Μια ιστορία που αξίζει ν’ ακουστεί, να γίνει γνωστή, η ιστορία ενός ανθρώπου που διατρέχει όλες των ποικίλων ειδών σύγχρονες συμπληγάδες (οι οποίες εξοντώνουν χιλιάδες καθημερινά) καταφέρνοντας, στο τέλος, να φτάσει στην δική του «Ιθάκη», εξόριστη και αυτή από τον τόπο καταγωγής σε μιαν άλλη και κατ΄ ουδένα τρόπο φιλόξενη ήπειρο. Μια ιστορία στην οποία διαπλέκονται η σύγχρονη μοίρα του μετανάστη και του πρόσφυγα στην προσπάθειά του να περάσει τα σύνορα προς την Ευρώπη του «Διαφωτισμού» (προσδοκώντας να βρει την στοιχειωδώς φιλόξενη υποδοχή και αναγνώριση των πάλαι ποτέ «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εντός αυτής), με αυτή του ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία, ή με ποικίλων ειδών αναπηρίες, του κατ΄ αναλογίαν «μετανάστη που διασχίζει τα σύνορα της κατεστημένης κανονικότητας», για να εναποτεθεί στη δικαιοδοσία, πλέον, των εντεταλμένων προς τούτο κυρίαρχων θεσμών.
Ο Ziad περιφερόταν στους δρόμους της Αθήνας, απ΄ όπου, τον Νοέμβρη του 2013, τον «μάζεψε» η αστυνομία, καθώς δεν μιλούσε, δεν επικοινωνούσε, είχε παράξενη συμπεριφορά και αυτονόητα τον έφερε, πού αλλού, στο Δαφνί, ενεργοποιώντας διαδικασίες ακούσιας νοσηλείας. Πέρασαν μήνες χωρίς να ξέρουμε το όνομα του, από πού ήταν, δεν μιλούσε παρά ελάχιστα, με «ακατάληπτες» λέξεις, αλλά σχεδόν πάντα, στα στοιχειώδη της άμεσης επικοινωνίας, για το εδώ και τώρα, καταλάβαινε ό,τι του λέγαμε, ενώ εκείνος, με εκφραστικές και ακριβείς χειρονομίες, μας υποδείκνυε τι ήθελε (καφέ, γλυκό, νοιάξιμο, στοργή). Μια ιδιαίτερη συνήθειά του ήταν να θέλει να ακουμπάει τον άλλο, όλους τους άλλους, εν είδει χαδιού - και το περιβάλλον του ψυχιατρείου δεν ήταν πάντα σε θέση να καταλάβει και ν΄ αποδεχτεί αυτή την ανάγκη του «ν΄ ακουμπήσει τον άλλο». Στα επίσημα έγγραφά μας, «κινητικές στερεοτυπίες», «διαταραχές εκπομπής του λόγου», «εξαρτητική συμπεριφορά», «μειωμένη αυτοφροντίδα».
Το μόνο που, σ΄ όλο αυτό διάστημα, καταφέραμε να μάθουμε ήταν ότι είχε νοσηλευτεί για δύο μήνες (Αύγουστος-Οκτώβριος 2012) στη Νευρολογική του νοσοκομείου Νικαίας όπου του είχαν γίνει κάποιες εξετάσεις (που είχαν δείξει «αποτιτανωμένη δυσπλασία αριστερού κροταφικού λοβού») και απ΄ όπου μια μέρα ξαφνικά έφυγε και χάθηκε στους δρόμους. Και είναι ενδιαφέρον ότι ένας άνθρωπος στην κατάσταση του (22χρονου τότε) Ziad περιφερόταν για πάνω από ένα χρόνο στους δρόμους της Αθήνας χωρίς να υποπέσει σε κανενός την προσοχή ότι έχρηζε βοήθειας αλλά, το πιο σημαντικό, και έχοντας καταφέρει να επιβιώσει.
Η κατάσταση προχωρούσε στην κατεύθυνση μιας «αναμονής χωρίς προσδοκίες» μέχρις ότου, μετά έξη μήνες, κάποιοι από την κουρδική κοινότητα που τον έψαχναν, πέρασαν και από το Δαφνί και ρωτούσαν γι΄ αυτόν. Και το πιθανότερο είναι ότι θα έφευγαν και από εδώ άπρακτοι αν εκείνη τη στιγμή, τελείως τυχαία, δεν περνούσε από το σημείο όπου ρωτούσαν, ένας νοσηλευτής από το 9οΨΤΕ (όπου νοσηλευόταν ο Ziad) ο οποίος άκουσε την περιγραφή που έκαναν και αμέσως τους ενημέρωσε ότι ο Ziad ήταν εκεί.
Τότε έγινε γνωστό ποιος ήταν, το όνομά του, ότι ήταν Κούρδος από τη Συρία με την οικογένειά του να βρίσκεται στη Γερμανία, να τον ψάχνει και να θέλει με κάθε τρόπο να τον έχει κοντά της. Μια ιστορία που, στην ολότητά της, μας έγινε γνωστή μόλις φέτος, στα τέλη του Ιουνίου 2015, όταν ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες που επέτρεψαν σε συγγενείς του να έλθουν για τον πάρουν, επιτέλους, στη Γερμανία.
Ο Ziadπροερχόταν από το Κομπάνι. Τότε, ακόμα κι΄ αν μας το είχαν πει, οι περισσότεροι δεν θα ξέραμε τι είναι το Κομπάνι. Σήμερα… ξέρουμε. Ηταν ένα από το 8 παιδιά μιας οικογένειας (ο πατέρας είχε πεθάνει αμέσως μετά την γέννηση του τελευταίου παιδιού) που είχε αρχίσει, πριν τρία χρόνια, εν μέσω των αιματηρών συγκρούσεων στη περιοχή, να παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Τα ένα μετά το άλλο, τα περισσότερα από τα αδέλφια κατάφεραν βρεθούν στη Γερμανία. Ο Ziad, που είχε επιληπτικές κρίσεις από ηλικίας 2 ετών (και ενώ αρχικά μιλούσε και επικοινωνούσε κανονικά, όσο περνούσαν τα χρόνια, η ομιλία του γινόταν όλο και πιο δύσκολη) ήταν εκείνο από τα αδέλφια που η μητέρα, ακολουθώντας τα περισσότερα από τα παιδιά της, αποφάσισε να πάρει μαζί της φεύγοντας και αυτή με προορισμό τη Γερμανία, περνώντας από την Τουρκία και μετά από την Ελλάδα. Ηταν εδώ που συνελήφθη ως «χωρίς χαρτιά» και κρατήθηκε. Με τους συνήθεις τρόπους, αυτούς ακριβώς που γεννά η ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετώπισης των μεταναστών και των προσφύγων, έγινε δυνατό oZiadνα παραληφθεί από κάποιον «κύριο» και να καταφέρει να φτάσει στην Ιταλία απ΄ όπου ο εν λόγω «κύριος» τηλεφώνησε στους συγγενείς του ζητώντας περισσότερα χρήματα για να τον μεταφέρει μέχρι την Γερμανία. Οταν του λέχθηκε ότι είχαν εξαντληθεί και οι τελευταίες οικονομίες τους και ότι δεν υπήρχαν άλλα χρήματα, ο εν λόγω «κύριος» άφησε το Ziadστο αεροδρόμιο και εξαφανίστηκε. Εκεί τον βρήκαν οι εξίσου «φιλόξενες» ιταλικές αρχές και τον επέστρεψαν στην «χώρα εισόδου» ως «παράνομο μετανάστη». Από το σημείο αυτό η οικογένεια έχασε τα ίχνη του και άρχισε να τον ψάχνει και είναι από εκείνη την περίοδο που βρέθηκε εγκαταλειμμένος στους δρόμους της Αθήνας και εν συνεχεία στο Δαφνί. (Η μητέρα του κατάφερε κάποια στιγμή να περάσει και αυτή στην Γερμανία, αλλά χωρίς, φυσικά, τον Ziad, που τον είχε χάσει).
Όταν έγινε γνωστό ποιος ήταν και υπήρξαν, μέσω των συγγενών πλέον, τα στοιχεία που τον ταυτοποιούσαν, ανέλαβε την υπόθεση κοινωνική λειτουργός του 9ουμέσω της Υπηρεσίας Ασύλου του ΥΠΡΟΠΟ. Μια απίστευτη γραφειοκρατία κράτησε, για (άλλους) έξη μήνες, την όλη υπόθεση της επανασύνδεσης του Ziad με τη οικογένειά του στη Γερμανία, στο «ψυγείο», ζητώντας να υπάρξει αίτηση από τον ίδιο, αρνούμενη την ανάληψη της υπόθεσης από τις υπηρεσίες του ψυχιατρείου (όπως τους προτάθηκε, αφού ξέραμε πια ποιος ήταν), αλλά ακόμα και από την οικογένειά του, που ήταν ανά πάσα έτοιμη να έλθει να κάνει όλες τις αναγκαίες ενέργειες και να τον παραλάβει. Τι πιο φυσικό να έλθει η μητέρα να πάρει το παιδί της, ή ο αδελφός τον αδελφό του. Όχι… σύμφωνα με τους γραφειοκράτες που λειτουργούν στην λογική της απόρριψης και όχι της διευκόλυνσης των αιτημάτων ασύλου και της επανένωσης των οικογενειών, έπρεπε ίδιος ο Ziad, στην κατάσταση που ήταν, να κάνει αίτηση και, αν δεν μπορούσε, να οριστεί δικαστικός συμπαραστάτης που θα ενεργούσε εξ΄ ονόματος αυτού. Όχι γιατί θα τον ήξερε, θα ενδιαφερόταν και θα ενεργούσε για την προστασία του, αλλά για να υπάρχει κάτι το απλώς γραφειοκρατικά προβλεπόμενο. Αλλά ο ορισμός δικαστικού συμπαραστάτη απαιτούσε διαδικασίες, απαιτούσε να βρεθεί ένα άτομο στα πλαίσια ενός φορέα, οικονομικά μέσα για τα δικαστικά έξοδα, καθώς και χρόνο μέχρις ότου καταστεί δυνατός.
Όχι μόνο από υπαλλήλους στην Υπηρεσία Ασύλου, αλλά ακόμα και από την Γραμματεία Δικαστικής Συμπαράστασης υπήρξε μια σαφής προφορική δήλωση ότι «η Υπηρεσία Ασύλου θα μπορούσε μαζί μας, για αυτό και μόνο το περιστατικό, να συνεργαστεί διαφορετικά». Αλλά οι εντεταλμένοι του Δουβλίνου προϊστάμενοί ήταν ανένδοτοι.
Τελικά, τον Νοέμβρη του 2014 η υπόθεση ανατίθεται στην ΜΚΟ «Κέντρο Συμπαράστασης Παλιννοστούντων και Μεταναστών - Οικουμενικό Πρόγραμμα Προσφύγων» (ecclesia.gr) για την προώθηση των διαδικασιών για ορισμό δικαστικού συμπαραστάτη, Και εδώ υπήρξε αρχικά πρόβλημα καθώς δεν υπήρχαν τα οικονομικά μέσα για την χρηματοδότηση της όλης διαδικασίας, κάτι που έγινε δυνατό, ύστερα
από επίμονες και εργώδεις προσπάθειες, να παρακαμφθεί.
Είναι μόνο χάρη στις κοινές προσπάθειες, από εδώ και πέρα, της κοινωνικής λειτουργού του 9ουΨΤΕ, με την δικηγόρο (της ως άνω ΜΚΟ) η οποία ανέλαβε τελικά ως δικαστική συμπαραστάτης, που επιταχύνθηκαν οι αρχικά εμφανιζόμενες ως αμετακίνητος τοίχος διαδικασίες και έγινε δυνατόν ο Ziad να επιστρέψει, την 1ηΙούλη στην οικογένειά του, που ζει στην Βρέμη της Γερμανίας. Ενας αδελφός του, μαζί με τη γυναίκα του, που όλη αυτή την περίοδο ήταν σε επαφή και συνεργασία με τις προσπάθειες που γίνονταν εδώ, ήλθαν και τον παρέλαβαν από το 9οΨΤΕ.
Ο Ziad, που μιλούσε όλο και λιγότερο και εμφανιζόταν, όσο περνούσε ο καιρός, όλο και πιο «αποδιοργανωμένος», μίλησε μαζί τους πολύ περισσότερο. Μίλησε στη μητρική του γλώσσα του. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν ήταν ο χαμένος, ο παράξενος,. Είχε τη θέρμη και τη χαρά αυτού που ξαναβρήκε και αναγνώρισε την οικογένειά του. Χρειάστηκε να φιλοξενηθεί για ενάμιση χρόνο στο Δαφνί, αν και δεν είχε ανάγκη ψυχιατρικής νοσηλείας, γιατί αν δεν γινόταν αυτό, θα είχε οριστικά χαθεί στους δρόμους, στο όνομα των κυρίαρχων κανόνων που ορίζουν ποιοί χωράνε σ΄ αυτούς και ποιοί δεν χωράνε και έτσι εξοβελίζονται στον χώρο των «ανάξιων να ζουν».
Η ιστορία αυτή μιλάει για όλα όσα αυτή τη στιγμή συγκροτούν και διέπουν το σύστημα αντιμετώπισης των μεταναστών και των προσφύγων, όχι μόνο γι΄ αυτούς που το σύστημα αυτό πνίγει στα νερά της Μεσογείου, αλλά και για αυτούς που υποτίθεται ότι γλύτωσαν τον πνιγμό στην θάλασσα για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό πνιγμό των στρατοπέδων, του ρατσισμού, της κοινωνικής απόρριψης. Μιλά για την απανθρωποποιημένη Ευρώπη με τους διάσπαρτους φράχτες και τα υψωμένα σύνορα, αλλά και για την, συνήθως αφανή, καθημερινή δουλειά κάποιων λειτουργών εντός των υπαρχόντων (ακόμα) υπηρεσιών που, βάζοντας τον άνθρωπο (το «ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο») και τις ανάγκες του ως προτεραιότητα της δουλειάς τους, μπορούν, ενίοτε, να υπερβαίνουν και ν΄ ανοίγουν δρόμους μέσα, και πέρα, από τα σύνορα αυτά.

7 Ιουλίου 2015

Θ. Μεγαλοοικονόμου






Σπάμε τη Σιωπή, Δευτέρα, 29 Ιουνίου, στις 12.00μ, έξω από το Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης Και Πρόνοιας, Σταδίου 29, πορεία και κατάληξη στο ΥπουργείοΥγείας
Η 1η ακτιβιστική δράση αλληλεγγύης για τα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ), Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης», θα ξεκινήσει έξω απ΄ το Υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης Και Πρόνοιας, με την Παράσταση-PERFORMANCE:
ΑΘΡΩΠΙΝΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ: ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ,
απότηνΟΜΑΔΑ QUILOMBOLA/PHYSICAL THEATER &
την ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
και θα συνεχιστεί με πορεία προς το Υπουργείο Υγείας, Αριστοτέλους 17, όπου και θα καταλήξει.
Καλεσμένος/η είναι καθένας και καθεμία, που μοιράζεται κοινές ανησυχίες και οραματίζεται έναν άλλο κόσμο, ενεργό και αλληλέγγυο, όπου ο άνθρωπος και η φύση με την πλούσια ποικιλομορφία του/της, αυτοοργανώνεται οριζόντια, ζει και δημιουργεί, μακριά από φυλετικούς, σεξιστικούς, θρησκευτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς αποκλεισμούς!
Σας περιμένουμε όλες και όλους, γιατί, παρά τις επανειλημμένες δημοσιεύσεις και καταγγελίες, και σε διεθνές επίπεδο, που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, για την κατάσταση που επικρατεί στο ΘΧΠ Λεχαινών, για τις απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες κάτω από τις οποίες «περιθάλπονται» άτομα με σοβαρές αναπηρίες, ακόμα και μέσα σε κλουβιά, οι διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων Υπουργείων (της παρούσας κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης), τηρούν σιγήν ιχθύος, αφήνοντας να διαιωνίζεται μια μεσαιωνική κατάσταση της καθημερινής τους «φροντίδας» ως διαρκούς βασανιστηρίου.
Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC, της 14ης Νοεμβρίου 2014, “Τhe disabled children locked up in cages” http://www.bbc.com/news/magazine-30038753, δε διαπιστώθηκαν σημαντικές αλλαγές, παρότι μεσολάβησαν 6 χρόνια από την πρώτη αναφορά των Ευρωπαίων Εθελοντών το 2009. Tα ξύλινα κλουβιά, ως σήμα κατατεθέν των Λεχαινών, βγήκαν ξανά στο φως της δημοσιότητας. Τα Λεχαινά ενσάρκωσαν τη σύγχρονη Λέρο της ιδρυματικής φροντίδας.
Έσπευσε, ωστόσο, η τότε αρμόδια υφυπουργός Κ. Παπακώστα, μεταφέροντας εκτίμηση και σύσταση υποτιθέμενων «ειδικών», να διαβεβαιώσει ότι το κλείσιμο σε κλουβιά είναι ο μόνος τρόπος που υπάρχει και ενδείκνυται για την ασφάλεια των ατόμων αυτών!!!
Τα Λεχαινά δεν είναι μια ακραία, εξαιρετική περίπτωση, αλλά η καθημερινότητα όλων των ιδρυμάτων κλειστού τύπου και ολόκληρου του συστήματος ψυχικής υγείας. «Λεχαινά» υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, όπου παρέχεται μια «περίθαλψη» στα άτομα με προβλήματα, συνήθως, βαριάς νοητικής καθυστέρησης, αναπτυξιακών διαταραχών και βαριών σωματικών (αισθητηριακών, κινητικών και μεικτών) αναπηριών, επικεντρωμένη γύρω από την απλώς βιολογική τους συντήρηση, ως «πραγμάτων», ως «αντικειμένων». Μια «περίθαλψη» που δικαιολογεί θέσεις εργασίας από την γύρω περιοχή, την ίδια στιγμή που, βάσει νομοθεσίας των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, παρακρατείται και το μεγαλύτερο μέρος της όποιας σύνταξης όσων εκ των εγκλείστων παίρνουν, για να συμπληρώνει τον περικομμένο προϋπολογισμό και να καθίσταται δυνατή η οριακή λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών, αντί να χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη της συγκρότησης ενός εξατομικευμένου θεραπευτικού πλάνου αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης των εγκλείστων.
Η κυβέρνηση της «αριστεράς» που πρόκυψε από τις εκλογές της 25 Γενάρη, δεν μπορεί να συνεχίζει να «ποιεί την νήσσα» για ζητήματα, καταστάσεις και πρακτικές που συνιστούν κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατεξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και μετάλλαξη της έννοιας της θεραπείας και της φροντίδας σε μια διαρκή, καθημερινή άσκηση βίας πάνω σε γυμνά σώματα και ψυχές.
Καλούμε τους αρμόδιους Υπουργούς και Αναπληρωτές/τριες Υπουργούς της νέας κυβέρνησης, να παρέμβουν άμεσα και να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα, στη λογική της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να μεριμνήσουν για την άμεση και ριζική αλλαγή της κατάστασης στο κολαστήριο των Λεχαινών και σε όποιο άλλο παρόμοιο ίδρυμα ανά την Επικράτεια.
Να συγκροτήσουν μια πολιτική και ένα σχέδιο προς άμεση εφαρμογή, που θα αντιμετωπίσει το ζήτημα στη λογική της Αποϊδρυματοποίησης και της κοινωνικής επανένταξης. Και να λάβουν υπόψη την πάγια θέση-πρόταση του Συνήγορου του Παιδιού, που είναι: «(...) η μετεξέλιξη των κέντρων αυτών σε μονάδες φιλοξενίας μικρής δυναμικότητας (προστατευμένα διαμερίσματα, ξενώνες και οικοτροφεία), ανάλογα με τις ηλικιακές και θεραπευτικές ανάγκες των περιθαλπομένων, επαρκώς στελεχωμένες και ενταγμένες στις τοπικές κοινότητες. Επίσης, αναγκαία είναι η σύνδεσή τους με Κέντρα Ημέρας, τα οποία θα παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας, θεραπείας και εκπαίδευσης σε πρόσωπα με χρόνιες παθήσεις, που διαμένουν μαζί με τις οικογένειές τους ή μακριά από αυτές».
Καλούμε τις Ομάδες, Συλλογικότητες, Ανοιχτές Συνελεύσεις, Αυτοοργανωμένους Χώρους, Καταλήψεις, Σωματεία Βάσης εργαζομένων, κ.ά., που αντιστέκονται στην απαξίωση και στον εξευτελισμό ανθρώπων και δη ευπαθών ομάδων, παιδιών, κ.ά., να συνυπογράψουν το κείμενο και να στηρίξουν ένα κίνημα αλληλεγγύης, που έχει ξεκινήσει απ τα κάτω, να φουντώσει και να συνεχιστεί με δράσεις αφύπνισης πολύ περισσότερες, για την έμπρακτη καταδίκη και το σταμάτημα των κυρίαρχων, κατασταλτικών πρακτικών στο χώρο των Προνοιακών Ιδρυμάτων και της Ψυχικής Υγείας. Έως σήμερα, το έχουν συνυπογράψει 19 και η λίστα ενημερώνεται, συνεχώς.
 Αυτό το έγκλημα πρέπει να σταματήσει, σήμερα!
Ο αγώνας μας δε σταματάει εδώ. Θα μας βρίσκετε μπροστά σας!
Αλληλεγγύη στα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ) - Παράρτημα ΑμεΑ
Λεχαινών και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης»
Ομάδα Δράσης κατά της Αστυνομικής Βίας-Αυθαιρεσίας & του Εκφασισμού της Καθημερινότητας (από Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός)
 Έως σήμερα, έχουν συνυπογράψει το Ψήφισμα Αλληλεγγύης στα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ), Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης» οι πιο κάτω, η λίστα ενημερώνεται, συνεχώς:
  1. Η  Ανοιχτή Συνέλευση του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου Εμπρός
  2. Η Vita Activa Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος κοινωνικής συνάντησης και δράσης στην Α' ΦΕΠΑ (Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθηνών)
  3. Η  "Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση"
  4. Το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (ΕΕΚ - Τροτσκιστές)
  5. Η Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας "Παλμός"
  6. Η Ομάδα Ντοκιμαντέρ  free.doc 
  7. Η Πρωτοβουλία  «Για ένα Σπίτι Γυναικών»
  8. Η Πρωτοβουλία Για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία
  9. Το Αυτόνομο Στέκι
  10. Φύλο και Φτερό
  11. LGBTQI+ Pride Κρήτη Φεστιβάλ Ορατότητας Και Διεκδικήσεων Για Την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος, Σεξουαλικότητας
  12. Conqueer
  13. Κίνηση Χειραφέτησης ατόμων με αναπηρία ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ
  14. Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία
  15. Αθλητική Πολιτιστική Ομάδα HASTA LA VICTORIA SIEMPRE
  16. ΠΑΣ (Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι) ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ
  17. Δίκτυο Αλληλεγγύης Καλλιθέας
  18. ACT UP ΔΡΑΣΕ HELLAS
  19. DiakoptesAthens - Εργαζόμενοι στο Χώρο του Θεάματος


Σήμερα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Υγείας της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ .




 Όλοι οι συγκεντρωμένοι , εκπρόσωποι συλλογικοτήτων οικογενειών , ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, συλλογικοτήτων γειτονιάς , δομών αλληλεγγύης και εργαζομένοι στη Ψυχική Υγεία, (Σ.Ο.Ψ.Υ Κορυδαλλού ,Βορειανατολικών προαστείων και Βύρωνα , ΚΙΝ.Α.Ψ.Υ, Σύλλογος "Αυτοεκπροσώπηση" , ομάδα αυτοεκπροσώπησης ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων , Δράσεις 18Άνω, Hearing Voices Αθήνας, Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου , Ομάδα αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου Εμπρός, Ανέξαρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Κοινωνικά Ιατρεία αλληλεγγύης Ιλίου , Πατησίων κλπ) είχαμε συνάντηση με στελέχη του Υπουργείου Υγείας για θέματα ψυχικής υγείας.
Έγινε ανοιχτή συζήτηση και κατατέθηκε υπόμνημα με τα αιτήματα και τις προτάσεις που είχαν προκύψει από τις συναντήσεις της πρωτοβουλίας όλο αυτό το διάστημα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ελάχιστες απαντήσεις δόθηκαν στα αιτήματα που διατυπώθηκαν και οι λίγες που δόθηκαν είχαν γενικόλογο χαρακτήρα στη βάση "σχεδιασμών που θα γίνουν".
Ήταν σημαντικό σε αυτή τη συνάντηση ότι τα αιτήματα που διατυπώθηκαν δεν είχαν τον συνήθη στενά συνδικαλιστικό χαρακτήρα αλλά προέκυπταν από καθημερινά βιωμένες καταστάσεις, εκφρασμένες με συγκεκριμένο τρόπο από άτομα με ψυχιατρική εμπειρία αλλά και τις οικογένειες τους που υφίστανται καθημερινά τις συνέπειες από την κατάρρευση της ψυχικής υγείας και την δομική βία του ψυχιατρικού συστήματος.
Σε όλους του συμμετέχοντες έγινε περισσότερο από σαφές ότι δεν μπορεί παρά η διεκδίκηση αυτή να έχει συνέχεια.



12/6/2015
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ


Διαβάστε σχετικά:  

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της διάλυσης της Ψυχικής Υγείας


Ο ψυχίατρος της Χρυσής Αυγής Κωνσταντίνος Παρασχάκης που καταδικάσθηκε Καταδικάστηκε για τα ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά που χορήγησε το 2012 σε στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης προκειμένου να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας
 
28.09.2016
Συντάκτης: 
Σε ποινή 15 μηνών με αναστολή καταδίκασε το Θ' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον ψυχίατρο Κωνσταντίνο Παρασχάκη για τα ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά που χορήγησε το 2012 σε στελέχη της Χρυσής Αυγής προκειμένου να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας.
Ειδικότερα, ο ψυχίατρος του ΨΝΑ είχε τότε βεβαιώσει πως οι «συναγωνιστές» του Ηλίας Παναγιώταρος, Ιωάννης Βουλδής, Ευστάθιος Μπούκουρας, Πολύβιος Ζησιμόπουλος και Απόστολος Γκλέτσος ήταν ικανοί να οπλοφορούν, με τον ισχυρισμό ότι δεν βρέθηκε στους εξετασθέντες ψυχικό ή σωματικό νόσημα.
Γιατί βέβαια και ο ίδιος ο Παρασχάκης ήταν τότε στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα το 2010 με τον Μιχαλολιάκο και υποψήφιος της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012 στο Λασίθι, ενώ σήμερα έχει ακολουθήσει τον Χρήστο Ρήγα στη ναζιστική οργάνωση Λαϊκή Ελληνική Πατριωτική Ενωση (ΛΕΠΕΝ), η οποία προέκυψε έπειτα από διάσπαση της Χρυσής Αυγής μετά την έναρξη της δίκης για την εγκληματική οργάνωση. Μάλιστα ο νέος αρχηγός του, ο Ρήγας, ήταν χθες και στη δίκη, ακολουθούμενος από μέλη της οργάνωσής του.
Το δικαστήριο λοιπόν εξέφρασε τις αμφιβολίες του τόσο για το αν εξετάστηκαν οι χρυσαυγίτες που έλαβαν τα πιστοποιητικά για την άδεια οπλοφορίας όσο και για το αν προσήλθαν οι ίδιοι να τα πάρουν, αφού η προσέλευση και η εξέτασή τους δεν καταγράφηκαν ποτέ.
Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του δικαστηρίου έπαιξε και το γεγονός ότι ο ψυχίατρος είχε αρχικά αρνηθεί ότι χορήγησε πιστοποιητικά στους Μπούκουρα και Ζησιμόπουλο, για να υποχρεωθεί στη συνέχεια να ομολογήσει σε απολογητικό του υπόμνημα προς το αρμόδιο Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά και χθες στο δικαστήριο, ότι πράγματι έδωσε τις βεβαιώσεις στα πέντε στελέχη της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό το πλαίσιο ο Παρασχάκης καταδικάστηκε χωρίς ελαφρυντικά.
 

Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/enantia-sti-stratopedopoiisi-toy-prosfygikoy

prosfygas-peiraias.jpg

Προσφυγόπουλο στον πρόχειρο καταυλισμό στον τερματικό του λιμανιού του ΠειραιάΑκόμα κι΄ αν επρόκειτο, κάποια από αυτά τα κέντρα «φιλοξενίας», να παραμείνουν «ανοιχτά», η ίδια η μαζική (χίλιοι και πάνω) διαβίωση, δημιουργεί συνθήκες καταυλισμού. | AP Photo/ Yorgos Karahalis
09.03.2016, 14:58 | Ετικέτες:  πρόσφυγες, μετανάστες
Συντάκτης: 
Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου


Η πλήρης, όσο κι’ αν «εργώδης», ευθυγράμμιση της κυβέρνησης Σύριζα-Ανελ. με τις απαιτήσεις της Ευρώπης/φρούριο (της ίδιας νεοφιλελεύθερης Ευρώπης που επιβάλει τα μνημόνια) απέναντι στο λεγόμενο «προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα» παγιώνει την εγκαθίδρυση μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης - μιας κατάστασης «διαρκούς εκτάκτου ανάγκης» και στρατοπεδοποίησης της χώρας, που δεν πρόκειται, κατ’ ουδένα τρόπο, να είναι προσωρινή και η οποία, εξ’ αντικειμένου, προσδίδει νέες διαστάσεις στην κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση.
Όπως και το περασμένο καλοκαίρι με το 3ο μνημόνιο, έτσι και τώρα, μέσα από τις διαδοχικές συναντήσεις και συνόδους, αυτό που παρουσιάζεται επί σκηνής είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων, δήθεν αντίστασης και διαπραγμάτευσης, τη στιγμή που η ακολουθούμενη πολιτική της ΕΕ, παρά τις εκατέρωθεν διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων κρατών-μελών, είναι, στις βασικές της κατευθύνσεις, προαποφασισμένη, με το διαδοχικό και οριστικό, πλέον, (όπως επίσημα δηλώθηκε) κλείσιμο του λεγόμενου «βαλκανικού διαδρόμου» (αποκορύφωμα το οποίου ήταν το άνωθεν επιβεβλημένο κλείσιμο των συνόρων της ΠΓΔΜ), με τον συνακόλουθο εγκλωβισμό στην Ελλάδα δεκάδων, και σε λίγο εκατοντάδων, χιλιάδων, ακόμα και αυτών, των όλων και λιγότερων, στους οποίους εξακολουθεί ν΄ αποδίδεται το καθεστώς του πρόσφυγα.
Και η ελληνική κυβέρνηση, αν και ασθμαίνοντας (με αποκορύφωμα τη δήλωση για «τις 20 μέρες που μας έκλεψαν» του Γ. Μουζάλα), εφαρμόζει αυτή την πολιτική μέχρι κεραίας, με τις όποιες γκρίνιες να έχουν να κάνουν με το «υπερβολικό φορτίο» (λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας, ως ευρωπαϊκού συνόρου-πύλης εισόδου) και το αίτημα για «ξαλάφρωμα», στην ίδια λογική που η κάθε ευρωπαϊκή χώρα προσπαθεί να απεμπλακεί και να φορτώσει το βάρος όσο γίνεται πιο μακριά.
  • Με τον φράκτη του Εβρου, που ήταν ο πρώτος σε όλη την Ευρώπη, και τον οποίο η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις προεκλογικές της, και εν προκειμένω, πομφόλυγες, σεβάστηκε και διατηρεί με ευλάβεια.
  • Με τις βίαιες επαναπροωθήσεις, που κλιμακώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, εκατοντάδων «οικονομικών μεταναστών», από το στρατόπεδο της Κορίνθου και από το Ελληνικό, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον Εβρο και πετάχτηκαν σαν απορρίμματα πίσω από τα τουρκικά σύνορα.
  • Με την ευμενή, έως και πανηγυρική, αποδοχή της στρατιωτικοποίησης του προβλήματος, μέσω της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην διαχείριση/ανακοπή/βίαιη επαναπροώθηση (με όποιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές) των προσφυγικών/ μεταναστευτικών κυμάτων προς την Τουρκία.
  • Με την προδιαγεγραμμένη λειτουργία των hotspot στα νησιά, για καταγραφή και ταυτοποίηση με σκοπό την κράτηση και την όπως-όπως επαναπροώθηση όσων κρίνονται ότι δεν δικαιούνται το καθεστώς του πρόσφυγα. Αλλωστε, πρόσφυγες τείνουν να θεωρούνται μόνο οι Σύριοι (και αυτοί με ποιούς ρυθμούς και για πόσο ακόμα).
  • Με την μαζική δημιουργία δεκάδων κέντρων, υποτίθεται, «φιλοξενίας», που είναι κέντρα κράτησης/στρατόπεδα συγκέντρωσης εν τω γεννάσθαι, καθώς, μάλιστα, λειτουργούν υπό τον έλεγχο του Στρατού (ο οποίος όλο και πιο πολύ ανακατεύεται στην αντιμετώπιση «καταστάσεων κρίσης», έτοιμος, προφανώς, να κληθεί και για «άλλες κρίσεις» στο προσεχές μέλλον). Ακόμα κι΄ αν επρόκειτο, κάποια από αυτά, να παραμείνουν «ανοιχτά», η ίδια η μαζική (χίλιοι και πάνω) διαβίωση, δημιουργεί συνθήκες καταυλισμού, αναξιοπρέπειας, απανθρωποποίησης, «διαχείρισης του χώρου, του χρόνου και των αναγκών» από μιαν ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη εξουσία, που αυτή ρυθμίζει τι εκάστοτε επιτρέπεται και τι όχι, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει κλπ. Ας θυμηθούμε πώς διαφήμιζε την Αμυγδαλέζα ο ιδρυτής της, το 2012, Μ. Χρυσοχοϊδης (ακόμα και τώρα προτεινόμενος, λόγω εμπειρίας στην καταστολή, ως υπερ-υπουργός Μετανάστευσης - να το δούμε κι΄ αυτό από μια «οικουμενική κυβέρνηση» - και πώς έγινε και λειτούργησε όταν μπήκαν μέσα οι πρώτοι έγκλειστοι, που αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο). Αλλωστε, και σε αντίθεση με τα όποια λεκτικά περιτυλίγματα και σερβιρίσματα των κυβερνώντων, όπως συμφώνησε και το πρόσφατο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, οι κρινόμενοι ως «οικονομικοί μετανάστες» θα πρέπει να είναι σε «κλειστά κέντρα», ενώ το ίδιο καθεστώς μπορεί σύντομα να επιβληθεί (όπως προτείνεται από μερικούς «οργανικούς διανοούμενους» και άλλους «πρόθυμους συνεργάτες») και στους πρόσφυγες που θα είναι στο πρόγραμμα της μετεγκατάστασης (relocation) σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μέχρις ότου μεταφερθούν στη χώρα υποδοχής (για να τοποθετηθούν, ως επί το πλείστον και εκεί σε άλλο στρατόπεδο). Είναι, άλλωστε, πλήρως μέσα στη λογική των πολιτικών που εφαρμόζονται μέχρι τώρα, το να παρέχεται, στο άμεσο μέλλον, η δυνατότητα σ΄ ένα πρόσφυγα να μεταβεί σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μόνο μέσω του προγράμματος του relocation.
Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι μια από τις πιο «πειστικές» αφορμές για την κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης είναι η διασπορά του φόβου μέσω της κατασκευής του πρόσφυγα και του μετανάστη ως «υγειονομικής βόμβας», που πρέπει να κλειστεί στην καραντίνα του στρατοπέδου - ένα όπλο που ήδη σιγοφέρνεται και είναι ‘παρά πόδας’ και για χρήση όταν προκύψει η κατάλληλη ευκαιρία. Αλλωστε, και οι εβραίοι κλείνονταν, από τους ναζί, στην Βαρσοβία και αλλού, σε γκέτο και στρατόπεδα, πριν μεταφερθούν στα στρατόπεδα εξόντωσης, με το αιτιολογικό ότι ήταν φορείς φυματίωσης και αποτελούσαν «υγειονομική απειλή».
Η «μείωση των ροών», όπως τις ονομάζουν οι κυβερνώντες (οι άνθρωποι ως «ροές», ως «πράγματα» που ρέουν) με την δημιουργία ενός νέου και αποτελεσματικού φράκτη, αυτή τη φορά στο Αιγαίο, πέρα από τις δραματικά περισσότερες, σε σχέση με τώρα, ζωές που θα χάνονται, πέρα από την οριστική καταστρατήγηση του δικαιώματος του πρόσφυγα να βρει ασφαλές καταφύγιο, δεν πρόκειται να «σώσει» την Ελλάδα από τη μοίρα που της επιφυλάσσει ο ρόλος που είναι εντεταλμένη να υπηρετεί στα πλαίσια της ΕΕ: «μείωση των ροών» για την ΕΕ δεν σημαίνει άλλο από την διατήρηση της Ελλάδας, πέρα από πειραματόζωο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αντιμετώπισης της μη διαχειρίσιμης κρίσης του χρέους, και ως μιας «χώρας φράκτη» για την υπόλοιπη Ευρώπη. Μιας χώρας, δηλαδή, στην «πρώτη γραμμή», γεμάτης στρατόπεδα συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες, που θα αποτελεί μέρος της ανάσχεσης του προβλήματος, με τρόπο που να είναι «διαχειρίσιμος» και σύμφωνα με τις πολιτικές των κρατών-μελών της ΕΕ - με την ακροδεξιά να προωθείται στη διακυβέρνηση όλο και περισσότερων από αυτά. Γιατί η πηγή του προβλήματος είναι και παραμένει η ατέλειωτη και διαρκώς εντεινόμενη φωτιά που έχει ξεσπάσει στην περιοχή, προϊόν των οικονομικών, πολιτικών και των στρατιωτικών επεμβάσεων των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών, από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, στη Συρία και τη Λιβύη, στην Αφρική, όπως και στην Ουκρανία, ακουμπώντας την Τουρκία και με απρόβλεπτο το επόμενο σημείο της ανάφλεξης.
Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, ακόμα και ένα χρόνο πριν, ότι η ρήση του G. Agamben για την επέκταση παγκοσμίως, σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, μιας ‘κατάστασης εξαίρεσης’, αναστολής, δηλαδή, των θεμελιωδών δικαιωμάτων και του όποιου Δικαίου, έτσι ώστε να τίθενται ‘υπό φύλαξη’ άτομα ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ‘επιλήψιμης διαγωγής’, αποκλειστικά και μόνο για ν΄ αποτραπεί ένας ‘κίνδυνος για την ασφάλεια του κράτους’ (ένας κίνδυνος που τον προσδιορίζει ως τέτοιο ο εκάστοτε κυρίαρχος), θα έβρισκε σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, (και με πιο ακραία εκδήλωσή της, σ΄ αυτή τη φάση, στην Ελλάδα), την πιο ανάγλυφη ενσάρκωσή της.
Με συστατικό στοιχείο αυτής της νέας βιοπολιτικής την αντιμετώπιση όλων αυτών των ‘εκτός τόπου’, μέσα σε ‘ενδιάμεσους τόπους’ (διαφόρων ειδών ‘κέντρα κράτησης’ ή ‘υποδοχής’ κοκ) διαμέσου της κυριαρχίας του Νόμου, που συνίσταται ακριβώς στην άρση της όποιας εφαρμογής των προβλέψεων του Νόμου για θεμελιώδη δικαιώματα.
Και όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα, η ‘κατάσταση εξαίρεσης’ παύει σύντομα να έχει ένα προσωρινό χαρακτήρα, ν΄ αναφέρεται, δηλαδή, σ΄ αυτή, ή την άλλη προσωρινή και εξωτερική κατάσταση και γίνεται τρόπος ύπαρξης του συστήματος, ταυτίζεται με τον κανόνα.«Tο στρατόπεδο, όπως λέει ο Agamben, είναι ο χώρος που ανοίγεται όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο κανόνας». Κοινωνική Τάξη γίνεται, πλέον, η ίδια η κατάσταση εξαίρεσης.
Γιατί, για στρατόπεδο πρόκειται όποια και αν είναι η ονομασία (‘κέντρα κράτησης’, ή ‘υποδοχής’, ‘φιλοξενίας’ κοκ) και όποια κι΄ αν είναι η ιδιαιτερότητα μιας τέτοιας χωρικής δομής, εντός της οποίας ‘όλα είναι δυνατά’ να γίνουν πάνω στη ‘γυμνή ζωή’, στον στερημένο από κάθε δικαίωμα άνθρωπο.
Η κυβέρνηση διατείνεται ότι προσπαθεί να «διαχειριστεί» την κατάσταση – όχι ν΄ απαντήσει στα ζητήματα που αυτή θέτει, αλλά απλώς να την «διαχειριστεί». Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η "διαχείριση" αναφέρεται σε μια «τεχνολογία» παρεμβάσεων στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, που, μακράν του να συνιστούν μιαν ουδέτερη στάση ανάμεσα ή πάνω από τις κοινωνικές αντιφάσεις, σκοπό έχουν να συντηρήσουν την κατεστημένη κατάσταση, να πνίξουν τις αντιφάσεις που την διαπερνούν και την απειλούν με αταξία ή ανατροπή, καταφεύγοντας στην κινητοποίηση των πιο κατασταλτικών πρακτικών, που από τον αγώνα για την υπέρβασή τους υποτίθεται ότι η κυβερνώσα, πάλαι ποτέ «αριστερά» θα αντλούσε την νομιμοποίησή της ως αριστερά. Τέτοιες πρακτικές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, την ενσωμάτωση και αφομοίωση, στις κρατούσες εξουσιαστικές/ κατασταλτικές πρακτικές, ενός μέρους των αντίθετων απόψεων, με την ανοιχτή ή λαθραία αλλοίωση του αυθεντικού περιεχομένου τους – όπως, πχ, εν προκειμένω, των πρακτικών της αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής ήταν το συμβάν της περασμένης Κυριακής, όταν, ταυτόχρονα, από τη μια, στην πλ. Βικτωρίας τα ΜΑΤ «καθάριζαν» με το ζόρι (και μετά από απαίτηση του Δημάρχου Καμίνη) την πλατεία από τους πρόσφυγες που αναζητούσαν από εκεί τρόπους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους (με την υποχρεωτική μεταφορά σε κέντρα «φιλοξενίας» - Σχιστό κλπ- ή, εν πάσει περιπτώσει, να φύγουν μακριά από εκεί) και από την άλλη, στο Σύνταγμα γινόταν μια, υπερπροβαλλόμενη και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, και πάλι για τους πρόσφυγες, από το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Ένα άλλο δείγμα γραφής είναι η ανάθεση του όλου «έργου» στις ΜΚΟ, που έχουν πέσει σαν τα κοράκια στις διατιθέμενες χρηματοδοτήσεις για παρεμβάσεις πυροσβεστικού χαρακτήρα, από τις οποίες κάποιοι κερδίζουν από τον πόνο των πολλών, από μια ανθρωπιστική καταστροφή χωρίς τέλος – με πολλές από αυτές τις ΜΚΟ να έχουν διεθνή εμπειρία από τα ανά την υφήλιο προσφυγικά κύματα, όπου συστηματικά παρεμβαίνουν απομυζώντας τα όποια διατιθέμενα κονδύλια. Ετσι και τώρα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, κάποιοι θα κερδίσουν από τη διαχείριση των «νεκρών ψυχών», μέχρι ότου αυτές μετατραπούν και σε νεκρά σώματα.
Στην ίδια, τέλος, λογική είναι η προσπάθεια αξιοποίησης και χειραγώγησης της διάχυτης αλληλεγγύης για την λειτουργία και τους σκοπούς των στρατοπεδικού τύπου εγκαταστάσεων. Αντί να διαθέτουν κρατικούς πόρους, μετατρέπουν την εθελοντική προσφορά του αλληλέγγυου σε απλήρωτη εργασία, την οποία χρησιμοποιούν για την υλοποίηση της δικής τους κρατικής πολιτικής απέναντι στο «προσφυγικό». Αν, πχ, τους έχει μείνει έστω και ένα ίχνος «αριστερής» σκέψης και πράξης (λέμε τώρα…), τότε ας μη πληρώσουν την επόμενη «δόση» στους δανειστές/εταίρους τους και ας διαθέσουν το ποσό αυτό για τους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που στενάζουν κάτω από άθλιες συνθήκες.
Αλληλεγγύη σημαίνει στήριξη των προσφύγων και μεταναστών ενάντια στις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο που υλοποιεί η παρούσα κυβέρνηση. Σημαίνει ξεσκέπασμα και αμφισβήτηση της λειτουργίας και της ίδιας της ύπαρξης των διαφόρων τύπων κέντρων φιλοξενίας/κράτησης/hotspot/κλπ και διεκδίκηση αξιοπρεπούς και πραγματικά ανοιχτής φιλοξενίας σε κανονικά κτίρια, με μικρό αριθμό φιλοξενουμένων, σε ξενοδοχεία, στα χιλιάδες άδεια κτίρια του δημοσίου και άλλα, που έχουν (ή δεν έχουν) δοθεί στο ΤΑΙΠΕΔ για πούλημα. Αλληλεγγύη σημαίνει αγώνας για «σύνορα ανοιχτά», ενάντια στην στρατιωτικοποίηση/ στρατοπεδοποίηση του μεταναστευτικού/προσφυγικού και την κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης που οικοδομείται μέρα με τη μέρα.
Αλληλεγγύη, ενάντια στις λογικές της απλής φιλανθρωπίας, σημαίνει, πρωτίστως, κοινούς αγώνες των εργαζόμενων και των άνεργων σ΄ αυτή τη χώρα με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ενάντια στο «κοινό εχθρό», ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια σε κάθε ρατσιστικό στερεότυπο «απ΄ όπου κι΄ αν προέρχεται», ενάντια στο εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής (σε ετοιμότητα και σε δράση προκειμένου να επωφεληθεί από τα αδιέξοδα των ακολουθούμενων, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικών, και από αυτό που προβάλλεται ως χρεωκοπία της «αριστεράς» και με πολιτική απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, την εκμηδένισή τους, την κυριολεκτική εξόντωσή τους).
Αν ανοίξουν και παγιωθούν τα στρατόπεδα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τότε, όπως τα πολύ πικρά μαθήματα της ιστορίας έχουν δείξει, οι επόμενοι που θα έχουν σειρά, θα είναι οι «ντόπιοι», όσοι αγωνίζονται ενάντια στο υπάρχον σύστημα, ενάντια στα μνημόνια, για την κοινωνική χειραφέτηση, για το δικαίωμα στη ζωή.