ΙΜΑΝΤΕΣ,ΣΙΔΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΙΧΟΙ
Στην αρχή σκέφτηκα να μην γράψω τίποτα. Μου είναι αδιανόητο εν έτει 2011 να συζητάμε για το αν ένας άνθρωπος, έστω ένας ειδικός, να έχει την εξουσία να δίνει εντολές για το αν ένας συνάνθρωπός του θα δεθεί χειροπόδαρα, θα χαπακωθεί ασύστολα, θα κλειδωθεί σε ένα κελλί ή θα υποστεί και όλα αυτά μαζί.
Και μόνο που το συζητάμε, έστω εκφράζοντας την αντίθεσή μας, μου προξενεί απίστευτο θυμό και αγανάκτηση. Μου φαίνεται εντελώς παράλογο, εξωπραγματικό, σα να συζητούσαμε π.χ. για το αν ο ήλιος θα έπρεπε να ξημερώνει για όλους τους ανθρώπους ή για τους μισούς.
Τελικά αποφάσισα να γράψω κι εγώ ένα κείμενο με την σκέψη ότι στον παράλογο κόσμο που ζούμε ,τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ,ακόμα και το πιο αυτονόητο και φυσιολογικό ,βάσει της στοιχειώδους και κοινής λογικής.
Βιώνουμε μία κρίση, κυρίως οικονομική, αλλά και κρίση αξιών, ήθους και πνεύματος. Η κοινωνία βάλλεται, μαζί της στοχεύεται ο καθένας ατομικά σε όλα τα επίπεδα, νοιώθει την ζωή του να ευτελίζεται, να υπονομεύεται και να βουλιάζει μέρα με τη μέρα σε ένα τέλμα.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, δεν είναι τυχαίο που με την κρίση έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες, οι εγκλεισμοί στα ψυχιατρεία, τα ψυχολογικά προβλήματα, η απελπισία, η αγωνία για το μέλλον που κυριαρχεί στον κόσμο, η αίσθηση παθητικότητας και αδυναμίας μπροστά σε όλα αυτά που καλείται να αντιμετωπίσει.
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η κρίση αυτή που περνάμε σήμερα είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας, σίγουρα δεν ξέσπασε τυχαία και αρχικός σκοπός αυτής της κρίσης είναι να μας μάθει να ζούμε μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια. Να μας μάθει κι άλλα όμορφα κι ευγενή πράγματα όπως να σπάσει τους κοινωνικούς μας δεσμούς, να μην ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας, να κοιτάμε πως θα τα βγάζουμε πέρα όπως-όπως, αδιαφορώντας για την ποιότητα ζωής μας.
Να κοιτάμε πώς θα βγάλουμε ένα κομάτι ψωμί για μας και τα παιδιά μας ακόμη κι αν θα το πάρουμε από το στόμα του διπλανού.
Και όλα αυτά σε πρώτη φάση. Γιατί τυχαίνει νά’μαι λίγο απαισιόδοξη και πιστεύω ότι μας περιμένουν πολύ χειρότερα. Η παγκόσμια ελίτ δεν βολεύεται καλά με τον πολύ κόσμο. Δυστυχώς για μας αυτοί οι κανίβαλοι κι οι ανθρωποφάγοι τα θέλουν όλα δικά τους. Άλλωστε, μας έχουν αποδείξει ότι προκειμένου να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, οι λεγόμενοι «διεθνείς παίχτες», προκαλούν πολέμους, γενοκτονίες, προπαγάνδες, πλύσεις εγκεφάλου με τα ΜΜΕ, σπαταλούν ένα σωρό χρήματα για τεχνολογίες σκοπίμων ανθρωποκτονιών-μαζικών δολοφονιών «νέας γενιάς» και έξυπνων όπλων. Δεν διστάζουν ακόμη και να τοποθετήσουν εγκαίρως στις κατάλληλες θέσεις τους πιο αδίστακτους, κορυφαίους επιστήμονες ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος για ό,τι πιο δόλιο και απάνθρωπο θέλουν να βάλουν σε εφαρμογή.
Μέσα σε όλο αυτό το σκοτεινό κλίμα της παγκοσμιοποίησης ,του άκρατου ατομισμού, της βίας και του φόβου, εμείς γιατί να γινόμαστε τόσο απαιτητικοί και να ζητάμε από έναν «ειδικό», έναν αναμφισβήτητο επιστήμονα, έναν ψυχίατρο που πολλές φορές δεν μας χαρίζει ούτε το μικρό του όνομα, να ανοίξει ολόκληρη συζήτηση με έναν εν δυνάμει επικίνδυνο, σίγουρα παράλογο και σε θέση κατωτερότητας ασθενή; Μήπως θέλουμε να γίνουνε και φίλοι; Μήπως να προσπαθούσαμε να εμφυτεύσουμε σε έναν βολεψάκια ψυχίατρο την ιδέα ότι ο ρόλος του δεν είναι να επιβάλει μια δήθεν ηρεμία πίσω από κάγκελα, κλειδωμένες πόρτες, κραυγές αγωνίας και πόνου, με την απειλή της ένεσης ,του δεσίματος ,της απομόνωσης σε 4 τοίχους στο πιάτο, αλλά να εφαρμόσει τον όρκο του Ιπποκράτη με συνέπεια και ευθύνη; Μήπως να του εξηγούσαμε για άλλη μια φορά πως ό,τι έμαθε για τους τεράστιους κινδύνους του ηλεκτροσόκ στην σχολή του χρειάζεται μια μικρή επαναληψούλα;
Συγχωρέστε με που γίνομαι ειρωνική, αλλά απέναντι σε εγκληματίες και ειρωνική θα γίνω και θα θυμώσω και θα ξεσπάσω. Γιατί είναι εγκληματίας όποιοσδήποτε ψυχίατρος επιβάλλει το Εγώ του, την εξουσία του,που αυθαίρετα καταλαμβάνει, που βολεύεται σε μια καρέκλα, παίρνει τα λεφτά κάτω από το τραπέζι, ταΐζει τα μέλη του με αυτοσχέδια κοκτέϊλ φαρμάκων για να κάνει τις διακοπούλες του στις Μπαχάμες και που είναι ικανός ,εν αγνοία του ή όχι,να σκοτώσει κάποιον ασθενή, να την βγάλει καθαρή και τα βράδια να κοιμάται ήσυχος και βολεμένος.
Και όλ’αυτά γίνονται με τις ευλογίες του κράτους, ενός κράτους απρόσωπου, εντολέα και εντολοδόχου, που ξέρει πολύ καλά ότι μέσα σ’αυτές τις ολοκληρωτικές δομές που το ίδιο φροντίζει να δημιουργεί και να συντηρεί, καταλύονται οι συνταγματικοί νόμοι, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κι όμως εθελοτυφλεί και όχι μόνο. Κοιτάζει πώς θα εκμηδενίσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από τους λιγότερο προνομιούχους ασθενείς, ζητώντας ποσοστά από τις φτωχικές αναπηρικές τους συντάξεις, την στιγμή που αυτοί οι αλήτες έχουν εξασφαλίσει ζωή χαρισάμενη ακόμα και για τα δισέγγονά τους.
Λυπάμαι, αλλά στην παρούσα φάση δεν έχω κάτι θετικό να πω. Ίσως το μόνο που θα μπορούσα να προτείνω είναι να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να μην ξεπουλήσουμε τις ζωές μας μπροστά σε οποιαδήποτε κρίση. Να προσπαθούμε να σηκωνόμαστε όρθιοι, όσες φορές κι αν πέσουμε. Κι αν τελικά κάποιοι αποφασίσουν να μας δέσουν, κι αν μας χαπακώσουν, εμείς να κρατήσουμε την τελευταία μας λέξη, έστω και σιωπηλά. Γιατί το σώμα μας όπως φαίνεται, οι όποιοι ισχυροί αυτού του πλανήτη, μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν, την ψυχή μας όμως δεν θα την πάρουνε ποτέ.
Γιώτα,
"Δίκτυο Ανθρώπων που ακούνε φωνές"