Μάθαμε από ηλεκτρονική πηγή πως η ΚΣΔΕΟ ΕΔΡΑ θα προσλάβει προσωπικό το οποίο και θα εκχωρήσει κατόπιν σε ΝΠΔΔ του Δήμου Κηφισιάς, αυτό ονομάζεται απλά ενοικίαση εργαζομένων. Από πότε οι ΜΚΟ του ΥΥΚΑ είναι εργολάβοι ενοικίασης εργαζόμενων, με τι δικαιώματα θα εργαστούν οι άνθρωποι αυτοί, ποιό πρόγραμμα χρηματοδότησης αφορά και που υπάρχει επίσημα η προκήρυξη για την πρόσληψη προσωπικού; Διότι, σε αντίθεση με προηγούμενες προκηρύξεις θέσεων σε άλλα προγράμματα, όσο και αν ψάξαμε στο επίσημο site της ΕΔΡΑΣ δεν εντοπίσαμε κάτι σχετικό. Το Υπουργείο Υγείας άραγε το γνωρίζει; Οι εργαζόμενοι στην ΕΔΡΑ το γνωρίζουν; Μήπως και τα υπόλοιπα κέντρα της ΕΔΡΑΣ λειτουργούν υπό παρόμοιο καθεστώς τελικά; Εύλογες απορίες.

Ας μην ξεχνάμε πως κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και το 2011, όταν και πάλι η ΜΚΟ ΕΔΡΑ με απευθείας ανάθεση και μέσω ΕΣΠΑ έιχε νοικιάσει εργαζόμενους για να καλύψουν κενά στο Ψ.Ν.Α. Δαφνί. Για λεπτομέρειες διαβάστε εδώ.

Ακολουθεί η "αγγελία" της ΕΔΡΑΣ η οποία καλεί τους ενδιαφερόμενους να στείλουν βιογραφικά σε ηλεκτρονική διεύθυνση με αναφορά στην Κηφισιά. Περιστέρι -Κηφισιά λοιπόν ένα mail δρόμος..


"Ο Κοινωνικός Μη Κερδοσκοπικός Φορέας « ΕΔΡΑ» , σε συνεργασία με την «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ» Ν.Π.Δ.Δ. ΔΗΜΟΥ ΚΗΦΙΣΙΑΣ, πρόκειται να λειτουργήσει στο Δήμο Κηφισιάς, Ψυχοπαιδαγωγικό Κέντρο Παιδιού και Εφήβου με την επωνυμία «ΠΝΟΗ».
Για το σκοπό αυτό η Μ.Κ.Ο. « ΕΔΡΑ» , θα προσλάβει εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό : Παιδοψυχολόγους, Εργοθεραπευτές, Λογοθεραπευτές και Ειδικούς Παιδαγωγούς.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποστείλουν βιογραφικό σημείωμα στο παρακάτω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε."


Κατανοούμε και συμμεριζόμαστε απόλυτα την ανάγκη επισφαλώς εργαζόμενων και άνεργων συναδέλφων να βρούν εργασία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν στοχοποιούμε αυτήν τους την προσπάθεια αλλά την προσπάθεια ορισμένων φορέων, δήμων, υπουργείου (;) να εκμεταλλεύονται την τεράστια ανεργία που υπάρχει και τα κρατικά χρήματα -γιατί και τα ΕΣΠΑ χρήματα από τη δική μας φορολογία είναι- για να μπαλώνουν τρύπες με σκανδαλώδη τρόπο. Ειδικά την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες και το Υπουργείο ψάχνει να βρει κονδύλια με το δίκαννο για τη β' δόση της χρηματοδότησης του 2015.





Πηγή: http://psi-action.blogspot.gr/2010/07/blog-post.html



Tο "πολιτικό πρόσωπο" της παρακάτω ιστορίας έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας...



Τρίτη, 13 Ιουλίου 2010


Το (ατελείωτο) ταξίδι από το άσυλο στην κοινότητα

Πριν από δέκα χρόνια, οι ένοικοι ενός ξενώνα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις έντονες αντιδράσεις μιας ομάδας πολιτών, οι οποίοι προσπάθησαν να σταματήσουν τη λειτουργία του ξενώνα που μεταστεγάστηκε στη γειτονιά τους.

Βέβαια, αυτή δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι κάτοικοι μιας περιοχής αντιδρούν στη λειτουργία ενός ξενώνα για ανθρώπους με ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, απέναντι από τον ξενώνα βρισκόταν η οικία γνωστού πολιτικού προσώπου, ο οποίος (για ευνόητους λόγους) δεν είχε τοποθετηθεί ανοιχτά, αν και η οικογένεια του συμμετείχε στις αντιδράσεις. Ίσως κάποιος να περίμενε από έναν πολιτικό να συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση (τουλάχιστον) των γειτόνων του, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα στη χώρα μας. Στο πλευρό των διαμαρτυρόμενων κατοίκων βρέθηκε η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η πολεοδομία, η οποία έκρινε ότι ο ξενώνας δεν εμπίπτει στην έννοια της κατοικίας και συνεπώς η λειτουργία του αποτελεί αλλαγή χρήσης γης!


Ευτυχώς, μετά από μακροχρόνιες δικαστικές περιπέτειες, ο φορέας που λειτουργεί τον ξενώνα κατάφερε να εξασφαλίσει τη συνέχεια της λειτουργίας του και η στάση πολλών γειτόνων απέναντι στους ενοίκους σταδιακά άλλαξε.

Ένα ενδιαφέρον σημείο αυτής της ιστορίας είναι ότι συστρατεύτηκαν πολίτες και φορείς για να εμποδίσουν δέκα ανθρώπους, που ανήκουν σε μια ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού, από το να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε ένα σπίτι, σε μια γειτονιά.

Ανασύραμε αυτή την ξεχασμένη ιστορία γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, που συνεχίζουν να ζουν στον παραπάνω ξενώνα, αναμένουν (εδώ και τέσσερις μήνες) μια απόφαση του υπουργείου υγείας που θα κρίνει το μέλλον του ξενώνα και το δικό τους. Όσοι παρακολουθείτε το psi-action, θα έχετε καταλάβει ότι αναφερόμαστε στο Κοινοτικό Σπίτι "Η Θέτις".

Σήμερα, λοιπόν, οι «αζήτητοι» της Λέρου, μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες για να ενταχθούν στην κοινότητα, έγιναν οι «αζήτητοι» της πολιτείας. Μιας πολιτείας που δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί τίποτα για κανέναν (ή τουλάχιστον, δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα για αυτούς που έχουν ανάγκη την προστασία της). Γι΄ αυτό θα επιμείνουμε να υπενθυμίζουμε ότι δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση, αλλά η πλήρης αδιαφορία των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την εγκατάλειψη των δομών ψυχικής υγείας.

Ακολουθεί ένα άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου, καθηγήτριας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τα Νέα” τότε που οι πολίτες αντιδρούσαν στη λειτουργία του ξενώνα. Αξίζει να σημειώνουμε ότι αυτή ήταν και η μοναδική αναφορά των ΜΜΕ σε αυτό το θέμα.

Ο «άλλος» εν διωγμώ

Στο περιθώριο μιας έντονης επικαιρότητας «μικρές ειδήσεις» φέρνουν στην επιφάνεια σκοτεινά σημεία που ελλοχεύουν στο παρασκήνιο της συλλογικής και ατομικής μας ύπαρξης. Αποκαλύπτουν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που εξακολουθεί να γεννά ανάμεσά μας η παρουσία του διαφορετικού «άλλου».

Θα αναφερθώ στην περιπέτεια δέκα ατόμων με ειδικές ανάγκες. Έγκλειστοι και ξεχασμένοι στο άσυλο της Λέρου, έζησαν για χρόνια έναν καθημερινό, αγνοημένο θάνατο. Κάποια στιγμή ήλθε το τέλος του εφιάλτη. Στα πλαίσια ενός προγράμματος αποϊδρυματοποίησης και κοινωνικής επανένταξης ατόμων με ειδικές ανάγκες, όπως προέβλεπε ο Ν. 2071/1992, το τοπίο ως διά μαγείας μεταμορφώνεται. Η μικρή επιλεγμένη ομάδα των δέκα ατόμων εγκαθίσταται στον Χολαργό στο Κοινοτικό Σπίτι «Θέτις» της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου. Ένα από τα 34 ανάλογα σπίτια που λειτουργούν σε ολόκληρη τη χώρα. Μακριά από τη φρίκη του ασύλου δοκιμάζουν τις προκλήσεις μιας ελεύθερης ζωής, σε ένα υποστηρικτικό θεραπευτικά περιβάλλον, όπου αναπαράγεται η δομή της οικογένειας. Και αρχίζει η αντίστροφη πορεία μιας βαθμιαίας θεαματικής βελτίωσης. Μιας βελτίωσης που διαμηνύει κάτι εξαιρετικά σημαντικό:

Η ανεπάρκεια δεν είναι εγγεγραμμένη στα κύτταρα της αρρώστιας αλλά κυρίως στον τρόπο αντιμετώπισής της.

Έτσι, στην προηγούμενη ζωή του ο Τάκης, ως «βοηθός νοσοκόμου στη Λέρο» ήταν επιφορτισμένος με το θεάρεστο έργο της καθήλωσης. Με χονδρά δερμάτινα λουριά -που να μην αφήνουν τα ίχνη των αλυσίδων- έδενε τους τρόφιμους στα κρεβάτια τους! Τώρα, έχοντας ανακτήσει μια χαμένη από καιρό επικοινωνιακή γλώσσα, εκπαιδεύεται καθημερινά σε εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης. Το ίδιο και ο Γρηγόρης που δουλεύει σε γκαράζ, ενώ η Έφη ανακαλύπτει 30 χρόνια μετά τη μητέρα της που την είχε «ξεχάσει» στη Λέρο. «Τώρα έχω κι εγώ μαμά», δηλώνει περήφανα.

Όλα καλά, λοιπόν. Η πρόοδος έμοιαζε να έχει χαράξει ανεξίτηλα στην ιστορία αυτή το ευεργετικό της ίχνος, συνεχίζοντας μια μακρά πορεία. Μια πορεία που, ξεκινώντας με τον Διαφωτισμό από τα έλη του 18ου αιώνα, επιδιώκει να αποδεσμεύσει τη μεταχείριση του αποκλίνοντος ατόμου από μαγικές και ανορθολογικές καταβολές.

Ωστόσο μέσα από ένα παράδοξο που ονομάζουμε «διαλεκτικό» χωρίς να είναι πάντα ευκρινές τι ακριβώς εννοούμε με αυτό, κάθε πρόοδος συνοδεύεται από μια αντίστροφη κίνηση.

Η λογική του αποκλεισμού δεν τελειώνει. Από τον Χολαργό, όπου με επιτυχία για επτά χρόνια λειτούργησε, το Κοινοτικό Σπίτι «Θέτις» μεταφέρεται στο Νέο Ψυχικό. Κι εδώ αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Οι κάτοικοι, με τη συμπαράσταση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προβαίνουν στη λήψη ασφαλιστικών μέτρων για την απαγόρευση λειτουργίας του ξενώνα.

Υπερασπιζόμενοι την ησυχία και την αξία των σπιτιών τους μαζεύουν υπογραφές διαμαρτυρίας. Διεκδικούν, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, το δικαίωμά τους να κατοικούν σε χώρους αμιγούς κατοικίας «με όλες τις εξ αυτού του λόγου παρεπόμενες ευνοϊκές επιπτώσεις στην υγεία και την αισθητική τους»!! Κι όμως τα δέκα αυτά τόσο επιζήμια άτομα άλλο δεν έκαναν από το να διεκδικήσουν το στοιχειώδες. Τη στέγασή τους. Το αναγνωρισμένο δικαίωμά τους να κατοικούν και να κοινωνικοποιούνται σε περιβάλλον ανάλογο με εκείνο των υπολοίπων πολιτών.

Έξω λοιπόν από τα τείχη του εγκλεισμού συνεχίζεται ο εγκλεισμός. Η κόλαση δεν είναι μέσα στο κλειστό ίδρυμα. Είναι έξω. Στην ελεύθερη κοινωνία των υγιών. Έξω, όπου οι φυσιολογικοί πολίτες μεριμνούν για την προστασία της ιδιοκτησίας τους, από θορύβους και ανεπιθύμητους «άλλους».

Ό,τι διαφέρει είναι μιαρό. «Ας διαφυλάξουμε την καθαρότητα της ομοιογένειάς μας» είναι σαν να μας λένε, περιφρουρημένοι μέσα σε μια αδιατάρακτη βολή. Καλή και άγια η αποασυλοποίηση. Απαραίτητη η επανένταξη, συμφωνούμε ολόψυχα με τον σεβασμό του «άλλου», αρκεί να μην τον βλέπουμε. Αρκεί να μη διαπερνά το συμπαγές τείχος του μικρού μας ατομικού ορίζοντα.

Δείκτης πολιτισμού η παροχή δυνατοτήτων για ίσες ευκαιρίες στον καθένα. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για κάθε δημοκρατική κοινωνία. Κι όμως έχεις την αίσθηση ότι όσο περισσότερο προβάλλεται ως αυτονόητη η σημασία αυτών των αξιών τόσο πιο πολύ αυτές απουσιάζουν. Εκφυλίζονται σε ρητορικά, κενά νοήματος προσωπεία.

Δέκα ανώνυμα άτομα με ειδικές ανάγκες ζητούν σήμερα από όλους εμάς να συλλογισθούμε «τι σημαίνει κοινωνία των πολιτών», «ποια είναι τα όρια αυτοπροσδιορισμού των τοπικών κοινωνιών», «τι σημαίνει πολυσυλλεκτική και ισχυρή κοινωνία»; Πόσο ανέφικτο και διαταρακτικό είναι να αποδεχτούμε την ετερότητα μέσα μας; Πόσο εύθραυστη είναι τελικά η ισχυρή φυσιολογική κοινωνία όταν απειλείται από μια τόσο ανίσχυρη διαφορετικότητα;

Οι φωτογραφίες είναι από την έκδοση της ΕΨΥΠΕ: “Το ταξίδι της επιστροφής”

Όλο και πιο συχνά σε πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, στα κεντρικά δελτία των ειδήσεων, στον πολιτικό και δικαστικό λόγο αρθρώνεται η λέξη ‘επικινδυνότητα’ και τα παράγωγα της. Την τελευταία διετία έχει επανέλθει πιο ηχηρά από ποτέ ένας λόγος που φαίνεται να στοχοποιεί ως εν δυνάμει επικίνδυνες διάφορες κοινωνικές ομάδες με το πρόσχημα ότι αποτελούν ‘δημόσιο κίνδυνο’. Ειδικότερα στο χώρο της ψυχικής υγείας έχει αναζωπυρωθεί μια συζήτηση που στοχεύει στο να επαναφέρει το ζήτημα του επικίνδυνου ‘ψυχασθενή’ ταυτοποιώντας ανθρώπους που φέρουν συγκεκριμένες διαγνώσεις ως ‘εν δυνάμει επικίνδυνους’. Με φόντο την κατάρρευση κάθε ίχνους κοινωνικής πρόνοιας και φροντίδας, παράλληλα με μια διαρκώς επιδεινούμενη εξαθλίωση των ζωών μας και απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας οικοδομείται ένα κράτος ασφάλειας. Όμως είναι πλέον γνωστό ότι στο νεοφιλελευθερισμό η ασφάλεια εξαγοράζεται με τη στέρηση της ελευθερίας μας και το προσφερόμενο από τους κρατικούς θεσμούς αίσθημα ασφάλειας εξαργυρώνεται με περιορισμό, εγκλεισμό και κοινωνικό αποκλεισμό
Ως πρωτοβουλία θέσαμε εξαρχής μια προοπτική συνάντησης των κοινωνικών κινημάτων και ορίσαμε ως κοινό τόπο την ψυχική υγεία. Πέρα από το γεγονός ότι πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε άμεσα ή έμμεσα εμπλακεί με σχετικούς θεσμούς, πιστεύουμε ότι η υγεία και ειδικότερα η ψυχική μας υγεία δεν αφορά, ή τουλάχιστον δεν αφορά μόνο, τις γνώσεις κάποιου εξειδικευμένου επαγγελματία αλλά αποτελεί ένα μείζον κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα. Σήμερα η ‘επικινδυνότητα’ ως έννοια και ως πλέγμα θεσμικών πρακτικών όχι μόνο δεν ‘εξασθενεί’ ως προς την τρέχουσα κοινωνική της σημασία και εφαρμογή, αλλά αντίθετα, παρ όλη τη συσσωρευμένη γνώση για τον πολύπλοκο, σφαιρικό της χαρακτήρα και τη σχεσιακή / κοινωνική της διάσταση τείνει να αντιμετωπίζεται ως σύμφυτη ιδιότητα του υποκειμένου (‘επικίνδυνοι άνθρωποι’, ‘επικίνδυνες ομάδες’) και μάλιστα, βιολογικά προσδιορισμένη. Για τη διαχείρισή της συζητιέται η ίδρυση ενός ειδικού ψυχιατρείου (δικαστικού ψυχιατρείου) ή σε άλλες περιπτώσεις η θέσπιση της υποχρεωτικής κατ’ οίκον νοσηλείας για ‘ασθενείς’ για τους  οποίους η ‘επικινδυνότητα’ τους  αξιολογείται αυξημένη. Όμως καθώς σήμερα τα όρια ανάμεσα στον κοινωνικό αποκλεισμό και τον εγκλεισμό είναι πολύ λεπτά, όσο περισσότερο βαθαίνει ο αποκλεισμός, τόσο περισσότερο τα αποκλεισμένα άτομα κινδυνεύουν να καταλήγουν πιο συχνά (ή εκ νέου) στον εγκλεισμό
Σήμερα, που πολλοί πανηγυρίζουν για το κλείσιμο των ψυχιατρείων, η αναζήτηση των σχεσιακών εκείνων διεργασιών που ενδέχεται να παράγουν έναν κίνδυνο τείνουν να αποσιωπούνται ενώ τα όρια του ψυχιατρικού ασύλου επεκτείνονται επικίνδυνα μέσα στην κοινότητα και γίνονται λιγότερο ευδιάκριτα. Γιατί σε αυτό ακριβώς το θόλωμα των ορίων ίσως να κρύβεται ένας από τους πολλούς κινδύνους της κυρίαρχης αφήγησης για την υγεία μας και την ασφάλειά μας. Προφανώς οι κίνδυνοι είναι πολλοί περισσότεροι, όπως και οι φόβοι που μας προκαλούν.  Οι οροθετικές γυναίκες τον Απρίλιο του 2012 παραμονές των εκλογών το ζήσανε και το ζούνε καθημερινά, το ίδιο και οι πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης. Στην ίδια λογική ευθυγραμμίζεται, κατά την άποψή μας, και η θέσπιση φυλακών τύπου γ, για τους κρατούμενους ‘ειδικής κατηγορίας και εξέχουσας επικινδυνότητας’, όπου οι κρατούμενοι θα βιώνουν μια φυλακή μέσα στη φυλακή.
Με αυτά κατά νου διοργανώνουμε αρχές Φεβρουαρίου δημόσια εκδήλωση με θέμα την ‘επικινδυνότητα’. Οι ακριβείς άξονες της συζήτησης, η ημερομηνία και ο τόπος της εκδήλωσης θα οριστούν στην επόμενη συνάντηση της πρωτοβουλίας που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015 στις 12:00, στον ξενώνα Σεμέλη, Φερρών 38, κοντά στην πλατεία Βικτώριας. Σας καλούμε να συμμετάσχετε στη συζήτηση για την προετοιμασία της εκδήλωσης είτε προσωπικά είτε συλλογικά, να συνεισφέρετε ιδέες και προτάσεις για παρουσιάσεις. Αναμένουμε τα σχόλια και ανατροφοδότηση από εσάς.
Θα ακολουθήσει και επόμενο αναλυτικότερο ενημερωτικό κείμενο.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ


1.000.000 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Κάθε βράδυ περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αναγκάζονται να περάσουν τη νύχτα στον δρόμο, αντιμέτωποι με τεράστιους κινδύνους για τη σωματική και ψυχική τους υγεία.

Οι άστεγοι έχουν διπλάσιες έως πενταπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα
Οι άστεγοι έχουν διπλάσιες έως πενταπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα
Με μια σειρά άρθρων η ιατρική επιθεώρηση «The Lancet» αναδεικνύει την οδυνηρή εμπειρία που βιώνουν εκατομμύρια άστεγοι στην ανεπτυγμένη Δύση, οι οποίοι γηράσκουν και πεθαίνουν πρόωρα σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, και κάνει έκκληση στις Αρχές να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με μεγαλύτερη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα.
Μέσα σε έναν χρόνο έως 4 εκατομμύρια Ευρωπαίοι και 3,5 εκατομμύρια Αμερικανοί -με τους αριθμούς να αυξάνονται κάθε χρόνο- βιώνουν την εμπειρία να είναι κανείς άστεγος. Και μια οποιαδήποτε νύχτα του έτους περίπου ένα εκατομμύριο σε Ευρώπη και ΗΠΑ κοιμούνται στον δρόμο.
Το ζήτημα, που δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι οι υγειονομικές ανάγκες των ανθρώπων που στερούνται της στέγης, μιας από τις βασικές ανάγκες για την επιβίωσή τους.
Στις ΗΠΑ, η μέση ηλικία των αστέγων είναι 50 ετών
Στις ΗΠΑ, η μέση ηλικία των αστέγων είναι 50 ετών
Οι άστεγοι έχουν διπλάσιες έως πενταπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα, κυρίως από αυτοκτονία ή ακούσιους τραυματισμούς, με τους νέους και τις γυναίκες να αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Ιδιαίτερα διαδεδομένες ασθένειες στους πληθυσμούς τους είναι το AIDS, η φυματίωση (έως 20 φορές περισσότερο) και η ηπατίτιδα C, ενώ παθήσεις όπως ο διαβήτης, η υπέρταση και οι καρδιοπάθειες αντιμετωπίζονται λιγότερο αποτελεσματικά μεταξύ των αστέγων για δύο λόγους: τη χαμηλή πρόσβασή τους σε υγειονομικές υπηρεσίες και την αυξημένη κατανάλωση ναρκωτικών και τσιγάρου (επί παραδείγματι, στις ΗΠΑ το ποσοστό καπνιστών μεταξύ των αστέγων είναι τετραπλάσιο από αυτό στον γενικό πληθυσμό).
«Οι άστεγοι είναι οι πιο άρρωστοι στην κοινωνία μας», ανέφερε η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, καθηγήτρια ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Σίνα Φεϊζέλ, τονίζοντας ότι «οι άστεγοι γηράσκουν δεκαετίες πριν από τον υπόλοιπο πληθυσμό, εξαιτίας της κακής υγείας τους».
Παρόλο που η πρόσβασή τους σε υγειονομικές υπηρεσίες και, ειδικότερα, σε φαρμακευτικές θεραπείες είναι χαμηλή, οι άστεγοι επισκέπτονται συχνότερα τα επείγοντα περιστατικά σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό, ενώ εμφανίζουν επτά φορές συχνότερα ψυχικές διαταραχές, όπως η κατάθλιψη και η ψύχωση.
Προτάσεις
Οι επιστήμονες που συνέταξαν την έκθεση για την υγεία των αστέγων στο «Lancet» κάνουν στις Αρχές των δυτικών χωρών μια σειρά από προτάσεις για τον περιορισμό της θνησιμότητας και των ασθενειών μεταξύ των αστέγων που περιλαμβάνουν προγράμματα για τις ομάδες μεγαλύτερου κινδύνου, όπως είναι τα άτομα που παίρνουν εξιτήριο από σωφρονιστικά ιδρύματα, ψυχιατρεία, αλλά και υγειονομικών προγραμμάτων που θα απευθύνονται ειδικά σε αστέγους. Κρίσιμης σημασίας είναι η καθιέρωση μιας «μεταβατικής περιόδου» για τα άτομα αυτά, καθώς και η έγκαιρη διάγνωση περιστατικών λοιμωδών νόσων, ψυχιατρικών παθήσεων και νόσων της γεροντικής ηλικίας, όπως Αλτσχάιμερ.
Οι επιστήμονες προτείνουν μεταξύ άλλων την απαγόρευση του καπνίσματος στα άσυλα αστέγων και θεωρούν ότι η νοσηλεία ατόμων εξαρτημένων από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ ή με ψυχικές νόσους σε ειδικές μονάδες θα αυξήσει την αποτελεσματικότητα της αντιμετώπισης του προβλήματος. Φυσικά όλα τα παραπάνω θα πρέπει να συνδυαστούν με την αντιμετώπιση των δομικών αιτίων του φαινομένου των αστέγων.

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ

Αυξάνονται οι οικογένειες που μένουν στον δρόμο
Ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο στη Δύση, όμως το ?προφίλ? των ανθρώπων που μένουν χωρίς στέγη είναι διαφορετικό ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Στην Ευρώπη ο πληθυσμός των αστέγων (έως 4 εκατομμύρια τον χρόνο) έχει αυξηθεί μέσα στην τελευταία πενταετία και ολοένα και περισσότερο περιλαμβάνει μετανάστες, νέους, γυναίκες και οικογένειες. Επιπλέον ο πληθυσμός τους γηράσκει λόγω μεταβολών στην αγορά στέγης, σε θανάτους και διαζύγια ή σε προβλήματα υγείας. Οσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (έως 3,5 εκατομμύρια άστεγοι τον χρόνο), η μέση ηλικία των αστέγων είναι 50 ετών.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες που μελέτησαν τα προβλήματα υγείας των αστέγων της Δύσης και έγραψαν τα συμπεράσματά τους στην επιθεώρηση «The Lancet», τα αίτια του φαινομένου είναι ένας περίπλοκος συνδυασμός ατομικών και δομικών παραγόντων. Ατομικοί παράγοντες είναι η φτώχεια, τα οικογενειακά προβλήματα, η ψυχική υγεία, η ανεργία και προβλήματα που σχετίζονται με κατανάλωση εξαρτησιογόνων ουσιών. Ως την πιο σημαντική δομική αιτία του φαινομένου οι επιστήμονες θεωρούν τη διαθεσιμότητα στέγης χαμηλού κόστους. Το να είναι κανείς άστεγος μπορεί να είναι μόνιμη αλλά και μια προσωρινή κατάσταση που να οφείλεται σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
ΕΡΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΑ

πηγή:http://www.ethnos.gr/