Το ένα είναι η «Εναλλακτική Ψυχιατρική» (εκδόσεις Καστανιώτη), που περιέχει τις διαλέξεις που έδωσε στη Βραζιλία το 1979, οι οποίες συνοψίζουν, (με τη ζωντάνια και την αμεσότητα του προφορικού λόγου και των συζητήσεων με το κοινό που τις παρακολουθούσε) όλη τη θεωρία και την πρακτική τα προηγούμενα χρόνια. Το άλλο είναι «Οι θεσμοί της βίας» (έκδοση των «Τετραδίων Ψυχιατρικής»), που περιέχει δέκα αντιπροσωπευτικά κείμενά του, ορισμένα εκ των οποίων είχαν ήδη μεταφραστεί στα ελληνικά.

Ο Μπαζάλια και οι συναγωνιστές του, στις δεκαετίες του 60 και του 70, περίοδος ριζικής κοινωνικής αμφισβήτησης σε όλη την Ευρώπη, έφερε κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στην κατεστημένη ψυχιατρική και τους εξουσιαστικούς θεσμούς της και συνέδεσε το όνομά του με την ψήφιση, το 1978, του νόμου 180, που προέβλεπε το κλείσιμο όλων των ψυχιατρείων και την αντικατάστασή τους από ένα ριζικά εναλλακτικό δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών.

Ο Μπαζάλια έχει στο κέντρο της πρακτικής του την αμφισβήτηση της κατεστημένης ψυχιατρικής και τη χειραφέτηση των εγκλείστων του ψυχιατρείου, που μπορεί να έλθει, πέρα και πάνω από τα όποια τείχη, μέσα από την εγκαθίδρυση μια «κατάστασης διαλόγου» με τον «άλλο».

«Τι σας ενδιαφέρει πρωτίστως, τον ρωτούν. Η αρρώστια ή ο άρρωστος;» «Ο άρρωστος», απαντά. Είναι γι΄ αυτό που δίνει έμφαση στο πολιτικό περιεχόμενο κάθε πράξης τεχνικού χαρακτήρα (θεραπευτικής προσέγγισης, μεθόδου, σχήματος κοκ). «Αντι-ιδρυματική πάλη, πρακτική ανατροπή, πολιτικοποίηση» είναι, συνοπτικά, το τρίπτυχο της θεραπευτικής δουλειάς στο πλαίσιο της αποϊδρυματοποίησης.