Την Παρασκευή 18 Δεκέμβρη συλλογικότητες του αγώνα που δεν θέλουν και δεν μπορούν να ξεχάσουν την βαρβαρότητα που επικρατεί στα ψυχιατρεία και που έχει οδηγήσει στο θάνατο τουλάχιστον 3 συνανθρώπων μας, κάναμε παρέμβαση στα 2 ψυχιατρικά νοσοκομεία της Αθήνας, Δαφνί και Δρομοκαΐτειο. Επισκεφθήκαμε τις πτέρυγες, μοιράσαμε κείμενα και συζητήσαμε με ασθενείς, προσωπικό, συγγενείς και επισκέπτες, πήγαμε στα γραφεία του συλλόγου των εργαζομένων στο Δαφνί και βέβαια στα γραφεία της διοίκησης όπου και στα δύο νοσοκομεία δεν υπήρχαν ούτε οι διοικητές ούτε οι υποδιοικητές. Επίσης γράψαμε συνθήματα έξω από το κτήριο που δολοφονήθηκαν οι 3 ασθενείς καθώς και στη διοίκηση. Τέλος κρεμάσαμε πανό έξω από τα νοσοκομεία ενάντια στην ψυχιατρική βαρβαρότητα.
Σε αυτή μας την παρέμβαση συναντήσαμε διάφορες αντιδράσεις που εκφράζουν και διαφορετικές λογικές. Κόσμος που μας άκουγε με ενδιαφέρον, κόσμος που ήθελε να εκφράσει τη αγωνία του, αλλά και λογικές που βλέπουν τα δεσίματα και την καταστολή ως μονόδρομο και αδυνατούν να φανταστούν διαφορετικές θεραπευτικές λογικές.
Συναντήσαμε όμως και λογικές που θεωρούν ότι δεν μπορούμε να έχουμε λόγο απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν μέσα στα ψυχιατρεία, ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να φέρουμε αυτό το λόγο στα ψυχιατρεία. Άνθρωποι σε διοικητικά πόστα επειδή θεώρησαν ότι δεν «χωράμε» εμείς και ο λόγος μας προσπάθησαν να μας περιορίσουν και κάποιοι αφού μας προπηλάκισαν λεκτικά και σωματικά, κάλεσαν την αστυνομία. Οι προκλήσεις τους απαντήθηκαν μέσα από την επιμονή μας να παρέμβουμε ακριβώς εκεί που δημιουργούνται οι συνθήκες που οδήγησαν στους θανάτους νοσηλευόμενων.
Γιατί δεν ξεχνάμε τους «αόρατους» θανάτους και τις ακόμα πιο «αόρατες» συνθήκες που τους δημιούργησαν.
Ακολουθούν το κείμενο που μοιράστηκε καθώς και φωτό από την παρέμβαση.
«Η κυρίαρχη ψυχιατρικήδολοφονεί...»
«Έκτωρ, χιλιάδες πέρασαν τα χρόνια από το χαμό σου...
Έκτωρ πού τρέχει η ψυχή σου, σε ποιες χαράδρες χάνεται;
Πού είναι η Ανδρομάχη σου, πού είναι το παιδί σου;»
Ποίημα έγκλειστου στο ΨΝΑ, Δαφνί
Σήμερα είμαστε εδώγια να μην συνηθίσουμε τη βαρβαρότητα. Γιατίδεν ξεχνάμε τους«αόρατους» θανάτουςκαι τιςακόμα πιο «αόρατες» συνθήκεςπου τουςδημιούργησαν.
Βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μαςτην πολιτικήκαι οικονομικήκυριαρχία να επιτίθεται σε όλουςτουςτομείςαναπαραγωγήςτων κατώτερων τάξεων. Με όχημα τα μνημόνια, κεφάλαιο και κράτοςαπαξιώνουν και καταργούν ό,τι αφοράτον άμεσο ήτον έμμεσο κοινωνικόμισθόμαςκαι τα μέσα διαβίωσήςμας. Γνωρίζουμε ότι οι συνέπειεςστην υγεία και ειδικότερα στην ψυχικήείναι συντριπτικές.
Για το άμεσο μέλλον, στα πλαίσια αυτήςτηςεπίθεσης, και πέρα απότην αλόγιστη χρήση του βασανιστηρίου των μηχανικών καθηλώσεων, η κυρίαρχη ψυχιατρικήκοινότητα και το υπουργείο υγείαςπροωθείσχεδιασμούς, όπωςδικαστικάψυχιατρεία (άρθρο 69), «ήσυχα δωμάτια» απομόνωσηςμε κάμερες, υποχρεωτικήθεραπεία κατ’ οίκον ασθενών. Το «κλείσιμο των ψυχιατρείων» που προπαγανδίζουν (δεδομένηςτηςανυπαρξίαςεναλλακτικών στον εγκλεισμόκοινοτικών υπηρεσιών και χρηματοδότησης), γίνεται στη λογικήτηςκατάργησηςκαι των περικοπών, ειςβάροςτων ασθενών, που γενικάμένουν ακάλυπτοι απότην όποια φροντίδα και, σε πολλέςπεριπτώσεις, πέταγμα στο δρόμο όσων αδυνατούν οικονομικάνα αντεπεξέλθουν. Επαληθεύεται ότι, ενώη ασθένεια είναι διαταξική, η θεραπεία έχει αμείλικτο ταξικόπρόσημο.
Ειδικάστην ψυχικήυγεία, τα γεγονότα μαρτυρούν την πλήρη διάλυση των υπηρεσιών της. Εδώ, η βαρβαρότητα μοιάζει να έχει γίνει καθεστώςκαι τον τελευταίο χρόνο μετράμε νεκρούς. Τρειςδεμένοι ασθενείςκάηκαν το Σεπτέμβρη, έναςάλλοςτραυματίστηκε θανάσιμα μετάαπόεπίθεση άλλου πάσχοντα το Μάη, παιδιάδεμένα με ιμάντεςκαι κλειδωμένα σε κλουβιάστο ΚΕΠΕ Λεχαινών, αυτοκτονία ασθενήστο Δαφνίκαθώςκαι άλλοι «αόρατοι» θάνατοι που δεν τουςμαθαίνει κανένας.
Σε αυτάτα περιστατικά, παρόλο που το ζήτημα των τραγικών ελλείψεων σε προσωπικόμπορείνα αποβείμοιραίο, αυτόπου ευθύνεται είναι το ψυχιατρικόσύστημα τηςκαταστολήςμέσω των καθηλώσεων και των ψυχοφαρμάκων. Και ενώοι πολιτικέςτων τελευταίων χρόνων εντείνουν τη βαρβαρότητα, αυτήβασίζεται στην κυρίαρχη ψυχιατρικήθεώρηση και πρακτικήπου έχει πάρει σαφήθέση στην πλευράτηςεξουσίας, για την καταστολή, τον έλεγχο και τελικάτη δημόσια τάξη.
Όσοι κρίνονται ωςαπροσάρμοστοι, μη κανονικοί, αντισυμβατικοί, «διαφορετικοί» χαρακτηρίζονται όλο και περισσότερο ως«επικίνδυνοι» απότην κυρίαρχη ψυχιατρική- το ίδιο όπως, αντίστοιχα, οι μετανάστες, όσοι αμφισβητούν την κατεστημένη πολιτικήεξουσία κλπ. Όλοι αυτοίκατασκευάζονται ωςοι «επικίνδυνεςκοινωνικέςομάδες». Και στο χώρο τηςλεγόμενηςΨυχικήςΥγείας, τη συνέχεια την αναλαμβάνουν το ψυχιατρικόκατεστημένο, οι φαρμακοβιομηχανίες, οι ΜΚΟ, οι εταιρίεςφύλαξης, τα ιδιωτικάσυμφέροντα.
Έχει δημιουργηθεί, κάτω απόαυτότο πρίσμα πειθάρχησηςκαι ελέγχου, έναςμηχανισμόςόπου αντίγια θεραπεία έχουμε φύλαξη - καταστολήκαι τελικάτον καθολικόέλεγχο στα κολαστήρια που ειρωνικάονομάζονται ψυχιατρεία. Ο ασθενήςχάνει την ανθρώπινη υπόστασήτου. Μέσω ενόςνομικούκυκεώνα, τίθεται ουσιαστικάεκτόςνόμου. Γίνεται έρμαιο στιςδιαθέσεις, πειραματισμούς, συμφέροντα, όμηροςτου ψυχιατρικούκατεστημένου και των ψυχιάτρων που το υπηρετούν. Μία κατάσταση που συνεχίζεται και μετάτην έξοδο απότο νοσοκομείο, στιγματισμένοςπολλέςφορέςεφ' όρου ζωής.
Το νοσηλευτικόπροσωπικόκαι όλοι οι εργαζόμενοι στα ψυχιατρεία και σε όλεςτιςυπηρεσίεςΨυχικήςΥγείας, πιεσμένοι εξαναγκάζονται να λειτουργούν σαν γρανάζια και εκτελεστικάόργανα μιαςαπάνθρωπηςψυχιατρικής, την οποία (με τεράστια ευθύνη των σωματείων τους) αδυνατούν να αμφισβητήσουν, φτάνονταςσυχνάστο σημείο να την υιοθετούν ωςτη μόνη ενδεδειγμένη και δυνατήπροσέγγιση. Οι καθηλώσεις, το δέσιμο και η καταστολήγίνονται καθημερινότητα όχι μόνο για όσουςθεωρούνται «επικίνδυνοι» αλλά, εν δυνάμει, για όλους. Στο πόρισμα μάλιστα για τη φωτιά, ενώκαταγράφονται πλήθοςλάθη, παραλείψεις, ελλείψεις, το προφανές, ότι δηλαδήκανέναςδε θα πάθαινε τίποτα αν δεν ήταν δεμένος,δεν εξετάζεται καν.
Η αδιαφορία, ο ατομικισμός, η ιδιώτευση που κυριαρχούν στην κοινωνία, αναπαράγουν το μηχανισμόαυτό, με αποτέλεσμα την υποκριτικήαδιαφορία για το τι γίνεται πίσω απότιςκλειδωμένεςπόρτες, αρκείνα είναι οι «επικίνδυνοι» μακριά.
Για εμάς, το ζήτημα είναι το ξεπέρασμα των ψυχιατρείων και η αποϊδρυματοποίηση, με ενεργό, πρωταγωνιστικόρόλο τηςκοινωνίας, των επαγγελματιών ψυχικήςυγείας, καθώςκαι των άμεσα ενδιαφερόμενων. Για την αλλαγήτηςκουλτούραςκαι τηςιδρυματικήςσυμπεριφοράς, την κατάργηση τηςχρήσηςβίας, των καθηλώσεων, τηςφαρμακοκαταστολήςκαι των απομονώσεων, ωςμορφήςθεσμικήςεπιβολήςτηςΨυχιατρικής. Αυτόσημαίνει αντικατάσταση και υπέρβαση των ιδρυμάτων απόένα ολοκληρωμένο κοινοτικόδίκτυο τομεοποιημένων υπηρεσιών. Σημαίνει ικανοποιητικέςσυνθήκεςεργασίαςκαι αποδοχών, καθώςκαι κατοχύρωση των κεκτημένων των εργαζομένων. Σημαίνει εξατομικευμένη απάντηση στιςιδιαίτερεςανάγκεςτου καθενόςασθενή, πλήρη και έμπρακτο σεβασμότων δικαιωμάτων του και τηςαξιοπρέπειάςτου, αναγνώρισήτου ωςισότιμου συνομιλητήσε όλη τη θεραπευτικήδιαδικασία. Σημαίνει εξάλειψη τηςοποιουδήποτε είδουςιδιωτικήςεπιχειρηματικότηταςαπότην ψυχικήυγεία.Παραδείγματα προςαυτήτην κατεύθυνση τηςαποϊδρυματοποίησηςυπάρχουν στην Ελλάδα, αλλάκαι στο εξωτερικό.
Ωστόσο, η υπέρβαση και η αλλαγήτηςκυρίαρχηςψυχιατρικήςμεθοδολογίαςδεν είναι μία απόφαση που θα παρθείκεντρικά, αλλάθα οργανωθείαπόόλουςόσοι έχουν εμπλακείστη διαδικασία μετασχηματισμούτης, και εντέλει απόόλουςτουςαγωνιζομένουςενάντια στην καπιταλιστικήβαρβαρότητα.
Συντονισμόςσυλλογικοτήτων ενάντια στην ψυχιατρικήβαρβαρότητα
ΑνοιχτήΛαϊκήΣυνέλευση Περιστερίου
ΑυτοδιαχειριζόμενοςΚοινωνικόςΧώροςPasamontaña
Ιατρείο ΚοινωνικήςΑλληλεγγύηςΙλίου
ΚοινωνικόςΧώροςγια την Υγεία
Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην ΨυχικήΥγεία
Συνέλευση ΑδιαμεσολάβητηςΔράσηςΒΠΚΖ
