πηγή: http://news.in.gr/world/article/?aid=1500011802

Ψυχολόγοι έδιναν λευκή επιταγή για βασανιστήρια της CIA
  (Φωτογραφία:  Associated Press )

H Αμερικανική Ένωση Ψυχολόγων (APA) συνέγραψε μαζί με το Πεντάγωνο και τη CIA τους κανόνες δεοντολογίας που επικύρωσαν τις βάρβαρες μεθόδους ανακρίσεων που χρησιμοποίησε η αμερικανική κυβέρνηση μετά την 11η Σεπτεμβρίου και έχουν χαρακτηριστεί ως βασανιστήρια, ανέφερε έκθεση της ένωσης.
Ουάσινγκτον

Οι κυβερνητικές υπηρεσίες «ήθελαν ανεκτικούς/επιεικείς κανόνες δεοντολογίας ώστε οι ψυχολόγοι τους να μπορούν να συνεχίσουν να συμμετέχουν σε αυτές τις βίαιες τεχνικές ανάκρισης», όπως ο εικονικός πνιγμός ή η στέρηση ύπνου, διευκρινίζεται στην 542 σελίδων έκθεση που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή στην ιστοσελίδα της.
«Το κυριότερο κίνητρο της APA ήταν να ευθυγραμμιστεί με το υπουργείο Άμυνας και να αποσπάσει εύνοια. Υπήρχαν επίσης άλλα δύο κίνητρα: να δημιουργηθούν καλές σχέσεις μεταξύ τους και να συνεχίσει να αναπτύσσεται η ψυχολογία» στον στρατό.
Η επιτροπή Πληροφοριών της αμερικανικής Γερουσίας δημοσίευσε τον Δεκέμβριο μία έκθεση στην οποία κατέγραφε λεπτομερώς τη βαναυσότητα αυτών των ανακριτικών μεθόδων, όπως η διοχέτευση υγρών από τον πρωκτό ή οι ξυλοδαρμοί που χαρακτηρίζονται ως βασανιστήρια από τις οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και χρησιμοποιήθηκαν από τη CIA σε υπόπτους που φέρεται να ήταν μέλη του ισλαμιστικού δικτύου Αλ Κάιντα μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Ο διευθυντής δεοντολογίας της APA, Στέφεν Μπένκε, εργάστηκε μαζί με έναν ψυχολόγο του στρατού για να συντάξουν τα ανακοινωθέντα και εξασφάλισε ένα συμβόλαιο από το Πεντάγωνο για να εκπαιδεύσει τους στρατιωτικούς που θα έπρεπε να διενεργήσουν τις ανακρίσεις
Όμως, αυτός ο αξιωματούχος της APA δεν είχε ενημερώσει την ένωση για τη δουλειά του στο Πεντάγωνο.
Σύμφωνα με την έρευνα, δύο πρώην πρόεδροι της APA είχαν παρακαθήσει στις επιτροπές της CIA και ο ένας από αυτούς δήλωσε στην υπηρεσία κατασκοπείας πως δεν θεωρεί ότι η στέρηση ύπνου συνιστά βασανιστήριο.
Η APA απολογήθηκε και δήλωσε πως θα αναθεωρήσει την πολιτική της, απαγορεύοντας κυρίως στους ψυχολόγους της να συμμετέχουν άμεσα στις ανακρίσεις.
«Η ένωσή μας δεν είχε την πρόθεση να επιτρέψει βίαιες τεχνικές ανάκρισης ή να συμμετάσχει στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά αυτό ήταν το αποτέλεσμα» δήλωσε η Ναντίν Κάσλοου, η οποία παρήγγειλε την έκθεση.
«Απολογούμαστε για αυτή τη συμπεριφορά και τις συνέπειες που είχε» ανέφερε η APA.
To 2005, μία ομάδα εργασίας της APA είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπήρξαν δεοντολογικές παραβιάσεις όσον αφορά τη συμμετοχή των ψυχολόγων της στις λεγόμενες «εξαναγκαστικές» τεχνικές ανάκρισης της κυβέρνησης.
Κι όμως, ο Μπένκε είχε «συμμετάσχει παρασκηνιακά στα συμπεράσματα αυτής της ομάδας εργασίας» διευκρινίζεται στην έκθεση.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις αντιτιθέμενων σε αυτές τις τεχνικές που παρατίθενται στην έκθεση, οι αποφάσεις της APA ελήφθησαν «με πρόθεση να βοηθήσουν την κυβέρνηση να διαπράξει βασανιστήρια».

Αυτοί οι δεοντολογικοί κανόνες «έδωσαν προτεραιότητα στην προστασία των ψυχολόγων έναντι εκείνης του κοινού».


Πηγή: https://www.efsyn.gr/arthro/apo-kolastirio-ston-neoidrymatismo


leros_1.jpg

ΛέροςΗ ψυχιατρική κοινότητα, σχολίασε ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής ψυχίατρος ΨΝΑ Δαφνί, «λειτουργεί ως εάν η “Λέρος” να μην υπήρξε ποτέ ή, ως εάν να είναι μια μακρινή ανάμνηση, θαμμένη κάπου παλιά
29.06.2015, 
Συντάκτης: 
Αποθαρρυντικά είναι τα συμπεράσματα αναφορικά με την αποτίμηση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, των τριήμερων εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν από τις 19 ώς τις 21 Ιουνίου στη Λέρο. Εχουν περάσει 25 χρόνια από τη δημοσιοποίηση των εικόνων φρίκης του κολαστήριου της Λέρου, που αποτέλεσε την απαρχή της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας, και το συμπέρασμα είναι απολύτως σαφές: Ο ριζικός μετασχηματισμός του ψυχιατρικού θεσμού επιχειρήθηκε, αλλά έμεινε ανολοκλήρωτος. Ισως τώρα, σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, να χρειάζεται να ξαναεπιχειρηθεί, με στόχο αυτή τη φορά το εγχείρημα να είναι περισσότερο ολοκληρωμένο και πετυχημένο.

1958-1981: Το ζοφερό παρελθόν

Λέρος
Τα οχηματαγωγά πλοία -τα σύγχρονα πλοία των τρελών- μεταφέρουν αρχικά ομάδες των 40-50 ατόμων. Από το 1965 οι μεταφερόμενοι αυξάνονται σε 250-400 άτομα, καθένα εκ των οποίων φέρει ένα διακριτικό νούμερο, το οποίο αντιστοιχεί σε ένα ονοματεπώνυμο. Πολλά από τα νούμερα χάνονται κατά τη μεταφορά. Ετσι υπάρχουν ασθενείς χωρίς όνομα που δεν μπορούσε να γίνει ταυτοποίηση των στοιχείων τους και λέγονταν «Ανώνυμοι» ή «Αγνώστου».
Κριτήριο για την επιλογή ενός ασθενή, ώστε να μεταφερθεί στην Αποικία της Λέρου, ήταν περισσότερο τα κοινωνικά κι όχι τα ψυχιατρικά ή ιατρικά χαρακτηριστικά του. Βασικό, επίσης, κριτήριο ήταν και η αδιαφορία της οικογένειάς του -για ένα ή δύο χρόνια- που του έδινε τον χαρακτηρισμό του «ανίατου-αζήτητου».
Η «Αποικία» που το 1965 μετονομάστηκε σε Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Λέρου, ξεκίνησε με δύναμη 650 κλινών (το 1958) που βαθμιαία έφτασε τις 2.750 (το 1981). Το 1965 είναι η χρονιά με τις περισσότερες διακομιδές (900), έτος «εκκαθάρισης» των ελληνικών ψυχιατρείων από τα κοινωνικά «αζήτητα» άτομα ή από τα ψυχιατρικά «βαριά περιστατικά».
Οι ασθενείς φτάνουν να διαβιούν στις πλέον ακραίες μορφές ιδρυματικής ζωής μέσα σε στρατώνες, σε τμήματα των 90-180 ατόμων. Στο 11ο περίπτερο ζούσαν 1.100 ασθενείς ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς προσωπικό χώρο και χρόνο. Επικρατούσε παντού φτώχεια: σε προσωπικές σχέσεις, σε προσωπική ταυτότητα, σε προοπτική, σε συναισθήματα και επιθυμίες. Και βία, είτε από φόβο και άγνοια από την πλευρά του προσωπικού είτε από αντίδραση και αντίσταση από την πλευρά των ασθενών.
Περίπου 4.500 άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας και με σοβαρά προβλήματα νοητικής στέρησης μεταφέρθηκαν στη Λέρο από το 1958 έως το 1981. Το 60% του νησιού ζούσε άμεσα (ως εργαζόμενοι μέσα) ή έμμεσα (ως προμηθευτές απ’ έξω) από το ψυχιατρείο. Για πολλά χρόνια υπήρχαν μόνον ένας ή δύο ψυχίατροι, ενώ το νοσηλευτικό προσωπικό είχε αποκλειστικά φυλακτικό ρόλο χωρίς καμία εκπαίδευση ή ειδίκευση. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν όλοι μαζί να βουλιάζουν καθημερινά στο χωνευτήρι του ασύλου και να εντείνεται ο ιδρυματισμός τόσο των εργαζομένων όσο και των εγκλείστων.

2015: Ο μύθος του Σίσυφου

Λέρος
«Γυρνάω στη Λέρο τού σήμερα όπου τα πάντα είναι σιωπηρά και «ομαλοποιημένα»». Και αυτό που μένει τελικά είναι η συντήρηση και ο καινούργιος ιδρυματισμός που μπαίνει στον χώρο του ψυχιατρείου και στις καινούργιες δομές. Τώρα αυτό που έχει απομείνει είναι ένα «υπόλοιπο»», λέει ο Γιάννης Λουκάς, διευθυντής ψυχίατρος του Κ.Θ-Κ.Υ Λέρου, το οποίο κλείνει για τα νέα περιστατικά, λόγω υποχρηματοδότησης-υποστελέχωσης, αφήνοντας τα Δωδεκάνησα ακάλυπτα. Ο ίδιος μαζί με τον Κώστα Μπαϊρακτάρη, καθηγητή Ψυχιατρικής ΑΠΘ, και τον Θόδωρο Μεγαλοοικονόμου, διευθυντή ψυχίατρο ΨΝΑ Δαφνί -μέλη της ομάδας της Λέρου, των πρωτεργατών του κινήματος-, μίλησαν στην «Εφ.Συν.» από τη Λέρο για μια μεταρρύθμιση σε τέλμα.
Οταν δεν αναγνωρίζεται η κοινωνική διάσταση της ψυχικής ασθένειας, δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινωνική διάσταση της περίθαλψης. Αυτό έχει αποτέλεσμα τις απαράδεκτες παροχές φροντίδας, τους εγκλεισμούς, τους αποκλεισμούς κ.λπ., αντί για την αποκατάσταση, με τη δυνατότητα εξάσκησης όλων των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, επισημαίνουν. Το αποτέλεσμα είναι -εξηγεί ο Γ. Λουκάς- «νέοι άνθρωποι να βρίσκονται ξανά στο ψυχιατρείο, για μια καινούργια διαδρομή σε ένα ιδρυματικό περιβάλλον, που το τέλος της δεν θα διαφέρει από τις χιλιάδες διαδρομές χρόνιων ασθενών, που προσπαθήσαμε να σβήσουμε σε μια σισύφεια προσπάθεια τα τελευταία χρόνια. Και δεν είναι δυνατό σήμερα, με ό,τι έχει προηγηθεί, η απάντηση να είναι ξανά η Λέρος».
Η ψυχιατρική κοινότητα, σημειώνει ο Θ. Μεγαλοοικονόμου, «λειτουργεί ως εάν η “Λέρος” (το προϊόν του ψυχιατρικού της παραδείγματος, δηλαδή) να μην υπήρξε ποτέ, ή, ως εάν να είναι μια μακρινή ανάμνηση, θαμμένη κάπου παλιά στην Ιστορία». Και συνεχίζει χωρίς κανένα φραγμό, ως αυτονόητες, τις ίδιες πρακτικές που οδήγησαν στη δημιουργία της Αποικίας Ψυχασθενών Λέρου, «παράγοντας διαρκώς αντίστοιχες καταστάσεις, που σήμερα έχουν απλώς άλλη μορφή: το όργιο των μηχανικών καθηλώσεων και των προκαλούμενων θανάτων από αυτές, των βίαιων εξιτηρίων, την εγκατάλειψη των ασθενών χωρίς καμιά φροντίδα (συχνά στους δρόμους) και των οικογενειών χωρίς καμιά στήριξη, τον μονόδρομο του ψυχοφάρμακου, την απόρριψη του λόγου, της υποκειμενικότητας και των δικαιωμάτων του ψυχικά πάσχοντος κ.ο.κ.».
Βολεύει πολλούς -επισημαίνουν οι συνομιλητές μας- να συνδέουν και να ταυτίζουν τη Λέρο με τις φωτογραφίες από το ψυχιατρείο της εποχής, που υπάρχουν και εντυπωσιάζουν ή τρομάζουν, και όχι με αυτό που οι φωτογραφίες απεικόνιζαν πραγματικά: «Οχι ένας τόπος, αλλά ένας τρόπος», ένας τρόπος λειτουργίας της κυρίαρχης ψυχιατρικής που επιβλήθηκε και εφαρμόστηκε σε έναν τόπο. Και, προπαντός, μη αναφερόμενοι ποτέ στο πώς όλο αυτό έγινε δυνατό ν’ αλλάξει.

Η αλλαγή

Στη Λέρο έγινε ριζικός μετασχηματισμός και αποδόμηση μιας σειράς θέσφατων και κατασκευών της κυρίαρχης ψυχιατρικής. Με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους επιτεύχθηκε και η παραδοχή του αντιθεραπευτικού ρόλου των ασύλων. «Η Λέρος μάς βοήθησε να καταλάβουμε ότι μέσα από μια συνολική θεώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης υπάρχει προοπτική και είναι δυνατή μια θεραπευτική προσέγγιση που δεν θα συρρικνώνεται στην κατασκευή μιας νοσολογικής οντότητας και δεν θα απαιτεί να εξαντλείται σε κώδικες, πρωτόκολλα, συμπτώματα και διαγνώσεις.
«Αν θέλει η ψυχιατρική πράξη να είναι θεραπευτική, θα πρέπει να επανακτήσει την ικανότητα της απευθείας συνάντησής της με την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή, και να εστιάσει στις άπειρες δυνατότητες που δημιουργούνται μέσα από τη “συνάντηση” δύο προσώπων, δύο ιστοριών, δύο ανθρώπων», τονίζει ο Γ. Λουκάς.
Η τριήμερη συνάντηση στη Λέρο δεν είναι και δεν πρέπει κατ’ ουδένα τρόπο να εκληφθεί ως απλώς μια συνάντηση μνήμης. Σε αυτό συμφώνησαν όλοι όσοι επέστρεψαν στη Λέρο, το περασμένο τριήμερο. Είναι μια ευκαιρία να έλθει ξανά στο προσκήνιο η εμπειρία και να εμπνεύσει για το μέλλον. Διότι η ψυχιατρική μεταρρύθμιση εγκαταλείφθηκε. Εχουμε επιστρέψει στον νεοϊδρυματισμό, όπως λέει ο Γ. Λουκάς, «αφού δεν έχουμε την ετοιμότητα να απαντήσουμε στις ανάγκες του ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο και η μόνη πρόταση είναι το ψυχιατρείο». Και «τώρα απαιτείται πάλι σισύφεια προσπάθεια για την αποϊδρυματοποίησή μας».

Οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» στο περιθώριο

Οι άνθρωποι του κινήματος της Λέρου συνέχισαν να εφαρμόζουν, όπου εργάστηκαν μετά τη Λέρο, την αποδόμηση, στην πράξη, του εγκλεισμού, κατ’ αρχάς στις πιο ορατές και περιοριστικές μορφές του, όπως είναι οι κλειδωμένες πόρτες και οι μηχανικές καθηλώσεις και απομονώσεις, σηματοδοτώντας διαχρονικά οιονεί ορατές παραφωνίες και συνεχίζοντας να λαμβάνουν και τις ανάλογες απαντήσεις και στάσεις από όλες τις βαθμίδες των κατεστημένων εξουσιών εντός του ψυχιατρείου. Κι είναι εντυπωσιακό πως διαχρονικά ουδέποτε ζητήθηκε η εμπειρία των ανθρώπων αυτών από τις πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υγείας για χάρη της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Αντ’ αυτών των «μπαρουτοκαπνισμένων», όπως τους αποκαλεί ο Γιάννης Λουκάς, γιατρών που έχουν δουλέψει χρόνια μέσα στο ψυχιατρείο, προτιμούνται άνθρωποι αξιόλογοι θεωρητικοί, που δεν λέρωσαν ποτέ όμως τα χέρια τους...

Πηγή: http://psi-action.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html


Σε επίσχεση εργασίας εργαζόμενοι της Πανελλαδικής Ένωσης για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση και την Επαγγελματική Επανένταξη(Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.)  …2 ½ χρόνια μετά:


Ας θυμηθούμε το τότε και ας μάθουμε το τώρα:

Σεπτέμβρης 2012: Έπειτα από έναν χρόνο συναντήσεων, έντονων κινητοποιήσεων και απεργιών στο χώρο της Ψυχικής Υγείας ο μήνας κλείνει στην Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. με 4ωρες στάσεις εργασίας και 5ήμερη απεργία με τις απαραίτητες βάρδιες ασφαλείας.

Ο Οκτώβρης του 2012 βρίσκει τους εργαζομένους στην Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. απλήρωτους για 4 μήνες χωρίς καμία διαβεβαίωση από πλευράς Δ.Σ. και Υπουργείου Υγείας πως αυτή η κατάσταση τείνει να αναστραφεί. Κάθε άλλο. Το Δ.Σ. της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. δηλώνει πως δεν αντέχει την υποχρηματοδότηση και πως προτίθεται να παραδώσει τα κλειδιά των δομών στο Υπουργείο Υγείας.

Στις 8/10/12 και έπειτα από συναντήσεις του Σωματείου Eργαζομένων, πραγματοποιείται προσφυγή των περισσοτέρων εργαζομένων της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. στην επιθεώρηση εργασίας. Μετά από αυτή και παρά τα οικονομικά προβλήματα για τα οποία μας είχε ενημερώσει το Δ.Σ., άμεσα εξοφλούνται όλοι οι μισθοί των εργαζομένων σε προγράμματα ΕΣΠΑ!

Στις 9/11/12 επιδίδεται εξώδικο στην εργοδοσία από τους εργαζομένους με περιεχόμενο τους λόγους και την ανακοίνωση της έναρξης επίσχεσης εργασίας την επομένη, καθώς και με την καταγραφή πίνακα βαρδιών ασφαλείας για το Οικοτροφείο της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του οικοτροφείου προτίθεντο να καλύψουν, ώστε να διαφυλαχθεί η ασφάλεια των ενοίκων. Για την πρόθεση των εργαζομένων δε, να ξεκινήσουν επίσχεση, η εργοδοσία ήταν ήδη ενήμερη προφορικά. Την ίδια μέρα που παραδίδεται το εξώδικο εξοφλείται μισθολογικά και άλλη μία συνάδελφος νοσηλεύτρια (με σύμβαση ορισμένου χρόνου) η οποία συνέχισε να εργάζεται βάσει των καθηκόντων της. Το Δ.Σ. της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. δεν κάνει δεκτές τις βάρδιες ασφαλείας των εργαζομένων στο οικοτροφείο και τις καλύπτει εν μέρει με εργαζομένους από πρόγραμμα ΕΣΠΑ! Η πρωινή και απογευματινή λειτουργία του Κέντρου Ημέρας της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. περνά σε αναστολή λειτουργίας, ενώ στο Γραφείο Εναλλακτικών Δράσεων Επανένταξης του Κέντρου Ημέρας –Κέντρο Κοινωνικού Διαλόγου, εργαζόμενη όντας σε επίσχεση, συνεχίζει ως τον Ιούνη του 2013 να συντονίζει δύο ομάδες (μία εθελοντών και μία ληπτών και μελών της κοινότητας), με ενημέρωση για αυτή της την πρόθεση και δράση στο Δ.Σ. της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.

Το Δεκέμβρη του 2012 η εργοδοσία προβαίνει σε μονομερή αναδρομική μείωση των μισθών σε μερίδα εργαζομένων, ενώ οφείλει μισθούς από τον Ιούλη ως και το Νοέμβρη του 2012. Καταβάλει ωστόσο, έναντι του δώρου Χριστουγέννων. Σημειώνεται ότι τον Οκτώβρη του 2012, πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις μελών του Δ.Σ. με μερίδα εργαζομένων, κατά τις οποίες αναφέρθηκε στους εργαζόμενους ότι ο φορέας θα προβεί σε μειώσεις (των ούτως ή άλλως μη καταβαλόμενων) μισθών. Οι εργαζόμενοι αυτοί αρνήθηκαν τη μείωση και δεν συναίνεσαν στην αλλαγή της σύμβασης εργασίας τους.

Τον Ιανουάριο του 2013 η Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. εξακολουθεί να οφείλει μισθούς 5 μηνών, έχει όμως καταβάλει τα ένσημα των εργαζομένων ως και αυτόν τον μήνα. Επίσης, εντός του Γενάρη και δίχως την ικανοποίηση των αιτημάτων της επίσχεσης, μερίδα εργαζομένων επιστρέφει στις θέσεις εργασίας. Στις 11/1/13, 2 μήνες μετά την επίσχεση δηλ., αποστέλλεται σε 11 εργαζομένους, εξώδικη απάντηση από την εργοδοσία που φέρει όμως την υπογραφή της τότε νομίμου εκπροσώπου, με ημερομηνία 28/11/12, και στην οποία προεξοφλείται τυχούσα δικαστική απόφαση, αναγράφοντας (η εργοδοσία) πως «η δήλωση επίσχεσης εργασίας προς εμάς είναι καταχρηστική και ακυρωτέα, ημείς δε έτσι δεν καθιστάμεθα υπερήμεροι και συνεπώς δεν σας οφείλουμε μισθούς υπερημερίας». Να σημειωθεί πως όσοι συνάδελφοι επέστρεψαν από την επίσχεση εργασίας πληρώθηκαν κανονικά για όλες τις ημέρες που ήταν σε αυτή. Στο συγκεκριμένο εξώδικο επίσης, μεταξύ άλλων, κατηγορούνται οι συνάδελφοι που είναι σε επίσχεση και είχαν προσφερθεί να καλύψουν τις βάρδιες ασφαλείας, για «πλουτισμό», ενώ η εργοδοσία μιλά εν ονόματι συναδέλφων και ληπτών, δήλωση που στη συνέχεια διαψεύδεται εγγράφως από μερίδα εργαζομένων (10 στον αριθμό) οι οποίοι υπογράφουν πως oυδέποτε έλαβαν γνώση για το περιεχόμενο του εξωδίκου της εργοδοσίας της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε., ουδέποτε εξουσιοδότησαν οιονδήποτε να αγωνιστεί εν ονόματί τους ή να λάβει θέση εξ ονόματός τους και πως στηρίζουν και κατανοούν τους λόγους της επίσχεσης των συναδέλφων τους! Επίσης, στο συγκεκριμένο εξώδικο, αναφέρει η εργοδοσία: ''ΕΤΣΙ ΔΕ ΑΚΥΡΟΥΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΧΕΣΕΩΣ ΣΑΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΘΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΣΤΟΝ ΟΑΕΔ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΛΑΒΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΥΣΘΕ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ ΑΥΤΗ.''

Μετά το εξώδικο επιστρέφουν και άλλοι συνάδελφοι στις θέσεις τους, δίχως να έχουν ικανοποιηθεί τα αιτήματά τους και παραμένουν σε επίσχεση 8 εργαζόμενοι.

Στις 27/2/13 εξοφλούνται οι μήνες Ιούλιος και Αύγουστος του 2012, στις 29/4/13 ο Σεπτέμβρης του 2012 και στις 31/5/13 ο Οκτώβρης του 2012. Στις 12/03/2013, με πρωτοκολλημένη επιστολή τους, οι 8 εργαζόμενοι σε επίσχεση ζητούν να ορίσει το Δ.Σ. της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. μία συνάντηση εντός των 15 επόμενων ημερών προκειμένου να συζητηθούν τα θέματα που αφορούν στη συνεργασία τους, χωρίς ωστόσο να ληφθεί η παραμικρή απάντηση, έγγραφη ή προφορική.

Την περίοδο Ιούνη – Αυγούστου του 2013, έξι εργαζόμενοι σε επίσχεση καταφεύγουν σε κατάθεση αγωγών, μία εργαζόμενη σε καταγγελία στο ΙΚΑ λόγω μη σωστής καταβολής ενσήμων, ενώ 3 εξ αυτών κάνουν καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας εκ νέου για μη καταβολή δεδουλευμένων (βάρδιες και ημέρες αδείας). Η εργοδοσία μέσω δικηγόρου, στη συνάντηση με την επιθεώρηση, αποδέχεται το χρέος, τα χρήματα όμως δεν καταβάλλονται και έτσι οι εργαζόμενες ζητούν την ποινική δίωξη της εργοδοσίας (τότε πρόεδρος: κα Π. Νικολάου).

Τον Δεκέμβρη του 2013 και τον Γενάρη του 2014 γίνονται οι 3 δίκες (2 ατομικές και μία ομαδική) για τους 6 σε επίσχεση. Ως μάρτυρας υπεράσπισης της εργοδοσίας και στις 3 καταθέτει ο κ. Μ. Θεοδωρουλάκης που είναι πλέον πρόεδρος της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε., άρα εναγόμενος. Ο δικαστής στην τρίτη δίκη ωστόσο, του επιτρέπει να καταθέσει ανωμοτί.

Και ακολουθούν οι δικαιώσεις:

Μάης 2014: Το ΙΚΑ απαντά δικαιώνοντας την εργαζόμενη για τη διαφορά ενσήμων.

Αύγουστος 2014: Δημοσιεύεται η πρώτη δικαστική απόφαση που αναγνωρίζει τη νομιμότητα της επίσχεσης εργασίας και στο ακέραιο μισθούς και δώρα, καθώς και την υποχρέωση της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. να καταβάλει μηνιαίες αποδοχές μέχρι την ημερομηνία ολοσχερούς εξόφλησης των οφειλών της -απορρίπτοντας ως μη νόμιμη την μονομερή μείωση μισθού- συνυπολογίζοντας τόκους υπερημερίας.

Οκτώβρης 2014: Ορίζεται ποινική δίκη κατά της κας Νικολάου (τέως προέδρου της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.) με την κατηγορία της μη έγκυρης καταβολής δεδουλευμένων κατά εξακολούθηση. Η δίκη εκφωνείται, αλλά δεν εκδικάζεται λόγω έλλειψης χρόνου (αναβάλλεται), ενώ η κατηγορούμενη δεν εμφανίζεται και δεν εκπροσωπείται. Την παραμονή της δίκης αυτής, καταβάλλονται οι οφειλές που εμφανίζονται σε λογαριασμό ανήμερα της δίκης!

Μάρτης 2015: Δημοσιεύεται η δεύτερη δικαστική απόφαση που δικαιώνει τη νομιμότητα της επίσχεσης εργασίας 4 εργαζομένων και δεν αναγνωρίζει πως οι εργασιακές συμβάσεις λύθηκαν στη διάρκεια της επίσχεσης εργασίας, ενώ κρίνει την καθυστέρηση καταβολής μισθών ως χρονικά αξιόλογη. Επίσης, η απόφαση αναφέρει πως παρά τις οικονομικές δυσχέρειες το εναγόμενο είχε λάβει από το Υπουργείο Υγείας επιχορήγηση προς το σκοπό κάλυψης των δαπανών μισθοδοσίας του προσωπικού του, για το δεύτερο εξάμηνο του έτους 2012. Η Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. βάσει της συγκεκριμένης απόφασης οφείλει στις εργαζόμενες τις αποδοχές τους για το χρονικό διάστημα της επίσχεσης ως και τον Αύγουστο του 2013. Μετά την καταβολή του ποσού που κρίθηκε ως άμεσα εκτελεστό από την Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε., η εργοδοσία άσκησε έφεση.

Από τις 6 υποθέσεις, μόνο μία υπόθεση συναδέλφου παραμένει ακόμα σε δικαστική εκκρεμότητα.

Αδιαμφισβήτητα ο δρόμος προς τη δικαίωση των σε επίσχεση εργαζομένων στην Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. ήταν και παραμένει μακρύς και επίπονος. Το Υπουργείο Υγείας έχει και σε αυτή την περίπτωση αδιαφορήσει για τα προβλήματα των εργαζομένων. Οι εκπρόσωποι της Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. όχι μόνο αδιαφόρησαν για τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά και αρνήθηκαν την οποιαδήποτε συζήτηση μαζί τους πριν τις δίκες.

Δημοσιοποιούμε αυτό το κείμενο για να δηλώσουμε πως όποιος/α διεκδικεί τα δικαιώματά του/της ξεκάθαρα, με επιμονή και σταθερότητα -επειδή γνωρίζει ποιος/ά είναι και γιατί τα αξίζει αυτά τα δικαιώματα- και δεν υποκύπτει σε αδικίες, δυσφημίσεις, υποτιμητικά σχόλια και απειλές, μπορεί να δικαιωθεί νομικά και ηθικά. Ευχαριστούμε τέλος, τους ελάχιστους συναδέλφους που μας στήριξαν -ξέρετε ποιοι είστε! - εντός και εκτός δικαστηρίων, παρά την από Γενάρη του 2013 αδρανοποίηση του Σωματείου Εργαζομένων στην Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. 



Μάθαμε από ηλεκτρονική πηγή πως η ΚΣΔΕΟ ΕΔΡΑ θα προσλάβει προσωπικό το οποίο και θα εκχωρήσει κατόπιν σε ΝΠΔΔ του Δήμου Κηφισιάς, αυτό ονομάζεται απλά ενοικίαση εργαζομένων. Από πότε οι ΜΚΟ του ΥΥΚΑ είναι εργολάβοι ενοικίασης εργαζόμενων, με τι δικαιώματα θα εργαστούν οι άνθρωποι αυτοί, ποιό πρόγραμμα χρηματοδότησης αφορά και που υπάρχει επίσημα η προκήρυξη για την πρόσληψη προσωπικού; Διότι, σε αντίθεση με προηγούμενες προκηρύξεις θέσεων σε άλλα προγράμματα, όσο και αν ψάξαμε στο επίσημο site της ΕΔΡΑΣ δεν εντοπίσαμε κάτι σχετικό. Το Υπουργείο Υγείας άραγε το γνωρίζει; Οι εργαζόμενοι στην ΕΔΡΑ το γνωρίζουν; Μήπως και τα υπόλοιπα κέντρα της ΕΔΡΑΣ λειτουργούν υπό παρόμοιο καθεστώς τελικά; Εύλογες απορίες.

Ας μην ξεχνάμε πως κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και το 2011, όταν και πάλι η ΜΚΟ ΕΔΡΑ με απευθείας ανάθεση και μέσω ΕΣΠΑ έιχε νοικιάσει εργαζόμενους για να καλύψουν κενά στο Ψ.Ν.Α. Δαφνί. Για λεπτομέρειες διαβάστε εδώ.

Ακολουθεί η "αγγελία" της ΕΔΡΑΣ η οποία καλεί τους ενδιαφερόμενους να στείλουν βιογραφικά σε ηλεκτρονική διεύθυνση με αναφορά στην Κηφισιά. Περιστέρι -Κηφισιά λοιπόν ένα mail δρόμος..


"Ο Κοινωνικός Μη Κερδοσκοπικός Φορέας « ΕΔΡΑ» , σε συνεργασία με την «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ» Ν.Π.Δ.Δ. ΔΗΜΟΥ ΚΗΦΙΣΙΑΣ, πρόκειται να λειτουργήσει στο Δήμο Κηφισιάς, Ψυχοπαιδαγωγικό Κέντρο Παιδιού και Εφήβου με την επωνυμία «ΠΝΟΗ».
Για το σκοπό αυτό η Μ.Κ.Ο. « ΕΔΡΑ» , θα προσλάβει εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό : Παιδοψυχολόγους, Εργοθεραπευτές, Λογοθεραπευτές και Ειδικούς Παιδαγωγούς.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποστείλουν βιογραφικό σημείωμα στο παρακάτω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε."


Κατανοούμε και συμμεριζόμαστε απόλυτα την ανάγκη επισφαλώς εργαζόμενων και άνεργων συναδέλφων να βρούν εργασία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν στοχοποιούμε αυτήν τους την προσπάθεια αλλά την προσπάθεια ορισμένων φορέων, δήμων, υπουργείου (;) να εκμεταλλεύονται την τεράστια ανεργία που υπάρχει και τα κρατικά χρήματα -γιατί και τα ΕΣΠΑ χρήματα από τη δική μας φορολογία είναι- για να μπαλώνουν τρύπες με σκανδαλώδη τρόπο. Ειδικά την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες και το Υπουργείο ψάχνει να βρει κονδύλια με το δίκαννο για τη β' δόση της χρηματοδότησης του 2015.





Πηγή: http://psi-action.blogspot.gr/2010/07/blog-post.html



Tο "πολιτικό πρόσωπο" της παρακάτω ιστορίας έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας...



Τρίτη, 13 Ιουλίου 2010


Το (ατελείωτο) ταξίδι από το άσυλο στην κοινότητα

Πριν από δέκα χρόνια, οι ένοικοι ενός ξενώνα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις έντονες αντιδράσεις μιας ομάδας πολιτών, οι οποίοι προσπάθησαν να σταματήσουν τη λειτουργία του ξενώνα που μεταστεγάστηκε στη γειτονιά τους.

Βέβαια, αυτή δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι κάτοικοι μιας περιοχής αντιδρούν στη λειτουργία ενός ξενώνα για ανθρώπους με ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, απέναντι από τον ξενώνα βρισκόταν η οικία γνωστού πολιτικού προσώπου, ο οποίος (για ευνόητους λόγους) δεν είχε τοποθετηθεί ανοιχτά, αν και η οικογένεια του συμμετείχε στις αντιδράσεις. Ίσως κάποιος να περίμενε από έναν πολιτικό να συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση (τουλάχιστον) των γειτόνων του, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα στη χώρα μας. Στο πλευρό των διαμαρτυρόμενων κατοίκων βρέθηκε η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η πολεοδομία, η οποία έκρινε ότι ο ξενώνας δεν εμπίπτει στην έννοια της κατοικίας και συνεπώς η λειτουργία του αποτελεί αλλαγή χρήσης γης!


Ευτυχώς, μετά από μακροχρόνιες δικαστικές περιπέτειες, ο φορέας που λειτουργεί τον ξενώνα κατάφερε να εξασφαλίσει τη συνέχεια της λειτουργίας του και η στάση πολλών γειτόνων απέναντι στους ενοίκους σταδιακά άλλαξε.

Ένα ενδιαφέρον σημείο αυτής της ιστορίας είναι ότι συστρατεύτηκαν πολίτες και φορείς για να εμποδίσουν δέκα ανθρώπους, που ανήκουν σε μια ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού, από το να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε ένα σπίτι, σε μια γειτονιά.

Ανασύραμε αυτή την ξεχασμένη ιστορία γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, που συνεχίζουν να ζουν στον παραπάνω ξενώνα, αναμένουν (εδώ και τέσσερις μήνες) μια απόφαση του υπουργείου υγείας που θα κρίνει το μέλλον του ξενώνα και το δικό τους. Όσοι παρακολουθείτε το psi-action, θα έχετε καταλάβει ότι αναφερόμαστε στο Κοινοτικό Σπίτι "Η Θέτις".

Σήμερα, λοιπόν, οι «αζήτητοι» της Λέρου, μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες για να ενταχθούν στην κοινότητα, έγιναν οι «αζήτητοι» της πολιτείας. Μιας πολιτείας που δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί τίποτα για κανέναν (ή τουλάχιστον, δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα για αυτούς που έχουν ανάγκη την προστασία της). Γι΄ αυτό θα επιμείνουμε να υπενθυμίζουμε ότι δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση, αλλά η πλήρης αδιαφορία των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την εγκατάλειψη των δομών ψυχικής υγείας.

Ακολουθεί ένα άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου, καθηγήτριας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τα Νέα” τότε που οι πολίτες αντιδρούσαν στη λειτουργία του ξενώνα. Αξίζει να σημειώνουμε ότι αυτή ήταν και η μοναδική αναφορά των ΜΜΕ σε αυτό το θέμα.

Ο «άλλος» εν διωγμώ

Στο περιθώριο μιας έντονης επικαιρότητας «μικρές ειδήσεις» φέρνουν στην επιφάνεια σκοτεινά σημεία που ελλοχεύουν στο παρασκήνιο της συλλογικής και ατομικής μας ύπαρξης. Αποκαλύπτουν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που εξακολουθεί να γεννά ανάμεσά μας η παρουσία του διαφορετικού «άλλου».

Θα αναφερθώ στην περιπέτεια δέκα ατόμων με ειδικές ανάγκες. Έγκλειστοι και ξεχασμένοι στο άσυλο της Λέρου, έζησαν για χρόνια έναν καθημερινό, αγνοημένο θάνατο. Κάποια στιγμή ήλθε το τέλος του εφιάλτη. Στα πλαίσια ενός προγράμματος αποϊδρυματοποίησης και κοινωνικής επανένταξης ατόμων με ειδικές ανάγκες, όπως προέβλεπε ο Ν. 2071/1992, το τοπίο ως διά μαγείας μεταμορφώνεται. Η μικρή επιλεγμένη ομάδα των δέκα ατόμων εγκαθίσταται στον Χολαργό στο Κοινοτικό Σπίτι «Θέτις» της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου. Ένα από τα 34 ανάλογα σπίτια που λειτουργούν σε ολόκληρη τη χώρα. Μακριά από τη φρίκη του ασύλου δοκιμάζουν τις προκλήσεις μιας ελεύθερης ζωής, σε ένα υποστηρικτικό θεραπευτικά περιβάλλον, όπου αναπαράγεται η δομή της οικογένειας. Και αρχίζει η αντίστροφη πορεία μιας βαθμιαίας θεαματικής βελτίωσης. Μιας βελτίωσης που διαμηνύει κάτι εξαιρετικά σημαντικό:

Η ανεπάρκεια δεν είναι εγγεγραμμένη στα κύτταρα της αρρώστιας αλλά κυρίως στον τρόπο αντιμετώπισής της.

Έτσι, στην προηγούμενη ζωή του ο Τάκης, ως «βοηθός νοσοκόμου στη Λέρο» ήταν επιφορτισμένος με το θεάρεστο έργο της καθήλωσης. Με χονδρά δερμάτινα λουριά -που να μην αφήνουν τα ίχνη των αλυσίδων- έδενε τους τρόφιμους στα κρεβάτια τους! Τώρα, έχοντας ανακτήσει μια χαμένη από καιρό επικοινωνιακή γλώσσα, εκπαιδεύεται καθημερινά σε εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης. Το ίδιο και ο Γρηγόρης που δουλεύει σε γκαράζ, ενώ η Έφη ανακαλύπτει 30 χρόνια μετά τη μητέρα της που την είχε «ξεχάσει» στη Λέρο. «Τώρα έχω κι εγώ μαμά», δηλώνει περήφανα.

Όλα καλά, λοιπόν. Η πρόοδος έμοιαζε να έχει χαράξει ανεξίτηλα στην ιστορία αυτή το ευεργετικό της ίχνος, συνεχίζοντας μια μακρά πορεία. Μια πορεία που, ξεκινώντας με τον Διαφωτισμό από τα έλη του 18ου αιώνα, επιδιώκει να αποδεσμεύσει τη μεταχείριση του αποκλίνοντος ατόμου από μαγικές και ανορθολογικές καταβολές.

Ωστόσο μέσα από ένα παράδοξο που ονομάζουμε «διαλεκτικό» χωρίς να είναι πάντα ευκρινές τι ακριβώς εννοούμε με αυτό, κάθε πρόοδος συνοδεύεται από μια αντίστροφη κίνηση.

Η λογική του αποκλεισμού δεν τελειώνει. Από τον Χολαργό, όπου με επιτυχία για επτά χρόνια λειτούργησε, το Κοινοτικό Σπίτι «Θέτις» μεταφέρεται στο Νέο Ψυχικό. Κι εδώ αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Οι κάτοικοι, με τη συμπαράσταση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προβαίνουν στη λήψη ασφαλιστικών μέτρων για την απαγόρευση λειτουργίας του ξενώνα.

Υπερασπιζόμενοι την ησυχία και την αξία των σπιτιών τους μαζεύουν υπογραφές διαμαρτυρίας. Διεκδικούν, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, το δικαίωμά τους να κατοικούν σε χώρους αμιγούς κατοικίας «με όλες τις εξ αυτού του λόγου παρεπόμενες ευνοϊκές επιπτώσεις στην υγεία και την αισθητική τους»!! Κι όμως τα δέκα αυτά τόσο επιζήμια άτομα άλλο δεν έκαναν από το να διεκδικήσουν το στοιχειώδες. Τη στέγασή τους. Το αναγνωρισμένο δικαίωμά τους να κατοικούν και να κοινωνικοποιούνται σε περιβάλλον ανάλογο με εκείνο των υπολοίπων πολιτών.

Έξω λοιπόν από τα τείχη του εγκλεισμού συνεχίζεται ο εγκλεισμός. Η κόλαση δεν είναι μέσα στο κλειστό ίδρυμα. Είναι έξω. Στην ελεύθερη κοινωνία των υγιών. Έξω, όπου οι φυσιολογικοί πολίτες μεριμνούν για την προστασία της ιδιοκτησίας τους, από θορύβους και ανεπιθύμητους «άλλους».

Ό,τι διαφέρει είναι μιαρό. «Ας διαφυλάξουμε την καθαρότητα της ομοιογένειάς μας» είναι σαν να μας λένε, περιφρουρημένοι μέσα σε μια αδιατάρακτη βολή. Καλή και άγια η αποασυλοποίηση. Απαραίτητη η επανένταξη, συμφωνούμε ολόψυχα με τον σεβασμό του «άλλου», αρκεί να μην τον βλέπουμε. Αρκεί να μη διαπερνά το συμπαγές τείχος του μικρού μας ατομικού ορίζοντα.

Δείκτης πολιτισμού η παροχή δυνατοτήτων για ίσες ευκαιρίες στον καθένα. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για κάθε δημοκρατική κοινωνία. Κι όμως έχεις την αίσθηση ότι όσο περισσότερο προβάλλεται ως αυτονόητη η σημασία αυτών των αξιών τόσο πιο πολύ αυτές απουσιάζουν. Εκφυλίζονται σε ρητορικά, κενά νοήματος προσωπεία.

Δέκα ανώνυμα άτομα με ειδικές ανάγκες ζητούν σήμερα από όλους εμάς να συλλογισθούμε «τι σημαίνει κοινωνία των πολιτών», «ποια είναι τα όρια αυτοπροσδιορισμού των τοπικών κοινωνιών», «τι σημαίνει πολυσυλλεκτική και ισχυρή κοινωνία»; Πόσο ανέφικτο και διαταρακτικό είναι να αποδεχτούμε την ετερότητα μέσα μας; Πόσο εύθραυστη είναι τελικά η ισχυρή φυσιολογική κοινωνία όταν απειλείται από μια τόσο ανίσχυρη διαφορετικότητα;

Οι φωτογραφίες είναι από την έκδοση της ΕΨΥΠΕ: “Το ταξίδι της επιστροφής”