσο στην συγκεκριμένη, όσο και στο γενικότερο χώρο των ΜΚΟ ψυχικής υγείας, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να υπερασπισθούν είτε τα δικαιώματα τους ως εργαζομένων (ο Γ. Ευθυμίου τους είχε καταγγείλει στο ΣΕΠΕ),  είτε τα δικαιώματα των ανθρώπων που προσπαθούν να στηρίξουν με την δουλειά τους.
Η ίδια πάντοτε ιστορία. Όπως, παλιότερα, με την απόλυση εργαζόμενου από την ΜΚΟ ΕΠΑΨΥ επειδή είχε αντιταχτεί στην παρακράτηση των συντάξεων των ενοίκων στις στεγαστικές δομές, όπως και με πλήθος άλλες από ολόκληρο το δίκτυο «Αργώς».
Η ΜΚΟ «Εδρα» είχε στο παρελθόν κατηγορηθεί για την ανεπίτρεπτη και θεραπευτικά απαράδεκτη εγκατάσταση και χρήση καμερών μέσα σε στεγαστικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης («οικοτροφεία») για την παρακολούθηση και έλεγχο της κίνησης των κοινωνικά επανενταγμένων, υποτίθεται, ψυχικά πασχόντων που κατοικούσαν εκεί. Κάποιες από αυτές τις κάμερες, αν και αδρανοποιημένες, εξακολουθούν να παραμένουν, ωστόσο, εγκατεστημένες, έτοιμες ανά πάσα στιγμή για εκ νέου χρήση.
Πίσω από τις διάφορες, κατά καιρούς, δραστηριότητες μέσω της απομύζησης κονδυλίων ΕΣΠΑ, πίσω από φιέστες, πχ, για «τέχνη και ψυχική υγεία» (όπως το φεστιβάλ Nefele, που οργανώνει η «Εδρα» αυτές τις μέρες), όπου οι ‘άμεσα ενδιαφερόμενοι’ μπορούν, υποτίθεται, να κάνουν τέχνη (“Η art brut και η τέχνη των ατόμων που έχουν βιώσει ψυχιατρική εμπειρία, ανέκαθεν αποτελούσε αντικείμενο παρατήρησης (sic) από τους επαγγελματίες της τέχνης, θεωρητικούς και καλλιτέχνες”, λένε στο κάλεσμα) υπάρχει μια ζοφερή πραγματικότητα όπου, οι ίδιοι άνθρωποι, αν χρωστάνε δυο ευρώ, ελέγχονται πειθαρχικά στο χώρο που θεωρητικά είναι το σπίτι τους.
Το πρόβλημα με τις ΜΚΟ, εν προκειμένω στον ευαίσθητο χώρο της ψυχικής υγείας, δεν είναι, απλώς, ο οχετός των σκανδάλων για τα οποία κάποιες από αυτές κατηγορούνται και σχεδόν ποτέ δεν υφίστανται καμιά νομική/ποινική συνέπεια γι΄ αυτά. Το πρόβλημα, το πραγματικό σκάνδαλο, είναι η ίδια η ύπαρξη των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, ως μορφής ιδιωτικοποίησης της ψυχικής υγείας και εγκαθιδρυμένης αυθαιρεσίας, τόσο ως προς τις, ως επί το πλείστον, ουδόλως αποκαταστασιακές τους πρακτικές (που παραμένουν πρακτικές ιδρυματικού ελέγχου των ενοίκων, πρακτικές ενός παγιωμένου, πλέον, νεο-ιδρυματισμού), όσο και ως προς το ανεξέλεγκτο του ιδιώτη εταιρειάρχη να προσλαμβάνει όποιον/αν κρίνει προσαρμόσιμο/η και να απολύει όποιον/αν θεωρεί απροσάρμοστο/η, μη συνεργάσιμο/η και αμφισβητούντα/σα αυτές τις πρακτικές της αναπαραγωγής του ιδρύματος μέσα στην κοινότητα.
Απαιτούμε την πλήρη  και ουσιαστική δικαίωση του Γ. Ευθυμίου απέναντι στην αντεργατικές, αλλά, ταυτόχρονα, και τις ιδρυματικές, πρακτικές της ΜΚΟ «Εδρα».

6 Οκτωβρίου 2016
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ