Μια ΜΚΟ για το ψυχιατρείο


Το κτίριο στα Λέπιδα 
  Σε αυτή την κατάσταση είναι το κτίριο στα Λέπιδα, όπου προσπαθεί με κάθε μέσο να μεταφέρει τους πρόσφυγες ο δήμαρχος της Λέρου
 
24.09.2015,                                               Πηγή:  http://www.efsyn.gr/arthro/mia-mko-gia-psyhiatreio 

Με το ζήτημα της μεταχείρισης των προσφύγων σε κάποια από τα νησιά έχουμε ασχοληθεί εκτενώς και επανειλημμένα. Ειδικά στην περίπτωση της Λέρου, αναφερθήκαμε στην... ετσιθελική στάση του δημάρχου Μ. Κόλια να μη συνταχθεί με τις αποφάσεις των αρμόδιων υπουργείων, των τοπικών αρχών και των δικτύων αλληλεγγύης του νησιού ως προς τη στέγαση προσφύγων στο άδειο κτίριο του ΠΙΚΠΑ («Νέοι ένοικοι στο κολαστήριο;», «Εφ.Συν.», 10/9/2015).
Ο δήμαρχος, για λόγους μη κατανοητούς, που ως «παράπλευρη απώλεια» είχαν την αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής στο νησί, αρνείται επίμονα τη λύση αυτή, επιμένοντας στην πολυδάπανη επισκευή κτιρίου του παλιού ψυχιατρείου στα Λέπιδα.
Μάλιστα, περίπου δέκα ημέρες πριν, η σύζυγος του δημάρχου μαζί με κάποιος Δανούς εθελοντές ίδρυσαν μια ΜΚΟ για τους πρόσφυγες, με στόχο –μεταξύ άλλων– τη συγκέντρωση χρηματικών πόρων για τη συγκεκριμένη επαναλειτουργία του θλιβερού κτιρίου.
Το δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» στις 10 Σεπτεμβρίου  Το δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» στις 10 Σεπτεμβρίου | 
 
 

Ολοι μαζί

Πέρα από το γεγονός ότι είναι αδιανόητο και για τους βαριά ψυχικά ασθενείς που έχουν απομείνει εκεί να έρχονται σε επαφή με οικογένειες προσφύγων, τις οποίες ο δήμαρχος επιθυμεί να μεταφέρει στα Λέπιδα, είναι παράξενο να ιδρύεται μια οργάνωση, όχι για να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο στους πρόσφυγες, αλλά για να τους μεταφέρει στον χώρο του ψυχιατρείου! Το να συμμετέχει, δε, στη νεοσυσταθείσα ΜΚΟ με τη συγκεκριμένη αυτή κατεύθυνση η σύζυγος του δημάρχου είναι τουλάχιστον περίεργο.

Αλλαξε ο υπουργός...

Στο μεταξύ, το δίκτυο αλληλεγγύης και της διεθνούς πρωτοβουλίας εθελοντών που το πλαισιώνει, απευθύνει με επιστολή προς όλες τις αρμόδιες αρχές και τα υπουργεία έκκληση για άμεση λειτουργία του χώρου του ΠΙΚΠΑ, που έχει ήδη παραχωρηθεί, με σεβασμό στις επίσημες αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Αποφάσεις που δεν υλοποιούνται εξαιτίας τεχνητών εμποδίων.
Η επιστολή εστάλη χθες, αμέσως μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι ο υπηρεσιακός υπουργός Ναυτιλίας κ. Ζώης, στη δικαιοδοσία του οποίου ήταν τα κοντέινερ της Frontex, υποσχέθηκε μόλις τρεις μέρες πριν από τις εκλογές στον δήμαρχο, αγνοώντας ακόμα και την αντίθετη απόφαση του επικεφαλής λιμενάρχη, ότι θα πάει τη Frontex στα Λέπιδα και όλα θα γίνουν εκεί!
Σήμερα; Ο υπουργός Ναυτιλίας άλλαξε και είναι γνωστό ότι ο Θοδωρής Δρίτσας κάθε άλλο παρά διακρίνεται για αυθαίρετες και χωρίς διάλογο επιλογές. Το βέβαιο είναι ότι η «ευαίσθητη» στάση του δημάρχου Λέρου, που θέλει να μεταφέρει πάση θυσία στο ψυχιατρείο και μακριά από τον κοινωνικό ιστό τους πρόσφυγες πολέμου, δύσκολα θα βρει σήμερα υποστηρικτές.
Οπως αναφέρουν –μεταξύ άλλων– στην επιστολή-έκκληση οι αλληλέγγυοι των προσφύγων, που πραγματικά εδώ και μήνες παλεύουν στο πλάι αυτών των ανθρώπων, μαζί με τους εθελοντές γιατρούς: «Ο Δήμος Λέρου συστηματικά δημιουργεί εμπόδια στη λειτουργία του ΠΙΚΠΑ, καθυστερώντας την ικανότητά μας να παρέχουμε τις αναγκαίες βασικές υπηρεσίες. Το τοπικό συμβούλιο της πόλης και ο δήμαρχος πιέζουν συστηματικά, προκειμένου να στεγάσουν τους πρόσφυγες στα Λέπιδα, τη στιγμή που είναι ακόμα ενεργό ψυχιατρικό νοσοκομείο με 200 σοβαρά ψυχικά ασθενείς [...].
»
Κανένας δεν μπορεί να ξεχνάει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ότι τα Λέπιδα ήταν τόπος εξορίας, με βαριά κακομεταχείριση των ασθενών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με την απομάκρυνση και το “κρύψιμο” και των προσφύγων από τον κοινωνικό ιστό και την πρόσβαση στην περίθαλψη. Ο χώρος στα Λέπιδα είναι τόσο απομονωμένος που θα εμποδίζει και θα καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών [...] Ο χρόνος τελειώνει, ενώ ήδη άρχισαν οι δυνατές βροχές. Πρέπει να δράσουμε τώρα».
Ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά τα υπουργεία Υγείας, Μετανάστευσης και Ναυτιλίας θα δώσουν επιτέλους την τελική ώθηση για να τελειώσει το κτίριο του ΠΙΚΠΑ και να στεγαστούν οι πρόσφυγες με ανθρώπινες συνθήκες.

Νέοι ένοικοι στο «κολαστήριο»;

 

To ψυχιατρείο στη Λέρο (Λεπίδα) «Ο αυτονόητος συγχρωτισμός εκατοντάδων ατόμων από δυο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού θα έχει τραγικές συνέπειες» αναφέρουν σε ανακοίνωση τους οι εργαζόμενοι του Ψυχιατρείου Λέρου (ΚΘΛ) 
 
         
10.09.2015,  πηγή:http://www.efsyn.gr
Συντάκτης: 
Στη Λέρο άρχισαν περίεργες εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» με προτροπή του δημάρχου και μερίδας κατοίκων.
Δεδομένου ότι το κτίριο του ΠΙΚΠΑ παραχωρήθηκε στην υπηρεσία πρώτης υποδοχής και ήδη ξεκίνησαν οι εργασίες, για να φιλοξενηθούν προσωρινά εκεί οι οικογένειες των προσφύγων, κι ενώ με ευθύνη του Λιμεναρχείου τοποθετήθηκαν κοντά τα κοντέινερ που παραχωρήθηκαν από τη Frontex, ο δήμαρχος θέλησε ξανά να επιβάλει την απόφασή του για μεταφορά των προσφύγων στον χώρο του ψυχιατρείου (Λέπιδα), όπου νοσηλεύονται περίπου 200 βαριά ψυχικά ασθενείς.
Το βράδυ της Τρίτης συγκλήθηκε έκτακτη συνέλευση κατοίκων σε κινηματοθέατρο με πρόσκληση του δημάρχου και αποφασίστηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για χθες το πρωί έξω από τον χώρο του ΠΙΚΠΑ, με αίτημα τα χρήματα που εξασφαλίστηκαν (για το ΠIΚΠΑ) να χρησιμοποιηθούν για την επισκευή του μισογκρεμισμένου κτιρίου στα Λέπιδα.
Να σημειωθεί ότι το κονδύλι για το ΠΙΚΠΑ είναι πολύ μικρό και σε καμιά περίπτωση δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο για να φιλοξενηθούν οικογένειες με μικρά παιδιά στο μισογκρεμισμένο κτίριο που υποδεικνύει ο δήμαρχος. Η ανακοίνωση καταλήγει στην απειλή ότι δεν θα στηθούν κάλπες, αν δεν γίνει αποδεκτή προηγούμενη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.

Ακρότητες


Πρόσφυγες στο λιμάνι της Λέρου
Πρόσφυγες στο λιμάνι της Λέρου
Το κλίμα στη συνέλευση ήταν τεταμένο, συνοδεύτηκε από ακραίο λόγο, ακόμη και από απειλές ότι θα αναποδογυριστούν τα κοντέινερ της Frontex.
Πρωταγωνιστής της έντασης ήταν ο ίδιος ο δήμαρχος που φώναζε «δεν θα μας πουν αυτοί [οι πρόσφυγες] πού θα πάνε». Εμοιαζε να έχει ξεχάσει ότι το κτίριο του ΠΙΚΠΑ, με απόφαση του υπουργού Υγείας και με την αποδοχή του διοικητή του Νοσοκομείου, αποδόθηκε στην υπηρεσία πρώτης υποδοχής.
Ο υπάλληλος της υπηρεσίας πρώτης υποδοχής, Γιάννης Χρυσανθακόπουλος, προσπάθησε να εξηγήσει στους κατοίκους ότι «εφόσον έχει γίνει η διαδικασία καταγραφής δεν μπορεί εκείνος να τους πει πού θα πάνε και είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν», αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να ακούσει.
Ο δήμαρχος από την πλευρά του είπε: «...να δούμε πώς και να έρχονται οι άνθρωποι αυτοί στην αγορά του νησιού μας και να ψωνίζουν, να παίρνουν ό,τι θέλουν, να μένουν τις ώρες που πρέπει να μείνουν, αλλά όχι αυτή η κατάσταση...». Με δυο λόγια, να ψωνίζουν μεν οι πρόσφυγες, αλλά μετά να μαντρώνονται στο ψυχιατρείο!

Μέρος της λύσης


To κτίριο του ΠΙΚΠΑ στη Λέρο
Το κτίριο του ΠΙΚΠΑ
Οταν χάνεται η ψυχραιμία και οι άνθρωποι αντί να συζητήσουν -ώστε να αμβλυνθούν οι όποιοι φόβοι τους- φωνάζουν, τότε τα πράγματα δεν μπορούν να εξελίσσονται με σωστό τρόπο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι χώροι φιλοξενίας και η σωστή χρήση είναι μέρος της λύσης κι όχι μέρος του προβλήματος.
Ηδη, στο ΠΙΚΠΑ ξεκίνησαν οι εργασίες. Απομένει να παραχωρηθεί και ο άλλος όροφος του κτιρίου από τον διοικητή του Νοσοκομείου, ώστε να προχωρήσουν και οι επισκευές και οι συνδέσεις με τα δίκτυα.
Στο μεταξύ, Ελληνες και αλλοδαποί κάτοικοι και επισκέπτες έχουν αναλάβει, στον βαθμό που μπορούν, ζητήματα σίτισης και παροχής των αναγκαίων ειδών με εθελοντική προσφορά εργασίας στον χώρο του ΠΙΚΠΑ που καθαρίστηκε, ενώ τοποθετήθηκε πλέγμα, ώστε να διαχωριστεί από το άλλο κτίριο, στο οποίο νοσηλεύονται περίπου 50 ασθενείς.
Κάποιοι ξένοι εθελοντές ταράχτηκαν με τις φωνές και τις ακραίες συμπεριφορές κι έδειξαν να μην τις κατανοούν, τη στιγμή που οι πρόσφυγες έχουν ανάγκη προστασίας και φροντίδας.
Επικοινωνήσαμε με το αρμόδιο υπουργείο και τον υπηρεσιακό υπουργό Γ. Μουζάλα, ο οποίος μάς διαβεβαίωσε ότι η Λέρος είναι μέσα στις προτεραιότητές του και πρόκειται να την επισκεφτεί σύντομα στα πλαίσια της προσπάθειας να δοθούν λύσεις με αμοιβαία συνεννόηση.

«Τραγικές συνέπειες»

Οι εργαζόμενοι του Ψυχιατρείου Λέρου (ΚΘΛ) εξέδωσαν στο μεταξύ ανακοίνωση που (δυστυχώς) τα λέει όλα: «Ο αυτονόητος συγχρωτισμός εκατοντάδων ατόμων από δυο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (ψυχικά ασθενείς και πρόσφυγες) θα έχει τραγικές συνέπειες.
Αφενός, στην υποβάθμιση της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής των ασθενών και των εργαζομένων του ΚΘΛ και αφετέρου στην εγκατάσταση των προσφύγων σε έναν ακατάλληλο χώρο μέσα σε σκηνές, χωρίς καμία υποδομή χώρων υγιεινής και δικτύων, ενόψει μάλιστα της έλευσης του χειμώνα.
»Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου είναι αποκρουστική, γιατί μοναδικό της κριτήριο είναι η “εξαφάνιση” από τον αστικό ιστό των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων. Η Λέρος έχει πληρώσει πολλές φορές τις κακές επιλογές της τοπικής και κεντρικής εξουσίας που χρησιμοποιούν τη λογική: λύνω το πρόβλημα, όταν το απομακρύνω από το βλέμμα των πολλών.
»Επιλογές που αποτέλεσαν και τη βασικότερη αιτία για τη διεθνή διαπόμπευση της κοινωνίας της Λέρου. Κλασική περίπτωση η δημιουργία του απομακρυσμένου 16ου περιπτέρου (“των γυμνών”) το 1985 [...] Η δημιουργία ενός κάτεργου στη Λέρο, όχι μόνο δεν είναι απάντηση στη λύση του προβλήματος, αλλά γεννά ξενοφοβία, ρατσισμό και επαναφέρει μνήμες του παρελθόντος με τον επαναστιγματισμό του νησιού. Καλούμε τη λεριακή κοινωνία να υψώσει το ανάστημά της στις αυθαίρετες και επικίνδυνες επιλογές».

Και επί Αδώνιδος

Σημειώνουμε, τέλος, ότι ο σημερινός δήμαρχος Μ. Κόλιας και πριν από δύο χρόνια με επιστολή του στον υπουργό Αδωνι Γεωργιάδη είχε ζητήσει να ανοίξει και να αναμορφωθεί το ψυχιατρείο: «Εχει όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, τα κτίρια, αλλά και το προσωπικό για να μπορέσει να φιλοξενήσει τους νοσηλευόμενους των μεγάλων ψυχιατρικών νοσοκομείων, γι’ αυτό και προτείνουμε τη μεταφορά τους στο νησί μας», έγραφε ο δήμαρχος με την υπενθύμιση ότι ήδη υπήρχαν εκεί οι κατάλληλες δομές και θα εξαλείφονταν έτσι οι δραματικές συνέπειες για το νησί με την κατάργηση του θεραπευτηρίου.
Προκαλεί όμως τελικά απορία για ποιο λόγο επιμένει τόσο πολύ ο δήμαρχος να κρατήσει ανοιχτό σε όλο του το εύρος το πρώην «κολαστήριο» (όπως το περιγράφουν όλες οι διεθνείς εκθέσεις) πριν με τους ψυχικά ασθενείς και τώρα με τους πρόσφυγες;



Για την υπογραφή διαμαρτυρίας πατήστε εδώ

Αξιότιμοι Υπουργοί κ. Κουρουμπλή και κ. Παρασκευόπουλε,

Στις 12/8/15 περιήλθε στην γνώση της ΠΟΣΟΨΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Οργανώσεων-Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία), μέσω δημοσιεύματος της Εφημερίδας Συντακτών, το παρακάτω περιστατικό.

Ψυχικά ασθενής, ανασφάλιστος και παρακολουθούμενος ψυχοθεραπευτικά και φαρμακευτικά από το Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων δέχτηκε σωματικό έλεγχο από όργανα της τάξης κατά την άφιξη του στο λιμάνι της Σαμοθράκης. Πάνω του βρέθηκε ένα... κουτί xanax (αγχολυτικό ευρείας χρήσης) το οποίο συνιστά μέρος της φαρμακευτικής του αγωγής. Το εύρημα αυτό κρίθηκε αρκετό από τα όργανα της τάξης που πραγματοποίησαν τον έλεγχο προκειμένου ο εν λόγω ψυχικά ασθενής να συλληφθεί, να επιστρέψει στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολής (πληρώνοντας ο ίδιος ο συλληφθείς το εισιτήριο Σαμοθράκη-Αλεξανδρούπολη!), να ενεργοποιηθεί η διαδικασία του αυτόφωρου, να δικαστεί και να καταδικαστεί σε 2 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή.
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα δεν βρέθηκε απολύτως τίποτε άλλο κατά τον έλεγχο των διωκτικών αρχών στον συγκεκριμένο ασθενή που να δικαιολογεί την ενεργοποίηση της διωκτικής και καταδικαστικής διαδικασίας εναντίον του. Είχε στις αποσκευές του το φάρμακο του.
O συγκεκριμένος τρόπος αντιμετώπισης από τις λιμενικές και δικαστικές αρχές, ενός ανθρώπου με πρόβλημα ψυχικής υγείας που λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, την οποία αυτονόητα έχει μαζί του κατά την όποια μετακίνησή του - αντιμετώπιση που, με πρωτοφανή τρόπο, ποινικοποιεί την ίδια τη λήψη της φαρμακευτικής αγωγής - έχει αναστατώσει την ΠΟΣΟΨΥ.
Παρακαλούμε πολύ να ασχοληθείτε με το περιστατικό και να μεριμνήσετε ώστε να αποδοθούν οι δέουσες ευθύνες σε όσους αναλογούν, τόσο στην πράξη των λιμενικών (και αυτών που τους δίνουν τις σχετικές οδηγίες), όσο και στον τρόπο άσκησης της Δικαιοσύνης, γιατί, κατά την άποψή μας, έχουμε, εν προκειμένω, πολύ πιθανώς , περίπτωση κακοδικίας.
Για το συγκεκριμένο περιστατικό θα ενημερωθούν και η Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ψυχικά Ασθενών , ο σύμβουλος του Υπουργού Υγείας για τα δικαιώματα των ασθενών καθώς και η Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας του Υπ. Υγείας

Με εκτίμηση,

Το Γεν. Συμβούλιο της ΠΟΣΟΨΥ
Ο Αντιπρόεδρος, Παπάζογλου Ι.
Η Γεν.Γραμμματέας, Αγγελή Κ.



Μια ιστορία που αξίζει ν’ ακουστεί, να γίνει γνωστή, η ιστορία ενός ανθρώπου που διατρέχει όλες των ποικίλων ειδών σύγχρονες συμπληγάδες (οι οποίες εξοντώνουν χιλιάδες καθημερινά) καταφέρνοντας, στο τέλος, να φτάσει στην δική του «Ιθάκη», εξόριστη και αυτή από τον τόπο καταγωγής σε μιαν άλλη και κατ΄ ουδένα τρόπο φιλόξενη ήπειρο. Μια ιστορία στην οποία διαπλέκονται η σύγχρονη μοίρα του μετανάστη και του πρόσφυγα στην προσπάθειά του να περάσει τα σύνορα προς την Ευρώπη του «Διαφωτισμού» (προσδοκώντας να βρει την στοιχειωδώς φιλόξενη υποδοχή και αναγνώριση των πάλαι ποτέ «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εντός αυτής), με αυτή του ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία, ή με ποικίλων ειδών αναπηρίες, του κατ΄ αναλογίαν «μετανάστη που διασχίζει τα σύνορα της κατεστημένης κανονικότητας», για να εναποτεθεί στη δικαιοδοσία, πλέον, των εντεταλμένων προς τούτο κυρίαρχων θεσμών.
Ο Ziad περιφερόταν στους δρόμους της Αθήνας, απ΄ όπου, τον Νοέμβρη του 2013, τον «μάζεψε» η αστυνομία, καθώς δεν μιλούσε, δεν επικοινωνούσε, είχε παράξενη συμπεριφορά και αυτονόητα τον έφερε, πού αλλού, στο Δαφνί, ενεργοποιώντας διαδικασίες ακούσιας νοσηλείας. Πέρασαν μήνες χωρίς να ξέρουμε το όνομα του, από πού ήταν, δεν μιλούσε παρά ελάχιστα, με «ακατάληπτες» λέξεις, αλλά σχεδόν πάντα, στα στοιχειώδη της άμεσης επικοινωνίας, για το εδώ και τώρα, καταλάβαινε ό,τι του λέγαμε, ενώ εκείνος, με εκφραστικές και ακριβείς χειρονομίες, μας υποδείκνυε τι ήθελε (καφέ, γλυκό, νοιάξιμο, στοργή). Μια ιδιαίτερη συνήθειά του ήταν να θέλει να ακουμπάει τον άλλο, όλους τους άλλους, εν είδει χαδιού - και το περιβάλλον του ψυχιατρείου δεν ήταν πάντα σε θέση να καταλάβει και ν΄ αποδεχτεί αυτή την ανάγκη του «ν΄ ακουμπήσει τον άλλο». Στα επίσημα έγγραφά μας, «κινητικές στερεοτυπίες», «διαταραχές εκπομπής του λόγου», «εξαρτητική συμπεριφορά», «μειωμένη αυτοφροντίδα».
Το μόνο που, σ΄ όλο αυτό διάστημα, καταφέραμε να μάθουμε ήταν ότι είχε νοσηλευτεί για δύο μήνες (Αύγουστος-Οκτώβριος 2012) στη Νευρολογική του νοσοκομείου Νικαίας όπου του είχαν γίνει κάποιες εξετάσεις (που είχαν δείξει «αποτιτανωμένη δυσπλασία αριστερού κροταφικού λοβού») και απ΄ όπου μια μέρα ξαφνικά έφυγε και χάθηκε στους δρόμους. Και είναι ενδιαφέρον ότι ένας άνθρωπος στην κατάσταση του (22χρονου τότε) Ziad περιφερόταν για πάνω από ένα χρόνο στους δρόμους της Αθήνας χωρίς να υποπέσει σε κανενός την προσοχή ότι έχρηζε βοήθειας αλλά, το πιο σημαντικό, και έχοντας καταφέρει να επιβιώσει.
Η κατάσταση προχωρούσε στην κατεύθυνση μιας «αναμονής χωρίς προσδοκίες» μέχρις ότου, μετά έξη μήνες, κάποιοι από την κουρδική κοινότητα που τον έψαχναν, πέρασαν και από το Δαφνί και ρωτούσαν γι΄ αυτόν. Και το πιθανότερο είναι ότι θα έφευγαν και από εδώ άπρακτοι αν εκείνη τη στιγμή, τελείως τυχαία, δεν περνούσε από το σημείο όπου ρωτούσαν, ένας νοσηλευτής από το 9οΨΤΕ (όπου νοσηλευόταν ο Ziad) ο οποίος άκουσε την περιγραφή που έκαναν και αμέσως τους ενημέρωσε ότι ο Ziad ήταν εκεί.
Τότε έγινε γνωστό ποιος ήταν, το όνομά του, ότι ήταν Κούρδος από τη Συρία με την οικογένειά του να βρίσκεται στη Γερμανία, να τον ψάχνει και να θέλει με κάθε τρόπο να τον έχει κοντά της. Μια ιστορία που, στην ολότητά της, μας έγινε γνωστή μόλις φέτος, στα τέλη του Ιουνίου 2015, όταν ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες που επέτρεψαν σε συγγενείς του να έλθουν για τον πάρουν, επιτέλους, στη Γερμανία.
Ο Ziadπροερχόταν από το Κομπάνι. Τότε, ακόμα κι΄ αν μας το είχαν πει, οι περισσότεροι δεν θα ξέραμε τι είναι το Κομπάνι. Σήμερα… ξέρουμε. Ηταν ένα από το 8 παιδιά μιας οικογένειας (ο πατέρας είχε πεθάνει αμέσως μετά την γέννηση του τελευταίου παιδιού) που είχε αρχίσει, πριν τρία χρόνια, εν μέσω των αιματηρών συγκρούσεων στη περιοχή, να παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Τα ένα μετά το άλλο, τα περισσότερα από τα αδέλφια κατάφεραν βρεθούν στη Γερμανία. Ο Ziad, που είχε επιληπτικές κρίσεις από ηλικίας 2 ετών (και ενώ αρχικά μιλούσε και επικοινωνούσε κανονικά, όσο περνούσαν τα χρόνια, η ομιλία του γινόταν όλο και πιο δύσκολη) ήταν εκείνο από τα αδέλφια που η μητέρα, ακολουθώντας τα περισσότερα από τα παιδιά της, αποφάσισε να πάρει μαζί της φεύγοντας και αυτή με προορισμό τη Γερμανία, περνώντας από την Τουρκία και μετά από την Ελλάδα. Ηταν εδώ που συνελήφθη ως «χωρίς χαρτιά» και κρατήθηκε. Με τους συνήθεις τρόπους, αυτούς ακριβώς που γεννά η ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετώπισης των μεταναστών και των προσφύγων, έγινε δυνατό oZiadνα παραληφθεί από κάποιον «κύριο» και να καταφέρει να φτάσει στην Ιταλία απ΄ όπου ο εν λόγω «κύριος» τηλεφώνησε στους συγγενείς του ζητώντας περισσότερα χρήματα για να τον μεταφέρει μέχρι την Γερμανία. Οταν του λέχθηκε ότι είχαν εξαντληθεί και οι τελευταίες οικονομίες τους και ότι δεν υπήρχαν άλλα χρήματα, ο εν λόγω «κύριος» άφησε το Ziadστο αεροδρόμιο και εξαφανίστηκε. Εκεί τον βρήκαν οι εξίσου «φιλόξενες» ιταλικές αρχές και τον επέστρεψαν στην «χώρα εισόδου» ως «παράνομο μετανάστη». Από το σημείο αυτό η οικογένεια έχασε τα ίχνη του και άρχισε να τον ψάχνει και είναι από εκείνη την περίοδο που βρέθηκε εγκαταλειμμένος στους δρόμους της Αθήνας και εν συνεχεία στο Δαφνί. (Η μητέρα του κατάφερε κάποια στιγμή να περάσει και αυτή στην Γερμανία, αλλά χωρίς, φυσικά, τον Ziad, που τον είχε χάσει).
Όταν έγινε γνωστό ποιος ήταν και υπήρξαν, μέσω των συγγενών πλέον, τα στοιχεία που τον ταυτοποιούσαν, ανέλαβε την υπόθεση κοινωνική λειτουργός του 9ουμέσω της Υπηρεσίας Ασύλου του ΥΠΡΟΠΟ. Μια απίστευτη γραφειοκρατία κράτησε, για (άλλους) έξη μήνες, την όλη υπόθεση της επανασύνδεσης του Ziad με τη οικογένειά του στη Γερμανία, στο «ψυγείο», ζητώντας να υπάρξει αίτηση από τον ίδιο, αρνούμενη την ανάληψη της υπόθεσης από τις υπηρεσίες του ψυχιατρείου (όπως τους προτάθηκε, αφού ξέραμε πια ποιος ήταν), αλλά ακόμα και από την οικογένειά του, που ήταν ανά πάσα έτοιμη να έλθει να κάνει όλες τις αναγκαίες ενέργειες και να τον παραλάβει. Τι πιο φυσικό να έλθει η μητέρα να πάρει το παιδί της, ή ο αδελφός τον αδελφό του. Όχι… σύμφωνα με τους γραφειοκράτες που λειτουργούν στην λογική της απόρριψης και όχι της διευκόλυνσης των αιτημάτων ασύλου και της επανένωσης των οικογενειών, έπρεπε ίδιος ο Ziad, στην κατάσταση που ήταν, να κάνει αίτηση και, αν δεν μπορούσε, να οριστεί δικαστικός συμπαραστάτης που θα ενεργούσε εξ΄ ονόματος αυτού. Όχι γιατί θα τον ήξερε, θα ενδιαφερόταν και θα ενεργούσε για την προστασία του, αλλά για να υπάρχει κάτι το απλώς γραφειοκρατικά προβλεπόμενο. Αλλά ο ορισμός δικαστικού συμπαραστάτη απαιτούσε διαδικασίες, απαιτούσε να βρεθεί ένα άτομο στα πλαίσια ενός φορέα, οικονομικά μέσα για τα δικαστικά έξοδα, καθώς και χρόνο μέχρις ότου καταστεί δυνατός.
Όχι μόνο από υπαλλήλους στην Υπηρεσία Ασύλου, αλλά ακόμα και από την Γραμματεία Δικαστικής Συμπαράστασης υπήρξε μια σαφής προφορική δήλωση ότι «η Υπηρεσία Ασύλου θα μπορούσε μαζί μας, για αυτό και μόνο το περιστατικό, να συνεργαστεί διαφορετικά». Αλλά οι εντεταλμένοι του Δουβλίνου προϊστάμενοί ήταν ανένδοτοι.
Τελικά, τον Νοέμβρη του 2014 η υπόθεση ανατίθεται στην ΜΚΟ «Κέντρο Συμπαράστασης Παλιννοστούντων και Μεταναστών - Οικουμενικό Πρόγραμμα Προσφύγων» (ecclesia.gr) για την προώθηση των διαδικασιών για ορισμό δικαστικού συμπαραστάτη, Και εδώ υπήρξε αρχικά πρόβλημα καθώς δεν υπήρχαν τα οικονομικά μέσα για την χρηματοδότηση της όλης διαδικασίας, κάτι που έγινε δυνατό, ύστερα
από επίμονες και εργώδεις προσπάθειες, να παρακαμφθεί.
Είναι μόνο χάρη στις κοινές προσπάθειες, από εδώ και πέρα, της κοινωνικής λειτουργού του 9ουΨΤΕ, με την δικηγόρο (της ως άνω ΜΚΟ) η οποία ανέλαβε τελικά ως δικαστική συμπαραστάτης, που επιταχύνθηκαν οι αρχικά εμφανιζόμενες ως αμετακίνητος τοίχος διαδικασίες και έγινε δυνατόν ο Ziad να επιστρέψει, την 1ηΙούλη στην οικογένειά του, που ζει στην Βρέμη της Γερμανίας. Ενας αδελφός του, μαζί με τη γυναίκα του, που όλη αυτή την περίοδο ήταν σε επαφή και συνεργασία με τις προσπάθειες που γίνονταν εδώ, ήλθαν και τον παρέλαβαν από το 9οΨΤΕ.
Ο Ziad, που μιλούσε όλο και λιγότερο και εμφανιζόταν, όσο περνούσε ο καιρός, όλο και πιο «αποδιοργανωμένος», μίλησε μαζί τους πολύ περισσότερο. Μίλησε στη μητρική του γλώσσα του. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν ήταν ο χαμένος, ο παράξενος,. Είχε τη θέρμη και τη χαρά αυτού που ξαναβρήκε και αναγνώρισε την οικογένειά του. Χρειάστηκε να φιλοξενηθεί για ενάμιση χρόνο στο Δαφνί, αν και δεν είχε ανάγκη ψυχιατρικής νοσηλείας, γιατί αν δεν γινόταν αυτό, θα είχε οριστικά χαθεί στους δρόμους, στο όνομα των κυρίαρχων κανόνων που ορίζουν ποιοί χωράνε σ΄ αυτούς και ποιοί δεν χωράνε και έτσι εξοβελίζονται στον χώρο των «ανάξιων να ζουν».
Η ιστορία αυτή μιλάει για όλα όσα αυτή τη στιγμή συγκροτούν και διέπουν το σύστημα αντιμετώπισης των μεταναστών και των προσφύγων, όχι μόνο γι΄ αυτούς που το σύστημα αυτό πνίγει στα νερά της Μεσογείου, αλλά και για αυτούς που υποτίθεται ότι γλύτωσαν τον πνιγμό στην θάλασσα για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό πνιγμό των στρατοπέδων, του ρατσισμού, της κοινωνικής απόρριψης. Μιλά για την απανθρωποποιημένη Ευρώπη με τους διάσπαρτους φράχτες και τα υψωμένα σύνορα, αλλά και για την, συνήθως αφανή, καθημερινή δουλειά κάποιων λειτουργών εντός των υπαρχόντων (ακόμα) υπηρεσιών που, βάζοντας τον άνθρωπο (το «ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο») και τις ανάγκες του ως προτεραιότητα της δουλειάς τους, μπορούν, ενίοτε, να υπερβαίνουν και ν΄ ανοίγουν δρόμους μέσα, και πέρα, από τα σύνορα αυτά.

7 Ιουλίου 2015

Θ. Μεγαλοοικονόμου






Σπάμε τη Σιωπή, Δευτέρα, 29 Ιουνίου, στις 12.00μ, έξω από το Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης Και Πρόνοιας, Σταδίου 29, πορεία και κατάληξη στο ΥπουργείοΥγείας
Η 1η ακτιβιστική δράση αλληλεγγύης για τα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ), Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης», θα ξεκινήσει έξω απ΄ το Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης Και Πρόνοιας, με την Παράσταση-PERFORMANCE:
ΑΘΡΩΠΙΝΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ: ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ,
απότηνΟΜΑΔΑ QUILOMBOLA/PHYSICAL THEATER &
την ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
και θα συνεχιστεί με πορεία προς το Υπουργείο Υγείας, Αριστοτέλους 17, όπου και θα καταλήξει.
Καλεσμένος/η είναι καθένας και καθεμία, που μοιράζεται κοινές ανησυχίες και οραματίζεται έναν άλλο κόσμο, ενεργό και αλληλέγγυο, όπου ο άνθρωπος και η φύση με την πλούσια ποικιλομορφία του/της, αυτοοργανώνεται οριζόντια, ζει και δημιουργεί, μακριά από φυλετικούς, σεξιστικούς, θρησκευτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς αποκλεισμούς!
Σας περιμένουμε όλες και όλους, γιατί, παρά τις επανειλημμένες δημοσιεύσεις και καταγγελίες, και σε διεθνές επίπεδο, που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, για την κατάσταση που επικρατεί στο ΘΧΠ Λεχαινών, για τις απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες κάτω από τις οποίες «περιθάλπονται» άτομα με σοβαρές αναπηρίες, ακόμα και μέσα σε κλουβιά, οι διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων Υπουργείων (της παρούσας κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης), τηρούν σιγήν ιχθύος, αφήνοντας να διαιωνίζεται μια μεσαιωνική κατάσταση της καθημερινής τους «φροντίδας» ως διαρκούς βασανιστηρίου.
Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC, της 14ης Νοεμβρίου 2014, “Τhe disabled children locked up in cages” http://www.bbc.com/news/magazine-30038753, δε διαπιστώθηκαν σημαντικές αλλαγές, παρότι μεσολάβησαν 6 χρόνια από την πρώτη αναφορά των Ευρωπαίων Εθελοντών το 2009. Tα ξύλινα κλουβιά, ως σήμα κατατεθέν των Λεχαινών, βγήκαν ξανά στο φως της δημοσιότητας. Τα Λεχαινά ενσάρκωσαν τη σύγχρονη Λέρο της ιδρυματικής φροντίδας.
Έσπευσε, ωστόσο, η τότε αρμόδια υφυπουργός Κ. Παπακώστα, μεταφέροντας εκτίμηση και σύσταση υποτιθέμενων «ειδικών», να διαβεβαιώσει ότι το κλείσιμο σε κλουβιά είναι ο μόνος τρόπος που υπάρχει και ενδείκνυται για την ασφάλεια των ατόμων αυτών!!!
Τα Λεχαινά δεν είναι μια ακραία, εξαιρετική περίπτωση, αλλά η καθημερινότητα όλων των ιδρυμάτων κλειστού τύπου και ολόκληρου του συστήματος ψυχικής υγείας. «Λεχαινά» υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, όπου παρέχεται μια «περίθαλψη» στα άτομα με προβλήματα, συνήθως, βαριάς νοητικής καθυστέρησης, αναπτυξιακών διαταραχών και βαριών σωματικών (αισθητηριακών, κινητικών και μεικτών) αναπηριών, επικεντρωμένη γύρω από την απλώς βιολογική τους συντήρηση, ως «πραγμάτων», ως «αντικειμένων». Μια «περίθαλψη» που δικαιολογεί θέσεις εργασίας από την γύρω περιοχή, την ίδια στιγμή που, βάσει νομοθεσίας των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, παρακρατείται και το μεγαλύτερο μέρος της όποιας σύνταξης όσων εκ των εγκλείστων παίρνουν, για να συμπληρώνει τον περικομμένο προϋπολογισμό και να καθίσταται δυνατή η οριακή λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών, αντί να χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη της συγκρότησης ενός εξατομικευμένου θεραπευτικού πλάνου αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης των εγκλείστων.
Η κυβέρνηση της «αριστεράς» που πρόκυψε από τις εκλογές της 25 Γενάρη, δεν μπορεί να συνεχίζει να «ποιεί την νήσσα» για ζητήματα, καταστάσεις και πρακτικές που συνιστούν κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατεξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και μετάλλαξη της έννοιας της θεραπείας και της φροντίδας σε μια διαρκή, καθημερινή άσκηση βίας πάνω σε γυμνά σώματα και ψυχές.
Καλούμε τους αρμόδιους Υπουργούς και Αναπληρωτές/τριες Υπουργούς της νέας κυβέρνησης, να παρέμβουν άμεσα και να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα, στη λογική της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να μεριμνήσουν για την άμεση και ριζική αλλαγή της κατάστασης στο κολαστήριο των Λεχαινών και σε όποιο άλλο παρόμοιο ίδρυμα ανά την Επικράτεια.
Να συγκροτήσουν μια πολιτική και ένα σχέδιο προς άμεση εφαρμογή, που θα αντιμετωπίσει το ζήτημα στη λογική της Αποϊδρυματοποίησης και της κοινωνικής επανένταξης. Και να λάβουν υπόψη την πάγια θέση-πρόταση του Συνήγορου του Παιδιού, που είναι: «(...) η μετεξέλιξη των κέντρων αυτών σε μονάδες φιλοξενίας μικρής δυναμικότητας (προστατευμένα διαμερίσματα, ξενώνες και οικοτροφεία), ανάλογα με τις ηλικιακές και θεραπευτικές ανάγκες των περιθαλπομένων, επαρκώς στελεχωμένες και ενταγμένες στις τοπικές κοινότητες. Επίσης, αναγκαία είναι η σύνδεσή τους με Κέντρα Ημέρας, τα οποία θα παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας, θεραπείας και εκπαίδευσης σε πρόσωπα με χρόνιες παθήσεις, που διαμένουν μαζί με τις οικογένειές τους ή μακριά από αυτές».
Καλούμε τις Ομάδες, Συλλογικότητες, Ανοιχτές Συνελεύσεις, Αυτοοργανωμένους Χώρους, Καταλήψεις, Σωματεία Βάσης εργαζομένων, κ.ά., που αντιστέκονται στην απαξίωση και στον εξευτελισμό ανθρώπων και δη ευπαθών ομάδων, παιδιών, κ.ά., να συνυπογράψουν το κείμενο και να στηρίξουν ένα κίνημα αλληλεγγύης, που έχει ξεκινήσει απ τα κάτω, να φουντώσει και να συνεχιστεί με δράσεις αφύπνισης πολύ περισσότερες, για την έμπρακτη καταδίκη και το σταμάτημα των κυρίαρχων, κατασταλτικών πρακτικών στο χώρο των Προνοιακών Ιδρυμάτων και της Ψυχικής Υγείας. Έως σήμερα, το έχουν συνυπογράψει 19 και η λίστα ενημερώνεται, συνεχώς.
 Αυτό το έγκλημα πρέπει να σταματήσει, σήμερα!
Ο αγώνας μας δε σταματάει εδώ. Θα μας βρίσκετε μπροστά σας!
Αλληλεγγύη στα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ) - Παράρτημα ΑμεΑ
Λεχαινών και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης»
Ομάδα Δράσης κατά της Αστυνομικής Βίας-Αυθαιρεσίας & του Εκφασισμού της Καθημερινότητας (από Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός)
 Έως σήμερα, έχουν συνυπογράψει το Ψήφισμα Αλληλεγγύης στα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ), Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης» οι πιο κάτω, η λίστα ενημερώνεται, συνεχώς:
  1. Η  Ανοιχτή Συνέλευση του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου Εμπρός
  2. Η Vita Activa Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος κοινωνικής συνάντησης και δράσης στην Α' ΦΕΠΑ (Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθηνών)
  3. Η  "Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση"
  4. Το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (ΕΕΚ - Τροτσκιστές)
  5. Η Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας "Παλμός"
  6. Η Ομάδα Ντοκιμαντέρ  free.doc 
  7. Η Πρωτοβουλία  «Για ένα Σπίτι Γυναικών»
  8. Η Πρωτοβουλία Για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία
  9. Το Αυτόνομο Στέκι
  10. Φύλο και Φτερό
  11. LGBTQI+ Pride Κρήτη Φεστιβάλ Ορατότητας Και Διεκδικήσεων Για Την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος, Σεξουαλικότητας
  12. Conqueer
  13. Κίνηση Χειραφέτησης ατόμων με αναπηρία ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ
  14. Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία
  15. Αθλητική Πολιτιστική Ομάδα HASTA LA VICTORIA SIEMPRE
  16. ΠΑΣ (Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι) ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ
  17. Δίκτυο Αλληλεγγύης Καλλιθέας
  18. ACT UP ΔΡΑΣΕ HELLAS
  19. DiakoptesAthens - Εργαζόμενοι στο Χώρο του Θεάματος