Ο αγώνας μου για τη ζωή χωρίς το αλκοόλ και η συμβολή του ΚοιΣΠΕ.
Δαμιανός Μπερμπάρ
Τυχαία στη ζωή μου μπήκε το αλκοόλ χωρίς να καταλάβω πώς έγινε ένα κομμάτι της ζωής μου. Ξαφνικά έγινε το αλκοόλ όλη η ζωή μου. Το καθημερινό μου μεροκάματο προερχόταν από την πώληση αλκοόλ στις δουλειές που απασχολούμουν μπαρ, κλαμπ, μπουάτ. Τότε πίστευα πιο πολύ ότι το αλκοόλ είναι η πραγματική ζωή. Έφτασα σε ένα σημείο όλα μου τα λεφτά να προέρχονται από το αλκοόλ και ταυτόχρονα όλα μου τα λεφτά να τα καταναλώνω για την αγορά και κατανάλωση αλκοόλ. Δεν είχα καμιά σκέψη για το μέλλον, το μόνο που με ένοιαζε ήταν πόσο θα πιώ, για να μπορώ να έχω ενέργεια και να συνεχίζω τις στιγμές μου. Η σκέψη μου σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται αρνητική χωρίς να το καταλάβω, δεν δεχόμουν τίποτα μόνιμο δίπλα μου. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος αν δεν εξασφάλιζα μερικές μπύρες για να ξεδιψάσω και το πιο δυνατό αλκοολούχο ποτό για να μεθύσω. Τότε αρχίζω να ονειρεύομαι και να βλέπω τα όνειρα μου να γίνονται πραγματικότητα μέσα από την κατανάλωση του αλκοόλ. Ήθελα συνεχώς να αλλάζω δουλειά, αφεντικό, γυναίκα, δεν έβλεπα κανένα για φίλο. Άρχισα να έχω μίσος για τον κόσμο που σιγά-σιγά γιγαντώθηκε. Απομακρύνθηκα από το θεό και τις θρησκείες με όλες τις μορφές τους. Ώσπου έφτασα σε ένα σημείο να με χαρακτηρίζει ο κόσμος μεθύστακα, παλαβό και να μη χωράω στο αγαπημένο μου νησί την Πάρο.
Ένα βράδυ που ήμουν μεθυσμένος έκανα μια αρνητική επανάσταση και άρχισα να βρίζω και να μιλάω άσχημα σε όλο τον κόσμο. Τότε οι γνωστοί μου μαζευτήκαν και μου έδωσαν συμβουλή να εγκαταλείψω το νησί και να πάω αλλού. Έτσι μετακόμισα στη Κω. Καινούργια ζωή, καινούργια δουλειά, και μάλιστα αμέσως. Προσπαθώντας να γιατρέψω τον εαυτό μου, τον προφύλαξα κρύβοντας από όλους το παρελθόν μου και την κατάχρηση αλκοόλ. Μέσα από τη δουλειά μου σε beach bar, κατάφερα να μην χαρακτηριστώ αλκοολικός, αφού ήταν στα πλαίσια της δουλειάς μου να κερνάω ποτά και να πίνω με τους τουρίστες. Σιγά – σιγά πάλι, άρχισα να θέλω να γίνω πιο μεθυσμένος από τους μεθυσμένους…να «φύγω» εντελώς. Και σιγά- σιγά άρχισε να φαίνεται η αρνητική πλευρά μου από τη χρήση του αλκοόλ. Ένα βράδυ βρίσκομαι ανάμεσα σε επτά ανθρώπους αστυνομικούς και την επομένη σε δικαστήριο, χωρίς να θυμάμαι τι και πώς. Με ρώτησαν «τι θέλεις;», «ποιος είσαι;» αλλά δεν υπήρχε απάντηση γιατί δεν ήθελα να πω ποιος ήμουν. Με ρώτησαν τι θέλω να κάνω και τους είπα πως θέλω να πάω σε ένα μέρος για να κοιμηθώ και να μη βλέπω πολύ κόσμο. Έτσι με οδήγησαν στο ψυχιατρείο της Λέρου.
Γι ένα διάστημα κοιμόμουν συνεχώς και ήμουν χαμένος. Λίγες μέρες αργότερα, ξεκίνησα να πηγαίνω στον ΚοιΣΠΕ για 3-4 ώρες. Μέσα από τη δουλειά μου στα αγροκτήματα και στο εργαστήριο του μελιού, άρχισα να αισθάνομαι ότι καλυτερεύει η κατάσταση μου. Όμως αν και έχω απομακρυνθεί από το περιβάλλον του αλκοόλ, αυτό παραμένει στη σκέψη μου. Θέλω να σας πω πως είναι πολύ μεγάλος ο δρόμος για την απαλλαγή από αυτή τη σκέψη... Κάποιες φορές πετυχαίνω στην προσπάθεια να δείξω στους άλλους ότι είμαι καλά και δεν καταναλώνω αλκοόλ αλλά μέσα μου το αναζητάω. Το βλέπω μπροστά μου και παλεύω για να το αποφύγω και αυτό μου δημιουργεί νευρικότητα. Υπάρχουν στιγμές που μισώ αυτούς που πίνουν γιατί εγώ δεν μπορώ να πιώ. Είναι βασανιστικός ο δρόμος προς την ανεξαρτησία….
Η εργασία στον ΚοιΣΠΕ μου πρόσφερε την πραγματικότητα. Τώρα πια μπορώ να κάνω βήματα προς το μέλλον. Αρχίζω να νιώθω αξιοπρεπής. Έχω διαφορετικές ιδέες για πολλά και διάφορα και κύρια για το αλκοόλ που το θεωρώ καταστροφή. Η δουλειά στον συνεταιρισμό με βοηθά σημαντικά σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου. Η σκέψη μου για το αλκοόλ μειώθηκε κατά 90%. Ωραίο, νόστιμο αλλά δεν προχωράω... Τώρα πια μπορώ να κάνω όνειρα για το μέλλον. Με πίστη ότι θα πετύχω.
Στη ζωή μου υπήρξαν δυο πραγματικότητες - δύο περίοδοι. Αυτή της περιόδου στην Πάρο. Μια «γλυκιά» πραγματικότητα με ποτό και ουσίες. Χαβαλέ αλλά και κοροϊδία. Τριγύρω μου άνθρωποι που θεωρούσα οικογένεια μου μέσα από την κοινή χρήση του αλκοόλ. Αλλά ψεύτικες, τελικά σχέσεις, αφού όταν τους χρειάστηκα δεν ήταν δίπλα μου…
Και αυτή η «πικρή» της Λέρου, με δουλειά και αυτοπειθαρχία, μακριά από κάθε κατάχρηση που μου δίνει όμως την αξιοπρέπεια μου και βήματα προς το μέλλον. Με ανθρώπους δίπλα μου που με στηρίζουν, με σέβονται, δουλεύουν μαζί μου και με κάνουν να νιώθω ασφαλής.
Το αλκοόλ βρίσκεται παντού και είναι πρόκληση γι’ αυτό κι εγώ πρέπει να δυναμώνω και να είμαι πάντα σε επιφυλακή. Είναι ένας διαρκής αγώνας και μέσα από τη δουλειά μου, μου δίνεται η δυνατότητα να τον κερδίσω.