Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/aytoklitoi-psyhiatroi-me-stoli

Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής Δρομοκαΐτειο | EUROKINISSI / ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Για ευθεία παρεμπόδιση του ιατρικού έργου, προκλητική και απαξιωτική στάση απέναντι σε γιατρούς και νοσηλευτές και συμπεριφορά που δεν σέβεται τους χώρους ενός νοσοκομείου καταγγέλλονται δύο αστυνομικοί του Τμήματος Ομονοίας, οι οποίοι συνόδευαν τη Δευτέρα στο Δρομοκαΐτειο αλλοδαπό κρατούμενο που χρειάστηκε να νοσηλευτεί με συμπτώματα ψυχικής ασθένειας.
Το πρωτοφανές επεισόδιο, που αναστάτωσε για ώρες τη ζωή του νοσοκομείου το απόγευμα της Δευτέρας, αναδεικνύει πολύ σοβαρά ζητήματα υπέρβασης εξουσίας και αυθαιρεσίας από αστυνομικούς, οι οποίοι φαίνεται να πιστεύουν πως η στολή τούς δίνει απόλυτη εξουσία ακόμα και στον χώρο ενός νοσοκομείου.
Αναδεικνύει επίσης τον εξαιρετικά αμφιλεγόμενο τρόπο που συχνά μεταχειρίζονται οι αστυνομικοί τους κρατουμένους με προβλήματα υγείας, καταφεύγοντας σε μεθόδους δικής τους έμπνευσης που όχι μόνο έρχονται σε αντίθεση με την ιατρική πρακτική, αλλά και συνιστούν βασανιστήριο.
Σύμφωνα με όσα αναφέρουν στην «Εφ.Συν.» η Στέλλα Γαλιανού, ψυχολόγος της εφημερίας, και ο Στέφανος Γαλάρας, ειδικευόμενος γιατρός, ο κρατούμενος μπήκε στο νοσοκομείο συνοδευόμενος από τους δύο αστυνομικούς.
Παρουσίαζε έντονα συμπτώματα ψυχικής διαταραχής και οι γιατροί αποφάσισαν να προχωρήσουν σε «προστατευτικό κλινοστατισμό», όπως είναι ο ιατρικός όρος για τη λεγόμενη «καθήλωση», το δέσιμο του νοσηλευόμενου με ιμάντες στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Η πρακτική, η οποία μπορεί να επιφέρει οργανική βλάβη στον ασθενή, εφαρμόζεται σε ιδιαίτερες περιστάσεις και με συνεχή έλεγχο της κατάστασης του ασθενούς, προκειμένου να αποφευχθεί ενδεχόμενος αυτοτραυματισμός του ή βλάβη σε άλλους.
Η διευθύντρια έδωσε οδηγία να εξεταστεί ξανά το απόγευμα ο νοσηλευόμενος και, αν το επιτρέπει η κατάστασή του, να σταματήσει η καθήλωση.

Εφραξε την είσοδο

Πράγματι, ο κ. Γαλάρας εξέτασε το απόγευμα τον ασθενή, παρουσία μάλιστα των αστυνομικών, κάτι που δεν προβλέπεται, βρήκε την κατάστασή του σαφώς βελτιωμένη και του ανακοίνωσε ότι θα τον λύσει. Ωστόσο οι αστυνομικοί είχαν διαφορετική γνώμη.
«Δεν πρόκειται να λυθεί όσο είμαστε εμείς εδώ», ανακοίνωσαν στον γιατρό. Και όταν η νοσηλεύτρια επιχείρησε να μπει στον θάλαμο για να λύσει τους ιμάντες, ο ένας αστυνομικός τής έφραξε την είσοδο και δεν την άφησε να προχωρήσει.
«Ποιος θα έχει την ευθύνη αν φύγει; Δεν ξέρετε τι έχει κάνει ο κρατούμενος. Μπορεί να επιτεθεί. Εμείς έχουμε την ευθύνη, εμείς ξέρουμε. Είναι κρατούμενος και ισχύει γι’ αυτόν ό,τι ισχύει για τους κρατούμενους στη φυλακή. Αμα βγάλετε τους ιμάντες, θα τον δέσουμε με χειροπέδες στο κρεβάτι. Διαφορετικά, εξασφαλίστε μου θάλαμο που κλειδώνει», είπαν στον γιατρό.
Ο γιατρός αντέταξε ότι η καθήλωση συνιστά ιατρική πρακτική που εφαρμόζεται αποκλειστικά με ευθύνη του γιατρού και δεν αποτελεί μέσο φρούρησης, ενώ μπορεί να είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο που είναι δεμένος. «Αν διαπιστώσω ότι πάθει κάτι η υγεία του όσο είναι δεμένος θα αποφασίσετε εσείς αν πρέπει να λυθεί;», ρώτησε εύλογα.
Οι αστυνομικοί τον ρώτησαν περιπαιχτικά αν έχει πτυχίο, ενώ η αστυνομικός είπε στη νοσηλεύτρια, μια γυναίκα με εμπειρία δεκαετιών στο νοσοκομείο, πως δεν ξέρει τη δουλειά της. Οταν μια γιατρός χαρακτήρισε την αστυνομικό «άσχετη», αυτή την απείλησε με σύλληψη για εξύβριση αρχής και σημείωσε ότι πρέπει να της φέρονται με σεβασμό.

Βασανιστήριο

Υστερα από περίπου δύο ώρες, ο γιατρός μίλησε στο τηλέφωνο με τον διοικητή του Τμήματος Ομονοίας, ο οποίος ισχυρίστηκε και αυτός ότι βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια των αστυνομικών αν θα λυθούν οι ιμάντες. Τελικά αργά το βράδυ φαίνεται ότι οι αστυνομικοί συμφώνησαν να βγουν οι ιμάντες και ο νοσηλευόμενος μπόρεσε επιτέλους να γλιτώσει από ένα βασανιστήριο που παρατάθηκε για ώρες.
Η καθήλωση των ψυχικά ασθενών κρατουμένων φαίνεται πως αποτελεί αποδεκτή πρακτική για την αστυνομία. Εχουν αναφερθεί πολλά περιστατικά πρόσδεσης των ασθενών με χειροπέδες σε πάγκους σε διαδρόμους τμημάτων για ολόκληρα εικοσιτετράωρα ή και εβδομάδες, προκειμένου τάχα να προστατευτούν οι ίδιοι και οι συγκρατούμενοί τους, ωστόσο η πρακτική αυτή ισοδυναμεί με βασανιστήριο, σύμφωνα με οργανώσεις δικαιωμάτων.
Γιατροί του Δρομοκαΐτειου εξετάζουν το ενδεχόμενο να στείλουν γραπτή αναφορά στα υπουργεία Υγείας, Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη για το περιστατικό.








Καλούμε όλες και όλους στην εκδήλωση/συζήτηση για την ανοιχτή παρουσίαση του “Δικτύου ‘Ψ’ για τα δικαιώματα - Παρέμβαση για τα Δικαιώματα στην Ψυχική Υγεία”, την Παρασκευή, 23 Ιουνίου 2017, στις 19.00, στην αίθουσα του Σ.Ε.Α. στο Θησείο ( Ερμού 134).

Το “Δίκτυο ‘Ψ’ για τα δικαιώματα στην Ψυχική Υγεία” αποτελεί μια δράση «από τα κάτω», στα πλαίσια των δράσεων της «Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία», που επιχειρεί να οργανώσει μια κινηματική απάντηση/παρέμβαση απέναντι στην όποια παραβίαση των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία.
Η υπεράσπιση και ο αγώνας για περαιτέρω διεύρυνση των δικαιωμάτων πρέπει να γίνει υπόθεση των άμεσα ενδιαφερομένων, των ανθρώπων που τους συμπαρίστανται και τους στηρίζουν, οικογενειών ή άλλων, λειτουργών που τοποθετούνται σε μιαν εναλλακτική κατεύθυνση στην ψυχική υγεία, συλλογικοτήτων και, γενικά, της κοινωνίας.
Το τηλέφωνο του «Δικτύου ‘Ψ’» 6949418106 θα είναι πάντα ανοικτό και σε ετοιμότητα για να λάβει το όποιο σχετικό αίτημα από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, είτε νοσηλεύονται είτε όχι, να το συζητήσει και να οργανώσει την εκάστοτε δέουσα απάντηση (νομική, ολόπλευρη στήριξη του προσώπου, συμβουλευτική ή άλλη, δημοσιότητα κλπ) με δικηγόρους, λειτουργούς ψυχικής υγείας και αλληλέγγυους, σε όποιο χώρο προκύπτει το πρόβλημα και εκφράζεται το αίτημα.

Επικοινωνία: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
https://diktyopsi.wordpress.com/

Ομιλητές:


Αικατερίνη Τεμπέλη (ψυχολόγος-συγγραφέας)
Ευγενία Κουνιάκη (δικηγόρος)
Χρήστος Μαστέλλος (φοιτητής-λήπτης υπηρεσιών ψυχικής υγείας)
Εύη Μυλωνάκη
Σταρούλα Παπαδοπούλου






ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ
 ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

06.03.2017, 09:18 | 
Συντάκτης: 
Αστρινάκης Γιώργος, Κοκκινάκος Γιώργος, Μάτσα Κατερίνα, Μεγαλοοικονόμου Θόδωρος, Μπαϊρακτάρης Κώστας
Μέσα σ' ένα νομοσχέδιο «σκούπα», παγιωμένη πλέον τακτική της μνημονιακής διακυβέρνησης, φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. τις διατάξεις για τη «μεταρρύθμιση της διοικητικής οργάνωσης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας», μια ακόμα επίπλαστη κίνηση που κυριολεκτικά ισοδυναμεί με απλό «σκούπισμα» των ερειπίων στα οποία έχει οδηγηθεί, από τις ασκούμενες πολιτικές, ο ανέκαθεν πολύπαθος αυτός χώρος.
Την ίδια στιγμή που με το τέταρτο «μνημόνιο διαρκείας» θεσμοθετούνται πολιτικές που επιδεινώνουν περαιτέρω το όποιο έδαφος έχει απομείνει, πάνω στο οποίο μπορούσε να ακουμπήσει και να στηριχτεί το στοιχειωδώς «καλώς έχειν» (η «ψυχική υγεία») του καθενός (με την περαιτέρω μείωση των συντάξεων, την επέκταση της φοροληστείας, την απελευθέρωση/ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, τις χωρίς τέλος ιδιωτικοποιήσεις των «κοινών» και την απεξάρθρωση του δημόσιου), το ψυχιατρικό think tank του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ή, μάλλον, προσπαθεί να μας πείσει, ότι η αρχή για την όποια αλλαγή στον διαλυμένο χώρο της ψυχικής υγείας, ή για μιαν «επανεκκίνηση» από το τέλμα της, μηδέποτε γενομένης, «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», είναι η «διοικητική μεταρρύθμιση».
- Χωρίς στο ελάχιστο ν' αμφισβητείται ο όλο και πιο κατασταλτικός χαρακτήρα της κυρίαρχης ψυχιατρικής, τα καθημερινά (ως επί το πλείστον αφανή) εγκλήματα που επιτελούνται στο όνομα της «θεραπείας», αλλά πρωτίστως της «προστασίας της κοινωνίας» από τους υποτίθεται «επικίνδυνους» ψυχασθενείς.
- Χωρίς καμιά νύξη για την επικρατούσα ψυχιατρική κουλτούρα και πράξη, για τη δραματική αποψίλωση των μονάδων ψυχικής υγείας από προσωπικό και υλικούς πόρους, για το όργιο των μηχανικών καθηλώσεων και του «θεραπευτικού μονόδρομου» του ψυχοφάρμακου, για την διαρκή και θεωρούμενη ως αυτονόητη (ως «αναγκαία για την θεραπεία» τους) καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, για την συνεχιζόμενη ασυδοσία των ΜΚΟ ψυχικής υγείας.
Ποτέ, ωστόσο, μια πραγματική μεταρρύθμιση δεν είχε ως αφετηρία, ως βάση, διοικητικού χαρακτήρα αλλαγές, ερήμην της καθημερινής πράξης, του τρόπου αντιμετώπισης του ψυχικά πάσχοντος ως υποκειμένου και ισότιμου συνομιλητή, με ό,τι ριζικές ανατροπές σε θεσμικό επίπεδο απαιτούνταν για την πλαισίωση και τη στήριξη αυτής της ριζικά εναλλακτικής προσέγγισης, αυτού του μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας.
Παρά τις μεγάλες διαφορές τους, οι όποιες αλλαγές, μεταπολεμικά, στα συστήματα ψυχικής υγείας στην Αγγλία, στη Γαλλία και προπαντός στην Ιταλία με τον Fr. Basaglia, βασίστηκαν πάνω σε (και υποκινήθηκαν από) συγκεκριμένες εμπειρίες και πρακτικές, που είχαν ήδη δείξει το θεραπευτικό και χειραφετητικό δυναμικό τους πριν μετουσιωθούν σε νομοθετικές ρυθμίσεις.
Για να φτάσουν, φυσικά, με τη σειρά τους, να γίνουν θεσμοί εξουσίας, που θα έπρεπε και πάλι να αμφισβητηθούν- γιατί μόνο στη διαδικασία της έμπρακτης αμφισβήτησης και ριζικού μετασχηματισμού του εκάστοτε κυρίαρχου θεσμού είναι που ανοίγει ο χώρος για τον πραγματικά «θεραπευτικό παράγοντα», που είναι αδιανόητος χωρίς ελευθερία.
Οπως έχει, επίσης, δείξει η διεθνής εμπειρία, το να ξεκινάει κανείς από την «διοικητική αναδιοργάνωση» του συστήματος ήταν πάντα συνδεδεμένο με την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος στην κατεύθυνση της απονοσοκομειοποίησης, του, νεοφιλελεύθερης κοπής, βίαιου κλεισίματος των ψυχιατρείων, με τις γνωστές συνέπειες που αυτό είχε, και έχει, διεθνώς.
Γνωρίζουμε ότι ο στόχος του κλεισίματος των εναπομεινάντων ψυχιατρείων σ' αυτή τη χώρα, χωρίς τη δημιουργία των αναγκαίων εναλλακτικών, ολοκληρωμένων και κοινοτικά βασισμένων υπηρεσιών, δεν έχει φύγει από το προσκήνιο - απλώς υλοποιείται με λιγότερο θορυβώδεις και ταχύρυθμους τρόπους απ' ό,τι πριν.
Είναι, μάλιστα, πιθανόν ότι ένα από τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και το νομοσχέδιο αυτό, σύμφωνα και με τις αρμοδιότητες που δίνει στα Περιφερειακά Διατομεακά Συμβούλια, τα οποία, χωρίς να υπάρχει μια πολιτική ψυχικής υγείας, και πάνω στην έρημο των υπηρεσιών αυτών, θα μπορούν να αποφασίζουν για το κλείσιμο, τη συγχώνευσή τους κ.ο.κ., ανακατεύοντας κατά το δοκούν το χυλό μιας χύτρας όλο και πιο άδειας.
Η «περιφερειοποίηση», που θα είχε νόημα αν υπήρχε μια πολιτική για ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα ψυχικής υγείας με αντίστοιχη κουλτούρα, πόρους κ.λπ., γίνεται τώρα το άλλοθι και το όχημα του ξεφορτώματος των ευθυνών της εσαεί, από εδώ πέρα, μνημονιακής διακυβέρνησης.
Αν στοιχειωδώς, ωστόσο, οι περί την ηγεσία του υπουργείου Υγείας συντάξαντες το νομοσχέδιο ενδιαφέρονταν πραγματικά για ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα, αντί να αναλωθούν στη σύνταξη αυτής της «έκθεσης ιδεών» που αποτελεί αυτό το νομοσχέδιο, μήπως θα έπρεπε να σπεύσουν να ασχοληθούν με κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δηλαδή ένα κτίριο στην οδό Πειραιώς, κοντά στο Γκάζι, αξίας 7,3 εκατ. ευρώ, που αγοράστηκε με κονδύλια ΕΣΠΑ για να φτιάξει το ΨΝΑ ένα Κέντρο Ψυχικής Υγείας (βασική μονάδα ενός κοινοτικά βασισμένου συστήματος), αντί γι' αυτό χρησιμοποιείται εδώ και ένα χρόνο για τη στέγαση των εξωτερικών ιατρείων του ψυχιατρείου και οικοτροφείων; Και να εξασφαλίσουν ότι το κτίριο αυτό θα στεγάσει πραγματικά τη λειτουργία για την οποία αγοράστηκε, δηλαδή ενός ΚΨΥ;
Οι ανακοινώσεις που εξέδωσαν πέρσι η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία (25/4/16) και η Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση (6/6/16) έχουν καλύψει πλήρως τον επίπλαστο και προσχηματικό χαρακτήρα του νομοσχέδιου αυτού.
Το νομοσχέδιο μιλάει για τομεακές επιτροπές χωρίς να υπάρχει στην πράξη τομεοποίηση, με την περιοχή, π.χ., του λεκανοπεδίου των περίπου 5 εκατ. κατοίκων να διαιρείται σε μόλις έντεκα γιγαντο-τομείς (επί χάρτου, βέβαια, καθώς οι υπηρεσίες, εδώ και πάνω από 30 χρόνια που υπάρχει υποτίθεται ψυχιατρική μεταρρύθμιση, δεν λειτουργούν, και αρνούνται να λειτουργούν, σε τομεοποιημένη βάση).
Και αυτό τη στιγμή που, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, ένας Τομέας Ψυχικής Υγείας δεν μπορεί να έχει πάνω από 100.00 κατοίκους, τις ανάγκες των οποίων πρέπει να καλύπτει ένα Κέντρο Ψυχικής Υγείας και μια ψυχιατρική κλινική γενικού νοσοκομείου, από κοινού με το όλο πλέγμα των κοινοτικών υπηρεσιών που αρθρώνονται και συνδέονται με αυτές τις μονάδες.
Εξίσου επίπλαστη και προσχηματική είναι η υποτιθέμενη «φωνή» που δίνει το νομοσχέδιο στα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία και στους συλλόγους των οικογενειών, που εκπρόσωποί τους θα συμμετέχουν στις τομεακές επιτροπές. Εκτός του ότι αυτή η συμμετοχή έχει, σ' ένα βαθμό, νομοθετηθεί εδώ και λίγα χρόνια, το κυριότερο είναι ότι αυτοί οι εκπρόσωποι χρησιμοποιούνται ως διακοσμητικό στοιχείο, ως η έξωθεν καλή μαρτυρία, καθώς λόγος πραγματικός και εξουσία πραγματική ποτέ δεν τους δίδεται.
«Γιατί είναι η κυρίαρχος λόγος, ο ταυτοποιημένος με την αστική εξουσία, που διανέμει τους τρόπους, τους χρόνους και τους χώρους στους οποίους μπορούν να μιλάνε, αλλά με τους δικούς του όρους, με τη δική του γλώσσα», αυτή του κράτους και της κυρίαρχης ψυχιατρικής.
Στη βάση και της εμπειρίας από τα δύο χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ: οι ατέρμονες συζητήσεις στις επιτροπές του Υπουργείου, πού κατέληξαν, σε ποια έμπρακτη αναγνώριση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων, σε ποια έστω στοιχειώδη αλλαγή του «τρόπου σκέψης και πράξης» της κυρίαρχης ψυχιατρικής, σε ποια μεταρρυθμιστική πρακτική;
Προς το τέλος της «σκούπας» υπάρχει και η διάταξη για την ΑΕΜΥ ΑΕ – έναν φορέα ενδιάμεσο ανάμεσα στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, που θα εμπλέκεται, μεταξύ άλλων, και στη διάσωση των δομών ΜΚΟ που, για διάφορους λόγους, κλείνουν, αλλά που οι εργαζόμενοί τους θα μπορούν να συνάψουν μόνο απευθείας ατομικές συμβάσεις έργου με την ΑΕΜΥ, το πολύ για ένα χρόνο, διατηρώντας το ασφαλιστικό φορέα στον πιο ήταν, αλλά χάνοντας όλα τα δικαιώματά του, καθώς μετά, η ΑΕΜΥ θα μπορεί να προλαμβάνει όποιον και όσους θέλει, και με τους όρους που θέλει.
Ταυτόχρονα θεσμοθετείται η δυνατότητα απόσπασης υπαλλήλων του δημοσίου στην ΑΕΜΥ (με απροσδιόριστους τους όρους μισθοδοσίας και των λοιπών δικαιωμάτων, αν θα παραμείνουν αυτοί που ήταν πριν ή αν θα είναι αυτοί που ισχύουν στην ΑΕΜΥ).
Η πρακτική διάσταση στα νομοθετήματα της «πρώτη φορά αριστεράς» δεν υπάρχει στις «αριστερόμορφες» και καθαρά λεκτικές διακηρύξεις και ρυθμίσεις. Πρακτική διάσταση, δηλαδή, εφαρμογή, υπάρχει μόνο όταν αυτά πλήττουν δικαιώματα και κεκτημένα.
Και εν προκειμένω, στο χώρο της ψυχικής υγείας, η μόνη πρακτική συνέπεια που μπορεί να έχει αυτό το νομοσχέδιο για την «διοικητική μεταρρύθμιση» είναι ν΄ αποτελεί ένα βοηθητικό εργαλείο για το όπως-όπως κλείσιμο των ψυχιατρείων.
Την ίδια στιγμή που ένα άλλο νομοσχέδιο, αυτό που μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκε και αφορά τους λεγόμενους «ακαλόγιστους» του αρ. 69 ΠΚ, είναι πιο άμεσα «πρακτικό» καθώς, πέρα από τις όποιες μεγαλόσχημες διακηρύξεις για εναλλακτικές προσεγγίσεις/ρυθμίσεις στο ζήτημα της λεγόμενης «επικινδυνότητας» και της μεταχείρισης των ανθρώπων αυτών, αυτό που εισάγει, και που είναι προς άμεση εφαρμογή, είναι αυτό που η ιερά συμμαχία ψυχιατρικής κοινότητας (δημόσιου και ΜΚΟ) και δικαστικού σώματος περιμένει με ανυπομονησία (και πιέζει) εδώ και πολύν καιρό: το «ειδικό τμήμα» (το «ειδικό κολαστήριο» θα έπρεπε από τώρα να λέγεται) για τον εγκλεισμό των «ακαταλόγιστων».
Παρ' όλο, βέβαια, που ορισμένοι καλοθελητές έτσι χαρακτηρίζουν και τα τμήματα στα οποία τώρα νοσηλεύονται/φυλάσσονται οι ασθενείς αυτοί, ως «ειδικές ψυχιατρικές πτέρυγες», ενώ είναι σε όλους γνωστό ότι τέτοια τμήματα δεν υπάρχουν στο ΨΝΑ και στο Δρομοκαΐτειο, όπου οι ασθενείς με το καθεστώς του άρ. 69 νοσηλεύονται στα τμήματα εισαγωγών όπως όλοι οι άλλοι ασθενείς.
Η αμφισβήτηση του «κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος» και η μετάβαση πέρα από αυτό, προς μια ριζικά εναλλακτική ψυχιατρική κουλτούρα, πρακτική και οργάνωση υπηρεσιών, προφανώς δεν αφορά αυτούς που υπηρετούν την «υπάρχουσα τάξη πραγμάτων» (πολιτική, κοινωνική, θεσμική) - παρ' όλο που κατά κόρον χρησιμοποιούν τον όρο («αλλαγή παραδείγματος» κ.λπ.) ως λεκτικό πυροτέχνημα.
Είναι υπόθεση κοινωνικού κινήματος «από τα κάτω», λειτουργών ψυχικής υγείας που παλεύουν καθημερινά προς αυτή την κατεύθυνση, ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία ανεξάρτητα οργανωμένων, συλλόγων οικογενειών, κοινωνικών συλλογικοτήτων, που όχι απλώς οραματίζονται, αλλά και έμπρακτα παλεύουν προς μιαν άλλη, ριζικά εναλλακτική «κοινωνική τάξη πραγμάτων».   


1/3/2017
Αστρινάκης Γιώργος, ψυχίατρος
Κοκκινάκος Γιώργος, ψυχίατρος
Μάτσα Κατερίνα, ψυχίατρος
Μεγαλοοικονόμου Θόδωρος, ψυχίατρος
Μπαϊρακτάρης Κώστας, αν. καθηγητής Ψυχολογίας ΑΠΘ


*Αν και ο Κ.Μπαϊρακτάρης βρίσκεται σε εκπαιδευτική άδεια τομάθημα  διδάσκεται και αυτό το εξάμηνο σε συνεργασία με τις συναδέλφους του Μ.Δικαίου και Α. Μπάκα.


Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ψυχολογίας
Ψυχοκοινωνικά Προβλήματα: Εναλλακτικές προσεγγίσεις και πρακτικές* (Ψ-372)
M.Δικαίου, Α. Μπάκα
Εξάμηνο: Εαρινό 2016
.
Βρισκόμαστε σε ένα χώρο, το Πανεπιστήμιο, που χαρακτηρίζεται γενικά από ένα διαρκή Μονόλογο. Όπου ο Άλλος, άμεσα ή έμμεσα, απουσιάζει ως πρωταγωνιστής και γίνεται συνήθως αντιληπτός ξεκομμένα από το κοινωνικο-πολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Βρισκόμαστε σε ένα χώρο όπου επικρατεί ο λεγόμενος επιστημονικός λόγος, δηλαδή ο Λόγος των Ειδικών, ο οποίος και διαχρονικά αναπαράγεται. Προκύπτει δε και αναπαράγεται μονοδιάστατα μέσα από μονόπλευρες αναλύσεις, μεθοδολογικές κατασκευές και μυθοπλαστικές προσεγγίσεις, ή αυθαίρετες και υποθετικές πολλές φορές αιτιολογικές συζητήσεις. Προκύπτει επίσης μέσα από την αντικειμενοποίηση της ιστορίας, των κοινωνικών διεργασιών, της ανθρώπινης ύπαρξης και εμπειρίας. Της συρρίκνωσης, ιδιαίτερα στον χώρο της ψυχικής, αυτής της εμπειρίας – όταν δε συνάδει με την εκάστοτε αντίληψη για το «φυσιολογικό», το «υγιές», το «κανονικό» – σε συμπτώματα, της κατηγοριοποίηση και ταξινόμησής της, τις πρακτικές που εφαρμόζονται και που προσβάλουν πολλές φορές την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ασκώντας ψυχολογική ή και φυσική ακόμα βία. Η διαρκής αναπαραγωγή αυτού του επιστημονικού Μονόλογου, η κυριαρχία του και η συστηματική διάχυσή του στο κοινωνικό σώμα είναι στην ουσία μια πολιτική πρακτική που υπηρετεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Μια ιδεολογία που εμποδίζει στην ουσία την ακύρωση των μηχανισμών και των διεργασιών αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης μίας σειράς ατόμων ή ομάδων αφού και η ίδια εμφανίζεται, εγκαθιδρύεται και αναπαράγεται μέσω της ενίσχυσης αυτών ακριβώς των διεργασιών και μηχανισμών χειραγώγησης, μηχανισμών και διεργασιών που συντελούν στη σημερινή πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική κρίση και στην κρίση των επιστημών.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τις απάνθρωπες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης με τη μορφή της φτωχοποίησης του πληθυσμού. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εκλαμβάνει αυτή η κρίση σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου ο καπιταλισμός αναδεικνύει την πιο χυδαία και διεφθαρμένη μορφή του. Η δημοσιονομική λογική του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ,οι εφαρμοζόμενες κατ’ εντολή δανειστών και τοκογλύφων μνημονιακές πολιτικές και οι εγκληματικές επιπτώσεις τους ,ιδιαίτερα στον τομέα της δημόσιας υγείας, διαχέονται και στον τομέα της ψυχικής υγείας ακυρώνοντας, με την συνέργεια ενός νέο-συντηρητικού και δήθεν εκσυγχρονιστικού κοινωνικο-ψυχιατρικού και ψυχολογικού μοντέλου, την έννοια και τις πρακτικές της διαφορετικής συνάντησης μας με συνανθρώπους που βιώνουν κρίσιμες ψυχολογικές καταστάσεις αλλά και της ίδιας της διεργασίας αποϊδρυματοποίησης. Η χωροταξική μετεγκατάσταση από το ψυχιατρείο στην κοινότητα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία συντελείται συνήθως με τη διαμεσολάβηση των κρατικοδίαιτων και δήθεν μη-κυβερνητικών και μη-κερδοσκοπικών οργανώσεων και εταιρειών, αναπαράγοντας τα ιδρυματικά της χαρακτηριστικά την αφαίρεση των δικαιωμάτων που υφίστανται τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία.

Μέσα από αυτό το πρίσμα λοιπόν εξετάζουμε και το μάθημα Εναλλακτικές Προσεγγίσεις. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στο μάθημα αυτό επιχειρείται η αποκατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία αφαιρούνται, βίαια πολλές φορές, από συνανθρώπους που βρίσκονται σε δυσκολίες, περνάνε κρίσιμες στιγμές ή βιώνουν τον πόνο. Η προσέγγιση των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων δεν αποτελεί δηλαδή μόνο μία άλλη επιστημονική απόπειρα ούτε μία πράξη γενναιοδωρίας, αλλά μία συνειδητή επιστημονική/πολιτική επιλογή, που αποσκοπεί στην αναζήτηση κοινών οραμάτων και κατ’ επέκταση και κοινών τόπων, στόχων και δράσεων. Αντανακλά με λίγα λόγια την ανάγκη να δημιουργήσουμε μια κατάσταση διαλόγου και κοινών δράσεων γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να υπάρχουμε μέσα από την αυθαίρετα και συχνά βίαια προκαλούμενη σιωπή των άλλων. Έτσι λοιπόν ο δρόμος για την αναζήτηση των κοινών τόπων είναι ταυτόχρονα και δρόμος αναζήτησης της δικής μας ελευθερίας. Αναζήτησης μιας νέας γνώσης, νέων επιστημονικών παραδειγμάτων, νέων θεωριών και πρακτικών που θα προκύπτουν από αυτή τη συνάντηση, την εμπειρία και τις ρήξεις με το αναχρονιστικό και το συντηρητικό.
.
Αυτό είναι και το κύριο νόημα αυτού του μαθήματος, το οποίο φανταζόμαστε σαν μία ελάχιστη συμβολή στην ανάπτυξη νέων σχέσεων και εμπειριών που η πεμπτουσία τους θα είναι ο διάλογος και όχι ο μονόλογος, τόσο στη συμβατική του όσο και στη λεγόμενη εναλλακτική του μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αναπαραγωγή της λεγόμενης ουδέτερης επιστήμης και του πλέγματος των εξουσιών από το οποίο αυτή προκύπτει και ταυτόχρονα υπηρετεί, αλλά της επιστήμης εκείνης που διακατέχεται από αξίες που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μιας επιστήμης που υπηρετεί τον άνθρωπο, καλλιεργεί την κοινωνική ευθύνη, αναζητεί μια ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία και υπηρετείται από ανθρώπους που δεν εμπορεύονται την ανθρώπινη ανάγκη και τον ανθρώπινο πόνο.
.
Με αυτό το πνεύμα η προσπάθεια αυτή χαρακτηρίζεται από στοιχεία που τη διαφοροποιούν ριζικά από τις μέχρι τώρα εμπειρίες. Αποτελεί νέο προηγούμενο, αλλάζει τους μέχρι τώρα όρους και προδιαγράφει τα επόμενα βήματα, καθώς η συνάντηση και ο διάλογος με εκπροσώπους διαφόρων συλλογικοτήτων, δράσεων, κινημάτων και φορέων αποσκοπεί όχι μόνον στην διεύρυνση της προσέγγισης της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και στην αναζήτηση κοινών τόπων αντίστασης και αλληλεγγύης. Ο Λόγος αυτών των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν αναδεικνύεται ως φωνή και λόγος δικαιωμάτων που μας αφορούν όλους γιατί είναι δικαιώματα που αναδεικνύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αναζήτηση και διεκδίκηση συνθηκών που θα αποτρέπουν την αποξένωση, την εξαθλίωση και την ανισότητα, θα δημιουργούν δηλαδή υγιείς συνθήκες ζωής. Ακυρώνει τον πολυκερματισμό και τη διάσπαση και αποπειράται να δημιουργήσει έναν κοινό κοινωνικό, πολιτικό και επιστημονικό τόπο. Γιατί η αποκλειστικά συμπτωματοκεντρική προσέγγιση μεταφέρθηκε εντέχνως από το ατομικό επίπεδο στο συλλογικό (βλέπε πληθώρα συμπτωματολογικά προσδιορισμένων ομάδων αυτοβοήθειας), χωρίς να ακυρώνονται οι μηχανισμοί διαχείρισης, αλλά και η αναπαραγωγή της εξάρτησης από τους ειδικούς είτε συμβατικά είτε δήθεν εναλλακτικά.
.
Ιδιαίτερη σημασία αποκτούν, στην παρούσα συνθήκη στην Ελλάδα, αφ’ ενός τα συμβάντα που σχετίζονται με τα εγκλήματα που συντελούνται στο Αιγαίο σε βάρος των προσφύγων και μεταναστών και αφ’ ετέρου οι επιστημονικές προσεγγίσεις σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο έναντι όλων όσων συμβαίνουν εξαιτίας των γεωπολιτικών συγκρούσεων στην περιοχή μας.
.
Γινόμαστε έτσι μάρτυρες μιας ιστορικής περιόδου η οποία —πέρα από τα όποια κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά της χαρακτηριστικά σε εθνικό και διεθνές επίπεδο— αναδεικνύει και επιστημονικά ζητήματα που μας αφορούν καθώς μας επιτρέπουν να εμβαθύνουμε σε ερωτήματα αναφορικά με τους τρόπους επινόησης θεωριών και πολιτικών κοινωνικού ελέγχου πληθυσμιακών ομάδων, κατασκευής θεσμών, εφαρμογής πρακτικών και τεχνολογιών άσκησης μικρο- και μακροεξουσίας σε ποικίλους, τόπους αποκλεισμού πληθυσμών —νέων θυμάτων γεωπολιτικών συρράξεων και αναταραχών. Συμβάντα καίρια τα οποία μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τις βαθύτερες διεργασίες κατασκευής, συντήρησης και αναπαραγωγής διακρίσεων∙ κοινωνικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων∙ φαινομένων ρατσισμού και ξενοφοβίας όπως επίσης και μηχανισμών εσωτερίκευσης τους από το κοινωνικό σώμα.
.
Γινόμαστε ακόμη μάρτυρες μιας περιόδου όπου εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας διακινδυνεύουν τη ζωή τους στο Αιγαίο (θάλασσα των Πνιγμένων) αναζητώντας το δικαίωμα να υπάρχουν, την ελευθερία, ένα καινούργιο όνειρο ή ένα νέο ξεκίνημα για τους ίδιους και τα παιδιά τους υπερβαίνοντας τη βιογραφική ρωγμή που υφίστανται συνεπεία των πολέμων. Αλλά και μάρτυρες επίσης της παραδειγματικής αντίδρασης μιας μεγάλης μερίδας του νησιωτικού πληθυσμού που διακινδυνεύει την ζωή του για την διάσωση ανδρών, γυναικών και παιδιών καθώς και της φιλόξενης στάσης τους απέναντί τους.
.
Ασφαλώς και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αποτελούν εργαλεία και μέσα αναδιανομής του πλούτου ή επανακαθορισμού γεωπολιτικών σφαιρών επιρροής όπου οι λαοί συνειδητά οδηγούνται είτε στη σφαγή, είτε στην εξαθλίωση, είτε στην προσφυγιά. Ασφαλώς και ο φράχτες που υψώνονται στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (σε μια Ε.Ε. που διέρχεται μια «προ της τελικής διάλυσης» κατάσταση συγκριτικά με αυτό που σήμερα ως πολιτική-οικονομική υπόσταση είναι) αποσκοπούν στο να αποτρέψουν βίαια το ταξίδι για μια καλύτερη ζωή των μεταναστών και των προσφύγων.
.
Ωστόσο, οι σφαγές και οι διωγμοί συνοδεύονται πάντοτε από «μέτρα φροντίδας» των επιζώντων (πληγέντων ή  προσφύγων)Εδώ και μερικές δεκαετίες η «φροντίδα» αυτή ανατίθεται στον λεγόμενο «τρίτο τομέα» ή «τρίτο πυλώνα» δηλαδή στις Μ.Κ.Ο και σε όλες τις λεγόμενες μη-κερδοσκοπικές εταιρείες που αναλαμβάνουν ένα «ανθρωπιστικό» ή «υποστηρικτικό» «έργο», παράλληλα με τις επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν έργα υποδομών, κ.ά. Βλέπουμε άλλωστε πώς ακριβώς ο κερδοσκοπικός ανθρωπισμός υποκίνησε στις μέρες μας δεκάδες Μ.Κ.Ο από την Ελλάδα και το εξωτερικό να κατακλύσουν τα νησιά ανταποκρινόμενες στην ανάγκη του συστήματος για κατασκευή ενός ανθρωπιστικού προσωπείου στη διαχείριση του ελέγχου και του αποκλεισμού των προσφύγων και μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι «μη κερδοσκοπικές» επιχειρήσεις δεν υπηρετούν σχέδια για την ενίσχυση των εθνικών δημόσιων και καθολικών συστημάτων υγείας, πρόνοιας και κοινωνικής πολιτικής αλλά διεισδύουν με το αζημίωτο στα κενά που προκύπτουν από τις εκάστοτε πολιτικές αποδόμησης των τομέων αυτών από το κυρίαρχο σύστημα (ιδιαίτερα, σε περιόδους κρίσης) και τρέφονται τελικά από αυτή την αποσάθρωση. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός τους ως «τρίτος τομέας» ή «τρίτος πυλώνας». Οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι ασφαλώς κρατικοδίαιτες ή χρηματοδοτούνται από θεσμούς του κεφαλαίου (Ε.Ε., Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, διάφορα ιδρύματα του τοπικού ή διεθνούς κεφαλαίου, εργολάβους, κατασκευαστικές επιχειρήσεις κ.λπ.) απασχολώντας εργαζόμενους με επισφαλείς σχέσεις εργασίας. Από αυτή την ταυτότητά τους προκύπτει και η βασική αντιπαλότητα, συκοφάντηση ή/και παραγκωνισμός εκ μέρους τους πρωτοβουλιών άτυπων ομάδων και πρωτοβουλιών αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες —διαδικασίας μέσω της οποίας εκπληρώνουν και την ειδική κοινωνική ανάθεση για την οποία τους προορίζει το κυρίαρχο σύστημα.
.
Στη χειραγωγούμενη, ειδικά, και ελεγχόμενη από τους δανειστές και τοκογλύφους Ελλάδα επιβάλλεται ένα σχέδιο εγκλωβισμού των μεταναστών και των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο. Η ανάθεση δε του ελέγχου του ανατολικού Αιγαίου στο ΝΑΤΟ αποσκοπεί στο να μετατρέψει τις ευρωπαϊκές χώρες σε μη «ελκυστικές» για πρόσφυγες και μετανάστες εμπλέκοντας ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό στα πολεμικά παιχνίδια της περιοχής. Μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια , η ανύψωση συνοριακών φραχτών στις εισόδους διαφόρων χωρώνγια την απώθηση των συνανθρώπων μας αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα των διακηρύξεων περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης»:
.
Κέντρα Καταγραφής και Ταυτοποίησης
Κέντρα Μετεγκατάστασης και
Κέντρα Κράτησης και Επαναπροώθησης
.
Και οι τρείς τύποι κέντρων, παρά τις διαφοροποιήσεις και την διάκριση μεταξύ μεταναστών και προσφύγων που συνήθως επικαλούνται, αποσκοπούν στον έλεγχο, στην παραβίαση της ελευθερίας, στην καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους, υπηρετώντας έτσι τις πολιτικές της Ε.Ε.
.
12362761_572695602884506_7476735946945692873_o
Ψυχιατρείο Λέρου 2016, Εγκλεισμός Προσφύγων και Μεταναστών
.
Η λειτουργία αυτών των συστημικών θεσμών συντελείται και επιβάλλεται στο κοινωνικό σώμα και στις τοπικές κοινωνίες με τρόπο που να ενισχύει την κατασκευή φαινομένων ξενοφοβίας και ρατσισμού. Τα υπερυψωμένα συρματοπλέγματα, τα βραχιολάκια και η στρατοπεδική αρχιτεκτονική και λειτουργία αναδεικνύουν τον φυλακτικό χαρακτήρα των τόπων εγκλεισμού που ολοκληρώνεται με την αστυνόμευση και το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από τους εν δυνάμει «επικίνδυνους ξένους». Οι Μ.Κ.Ο, σύμφωνα πάντα με τον επιβαλλόμενο καταμερισμό εργασίας και ακολουθώντας μια τυποποιημένη «τεχνογνωσία», αναλαμβάνουν σε συνεργασία με τον Στρατό και την Αστυνομία την ενεργοποίηση μηχανισμών και την εφαρμογή τεχνικών καθημερινού ελέγχου της ψυχής, του σώματος και των αναγκών των εγκλείστων εφαρμόζοντας έτσι μεθοδευμένα και λεπτομερειακά την ιδεολογία και την πολιτική του ελέγχου. Οργανώνουν δηλαδή στην καθημερινότητα, την κάλυψη νέων ιδρυματικών αναγκών, τη διατήρηση της εσωτερικής ισορροπίας, την διαχείριση σχέσεων, τη διαχείριση αναμενόμενων συγκρούσεων που προκύπτουν από τις συνθήκες εγκλεισμού καθώς και τον ψυχολογικό έλεγχο των εγκλείστων. Έχουμε να κάνουμε εδώ με νέου τύπου ιδρυματικές δομές οι οποίες σε σύγκριση με τις παλαιές (όπως, λ.χ., των ασύλων και ψυχιατρείων) αναφέρονται σε άτομα που δεν χαρακτηρίζονται από «αποκλίσεις» αλλά ορίζονται τεχνηέντως ως εν δυνάμει επικίνδυνοι για τον πληθυσμό ώστε να νομιμοποιηθεί κάθε περιοριστικό μέτρο απέναντί τους. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι οι συνάνθρωποί μας αυτοί δεν κατηγορούνται για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα αλλά τιμωρούνται γιατί αναζητούν το όνειρό τους, δηλαδή το δικαίωμα να υπάρχουν. Εγκλείονται λοιπόν μέσα σε αυτή τη συγκυρία άνθρωποι που διακινδύνευσαν τη ζωή τους και ρίσκαραν τον θάνατο για το όνειρο και την ελευθερία. Όμως είναι και πάλι οι ίδιοι που θα ακυρώσουν τον εγκλεισμό τους συνεχίζοντας το ταξίδι μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης. Σε αυτή την συγκυρία ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό αποκτά η επιλογή της Λέρου ως τόπο εγκλεισμού μεταναστών και προσφύγων. Ένα νησί με ιστορικά επιβαρυμένο παρελθόν εγκλεισμού: ιταλικά στρατόπεδα, αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης (για ορφανά του εμφυλίου), Αποικία Ψυχοπαθών (τόπος κοινωνικού θανάτου, βαρβαρότητας, φυσικής εξόντωσης από την ελληνική Ψυχιατρική) και τώρα Κέντρο Καταγραφής και Ταυτοποίησης προσφύγων και μεταναστών.
.
Leros
Ψυχιατρείο Λέρου 2016, Εγκλεισμός Προσφύγων και Μεταναστών
.
Θέλουμε να τονίσουμε ότι ο στόχος του μαθήματος δεν εξαντλείται στην ανάλυση, στη συζήτηση και στην κατανόηση μόνον της κατάστασης αλλά κυρίως στην ανάδειξη της ατομικής και συλλογικής ευθύνης όλων μας. Το ζητούμενο δηλαδή αυτού του μαθήματος είναι τόσο η επιστημονική-θεωρητική επεξεργασία των σημερινών προκλήσεων όσο και ο σχεδιασμός και οργάνωση διαφορετικών, κοινωνικά χρήσιμων, συλλογικών δράσεων.Πέρα από τη δυνατότητα μιας νέας συνάντησης, της ανάπτυξης του διαλόγου, της αλληλοδιδασκαλίας και της αναζήτησης κοινών τόπων, οι φοιτητές/τριες θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε δράσεις οι οποίες προτείνονται είτε από τους/τις ίδιους/ες είτε από τους διάφορους φορείς που εμπλέκονται στο μάθημα. Έτσι η εκπαιδευτική διαδικασία μετατρέπεται σε μια συμμετοχική διαδικασία και η αναζήτηση της γνώσης συνδέεται άμεσα με τη νέα εμπειρία και το Πανεπιστήμιο με την Κοινωνία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ
ΚΩΔΙΚΟΣ Ψ-372
ΑΙΘΟΥΣΑ: 106, Νέο Κτίριο Φιλοσοφικής

  1. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΕΝΑΡΞΗ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ
  2. ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΙΛΚΙΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
  3. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ: ΑΝΑΠΗΡΟ Α.Π.Θ.
  4. ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30-ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ/ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ:ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
  5. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ :ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
  6. ΔΕΥΤΕΡΑ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30-ΟΜΑΔΑ SYLVIA RIVERA ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ THESSALONIKI PRIDE
  7. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ Β. ΕΛΛΑΔΟΣ «Η ΛΑΜΨΗ» / ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΔΙΑΒΗΤΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ Β. ΕΛΛΑΔΑΣ
  8. ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 – 3Ο ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΙΑΒΑΤΩΝ
  9. ΔΕΥΤΕΡΑ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 – Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: ΑΠΕΡΓΟΙ ΤΗΣ COCA COLA /ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΒΙΟ.ΜΕ: ΝΕΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ- ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
  10. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ: ΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
  11. ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ
  12. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ-ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ
  13. ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑΙΜΙΑΣ /ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
  14. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
  15. ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΡΥΞΗΣ ΧΡΥΣΟΥ: ΥΓΕΙΑ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
  16. ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ: ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ – ΚΟΙ.Σ.Π.Ε. ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
  17. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 -ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ: ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΗΣ ΕΡΤ
  18. ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 -ΔΙΚΤΥΟ 50 ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΦΟΡΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ Σ.Μ.Α. ΕΥΚΑΡΠΙΑΣ
  19. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 -ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (ΠΡΩΗΝ) ΧΡΗΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΖΩΝΤΩΝ ΤΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ
  20. ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΪΟΥ -18:30-20:30 -ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
.
.
.
.
.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
.
1. Γενικά Θεωρητικά Κείμενα
.
Αλεξίου, Θ. (2006). «Κοινωνικός αποκλεισμός» και «κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες»: Οι ιδεολογικές λειτουργίες μιας εννοιολόγησης. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 32-50.
Αλεξίου, Θ. (2008). Κοινωνική τάξη, Κοινωνικοποίηση και Κοινωνικό Κεφάλαιο. Τα όρια των αντισταθμιστικών παρεμβάσεων στην κοινωνική πολιτική. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 34-45.
Basaglia, F. (2006). Ένα πρόβλημα της ιδρυματικής ψυχιατρικής (Ο αποκλεισμός σαν κοινωνικο-ψυχιατρική έννοια). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 51-65.
Lemert, E. (2007). Η παράνοια και η δυναμική του αποκλεισμού. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 2: 41-56.
Μάτσα, Κ. (2006). Κοινωνικός αποκλεισμός και τοξικομανία: Όψεις της βιοπολιτικής της εξουσίας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 66-76.
Μεγαλοοικονόμου, Θ., Λερίδου, Α. & Μοναχού, Μ. (2007). Η Πολιτισμική Διάσταση της Ψυχικής Υγείας και του Ψυχικού Πόνου. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 4: 59-67.
Μιχαήλ, Σ. (2008). Εκμετάλλευση, Κοινωνικός Αποκλεισμός, Χειραφέτηση. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 46-52.
Μπαϊρακτάρης, Κ. (2010). Burnout: Η ψυχολογικοποίηση της αλλοτρίωσης:http://www.psyspirosi.gr/burnout-.html
Παπαϊωάννου, Σ. (2006). Για μια κοινωνική οικονομία και κοινωνική πολιτική της αλληλεγγύης και της ενδυνάμωσης ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 10-31.
Παπαϊωάννου, Σ. (2008). Κοινωνικές ανισότητες και κοινωνικός αποκλεισμός. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 20-33.
Σαββάκης, Μ. (2007). Κοινωνική Μεταβολή και Πολιτικές Υγείας. Το Λεπροκομείο Σπιναλόγκας (1903-1957). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 3: 53-62.
Χαραλαμπίδης, Θ. (2007). Μετανάστες και δικαιώματα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 4: 76-79.
Χαραλαμπίδης, Θ. (2008). Μετανάστες και Δικαιώματα: Ανιχνεύοντας τις «γκρίζες ζώνες» στην εφαρμογή της νομοθεσίας σχετικά με τους αλλοδαπούς και τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 102-105.
.
2. Ψυχική Υγεία
.
Bairaktaris, K. (1984). Anstaltspsychiatrie in Griechenland. Lit, Munster.
Bairaktaris, K. (1989). Psychiatriereform in Griechenland. Die unbe-ruhrten Anstalten, VPP, Munchen, 2.
Bairaktaris, K. (1990). Theory and Praxis of Deinstitutionalization in Greece. Psychiatry, a World Perspective, Vol. 4, Excerpta Medica, Amsterdam, 660-665.
Bairaktaris, K. (2014). La reforme psychiatrique en Grece: Tragedie, Scandale, στο Noelle Burgi, La grande Regression. La Grece et l ΄avenir de l΄ Europe. Le Bord de l΄ Eau, Lormont.
Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). Ο μύθος των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 84-86.
Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). Άλλα μας έλεγαν. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 28-31.
Διακήρυξη Πανελλήνιας Επιτροπής Ατόμων με Ψυχιατρική Εμπειρία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 93-94.
Lehmann, P. (2007). Επιζώντες της Ψυχιατρικής (Συνέντευξη στον Κ. Μπαϊρακτάρη). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 3: 12-25.
Lehmann, P. (2008). Ουσιαστικά Μέτρα για την Πολιτική και Κοινωνική Ένταξη των (πρώην)χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 78-83.
Μπαϊρακτάρης, Κ. (1985). Αποϊδρυματοποίηση και κοινωνική επανένταξη χρονίων ψυχασθενών. ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, 5
Μπαϊρακτάρης, Κ. (1990). Ενάντια σε μια διοικητική-τεχνική λύση. ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, σ. 28-29.
Μπαϊρακτάρης, Κ. & Ανδρουλάκη, Ο. (1991). Ψυχιατρικά Νοσοκομεία. ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, 34
Μπαϊρακτάρης, Κ. (1994). Ψυχική Υγεία και Κοινωνική Παρέμβαση. Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα.
Γκουαταρί , Φ. (2015 ) Από τη Λέρο στη Λα Μπορντ, εκδόσεις κουκίδα, Αθήνα
.
Εργασιακή Αποκατάσταση
.
Αϊβατλή, Μ. (2008). Ο δύσκολος δρόμος του Κοι.Σ.Π.Ε. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 38.
Γιαννουλόπουλος, Γ. (2007). Εργασία-εύρεση εργασίας, εργασιακή υποστήριξη, ανεργία, απραξία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 2: 20-22.
Παπακωνσταντίνου, Γ. (2008). Προβλήματα του ΚοιΣΠΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 41.
Τοβή, Α. (2008). Το πικρό ποτήρι του ψυχικά ασθενή. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 90.
Τοβή, Α. (2008). Ανεργία και Ψυχική Υγεία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 39-40.
.
Μετανάστες, Παλιννοστούντες, Πρόσφυγες
.
Guri, G. (2008). Ο Λόγος περί ενσωμάτωσης ως μηχανισμός Κοινωνικού Αποκλεισμού. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 76-78.
Μάρκους, Κ. Τ. (2007). «Αλλά η σφαίρα είναι ακόμη στο κεφάλι…» (Συνέντευξη στη Μ. Κακογιάννη). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 4: 13-17.
Serwan, M. (2008). Η διαδρομή μου ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 79.
.
Εξαρτήσεις
.
Δήμητρα (2008). Πρακτικές και Πολιτικές Απεξάρτησης – Ομάδες Αυτοβοήθειας ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 69-71.
Λυρής, Τ. (2007). Η Εξάρτηση είναι Εμπόριο. Ο Αγώνας «Απεξάρτησης» και η Πρόληψη οφείλουν να είναι Λειτούργημα (Συνέντευξη στο Σ. Λαϊνά). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 5: 71-76.
Μόνικα (2008). Εξάρτηση και Μετανάστευση. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 72-73.
Νικηφόρος (2008). Εξουσία, Τιμωρία και Παρέμβαση. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 66-68.
Οξύζογλου, Μ. (2008). Η Αρρώστια Συμφέρει. Μια κριτική ματιά με βάση την εμπειρία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 74-77.
.
Αναπηρία
.
Βουλγαρόπουλος, Ν. (2008). Αυτοβοήθεια και συμβουλευτική ομοτίμων. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 14-18.
Λαζαρίδου, Α. (2008). Εφ’ όρου Ζωής. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 7: 18-20.
Μορφούλης, Ι. Α. (2008). Προσπελασιμότητα στην Πόλη και τη Ζωή. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 7: 10-17.
.
Σωματική Υγεία
.
Αγγελή, Α. (2008). Όσα έζησα και ένιωσα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 56-58.
Αμιτζόγλου, Κ. (2008). Καρκίνος: Η γνώση είναι δύναμη. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 52.
Μιχαλάκη, Ε. (2008). Σύλλογος Μεσογειακής Αναιμίας. Αγώνας, Δράσεις, Παρεμβάσεις. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 49-51.
Σαριδάκης, Ι. (2008). Μετά τον Καρκίνο κοιτάω μπροστά. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 53-55.
Σβάρνας, Γ. (2008). Θαλασσαιμία. Ο δρόμος προς την αποδοχή. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 46-48.
Παπαστολόπουλος, Π. (2008). Η απάντηση στη φθορά είναι η Δημιουργία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 59-61.
Επανακτώντας το Συλλογικό – Διακήρυξη Συλλόγων και Εταιρειών για την Σωματική Υγεία σε συνεργασία με το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 95-96.
.
Φυλακές
.
Ajmone, Τ. (2008). Ιστορίες σε Πρώτο Πρόσωπο για τις περιπτώσεις Ακούσιου Εγκλεισμού και στέρησης δικαιοπρακτικής ικανότητας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 39-49.
Κετίκης, Π. (2008). Μαρτυρία από το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 50-53.
Μαρτυρίες από τις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 27-38.
Χατζηνικολάου, Α. (2008). Εκπαίδευση σε συνθήκες «Κοινωνικής Απαξίωσης» στις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών. Ρωγμές σε ένα σύστημα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 60-79.

ΛΕΡΟΣ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ


Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου 2016, 10 πμ, στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΛ), Ερμού 134, Θησείο.







Εχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η παρέμβαση για τον ριζικό μετασχηματισμό και την Αποϊδρυματοποίηση του ψυχιατρείου της Λέρου, ενός χώρου που έχει μείνει στην συλλογική ιστορική μνήμη ως η ορατή ενσάρκωση της εγγενούς βαρβαρότητας της κυρίαρχης ψυχιατρικής, η οποία, στη διαχρονική της συνέργια με τις εκάστοτε επίσημες κρατικές πολιτικές, εξακολουθεί, και μετά την εμπειρία της Λέρου, να λειτουργεί ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου, ακύρωσης της υποκειμενικότητας, καταστρατήγησης των δικαιωμάτων και εξανδραποδισμού των ατόμων με «προβλήματα ψυχικής υγείας».
Οι χώροι αυτοί, που χρησιμοποιήθηκαν στην πρόσφατη, μεταπολεμική ιστορία για τον διαδοχικό εγκλεισμό διαφόρων ομάδων ανεπιθύμητων στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη και εξουσία (ανταρτόπαιδες προς «εθνικήν αναμόρφωσιν», ψυχικά ασθενείς, πολιτικοί εξόριστοι στη διάρκεια της χούντας), ετοιμάζονται τώρα για τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών, όλων αυτών, των όλο και περισσότερων που, αν διασωθούν από τον υγρό τάφο του Αιγαίου (και την βίαιη απώθηση που προωθείται ως η επίσημη «πρώτη υποδοχή»), θα βρεθούν έγκλειστοι εκεί προκειμένου, σε εκτέλεση των εντολών της ΕΕ, να επαναπροωθηθούν με τη βία στην χώρα προέλευσης.
Ετσι, το ζήτημα της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» (που ποτέ δεν έγινε), σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης όπως η σημερινή, όπου το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα αποχτά τις πιο κατασταλτικές και βάρβαρες μορφές του, έρχεται στο προσκήνιο σε συγχρονικότητα με την βάρβαρη και δολοφονική μεταχείριση των «άλλων» απόβλητων του κυρίαρχου συστήματος, των εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που ακριβώς οι διεθνείς πολιτικές (οικονομική εκμετάλλευση, στρατιωτικές επεμβάσεις κλπ) του συστήματος αυτού δημιούργησαν.
Σε συνέχεια της συζήτησης «Λέρος, 25 χρόνια μετά», που άνοιξε στην ίδια την Λέρο, στην τριήμερη συνάντηση του περασμένου Ιουνίου, καλούμε όλους και όλες, που είναι σε αναζήτηση διαδρομών πέρα από την κυρίαρχη ψυχιατρική, που επιθυμούν να παλέψουν για «πόρτες ανοιχτές», στην επικοινωνία, στον ισότιμο διάλογο, στην λειτουργία των υπηρεσιών (χωρίς, δηλαδή, μηχανικές καθηλώσεις και απομονώσεις) και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, καθώς, επίσης, και ενάντια στις εξοντωτικές πολιτικές της «Ευρώπης φρούριο», για μια πολιτική «ανοιχτών συνόρων», που, ενάντια σε κάθε μορφής ρατσισμό, πραγματικά υποδέχεται, φιλοξενεί, στηρίζει και δεν εγκλείει σε «κέντρα κράτησης» (hotspot/στρατόπεδα συγκέντρωσης) πρόσφυγες και μετανάστες, να πάρουν μέρος και να συνεισφέρουν στην εκδήλωση-συζήτηση της 13/2/16 και στην συγκρότηση δράσεων αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού, αποκλεισμού και βάρβαρης αντιμετώπισης ψυχικά πάσχοντα, μετανάστη, πρόσφυγα.

Πρόγραμμα

10.00 : Προσέλευση
10.15 : Προβολή βίντεο
11.00 : Εναρξη εργασιών
Η εμπειρία της Αποϊδρυματοποίησης στο ΚΘΛέρου.
Πώς αυτό που παρουσιαζόταν ως αδύνατο έγινε δυνατό.
Συντονισμός : Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου
-Εικόνες από την ιστορία του στρατοπεδικού εγκλεισμού στη Λέρο.
-Μαρία Κακογιάννη : Το ξεκίνημα μιας πορείας μετασχηματισμού μέσα από την καθημερινότητα της πράξης. 
Σκέψεις και εμπειρίες από την συμμετοχή στην ομάδα εθελοντών Θεσσαλονίκης".
-Μαρία Γιαννοπούλου : "Η γλώσσα της  αλλαγής". 
-Χρύσα Κραβαρίτη : "Από την σιωπή του ασύλου στην συνάντηση με την ΄καλή, μεγάλη μουσική΄ ".
-Λάμπρος Γιώτης : "Η ομάδα θεάτρου ως μοχλός της Αποιδρυματοποίησης". 
-Γιώργος Ευθυμίου : "Η εμπειρία της παρέμβασης της εθελοντικής ομάδας φοιτητών 
του τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ, τον Ιούλιο 1999 και 2000, στο ΚΘ Λέρου". 
-Κώστας Μπαϊρακτάρης : "ΜΚΟ και κερδοσκοπικός ανθρωπισμός".
Συζήτηση
13.00 : Προβολή βίντεο

13.45 : Διάλειμμα

14.30 : Πρόσφυγες και μετανάστες: οι απόβλητοι της νέας εποχής.
Ζωές ανάμεσα στον υγρό τάφο του Αιγαίου και τον στρατοπεδικό εγκλεισμό.
Συντονισμός : Λυκούργος Καρατζαφέρης
-Δώρα Κουτσανέλλου :"Πώς η κεντρική και η τοπική εξουσία ακυρώνει τη δουλειά των αλληλέγγυων
με την δημιουργία hotspot/στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Λέρο".
-Δέποινα Κωστοπούλου : "Πρόσφυγες και τραύμα: από τη βία του πολέμου στη βία του εγκλεισμού".
-Ατομικές ιστορίες και διαδρομές μετανάστευσης και προσφυγιάς: Ριάντ, Μωχάμετ, Φατίμα, Τζελάλ, Νταβίντ.
-Ελισάβετ Αντάπαση : "Αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη : ένα κοινωνικό πείραμα στη Νοταρά 26".
-Χρύσα Κουκουτού : "Η κινηματική δράση με τους πρόσφυγες/μετανάστες σε μια 
αυτοδιαχειριζόμενη /αλληλέγγυα δομή φιλοξενίας. Διλήμματα και προκλήσεις".

Συζήτηση

Κλείσιμο : Κατερίνα Μάτσα