Ο ψυχίατρος της Χρυσής Αυγής Κωνσταντίνος Παρασχάκης που καταδικάσθηκε Καταδικάστηκε για τα ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά που χορήγησε το 2012 σε στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης προκειμένου να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας
 
28.09.2016
Συντάκτης: 
Σε ποινή 15 μηνών με αναστολή καταδίκασε το Θ' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον ψυχίατρο Κωνσταντίνο Παρασχάκη για τα ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά που χορήγησε το 2012 σε στελέχη της Χρυσής Αυγής προκειμένου να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας.
Ειδικότερα, ο ψυχίατρος του ΨΝΑ είχε τότε βεβαιώσει πως οι «συναγωνιστές» του Ηλίας Παναγιώταρος, Ιωάννης Βουλδής, Ευστάθιος Μπούκουρας, Πολύβιος Ζησιμόπουλος και Απόστολος Γκλέτσος ήταν ικανοί να οπλοφορούν, με τον ισχυρισμό ότι δεν βρέθηκε στους εξετασθέντες ψυχικό ή σωματικό νόσημα.
Γιατί βέβαια και ο ίδιος ο Παρασχάκης ήταν τότε στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα το 2010 με τον Μιχαλολιάκο και υποψήφιος της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012 στο Λασίθι, ενώ σήμερα έχει ακολουθήσει τον Χρήστο Ρήγα στη ναζιστική οργάνωση Λαϊκή Ελληνική Πατριωτική Ενωση (ΛΕΠΕΝ), η οποία προέκυψε έπειτα από διάσπαση της Χρυσής Αυγής μετά την έναρξη της δίκης για την εγκληματική οργάνωση. Μάλιστα ο νέος αρχηγός του, ο Ρήγας, ήταν χθες και στη δίκη, ακολουθούμενος από μέλη της οργάνωσής του.
Το δικαστήριο λοιπόν εξέφρασε τις αμφιβολίες του τόσο για το αν εξετάστηκαν οι χρυσαυγίτες που έλαβαν τα πιστοποιητικά για την άδεια οπλοφορίας όσο και για το αν προσήλθαν οι ίδιοι να τα πάρουν, αφού η προσέλευση και η εξέτασή τους δεν καταγράφηκαν ποτέ.
Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του δικαστηρίου έπαιξε και το γεγονός ότι ο ψυχίατρος είχε αρχικά αρνηθεί ότι χορήγησε πιστοποιητικά στους Μπούκουρα και Ζησιμόπουλο, για να υποχρεωθεί στη συνέχεια να ομολογήσει σε απολογητικό του υπόμνημα προς το αρμόδιο Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά και χθες στο δικαστήριο, ότι πράγματι έδωσε τις βεβαιώσεις στα πέντε στελέχη της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό το πλαίσιο ο Παρασχάκης καταδικάστηκε χωρίς ελαφρυντικά.
 

Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/enantia-sti-stratopedopoiisi-toy-prosfygikoy

prosfygas-peiraias.jpg

Προσφυγόπουλο στον πρόχειρο καταυλισμό στον τερματικό του λιμανιού του ΠειραιάΑκόμα κι΄ αν επρόκειτο, κάποια από αυτά τα κέντρα «φιλοξενίας», να παραμείνουν «ανοιχτά», η ίδια η μαζική (χίλιοι και πάνω) διαβίωση, δημιουργεί συνθήκες καταυλισμού. | AP Photo/ Yorgos Karahalis
09.03.2016, 14:58 | Ετικέτες:  πρόσφυγες, μετανάστες
Συντάκτης: 
Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου


Η πλήρης, όσο κι’ αν «εργώδης», ευθυγράμμιση της κυβέρνησης Σύριζα-Ανελ. με τις απαιτήσεις της Ευρώπης/φρούριο (της ίδιας νεοφιλελεύθερης Ευρώπης που επιβάλει τα μνημόνια) απέναντι στο λεγόμενο «προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα» παγιώνει την εγκαθίδρυση μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης - μιας κατάστασης «διαρκούς εκτάκτου ανάγκης» και στρατοπεδοποίησης της χώρας, που δεν πρόκειται, κατ’ ουδένα τρόπο, να είναι προσωρινή και η οποία, εξ’ αντικειμένου, προσδίδει νέες διαστάσεις στην κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση.
Όπως και το περασμένο καλοκαίρι με το 3ο μνημόνιο, έτσι και τώρα, μέσα από τις διαδοχικές συναντήσεις και συνόδους, αυτό που παρουσιάζεται επί σκηνής είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων, δήθεν αντίστασης και διαπραγμάτευσης, τη στιγμή που η ακολουθούμενη πολιτική της ΕΕ, παρά τις εκατέρωθεν διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων κρατών-μελών, είναι, στις βασικές της κατευθύνσεις, προαποφασισμένη, με το διαδοχικό και οριστικό, πλέον, (όπως επίσημα δηλώθηκε) κλείσιμο του λεγόμενου «βαλκανικού διαδρόμου» (αποκορύφωμα το οποίου ήταν το άνωθεν επιβεβλημένο κλείσιμο των συνόρων της ΠΓΔΜ), με τον συνακόλουθο εγκλωβισμό στην Ελλάδα δεκάδων, και σε λίγο εκατοντάδων, χιλιάδων, ακόμα και αυτών, των όλων και λιγότερων, στους οποίους εξακολουθεί ν΄ αποδίδεται το καθεστώς του πρόσφυγα.
Και η ελληνική κυβέρνηση, αν και ασθμαίνοντας (με αποκορύφωμα τη δήλωση για «τις 20 μέρες που μας έκλεψαν» του Γ. Μουζάλα), εφαρμόζει αυτή την πολιτική μέχρι κεραίας, με τις όποιες γκρίνιες να έχουν να κάνουν με το «υπερβολικό φορτίο» (λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας, ως ευρωπαϊκού συνόρου-πύλης εισόδου) και το αίτημα για «ξαλάφρωμα», στην ίδια λογική που η κάθε ευρωπαϊκή χώρα προσπαθεί να απεμπλακεί και να φορτώσει το βάρος όσο γίνεται πιο μακριά.
  • Με τον φράκτη του Εβρου, που ήταν ο πρώτος σε όλη την Ευρώπη, και τον οποίο η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις προεκλογικές της, και εν προκειμένω, πομφόλυγες, σεβάστηκε και διατηρεί με ευλάβεια.
  • Με τις βίαιες επαναπροωθήσεις, που κλιμακώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, εκατοντάδων «οικονομικών μεταναστών», από το στρατόπεδο της Κορίνθου και από το Ελληνικό, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον Εβρο και πετάχτηκαν σαν απορρίμματα πίσω από τα τουρκικά σύνορα.
  • Με την ευμενή, έως και πανηγυρική, αποδοχή της στρατιωτικοποίησης του προβλήματος, μέσω της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην διαχείριση/ανακοπή/βίαιη επαναπροώθηση (με όποιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές) των προσφυγικών/ μεταναστευτικών κυμάτων προς την Τουρκία.
  • Με την προδιαγεγραμμένη λειτουργία των hotspot στα νησιά, για καταγραφή και ταυτοποίηση με σκοπό την κράτηση και την όπως-όπως επαναπροώθηση όσων κρίνονται ότι δεν δικαιούνται το καθεστώς του πρόσφυγα. Αλλωστε, πρόσφυγες τείνουν να θεωρούνται μόνο οι Σύριοι (και αυτοί με ποιούς ρυθμούς και για πόσο ακόμα).
  • Με την μαζική δημιουργία δεκάδων κέντρων, υποτίθεται, «φιλοξενίας», που είναι κέντρα κράτησης/στρατόπεδα συγκέντρωσης εν τω γεννάσθαι, καθώς, μάλιστα, λειτουργούν υπό τον έλεγχο του Στρατού (ο οποίος όλο και πιο πολύ ανακατεύεται στην αντιμετώπιση «καταστάσεων κρίσης», έτοιμος, προφανώς, να κληθεί και για «άλλες κρίσεις» στο προσεχές μέλλον). Ακόμα κι΄ αν επρόκειτο, κάποια από αυτά, να παραμείνουν «ανοιχτά», η ίδια η μαζική (χίλιοι και πάνω) διαβίωση, δημιουργεί συνθήκες καταυλισμού, αναξιοπρέπειας, απανθρωποποίησης, «διαχείρισης του χώρου, του χρόνου και των αναγκών» από μιαν ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη εξουσία, που αυτή ρυθμίζει τι εκάστοτε επιτρέπεται και τι όχι, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει κλπ. Ας θυμηθούμε πώς διαφήμιζε την Αμυγδαλέζα ο ιδρυτής της, το 2012, Μ. Χρυσοχοϊδης (ακόμα και τώρα προτεινόμενος, λόγω εμπειρίας στην καταστολή, ως υπερ-υπουργός Μετανάστευσης - να το δούμε κι΄ αυτό από μια «οικουμενική κυβέρνηση» - και πώς έγινε και λειτούργησε όταν μπήκαν μέσα οι πρώτοι έγκλειστοι, που αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο). Αλλωστε, και σε αντίθεση με τα όποια λεκτικά περιτυλίγματα και σερβιρίσματα των κυβερνώντων, όπως συμφώνησε και το πρόσφατο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, οι κρινόμενοι ως «οικονομικοί μετανάστες» θα πρέπει να είναι σε «κλειστά κέντρα», ενώ το ίδιο καθεστώς μπορεί σύντομα να επιβληθεί (όπως προτείνεται από μερικούς «οργανικούς διανοούμενους» και άλλους «πρόθυμους συνεργάτες») και στους πρόσφυγες που θα είναι στο πρόγραμμα της μετεγκατάστασης (relocation) σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μέχρις ότου μεταφερθούν στη χώρα υποδοχής (για να τοποθετηθούν, ως επί το πλείστον και εκεί σε άλλο στρατόπεδο). Είναι, άλλωστε, πλήρως μέσα στη λογική των πολιτικών που εφαρμόζονται μέχρι τώρα, το να παρέχεται, στο άμεσο μέλλον, η δυνατότητα σ΄ ένα πρόσφυγα να μεταβεί σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μόνο μέσω του προγράμματος του relocation.
Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι μια από τις πιο «πειστικές» αφορμές για την κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης είναι η διασπορά του φόβου μέσω της κατασκευής του πρόσφυγα και του μετανάστη ως «υγειονομικής βόμβας», που πρέπει να κλειστεί στην καραντίνα του στρατοπέδου - ένα όπλο που ήδη σιγοφέρνεται και είναι ‘παρά πόδας’ και για χρήση όταν προκύψει η κατάλληλη ευκαιρία. Αλλωστε, και οι εβραίοι κλείνονταν, από τους ναζί, στην Βαρσοβία και αλλού, σε γκέτο και στρατόπεδα, πριν μεταφερθούν στα στρατόπεδα εξόντωσης, με το αιτιολογικό ότι ήταν φορείς φυματίωσης και αποτελούσαν «υγειονομική απειλή».
Η «μείωση των ροών», όπως τις ονομάζουν οι κυβερνώντες (οι άνθρωποι ως «ροές», ως «πράγματα» που ρέουν) με την δημιουργία ενός νέου και αποτελεσματικού φράκτη, αυτή τη φορά στο Αιγαίο, πέρα από τις δραματικά περισσότερες, σε σχέση με τώρα, ζωές που θα χάνονται, πέρα από την οριστική καταστρατήγηση του δικαιώματος του πρόσφυγα να βρει ασφαλές καταφύγιο, δεν πρόκειται να «σώσει» την Ελλάδα από τη μοίρα που της επιφυλάσσει ο ρόλος που είναι εντεταλμένη να υπηρετεί στα πλαίσια της ΕΕ: «μείωση των ροών» για την ΕΕ δεν σημαίνει άλλο από την διατήρηση της Ελλάδας, πέρα από πειραματόζωο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αντιμετώπισης της μη διαχειρίσιμης κρίσης του χρέους, και ως μιας «χώρας φράκτη» για την υπόλοιπη Ευρώπη. Μιας χώρας, δηλαδή, στην «πρώτη γραμμή», γεμάτης στρατόπεδα συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες, που θα αποτελεί μέρος της ανάσχεσης του προβλήματος, με τρόπο που να είναι «διαχειρίσιμος» και σύμφωνα με τις πολιτικές των κρατών-μελών της ΕΕ - με την ακροδεξιά να προωθείται στη διακυβέρνηση όλο και περισσότερων από αυτά. Γιατί η πηγή του προβλήματος είναι και παραμένει η ατέλειωτη και διαρκώς εντεινόμενη φωτιά που έχει ξεσπάσει στην περιοχή, προϊόν των οικονομικών, πολιτικών και των στρατιωτικών επεμβάσεων των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών, από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, στη Συρία και τη Λιβύη, στην Αφρική, όπως και στην Ουκρανία, ακουμπώντας την Τουρκία και με απρόβλεπτο το επόμενο σημείο της ανάφλεξης.
Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, ακόμα και ένα χρόνο πριν, ότι η ρήση του G. Agamben για την επέκταση παγκοσμίως, σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, μιας ‘κατάστασης εξαίρεσης’, αναστολής, δηλαδή, των θεμελιωδών δικαιωμάτων και του όποιου Δικαίου, έτσι ώστε να τίθενται ‘υπό φύλαξη’ άτομα ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ‘επιλήψιμης διαγωγής’, αποκλειστικά και μόνο για ν΄ αποτραπεί ένας ‘κίνδυνος για την ασφάλεια του κράτους’ (ένας κίνδυνος που τον προσδιορίζει ως τέτοιο ο εκάστοτε κυρίαρχος), θα έβρισκε σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, (και με πιο ακραία εκδήλωσή της, σ΄ αυτή τη φάση, στην Ελλάδα), την πιο ανάγλυφη ενσάρκωσή της.
Με συστατικό στοιχείο αυτής της νέας βιοπολιτικής την αντιμετώπιση όλων αυτών των ‘εκτός τόπου’, μέσα σε ‘ενδιάμεσους τόπους’ (διαφόρων ειδών ‘κέντρα κράτησης’ ή ‘υποδοχής’ κοκ) διαμέσου της κυριαρχίας του Νόμου, που συνίσταται ακριβώς στην άρση της όποιας εφαρμογής των προβλέψεων του Νόμου για θεμελιώδη δικαιώματα.
Και όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα, η ‘κατάσταση εξαίρεσης’ παύει σύντομα να έχει ένα προσωρινό χαρακτήρα, ν΄ αναφέρεται, δηλαδή, σ΄ αυτή, ή την άλλη προσωρινή και εξωτερική κατάσταση και γίνεται τρόπος ύπαρξης του συστήματος, ταυτίζεται με τον κανόνα.«Tο στρατόπεδο, όπως λέει ο Agamben, είναι ο χώρος που ανοίγεται όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο κανόνας». Κοινωνική Τάξη γίνεται, πλέον, η ίδια η κατάσταση εξαίρεσης.
Γιατί, για στρατόπεδο πρόκειται όποια και αν είναι η ονομασία (‘κέντρα κράτησης’, ή ‘υποδοχής’, ‘φιλοξενίας’ κοκ) και όποια κι΄ αν είναι η ιδιαιτερότητα μιας τέτοιας χωρικής δομής, εντός της οποίας ‘όλα είναι δυνατά’ να γίνουν πάνω στη ‘γυμνή ζωή’, στον στερημένο από κάθε δικαίωμα άνθρωπο.
Η κυβέρνηση διατείνεται ότι προσπαθεί να «διαχειριστεί» την κατάσταση – όχι ν΄ απαντήσει στα ζητήματα που αυτή θέτει, αλλά απλώς να την «διαχειριστεί». Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η "διαχείριση" αναφέρεται σε μια «τεχνολογία» παρεμβάσεων στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, που, μακράν του να συνιστούν μιαν ουδέτερη στάση ανάμεσα ή πάνω από τις κοινωνικές αντιφάσεις, σκοπό έχουν να συντηρήσουν την κατεστημένη κατάσταση, να πνίξουν τις αντιφάσεις που την διαπερνούν και την απειλούν με αταξία ή ανατροπή, καταφεύγοντας στην κινητοποίηση των πιο κατασταλτικών πρακτικών, που από τον αγώνα για την υπέρβασή τους υποτίθεται ότι η κυβερνώσα, πάλαι ποτέ «αριστερά» θα αντλούσε την νομιμοποίησή της ως αριστερά. Τέτοιες πρακτικές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, την ενσωμάτωση και αφομοίωση, στις κρατούσες εξουσιαστικές/ κατασταλτικές πρακτικές, ενός μέρους των αντίθετων απόψεων, με την ανοιχτή ή λαθραία αλλοίωση του αυθεντικού περιεχομένου τους – όπως, πχ, εν προκειμένω, των πρακτικών της αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής ήταν το συμβάν της περασμένης Κυριακής, όταν, ταυτόχρονα, από τη μια, στην πλ. Βικτωρίας τα ΜΑΤ «καθάριζαν» με το ζόρι (και μετά από απαίτηση του Δημάρχου Καμίνη) την πλατεία από τους πρόσφυγες που αναζητούσαν από εκεί τρόπους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους (με την υποχρεωτική μεταφορά σε κέντρα «φιλοξενίας» - Σχιστό κλπ- ή, εν πάσει περιπτώσει, να φύγουν μακριά από εκεί) και από την άλλη, στο Σύνταγμα γινόταν μια, υπερπροβαλλόμενη και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, και πάλι για τους πρόσφυγες, από το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Ένα άλλο δείγμα γραφής είναι η ανάθεση του όλου «έργου» στις ΜΚΟ, που έχουν πέσει σαν τα κοράκια στις διατιθέμενες χρηματοδοτήσεις για παρεμβάσεις πυροσβεστικού χαρακτήρα, από τις οποίες κάποιοι κερδίζουν από τον πόνο των πολλών, από μια ανθρωπιστική καταστροφή χωρίς τέλος – με πολλές από αυτές τις ΜΚΟ να έχουν διεθνή εμπειρία από τα ανά την υφήλιο προσφυγικά κύματα, όπου συστηματικά παρεμβαίνουν απομυζώντας τα όποια διατιθέμενα κονδύλια. Ετσι και τώρα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, κάποιοι θα κερδίσουν από τη διαχείριση των «νεκρών ψυχών», μέχρι ότου αυτές μετατραπούν και σε νεκρά σώματα.
Στην ίδια, τέλος, λογική είναι η προσπάθεια αξιοποίησης και χειραγώγησης της διάχυτης αλληλεγγύης για την λειτουργία και τους σκοπούς των στρατοπεδικού τύπου εγκαταστάσεων. Αντί να διαθέτουν κρατικούς πόρους, μετατρέπουν την εθελοντική προσφορά του αλληλέγγυου σε απλήρωτη εργασία, την οποία χρησιμοποιούν για την υλοποίηση της δικής τους κρατικής πολιτικής απέναντι στο «προσφυγικό». Αν, πχ, τους έχει μείνει έστω και ένα ίχνος «αριστερής» σκέψης και πράξης (λέμε τώρα…), τότε ας μη πληρώσουν την επόμενη «δόση» στους δανειστές/εταίρους τους και ας διαθέσουν το ποσό αυτό για τους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που στενάζουν κάτω από άθλιες συνθήκες.
Αλληλεγγύη σημαίνει στήριξη των προσφύγων και μεταναστών ενάντια στις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο που υλοποιεί η παρούσα κυβέρνηση. Σημαίνει ξεσκέπασμα και αμφισβήτηση της λειτουργίας και της ίδιας της ύπαρξης των διαφόρων τύπων κέντρων φιλοξενίας/κράτησης/hotspot/κλπ και διεκδίκηση αξιοπρεπούς και πραγματικά ανοιχτής φιλοξενίας σε κανονικά κτίρια, με μικρό αριθμό φιλοξενουμένων, σε ξενοδοχεία, στα χιλιάδες άδεια κτίρια του δημοσίου και άλλα, που έχουν (ή δεν έχουν) δοθεί στο ΤΑΙΠΕΔ για πούλημα. Αλληλεγγύη σημαίνει αγώνας για «σύνορα ανοιχτά», ενάντια στην στρατιωτικοποίηση/ στρατοπεδοποίηση του μεταναστευτικού/προσφυγικού και την κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης που οικοδομείται μέρα με τη μέρα.
Αλληλεγγύη, ενάντια στις λογικές της απλής φιλανθρωπίας, σημαίνει, πρωτίστως, κοινούς αγώνες των εργαζόμενων και των άνεργων σ΄ αυτή τη χώρα με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ενάντια στο «κοινό εχθρό», ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια σε κάθε ρατσιστικό στερεότυπο «απ΄ όπου κι΄ αν προέρχεται», ενάντια στο εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής (σε ετοιμότητα και σε δράση προκειμένου να επωφεληθεί από τα αδιέξοδα των ακολουθούμενων, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικών, και από αυτό που προβάλλεται ως χρεωκοπία της «αριστεράς» και με πολιτική απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, την εκμηδένισή τους, την κυριολεκτική εξόντωσή τους).
Αν ανοίξουν και παγιωθούν τα στρατόπεδα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τότε, όπως τα πολύ πικρά μαθήματα της ιστορίας έχουν δείξει, οι επόμενοι που θα έχουν σειρά, θα είναι οι «ντόπιοι», όσοι αγωνίζονται ενάντια στο υπάρχον σύστημα, ενάντια στα μνημόνια, για την κοινωνική χειραφέτηση, για το δικαίωμα στη ζωή. 

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου 2016


Πηγή:http://psi-action.blogspot.gr/

     
Αποχώρηση της Πρωτοβουλίας Εργαζόμενων / Απολυμένων στην Ψυχική Υγεία
από την ομάδα εργασίας του Υπουργείου Υγείας


Πέρυσι, τέτοια εποχή, εκλέχτηκε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας την αίσθηση, σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ότι οι καταστροφικές πολιτικές που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε όλους τους τομείς θα μπορούσαν να ανατραπούν.

Η ίδια αίσθηση επικράτησε στον πολύπαθο χώρο της Ψυχικής Υγείας, όπου τα τελευταία επτά χρόνια οι εργαζόμενοι, και φυσικά οι ψυχικά πάσχοντες, βιώνουν τις τραγικές συνέπειες της υποβάθμισης και της διάλυσης των Μονάδων Ψυχικής Υγείας. Ειδικότερα, στους  φορείς Ψυχικής Υγείας του μη-κερδοσκοπικού τομέα (γνωστοί και ως ΜΚΟ Ψυχικής Υγείας), στους οποίους έχει ανατεθεί από το κράτος ένα σημαντικό μέρος της “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης”, η πλήρης απουσία εποπτείας και ελέγχου από το υπουργείο Υγείας οδήγησε στην ανεξέλεγκτη δράση των διοικήσεών τους. Τα κάποτε μεμονωμένα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, παράνομων απολύσεων, συνδικαλιστικών διώξεων, εκβιασμών και τρομοκρατίας έλαβαν τη μορφή επιδημίας, όπως φάνηκε από τις δεκάδες καταγγελίες εργαζόμενων σε Μονάδες Ψυχικής Υγείας. Το ίδιο διάστημα, Μονάδες Ψυχικής Υγείας, χρηματοδοτούμενες από τον τακτικό προϋπολογισμό,άλλαζαν χέρια ή έκλειναν ανάλογα με τις διαθέσεις και τις σκοπιμότητες των διοικήσεων και του υπουργείου. Μέσα στο ίδιο θολό κλίμα, κάποιοι φορείς προσπάθησαν να εφαρμόσουν, παράνομα αρχικά και με τις ευλογίες των Λοβέρδου-Μπόλαρη στη συνέχεια, την παρακράτηση μέρους των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνταν στις Μονάδες τους. 

Όλα αυτά τα χρόνια, οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υγείας, όχι μόνο δεν άσκησαν τους απαιτούμενους ελέγχους  και δεν διερεύνησαν τις καταγγελίες, αλλά αναλώθηκαν σε ένα επικοινωνιακό παιγνίδι, καταγγέλλοντας (!) τους φορείς για κακοδιαχεϊριση του δημόσιου χρήματος τη στιγμή που οι ίδιες ενέκριναν τις δράσεις και τις χρηματοδοτήσεις και κάλυπταν τις παρανομίες.

Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μιας παράταξης που συμπαραστάθηκεενεργά στους αγώνες των εργαζόμενων,  υποστήριξε τα χρόνια αιτήματά τους καιανέδειξε τα μόνιμα προβλήματα στη Βουλή, θεωρήσαμε ότι θα ευνοούσε την απαλλαγή του χώρου της Ψυχικής Υγείας από το νοσηρό κλίμα που επικρατούσε και θα προωθούσε την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας και δικαιοσύνης για εργαζόμενους και λήπτες των υπηρεσιών. Εξάλλου, η εξασφάλιση της πολυφωνίας και της συμμετοχής είναι η βάση για το ξεπέρασμα της ιδρυματικής λογικής και την ουσιαστική ψυχιατρική μεταρρύθμιση.

Με βάση τα παραπάνω, εργαζόμενοι και απολυμένοι από το χώρο της Ψυχικής Υγείας απευθύναμε, αμέσως μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, μια ανοιχτή επιστολήστη νέα ηγεσία του υπουργείου Υγείας στην οποία συνοψίζαμε τα χρόνια προβλήματα του χώρου και δηλώναμε την πρόθεσή μας να βοηθήσουμε το υπουργείο ή/και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, εφόσον είχαμε δείγματα ότι η νέα κυβέρνηση είναι έτοιμη να συγκρουστεί με το προηγούμενο καθεστώς για να το αλλάξει.

Ακολούθησαν δύο συναντήσεις, η πρώτη με τον τότε αναπληρωτή και τώρα υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξάνθο, στις 3 Απρίλη, και η δεύτερη με τον σύμβουλο του υπουργού, Θωμά Υφαντή, στις 11 Μάη.  Παρά το γεγονός ότι στις συναντήσειςαυτές δεν μας ανακοινώθηκε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, αναγνωρίσαμε ως θετικό στοιχείο το ότι οι συνομιλητές μας γνώριζαν και αποδέχονταν τα προβλήματα που τους εκθέσαμε και δήλωσαν την πρόθεσή τους να αλλάξουν την κατάσταση ακόμα κι αν χρειαστεί να συγκρουστούν με συμφέροντα. Σημειώνουμε ότι σε αυτές τις συναντήσεις, εκτός από μέλη της Πρωτοβουλίας εργαζόμενων και απολυμένων στην Ψυχική Υγεία, παρευρέθηκαν και εκπρόσωποι Σωματείων εργαζόμενων και ληπτών υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας.

Στις αρχές του Ιούνη, οι υπογράφοντες - μέλη της Πρωτοβουλίας εργαζόμενων και απολυμένων στην Ψυχική Υγεία κληθήκαμε να συμμετέχουμε σε ομάδα εργασίαςπου συστάθηκε από το υπουργείο Υγείας με σκοπό να υποβάλλει προτάσεις για τον περαιτέρω σχεδιασμό της Ψυχικής Υγείας.

Αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στην ομάδα εργασίας, έχοντας ενημερώσει τα μέλη της Πρωτοβουλίας, μέλη Σωματείων και εργαζόμενους, ευελπιστώντας ότι θα έχουμε την ευκαιρία να αναλύσουμε και να υποστηρίξουμε τις προτάσεις που ήδη είχαμε υποβάλει με την ανοιχτή επιστολή και να βοηθήσουμε στη χάραξη μια διαφορετικής πολιτικής για την Ψυχική Υγεία. Συγκεκριμένα, δηλώσαμε συμμετοχή στις υπο-ομάδες για α) τα δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων, β) τα κριτήρια, αξιολογήσεις και ελέγχους των Μονάδων και γ) τη λειτουργία των Μονάδων που λειτουργούν οι ΜΚΟ. 

Σήμερα, μετά από ένα χρόνο κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ (και οκτώ μήνες λειτουργίας της ομάδας εργασίας του υπουργείου Υγείας για την Ψυχική Υγεία), θεωρούμε ότι είμαστε σε θέση να κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις:

α) Καμία κίνηση δεν έχει γίνει από την πλευρά του υπουργείου για την αποκατάσταση του κλίματος ασφάλειας και δικαιοσύνης στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας και καμία συνέχεια δεν είχε η συζήτηση που είχε ανοίξει με τον υπουργό Υγείας σχετικά με όσα είχαμε επισημάνει στην ανοιχτή επιστολή.  Επίσης, καμία συζήτηση δεν γίνεται για τις Μονάδες που παρανόμως έκλεισαν, για τους απλήρωτους εργαζόμενους που βρίσκονται στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, για τους εργαζόμενους που απολύθηκαν μόνο και μόνο επειδή ανέδειξαν και υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα ψυχικά πασχόντων και εργαζόμενων. Καμία κουβέντα και για τους ασθενείς που συνεχίζουν να μεταφέρονται με περιπολικά ή καίγονται ζωντανοί σε ψυχιατρεία και κοινοτικές δομές,  για τις κλειστές πόρτες και τις ιδρυματικές πρακτικές των “ανοιχτών” κοινοτικών δομών, για “φιλοξενούμενους” σε οικοτροφεία και ξενώνες που εξαναγκάζονται να πληρώνουν τις “δωρεάν” υπηρεσίες με το πενιχρό εισόδημά τους,  για άπορους ασθενείς που περιφέρονται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να βρουν τα φάρμακά τους… 

Οι καταγγελίες των εργαζόμενων, από όσο γνωρίζουμε, συνεχίζουν ναβρίσκονται στα συρτάρια του υπουργείου και καμία διοίκηση δεν έχει ελεγχθεί και λογοδοτήσει για τις αυθαιρεσίες της.  Όσο για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων Μονάδων με τη συμμετοχή εργαζόμενων, και ληπτών όπου αυτό είναι εφικτό, φαίνεται ότι ήταν άλλη μια προεκλογική δήλωση που ξεχάστηκε αμέσως μετά τις εκλογές, όπως και η σταδιακή ένταξη των Μονάδων στο ΕΣΥ. 

Η απόσταση που έχει πάρει η κυβέρνηση από τις προεκλογικές της εξαγγελίες συντηρεί το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας μέσα στους χώρους εργασίας, ενθαρρύνει την εργοδοτική αυθαιρεσία και, ταυτόχρονα, αποθαρρύνει τη συμμετοχή εργαζόμενων και ληπτών στη λήψη αποφάσεων και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Ακόμα και η επανασύσταση των σωματείων, τα οποία φρόντισαν να διαλύσουν οι διοικήσεις με την ανοχή του υπουργείου Υγείας, φαίνεται ανέφικτη κάτω από αυτές τις συνθήκες.

β) Παρότι  τα θέματα των υπο-ομάδων της ομάδας εργασίας που συμμετείχαμε είναι σημαντικά και θα έπρεπε να βρίσκονται σε προτεραιότητα, δεν έχουν ανοιχτεί ακόμα προς συζήτηση. Κατανοούμε ότι υπάρχουν πολλά και σοβαρά προβλήματα, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά δεν κατανοούμε πως, για παράδειγμα, θα σχεδιαστούν αλλαγές και θα θεσπιστούν νόμοι αν δεν ληφθεί από την αρχή υπόψη η συνεχής παραβίαση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων ή πως θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται οι Μονάδες των ΜΚΟ χωρίς να έχει καν συζητηθεί το θέμα των κριτηρίων λειτουργίας και των ελέγχων.

Γνωρίζουμε ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν συστήσει παρόμοιες ομάδες εργασίας και επιτροπές, των οποίων οι τελικές προτάσεις εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες πολιτικές και συμφέροντα και  γι΄αυτό δεν έγιναν ποτέ οι αλλαγέςπου απαιτούνται για μια ουσιαστική ψυχιατρική μεταρρύθμιση.  Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ μένουν στα λόγια και στα χαρτιά, εδώ και 25 χρόνια,  οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη μετάβαση από την ιδρυματική περίθαλψη στην κοινοτική φροντίδα, όπως η τομεοποίηση και η λειτουργία ικανοποιητικού αριθμού Κέντρων Ψυχικής Υγείας και ψυχιατρικών κλινικών στα Γενικά Νοσοκομεία, “διαφημίζεται” το κλείσιμο των ψυχιατρείων ως η “ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης” και απομένει να οριστεί η καταληκτική ημερομηνία.

Δεν είναι λοιπόν μόνο το τοπίο στην Ψυχική Υγεία που παραμένει ακριβώς το ίδιο με αυτό των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά αισθανόμαστε πλέον ότι δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για οποιαδήποτε αλλαγή.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε από την ομάδα εργασίας του υπουργείου Υγείας. Θεωρούμε ότι ακόμα και με την παρουσία μας σε αυτή την ομάδα συναινούμε στη συντήρηση μιας κατάστασης για την ανατροπή της οποίας αγωνιστήκαμε τα προηγούμενα χρόνια.


Α. Δημάκης
Α. Βασιλικόπουλος

Μέλη της Πρωτοβουλίας εργαζόμενων και απολυμένων στην Ψυχική Υγεία

(Tελικά, ο Λέων Τολστόι τα είχε πει από τον προ-προηγούμενο αιώνα...)

Περί Τρέλας


tolstoy2
 
Ces sont des imbéciles.
Un imbécile est avant tout
un homme qu’ on ne comprend pas.
(Πρόκειται για παράφρονες.
Παράφρων είναι ο άνθρωπος
τον οποίο οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.)

 
Ζούμε μια ζωή παράλογη, εντελώς παράλογη, εξωφρενική, κι αυτά δεν είναι μόνο λόγια, κάποιο ρητορικό σχήμα, μια υπερβολή, αλλά η απλή διαπίστωση του τι συμβαίνει. Τις προάλλες, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ δύο μεγάλα ιδρύματα για ψυχικά αρρώστους, κι αποκόμισα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε άσυλα που έχτισαν άνθρωποι ψυχικά ασθενείς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μία γενικευμένη, πανδημική μορφή τρέλας, προκειμένου να περιθάλπουν ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από διάφορες μορφές τρέλας, με συμπτώματα όμως που δεν ταιριάζουν μ’ αυτά της πανδημικής. Όλες αυτές οι ποικίλες μορφές τρέλας χωρίζονται σε κατηγορίες, καθώς εκείνοι που έχουν καταληφθεί απ’ την πανδημική τρέλα διακρίνουν πληθώρα από υπομορφές και υποδιαιρέσεις. Έτσι, έχουμε την ταξινόμηση των Γκυλαίν, Τσέλλερ, Γκρίζινγκερ, Κραφφτ-Έμπινγκ, Μορέλ, Μάυνερτ, Λουί, Μανιάν, Κρέπελιν, Μορσέλλι, Κλούστον, Χακ Τιούκ, Κόρσακοφ, Ιγκνάτιεφ και πολλών πολλών άλλων. Όλοι τους εμφανίζονται διχασμένοι, υποστηρίζοντας μάλιστα αλληλοαντικρουόμενες απόψεις. Κάθε ψυχίατρος ορίζει τις δικές του ψυχονευρώσεις, μανίες, παράνοιες και τις διάφορες vesaniae, κατανονικές και άλλες, την psychopathia degenerativa και λοιπές ψυχοπάθειες. Σε γενικές γραμμές, όπως αναφέρει στο σύγγραμμά του ένας επιστήμονας, όσον αφορά τις περισσότερες ψυχώσεις δεν έχει βρεθεί ακόμα το παθογνωμονικό και ανατομοπαθολογικό υπόστρωμά τους (sic), γι’ αυτό και δεν μπορεί να γίνει ακριβής ταξινόμησή τους. Όσο για τις υπάρχουσες ταξινομήσεις, η μόνη χρησιμότητά τους είναι να τις αποστηθίζουν οι φοιτητές και, στις εξετάσεις, ν’ απαντούν χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια που ακούνε και απ’ τους καθηγητές τους ούτως ώστε να πάρουν το πτυχίο τους και χάρη σ’ αυτό να διοριστούν σ’ ένα πόστο μ’ απολαβές που υπερβαίνουν 20, 30, 50 φορές τον μισθό ενός εργάτη, ο οποίος κάνει μια δουλειά αναμφίβολα ωφέλιμη για την κοινωνία.
Ουσιαστικά, υπάρχει μόνο μία σαφής και κατανοητή ταξινόμηση των ψυχικά ασθενών: αυτή με βάση την οποία τοποθετούνται στις ανάλογες πτέρυγες των νοσοκομείων και η οποία καθορίζει το είδος της μεταχείρισης που τυγχάνουν.
 
 Έτσι λοιπόν διακρίνονται στους:
α) ανήσυχους (παλιότερα ονομάζονταν βίαιοι)
β) μετρίως ανήσυχους
γ) ήσυχους
δ) υποκείμενα πειραμάτων.
 
Η ίδια ακριβώς ταξινόμηση ισχύει και για το τεράστιο πλήθος ανθρώπων που έχουν κυριευτεί απ’ την τρέλα του λεγόμενου πολιτισμού της εποχής μας.


Λέων Τολστόι, Περί Τρέλας – VIII (εκδ. Ροές) – απόσπασμα

Το σκάνδαλο και η τραγωδία της ελληνικής ψυχιατρικής μεταρρύθμισης

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

05/10/2015
skandalo kai tragodia ellinikis psychiatrikis metarrythmisis
Η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν προκύπτει από την αλλαγή του επιστημονικού παραδείγματος, αλλά αποτελεί συνέχεια αυτού.
 
 
Από τον Κώστα Μπαϊρακτάρη, Αναπληρωτή Καθηγητή Ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
 
Μνήμη Έφη Σκλήρη, Ψυχίατρο και Γ. Κοκκινίδη , Γ. Γιαννουλόπουλου, ιδρυτικά μέλη Πανελλήνιας Επιτροπής Επιζώντων της Ψυχιατρικής
 
Σήμερα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, είμαστε μάρτυρες μιας περιόδου βίαιης ανακατανομής του πλούτου (καπιταλιστική κρίση). Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εκλαμβάνει αυτή η κρίση σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου συναντάμε έναν καπιταλισμό στην πιο χυδαία και διεφθαρμένη μορφή του. Μια χώρα όπου διαχρονικά διακυβερνάται από το πιο παρασιτικό, το πιο απάνθρωπο, άρα και πιο παθολογικό, κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που την μετέτρεψε  σε  οικονομικό  προτεκτοράτο  τραπεζιτών και των δυνάμεων  που  ηγεμονεύουν και εκβιάζουν τους λαούς ως σύγχρονοι αποικιοκράτες στην  Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναφερόμαστε σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα το οποίο για να μπορέσει να διατηρήσει και να αναπαράγει την εξουσία του ακυρώνει τους ίδιους τους αστικοδημοκρατικούς του θεσμούς, τρομοκρατεί τoν πληθυσμό, ενεργοποιεί τα πιο κτηνώδη ένστικτά για εξουσία , απαξιώνοντας τον άνθρωπο και αναδεικνύοντας την απανθρωπία ως βασικό συστατικό της υπόστασής του .
Χρησιμοποιεί μέσα οικονομικού εκμαυλισμού του λαού, προάγει συστηματικά τον ατομικισμό με στόχο την ανάδειξη του ανθρώπου σε καταναλωτή και πελάτη. Προάγει τον ανταγωνισμό, την ξενοφοβία και την αλληλοεξόντωση, δηλαδή την αλλοτρίωση στην πιο ακραία μορφή της.
Διεισδύει και διαχέει τον έλεγχό του στο κοινωνικό σώμα, ενισχύει την κρατική βία και καταστολή έχοντας στην υπηρεσία του διαπλεκόμενες Eπιχειρήσεις Μέσων Ενημέρωσης (ΕΜΕ) που μετατρέπουν την βαρβαρότητα σε «είδηση» και τους αναγνώστες/τηλεθεατές σε θεατές της εξαθλίωσής τους ανταποκρινόμενες έτσι στον συστημικό τους ρόλο ως εργαλεία χειραγώγησης αλλά και χύτρες κοινωνικής εκτόνωσης
Τα καθημερινά μνημονιακά πλήγματα των τοκογλύφων που δέχονται οι εργαζόμενοι σε μισθούς,συντάξεις, ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα αποτυπώνονται με τον πιο επώδυνο τρόπο στους τομείς της Υγείας ,της Παιδείας και της Κοινωνικής Πολιτικής.
Στο κεφάλαιο αυτό θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε παραδειγματικά αυτές τις βάρβαρες πολιτικές και τις συνέπειές τους στους τομείς της ψυχικής υγείας. 
 
Η ορθότητα του Λογικού μέσα από την επινόηση και τον αποκλεισμό του Παράλογου
 
Ο Κοινωνικό Αποκλεισμός άρα και η διεργασία που οδηγεί σε αυτόν χαρακτηρίζει διαχρονικά- ιστορικά την συγκρότηση των ανθρώπινων κοινωνιών ως μία συνέχεια μέσα από ασυνέχειες τόσο ως προς την θέσμισή του όσο και ως προς τις πληθυσμιακές ομάδες που εκάστοτε πλήττονται .
Ψυχιατρική και Ψυχολογία επινοούνται και αυτονομούνται ως επιστημονικοί κλάδοι και ως κοινωνικο-αστυνομικές τεχνικές απομόνωσης και αποκλεισμού του Παράλογου όπου επιστήμη- γνώση ,δηλαδή εξουσία διαχέονται με τέτοιον τρόπο στο κοινωνικό σώμα ώστε να εσωτερικεύονται και να νοηματοδοτούνται με συγκεκριμένο περιεχόμενο έννοιες όπως το δίκαιο, η κανονικότητα, η επικινδυνότητα κλπ.
Έτσι οι επιστήμες αυτές αποκτούν εργαλειακά χαρακτηριστικά διασφάλισης της συστημικής ισορροπίας. Δηλαδή σύμφωνα με το Foucault  «.. πρέπει να διαπιστώσουμε ότι κατά την καταγραφή της ιστορίας των τρελών περιγράψαμε την ιστορία αυτού που έκανε ουσιαστικά εφικτή την εμφάνιση της Ψυχολογίας, αν και όχι στο επίπεδο της χρονολογίας των ανακαλύψεων ή μιας ιστορίας των ιδεών αλλά ακολουθώντας την αλληλο-εμπλοκή θεμελιωδών δομών της εμπειρίας…»(1)
Η διαγνωστική-θεραπευτική συγκρότηση αυτών των επιστημών και η κανονιστική-δικαιϊκή τους αποστολή αποκτούν το πραγματικό τους νόημα μέσα από την ολοκλήρωση του αποκλεισμού στα ψυχιατρικά άσυλα. Η ακαδημαϊκή Ψυχιατρική είναι γέννημα θρέμμα των ασύλων και των συνθηκών που σε αυτά διαμορφώνονται.
Η ενδογενής αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να επεξεργαστεί δημιουργικά τις αντιθέσεις του οδηγεί στο να αποτελέσει το ψυχιατρικό ίδρυμα προνομιακό τόπο εγκλεισμού ατόμων από τα κατώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και να αναδείξει τόσο τον ταξικό χαρακτήρα των επιστημών που τον συνοδεύουν ,των τόπων που τον ολοκληρώνουν όσο και των πρακτικών βίας που τα χαρακτηρίζουν. Γιατί «..κάθε κοινωνία της οποίας η δομή βασίζεται σε πολιτισμικές και ταξικές διαφορές και στηρίζεται σε ανταγωνιστικά συστήματα, κατασκευάζει μέσα στα όριά της περιοχές αντιρρόπησης των εσωτερικών της αντιθέσεων, μέσα στις οποίες υλοποιείται η ανάγκη άρνησης ή μετατροπής σε αντικείμενο ενός μέρους της ίδιας της υποκειμενικότητας…»(2) Γι αυτό κατά τον Μπαζάλια η Ψυχιατρική καλυπτόμενη από έναν επιστημονικό μανδύα μεταμφιέζεται και εσωτερικεύεται από το κοινωνικό σώμα είτε με την κοινωνική είτε με την ψυχοθεραπευτική μορφή ως ιατρική-θεραπευτική πράξη. Το ψυχιατρικό ίδρυμα δεν αποτελεί μόνο αντιθεραπευτικό χώρο αλλά και η ίδια η Ψυχιατρική ανθρωπολογικά-επιστημονικά και ιδεολογικά συνιστά εργαλείο άσκησης βίας.
 
 
Το χρονικό μιας κατ ευφημισμό μεταρρύθμισης
 
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι και για την Ελλάδα η αποτύπωση των σημερινών συνθηκών στον τομέα της ψυχικής υγείας μπορεί να κατανοηθεί καλλίτερα υπό το πρίσμα μιας διαχρονικής προσέγγισης των διεργασιών αποκλεισμού στις συγκεκριμένες ιστορικές-πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της χώρας. Αν θέλουμε για την οικονομία της συζήτησης να πάρουμε ως αφετηρία την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους στην Τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα θα παρατηρήσουμε:
1.Η εμφάνιση των πρώτων ψυχιατρικών ασύλων παρατηρείται στα τέλη του 19ου αιώνα, πολύ αργότερα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
2.Η ευρωπαϊκή ιδρυματική ψυχιατρική επηρεάζει τις εξελίξεις προσαρμοσμένες στις κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της χώρας διακρίνοντας ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα την ψυχιατρική φροντίδα των εύπορων από τον ιδρυματικό εγκλεισμό των φτωχών.
3.Η υπερπλήρωση των αστικών δημόσιων ψυχιατρείων οδηγεί με την συνέργεια πολιτικών και ψυχιάτρων στην δημιουργία από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50 των «Αποικιών Ψυχοπαθών» ως τόπους απόλυτου αποκλεισμού , κοινωνικής ευθανασίας και φυσικής εξόντωσης . Τα Ψυχιατρεία Δαφνί της Αθήνας και το Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης «τροφοδοτούν» και στέλνουν με τα σύγχρονα «Πλοία των Τρελών» στις αποικίες, χωρίς επιστροφή, χιλιάδες έγκλειστους ως «αθεράπευτους» ή «αζήτητους». Ένα διαρκές έγκλημα της ελληνικής Ψυχιατρικής που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως τέτοιο και κανείς δεν λογοδότησε μέχρι σήμερα για τις χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές που εξοντώθηκαν στις αποικίες αυτές.
4.Κυριαρχεί η ψυχιατρική στις πιο ακραίες βιολογικές-σωματικές προσεγγίσεις απέναντι στους πάσχοντες συνανθρώπους μας .Η υποτυπώδης υλικο-τεχνική υποδομή, η άθλιες συνθήκες διαβίωσης οδηγούν στην πιο επώδυνη για τους έγκλειστους εφαρμογή της κατασταλτικής Ψυχιατρικής(απομόνωση,καθήλωση,ηλεκτροσπασμοθεραπεία,ψυχοχειρουργική,χημική καταστολή) αλλά προσδιορίζουν και τα ψυχιατρεία ως τόπους αποκλεισμού και κοινωνικής ευθανασίας. Για χιλιάδες εγκλείστους τον κοινωνικό θάνατο διαδέχεται ο φυσικός ως η μόνη έξοδος από την απανθρωποίηση που υφίστανται στα άσυλα μέχρι και τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Νεωτερικές θεωρίες και πρακτικές που εφαρμόζονται ήδη σε άλλες χώρες από την δεκαετία του ‘ 60 ,αν και γνωστές στον ψυχιατρικό κόσμο, παραμένουν εκτός συνόρων.
5.Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 70 η ψυχιατρική φροντίδα παρέχεται αποκλειστικά σε ιδρυματικούς χώρους(δημόσιους και ιδιωτικούς) καθώς και από ιδιώτες Ψυχιάτρους για τους οικονομικά προνομιούχους
6.Η ψυχιατρική βία ,η στέρηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ο κοινωνικός αποκλεισμός διαμορφώνουν τις επιπτώσεις των πολιτικών ψυχικής υγείας στους πολίτες με ψυχιατρική εμπειρία
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αποτυπώνεται για πρώτη φορά συστηματικά η κατάσταση της ιδρυματικής ψυχιατρικής και των απάνθρωπων και συνθηκών στα ελληνικά ψυχιατρεία καθώς και πραγματοποιούνται μελέτες για την ιστορία της ελληνικής ψυχιατρικής(3,4)
Οι καταγγελίες στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 για την ψυχιατρική βαρβαρότητα και τις απάνθρωπες συνθήκες στην Λέρο αναδεικνύουν για πρώτη φορά, σε Ελλάδα και εξωτερικό, από την Ομάδα Λέρου, το πρόβλημα της ελληνικής Ψυχιατρικής. Οι καταγγελίες αυτές οδηγούν στην απαγόρευση των διακομιδών στην Λέρο και στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 στον εξαναγκασμό ,από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τον χρηματοδοτικό Κανονισμό 815/84, βελτίωσης των συνθηκών περίθαλψης και την αλλαγή του συστήματος ψυχιατρικής περίθαλψης(5)
Την ίδια περίοδο ξεκινούν και οι πρώτες συστηματικές προσπάθειες αποϊδρυματοποίησης, επαγγελματικής αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης των εγκλείστων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης με την δημιουργία διαμερισμάτων για τους πρώην έγκλειστους και συνεταιριστικών εργαστηρίων επαγγελματικής αποκατάστασης. Στην συνέχεια ξεκινάει και η εφαρμογή προγραμμάτων αποκατάστασης και σε άλλα δημόσια ψυχιατρεία.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ομάδα εργαζομένων της Μονάδας Επανένταξης του Ψυχιατρείου Θεσσαλονίκης μαζί με εργαζόμενους της Λέρου ξεκινάνε την παρέμβαση στο περιβόητο για τις άθλιες και απαξιωτικές για την ανθρώπινη υπόσταση συνθήκες κράτησης το περίπτερο 16,το γνωστό ως «Τμήμα των Γυμνών». Εκεί όπου η ιδρυματική ψυχιατρική αναδείκνυε την πιό βάρβαρη και απάνθρωπη φύση της σε βάρος των εγκλείστων. Τις φωνές διαμαρτυρίες ακολουθούν παρεμβάσεις ελλήνων επαγγελματιών ψυχικής υγείας ενώ προστίθενται αργότερα και ευρωπαίοι (Ιταλοί, Ολλανδοί). Η Λέρος γίνεται σύμβολο καταγγελίας της ιδρυματικής βαρβαρότητας και σε ευρωπαϊκό πλέον επίπεδο(6,7,8)
Από τις αρχές της δεκαετία του ΄90 αναπτύσσονται ειδικά προγράμματα παρέμβασης στο σύνολο του ψυχιατρείου της Λέρου με εμπόδια τόσο από την ελληνική γραφειοκρατία όσο και από την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής βούλησης για την αποϊδρυματοποίηση και την ανάπτυξη πραγματικών κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας ως ηθμούς στην εισαγωγή νέων πασχόντων στα ψυχιατρεία(9,10).
Τα γραφειοκρατικά και τα επί χάρτου επαναλαμβανόμενα κυβερνητικά σχέδια για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση αποτέλεσαν περισσότερο προσχήματα για την εισροή κοινοτικών πόρων παρά εργαλεία μιας πραγματικής μεταρρύθμισης ή κατάργησης της ιδρυματικής ψυχιατρικής και ανάπτυξης κοινοτικών υπηρεσιών.
 
ΨΥΧΑΡΓΩΣ : Ιδιωτικοποίηση με δημόσιους πόρους
 
Από το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ΄90 και στα πλαίσια πλέον του εκσυγχρονισμού ,δηλαδή μιας δημοσιονομικής προσέγγισης και των ζητημάτων της ψυχικής υγείας στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και της ανάθεσης της ψυχικής υγείας στον ιδιωτικό τομέα εγκρίνονται και χρηματοδοτούνται τα προγράμματα του λεγόμενου προγράμματος – σκανδάλου στην πραγματικότητα – “Ψυχαργώς”. Το πρόγραμμα αυτό εξελίσσεται μέχρι και σήμερα σε διάφορες μορφές και φάσεις . Χρηματοδοτείται με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τα οποία διοχετεύονται κύρια στον ιδιωτικό τομέα για την δημιουργία κοινοτικών δομών. Η γνωστή από την δεκαετία του ΄70 «απονοσοκομειοποίηση” του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ Ρ. Ρήγκαν (Californian Model) βρίσκει και στην Ελλάδα μιμητές
Η ιδρυματική λογική, δηλαδή η αναπαραγωγή του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος μετεγκαθίσταται χωροταξικά στην κοινότητα με την μορφή ξενώνων και οικοτροφείων με φορείς υλοποίησης κύρια ιδιωτικές εταιρείες χρηματοδοτούμενες από την Ε.Ε., δηλαδή κρατικο-δίαιτες μη-κυβερνητικές οργανώσεις. Η δημόσια ιδρυματική περίθαλψη δεν αποσαθρώνεται ως επιστημονικό παράδειγμα αλλά μεταλλάσσεται σε κοινοτική ιδρυματική περίθαλψη με πρόσχημα την Μεταρρύθμιση. Ο δημόσιος τομέας αντικαθίσταται σταδιακά αλλά συστηματικά με δημόσια και κοινοτικά χρήματα από τον ιδιωτικό τομέα. Μια σύγχρονη αλλά ερμαφρόδιτη μορφή του μη-κυβερνητισμού. Ο ιδιωτικός τομέας αποκτά τον έλεγχο και διαμορφώνει συνθήκες ,εργασιακές σχέσεις αλλά και ποιότητα υπηρεσιών ανάλογα όχι με τις ανάγκες αλλά με τα οικονομικά συμφέροντα και τις χρηματοδοτικές ροές. Όταν μάλιστα αυτές καθυστερούν προσφεύγουν σε μέτρα «διάσωσης» κατακρατώντας αυθαίρετα, με την ανοχή του κράτους, ακόμα και τις μηδαμινές συντάξεις των οικότροφων .(11)
Ας δούμε όμως με αριθμούς αλλά όχι στενά ποσοτικά την περιπέτεια αυτού που ονομάζεται ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα.
Στην μέχρι τώρα πορεία εφαρμογής του «Ψυχαργώς» έκλεισαν ολοκληρωτικά τέσσερα από τα επτά δημόσια Ψυχιατρεία τα οποία αντικαταστάθηκαν με μικρές ιδρυματικές δομές στην κοινότητα. Δημιουργήθηκαν συνολικά περί τα 128 οικοτροφεία εκ των οποίων 39 δημόσια και 89 ιδιωτικά. Από τους 97 ξενώνες 78 είναι δημόσιοι και 19 ιδιωτικοί ενώ τα προστατευόμενα διαμερίσματα ανέρχονται σε 230, 198 δημόσια και 32 ιδιωτικά. Παρατηρείται ότι ο ιδιωτικός τομέας επιλέγει συστηματικά την δημιουργία ιδρυματικών κοινοτικών δομών και όχι για παράδειγμα προστατευόμενων διαμερισμάτων γιατί η επιλογή του αυτή ανεβάζει το κόστος λειτουργίας, δηλαδή το κέρδος από αυτού του είδους τις επιχειρήσεις. Μονάδες επαγγελματικής αποκατάστασης συναντάμε κύρια στον δημόσιο τομέα ενώ και στον τομέα της κοινοτικής οργάνωσης της ψυχιατρικής φροντίδας παρατηρείται μια αυξάνουσα τάση διείσδυσης του ιδιωτικού τομέα. Το δε Υπουργείο Υγείας και Αλληλεγγύης για να νομιμοποιήσει την χρηματοδότηση των ιδιωτών για τα επόμενα χρόνια με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ παρουσιάζει με το θράσος της εξουσίας ως σχεδιασμό εκθέσεις ιδεών διαφόρων εμπειρογνωμόνων και αποδεκτών ταυτόχρονα κονδυλίων γ ια τις εταιρείες τους. (12,13) Όλες οι παραπάνω δομές χρηματοδοτούνται με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους. Για αυτό και η ιδιόρρυθμη αυτή ιδιωτικοποίηση με τις λεγόμενες μη-κερδοσκοπικές εταιρείες είναι στην ουσία κρατικοδίαιτη. Δηλαδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις εφαρμόζοντας πιστά τις επιβαλλόμενες μνημονιακές πολιτικές «δημοσιονομικής εξυγίανσης» καταστρέφουν το δημόσιο σύστημα χρηματοδοτώντας μάλιστα την ιδιωτικοποίησή του ,ενώ αφήνουν ανοικτή την επαναφορά του ασυλιακού εγκλεισμού(14)
Παράλληλα με το κλείσιμο των ψυχιατρείων παρατηρείται μία γεωμετρική άνοδος του αριθμού των εγκλείστων σε αμιγώς ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές με αποτέλεσμα σε συνολικά 40 περίπου ιδιωτικώμ κλινικών να είναι έγκλειστα περί τα 4500 άτομα. Πολίτες με ψυχιατρική εμπειρία που υφίστανται περισσότερο την φύλαξη και τον εγκλεισμό με ότι αυτό συνεπάγεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βίαιες μεθόδους που ανεξέλεγκτα εφαρμόζονται. Βασική χρηματοδοτική πηγή αυτών των ιδιωτικών ιδρυματικών δομών είναι τα ασφαλιστικά ταμεία. Σχολιάζοντας τα παραπάνω στοιχεία θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι
1.Αυτό που ονομάζεται ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας και μια ιδιωτικοποίηση με δημόσιους πόρους. Η θέση αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο αν συνδέσει κανείς τις πολιτικές αυτές με τις πολιτικές της λεγόμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης που υφίσταται και ο τομέας της δημόσιας υγείας στα πλαίσια των Μνημονίων από την μεριά των δανειστών, δηλαδή των ευρωπαίων τοκογλύφων και του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που οδηγεί σε κατάρρευση το δημόσιο σύστημα υγείας και σε συντριπτικές περικοπές στον κοινωνικό τομέα.
2.Η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν προκύπτει από την αλλαγή του επιστημονικού παραδείγματος, αλλά αποτελεί συνέχεια αυτού τόσο ως πρακτική στις νέες στεγαστικές δομές όσο και ως πρακτική στην οργάνωση των κοινοτικών υπηρεσιών.
3.Τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία συνεχίζουν να στερούνται των δικαιωμάτων τους και υφίστανται είτε με την μορφή μιας νέας ιδρυματικής πρακτικής στα οικοτροφεία είτε με την μορφή του παραδοσιακού ψυχιατρικού εγκλεισμού σε δημόσια ψυχιατρεία και ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές τον αποκλεισμό και διαρκή κοινωνικό έλεγχο. 
 
Ο Ψυχιατρικός και Ψυχολογικός Μονόλογος
 
O επιστημονικός λόγος στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στις επιστήμες της υγείας, δηλαδή ο μονόλογος των ειδικών, προκύπτει μέσα από την απόπειρα αντικειμενοποίησης της ιστορίας, των κοινωνικών διεργασιών, της ανθρώπινης ύπαρξης και εμπειρίας , δηλαδή τον θετικιστικό πιθηκισμό. Προκύπτει από την συρρίκνωση αυτής της εμπειρίας – όταν δεν συνάδει με την εκάστοτε αντίληψη για το «φυσιολογικό», το «υγιές», το «κανονικό» – σε συμπτώματα, την κατηγοριοποίηση και ταξινόμησή της, τις πρακτικές που εφαρμόζονται και που προσβάλουν πολλές φορές την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ασκώντας ψυχολογική ή και φυσική ακόμα βία. Η διαρκής αναπαραγωγή αυτού του επιστημονικού Μονόλογου, η κυριαρχία του και η συστηματική διάχυσή του στο κοινωνικό σώμα και η εσωτερίκευσή του από αυτό είναι στην ουσία μια πολιτική πρακτική που υπηρετεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Μια ιδεολογία που εμποδίζει στην ουσία την ακύρωση των μηχανισμών και των διεργασιών αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης μίας σειράς ατόμων ή ομάδων αφού και η ίδια εμφανίζεται, εγκαθιδρύεται και αναπαράγεται μέσω της ενίσχυσης αυτών ακριβώς των διεργασιών και μηχανισμών, μηχανισμών και διεργασιών που συντελούν στη σημερινή πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική κρίση και στην κρίση των επιστημών .
Το ίδιο πρόβλημα το συναντάμε στα Ψυχιατρεία. Εδώ έχουμε την μετατροπή ή μεταβολή της άσκησης βίας, των βασανισμών και των βασανιστηρίων στους έγκλειστους των Ψυχιατρείων σε θεραπευτικό πρόταγμα ενάντια στο παράλογο, το μη λογικό ,το μη κανονικό, μετατρέποντας τις πράξεις βίας σε θεραπευτικό μέτρο.
Η συμμόρφωση στην ψυχιατρική εξουσία γίνεται με έναν έντεχνα κατασκευασμένο επιστημονικό λόγο. Το αποτέλεσμα είναι η μετατροπή της πράξης βίας σε θεραπευτική πρακτική.
Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε ότι τα ζητήματα της άσκησης βίας και η εμπλοκή των διαφόρων επιστημών στην άσκηση βίας, είτε είναι η ψυχολογία είτε είναι η ψυχιατρική, ιστορικά και διαχρονικά συναντώνται σε διαφορετικές μορφές, σε διαφορετική ένταση, σε διαφορετικές περιόδους. Πρώτoν πιστεύω ότι τόσο η επιστήμη της ψυχολογίας όσο και η επιστήμη της ψυχιατρικής αποτελούν υποθετικές προσεγγίσεις. Δεν είναι κατηγορηματικές αλήθειες. Δεύτερον δεν είναι πολιτικά-ιδεολογικά ουδέτερες και τρίτον ανήκουνε στο χώρο των ερμηνειών ή των ερμηνευτικών προσεγγίσεων άρα έχουνε και μυθοπλαστικό χαρακτήρα. Το ότι προσπαθούνε να μιμηθούνε επιστημολογικά τις θετικές επιστήμες αποτελεί μία αφέλεια και ένα είδος πιθηκισμού. Δηλαδή επιχειρούν ανεπιτυχώς να συγκροτήσουν θεωρίες και πρακτικές που συνθέτουνε ή εμπεριέχουνε στη λογική τους τα βασικά χαρακτηριστικά μιας θετικιστικής σκέψης, π.χ. αιτιολογία, διάγνωση, θεραπεία και ούτω καθεξής. Αυτό σημαίνει ότι η ερμηνευτική αυτή προσέγγιση σχετίζεται σε αρκετά μεγάλο βαθμό με την προσωπικότητα του επιστήμονα και κατ’ επέκταση με την ιδεολογία του ή τον πολιτικό του προσανατολισμό(15).
Τα χαρακτηριστικά αυτά αναδεικνύονται σήμερα ακόμα πιο έντονα διότι η περίοδος κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που διανύουμε είναι μία περίοδος όπου επιστρατεύονται από το σύστημα επιστήμονες που διαδίδουν απόψεις οι οποίες συναντώνται σε έναν κοινό τόπο. Είναι ο τόπος της λεγόμενης «εθνικής κατάθλιψης». Η προσπάθεια ψυχιατρικοποίησης των κοινωνικών προβλημάτων, των αρνητικών επιπτώσεων της κρίσης, του ανθρώπινου πόνου, του συνανθρώπου που βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και βιώνει επώδυνα την μετάβαση από μία βιώσιμη ή σχετικά καλή οικονομική κατάσταση σε μια κατάσταση όπου έχει να απαντήσει σε καταστάσεις συσσώρευσης οικονομικών προβλημάτων με όλες τις συνέπειες που συνεπάγονται αυτά σε προσωπικό-οικογενειακό-κοινωνικό επίπεδο-μάλιστα σαν άτομα γιατί μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σαν άτομα και όχι σαν συλλογικότητες και αλληλέγγυα- έρχονται επιστήμες σαν την Ψυχολογία και την Ψυχιατρική να επιτελέσουν το έργο της απόσπασης ή μετάθεσης μιας πραγματικής κατάστασης σε μια τεχνική κατασκευή, μιας πολυσύνθετης εμπειρίας σε ένα ατομικό πρόβλημα. Δηλαδή της μετατροπής των επιπτώσεων π.χ. της ανεργίας σε κατάθλιψη, τον ανθρώπινο πόνο και την στεναχώρια σε καταθλιπτικά συμπτώματα και κατ’ επέκταση την έντεχνη ανάδειξη μέσα από μια τέτοια προσέγγιση των θεραπειών εκείνων που καλείται ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος να ασκήσει επάνω στους ανέργους για να μειώσει δήθεν τις αρνητικές επιπτώσεις της ανεργίας.
Συμπερασματικά θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι:
1.Η διάκριση του Λογικού από το Παράλογο είναι μία συστημική διάκριση που υπηρετεί διαχρονικά την επιβίωση και αναπαραγωγή του κυρίαρχου πολιτικο-κοινωνικού συστήματος και επιστημονικού παραδείγματος
2. Η άσκηση της ψυχιατρικής βίας σε όλες τις μορφές της (ψυχολογικές-κοινωνικές, φυσικές-χημικές) αποτελεί το εργαλείο εφαρμογής αυτής της διάκρισης και της διασφάλισης της ισορροπίας του συστήματος. Η αυτοοργάνωση και η συλλογική δράση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία αποτελεί την βασική απάντηση σε αυτή την βία
3. Η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα εξελίχθηκε σε μία διαδικασία χωροταξικής μετεγκατάστασης στην κοινότητα της ιδρυματικής ψυχιατρικής και μεταχείρισης από τα άσυλα στα λεγόμενα οικοτροφεία. Θεωρούσε ότι αυτά αποτελούν και χώρο αναπαραγωγής του κοινωνικού και ψυχιατρικού ελέγχου των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία παρεμποδίζοντας την αυτονομία και τον αυτοπροσδιορισμό τους
4. Η κατασπατάληση και η ανέλεγκτη διαχείριση των κοινοτικών πόρων του προγράμματος «Ψυχαργώς» εξυπηρετεί την μετάβαση στην διαπλεκόμενη ιδιωτικοποίηση στον τομέα της ψυχικής υγείας με την ανάδειξη των κρατικοδίαιτων μη- κυβερνητικών επιχειρήσεων-οργανώσεων σε βασικό όχημα αυτής της ιδιόρρυθμης, δηλαδή με δημόσιους πόρους, αποσάθρωσης της δημόσιας υγείας (16,17,18)
Η χωροταξική μετεγκατάσταση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία , με την διαμεσολάβηση των κρατικοδίαιτων και δήθεν μη-κυβερνητικών και μη-κερδοσκοπικών οργανώσεων και εταιριών, αναπαράγει την αφαίρεση των δικαιωμάτων που υφίστανται τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία .Η προκλητική αποσύνδεση οποιουδήποτε αιτήματος υποστήριξης από την αναγκαιότητα αλλαγής του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος καθιστά και το σύνθημα «Όχι στο κλείσιμο των ψυχιατρείων» ιστορική ειρωνεία γιατί το επιβαρύνει με την υποψία των συντεχνιακών κινήτρων και των ευκαιριακών συμμαχιών Κίνητρα που παραβλέπουν την αναγκαιότητα πραγματικής απελευθέρωσης των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία μέσα από την αλλαγή του ίδιου του ιστορικά ξεπερασμένου επιστημονικού παραδείγματος.
Ο εγκλωβισμός δε της συστημικής αριστεράς σε μια τέτοια λογική την καθιστά συνεργό αλλά και υπόλογη για την αναπαραγωγή της ψυχιατρικής βαρβαρότητας και του αποκλεισμού, δηλαδή την διαιώνιση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της βίας και εξουσίας που παράγει.
Μία μεταρρύθμιση του ψυχιατρικού συστήματος στην Ελλάδα και παντού θα μπορούσε να αναγνωριστεί σαν πραγματική μόνο όταν πηγάζει από την ακύρωση του κυρίαρχου ψυχιατρικού-ψυχολογικού παραδείγματος με δομές και υπηρεσίες που να πηγάζουν από την αποκατάσταση του Λόγου των πολιτών με ψυχιατρική εμπειρία και να δικτυώνεται με άλλες συλλογικότητες που υφίστανται την αφαίρεση των κοινωνικών και πολιτικών τους δικαιωμάτων σε τοπικό /περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο. Του Λόγου εκείνου που αφαιρέθηκε βίαια για να νομιμοποιηθεί μέσα από αυτήν την βία ο Μονόλογος των ειδικών και η ισορροπία του κυρίαρχου πολιτικο-κοινωνικού συστήματος. Γιατί γνωρίζουμε ότι η φτωχοποίηση, η ανθρωπιστική κρίση, η κατάρρευση του Συστήματος Δημόσιας Υγείας και η αποσάθρωση του Κοινωνικού Τομέα δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες της καπιταλιστικής κρίσης αλλά συνειδητή συστημική επιλογή. Από αυτήν την διαπίστωση προκύπτει η πρόκληση αλλά και η αναγκαιότητα τόσο του αναστοχασμού για το πώς ορίζεται σήμερα ο Κοινωνικός Αποκλεισμός άρα και οι πληθυσμιακές ομάδες που πλήττονται όσο βέβαια για την αναζήτηση του κοινού τόπου συνάντησης, αλληλεγγύης και αντίστασης.
 
Τοπικά δίκτυα αλληλεγγύης, προαγωγής υγείας και κοινωνικής συμμετοχής
 
Η ανασύσταση ενός δημόσιου και καθολικού Συστήματος Υγείας εμπεριέχει την πλήρη αποκέντρωση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και την ενσωμάτωση κοινωνικο-συμμετοχικών διεργασιών. Η στήριξη συνανθρώπων που βιώνουν στην ζωή τους κρίσιμες και επιβαρυντικές καταστάσεις δεν είναι αποκλειστικό ζήτημα των ειδικών αλλά της κοινότητας ,των ψυχοκοινωνικών και αλληλέγγυων δομών και πρωτοβουλιών των πολιτών της. Η αναδιοργάνωση των πολυδιάσπαστων και ασυντόνιστων εθνικών, περιφερειακών και τοπικών δομών, υπηρεσιών και πρωτοβουλιών επιβάλλει την ενεργοποίηση του ανθρώπινου πλούτου και δυναμικού σε κάθε επίπεδο σε μια αλληλέγγυα διαδικτυωμένη σχέση.
Αλληλεγγύη, προαγωγή υγείας και τοπική ανάπτυξη δεν είναι μόνον η πολιτική που αναφέρεται αποκλειστικά στις λεγόμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες αλλά γενικά η κοινωνικά ωφέλιμη πολιτική η οποία εμπεριέχει την ισονομία και ισότητα όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από ατομικές ή συλλογικές ιδιαιτερότητες, οικονομική τάξη, θρησκεία ή εθνική προέλευση σε ένα ανθρώπινο φυσικό-οικιστικό περιβάλλον σε αντιπαράθεση με το κυρίαρχο πολιτικό-παραγωγικό μοντέλο. Η κρίση του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος και οι επιπτώσεις της στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής του πληθυσμού καθιστούν ακόμα περισσότερο επιτακτική την ανάγκη ανάπτυξης ολιστικών δράσεων αλληλέγγυας οργάνωσης των δομών/θεσμών/πρωτοβουλιών αντιμετώπισης τοπικών ψυχοκοινωνικών ζητημάτων αλλά και της διαφορετικής παραγωγής, διαχείρισης και διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών ως πράξεις αντίστασης στην κρίση και αντιμετώπισής της από τον πληθυσμό.
Ο δε σχεδιασμός, η εφαρμογή και η αξιολόγηση της κοινωνικής πολιτικής καθώς και η αντιμετώπιση ψυχοκοινωνικών ζητημάτων εμπεριέχουν την επινόηση και δημιουργία δυνατοτήτων ενεργητικής εμπλοκής των άμεσα ενδιαφερομένων, τυπικών και άτυπων ομάδων και φορέων, πρωτοβουλιών και συλλογικοτήτων των κατοίκων της περιοχής. Η ανάδειξη του Λόγου των ενεργά εμπλεκόμενων πληθυσμιακών ομάδων θεωρείται και η βασική προϋπόθεση έγκαιρης αντιμετώπισης αλλά και αλληλέγγυας υποστήριξης ατόμων ή ομάδων που διέρχονται κρίσιμες καταστάσεις και αναζητούν υποστήριξη για την υπέρβασή τους.
Τομείς και τόποι εμπλοκής και συνάντησης είναι όλοι εκείνοι τυπικοί και άτυποι χώροι που συνθέτουν το ζωτικό μας περιβάλλον. Είναι οι παρεμβάσεις σε συνθήκες και παράγοντες που προκαλούν και αναπαράγουν ατομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Συνεπώς στην διεργασία αυτή εμπλέκονται οι επιστήμες, οι επιστημονικοί κλάδοι και οι επιστήμονες που σχετίζονται με τα παραπάνω. Η κοινωνική συμμετοχή κατανοείται ως μία δυναμική διεργασία που ανταποκρίνεται στις μεταβαλλόμενες ανάγκες υγείας, πρόνοιας όπως επίσης και σε κοινωνικά, ψυχοκοινωνικά, περιβαλλοντικά, εκπαιδευτικά, πολιτισμικά, πολιτικά και οικονομικά ζητήματα τα οποία βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Ανταποκρίνεται σε συνθήκες και υποκείμενα που συνθέτουν το κοινωνικό πεδίο και τις ιδιαιτερότητες του ζωτικού χώρου των τοπικών κοινωνιών αφενός και τις συνθήκες συλλογικής δράσης και αντίστασης αφετέρου. Γι’ αυτό και τα ζητήματα αυτά δεν προσεγγίζονται στατικά αλλά σαν μεταβαλλόμενες καταστάσεις-εμπειρίες, αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης διαφόρων παραμέτρων του συγκεκριμένου φυσικού ,κοινωνικο-πολιτικού-οικονομικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος και των υποκειμένων που τον συνθέτουν.
 
 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.FOUCAULT,M.: Wahnsinn und Gesellschaft,Suhrkamp,Frankfurt,1981,p 550
2.BASAGLIA,F.: Basaglia Scritti I,1953-1968,,Einaudi,Torino,1981,p310
3.ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ,Δ.: Ιστορία της Ψυχιατρικής στην Ελλάδα,Τρίαψις,Θεσσαλονίκη,1989
4.BAIRAKTARIS,K.: Anstaltspsychiatrie in Griechenland, Lit Verlag, Muenster,1984
5.Τα Νέα, : Να μην ξαναγεμίσει το πλοίο των τρελλών,16/12/1981
6. MERRIT,J.: Leros: Europe’s shame. Observer, 10 September 1989
7. GUATARRI,F.: Le Journal de Leros, Liberation, 13/10/1989
8.BAIRAKTARIS,K.: Theory and Practice of Deinstitutionalization in Greece, Psychiatry a World Perspective,Vol.4,Expecta Medica,Amsterdam,1990
9.ΛΟΥΚΑΣ,Γ: Εξέλιξη και παρούσα κατάσταση του Κρατικού Θεραπευτηρίου Λέρου, Τετράδια Ψυχιατρικής,28-29,1990 10.ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,Θ.: Λέρος: Μια ζωντανή αμφισβήτηση της κλασικής Ψυχιατρικής, Τετράδια Ψυχιατρικής,28-29,1990
11. ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,Θ.: Ενάντια στην Ψυχιατρική του Μνημονίου,www.psyspirosi.gr
12.ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: Ψυχαργώς Γ΄(2011-2020),Σχέδιο αναθεώρησης «Ψυχαργώς», Αθήνα 2011
13. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ :Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας, Αθήνα ,2013
14.ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ,Γ.: Επιλεκτική Μνήμη, http://www.psyspirosi.gr
15.ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ,Γ.: Ο μύθος των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών Κοινωνία & ψυχική Υγεία, Τεύχος 6ο, Ιανουάριος 2008.
18. BAIRAKTARIS,K.: La reforme psychiatrique en Grece: Tragedie,Scandale,, στο Noelle Burgi La grande Regression.La Grece et l ́avenir de l Europe, Le Bord de L Eau, Lormont,2014
 
 
——————————————————
O Κώστας Μπαϊρακτάρης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ασχολείται θεωρητικά και πρακτικά με ψυχοκοινωνικά συστήματα, κοινωνικές δράσεις και κινήματα.
Κατά την περίοδο 1984 -΄90 δρομολόγησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την διεργασία αποϊδρυματοποίησης στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και δημιούργησε μαζί με τους συνεργάτες του την Μονάδα Επανένταξης, τις Συνεταιριστικές Θεραπευτικές Μονάδες ως δομές εργασίας πρώην ψυχιατρικών εγκλείστων και δίκτυο διαμερισμάτων και ξενώνων για πρώην έγκλειστους στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ́70 συμμετείχε στην δημόσια ανάδειξης της ψυχιατρικής βαρβαρότητας στην Λέρο και συμμετείχε το 1988 στην δρομολόγηση της αποϊδρυματοποίησης του Κρατικού Θεραπευτήριου Λέρου.
Το 1992 εργάστηκε, ως προσωρινός σύμβουλος της Παναμερικανικής Οργάνωσης Υγείας, στη Δομινικανή Δημοκρατία σε προγράμματα Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στο πλαίσιο της ανάπτυξης Τοπικών Συστημάτων Υγείας.
Με τον Τομέα Ποινικών και Εγκληματολογικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης συνεργάστηκε σε προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης και κοινωνικής επανένταξης κρατουμένων και αποφυλακισμένων
Τα τελευταία χρόνια εργάζεται από κοινού με φοιτητές και κοινωνικά αποκλεισμένους για την ανάδειξη του Λόγου των Αποκλεισμένων με δράσεις αποκατάστασης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων στο κοινωνικό σώμα και πεδίο.