ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ


Αθήνα 23.09.2017

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Η ΟΜΑΔΑ «ΔΙΑΣ» ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΤΟ 18 ΑΝΩ
Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ


      Την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017 από τις 3.00 μέχρι τις 5.30 το απόγευμα 5-6 άνδρες της ομάδας «ΔΙΑΣ» βρίσκονταν στην πόρτα της Κοινωνικής Επανένταξης του 18άνω,  Χανίων 4, Κυψέλη, για να κάνουν έλεγχο σε θεραπευτές και θεραπευόμενους που έμπαιναν στη θεραπευτική δομή. Στη διαμαρτυρία θεραπεύτριας της δομής που ζήτησε εξηγήσεις, αυτοί απάντησαν με σκαιό τρόπο, διαμορφώνοντας ένα απαράδεκτο κλίμα τρομοκρατίας των θεραπευόμενων. To είδος των ερωτήσεων που έθεταν και ο τρόπος τους κατέλυαν κάθε έννοια απόρρητου, καταστρέφοντας την ίδια τη θεραπευτική  διαδικασία, στο πιο λεπτό της σημείο, την επανένταξη.
      Καταγγέλλουμεαυτήν την ενέργεια της αστυνομίας, την επιχείρηση τρομοκράτησης των εξαρτημένων ατόμων, που δίνουν τη μάχη της απεξάρτησής τους.
      Η ομάδα «ΔΙΑΣ», που έχει στο ενεργητικό της άγριες επιθέσεις σε διαδηλώσεις και αγωνιστές, έκανε τώρα στόχο της τη μεγαλύτερη μονάδα απεξάρτησης του ΕΣΥ, χτυπώντας στην πράξη το ίδιο το δικαίωμα στην απεξάρτηση.
      Το Υπουργείο Υγείας έχει τεράστια ευθύνη να διασφαλίσει το σεβασμό στην ανεξάρτητη λειτουργία του θεραπευτικού προγράμματος, μακριά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους.
     Τι κάνει όμως για να εξασφαλίσει αυτή τη λειτουργία ;
    Τι κάνει για να μην οδηγούνται στη φυλακή μέλη της κοινωνικής επανένταξης που έχουν δικαστικές εκκρεμότητες;
     Τι κάνει για να στηρίξει σε όλα τα επίπεδα τα προγράμματα απεξάρτησης και ιδιαίτερα το 18 άνω;
     Το Σωματείο Υποστήριξης του Έργου του 18 άνω καταγγέλλει την ομάδα «ΔΙΑΣ»  και τις τρομοκρατικές της ενέργειες. Καταγγέλλει την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και απαιτεί εξηγήσεις που πρέπει να δοθούν σ’ όλο το λαό, που βλέπει τα παιδιά του να πεθαίνουν από τα ναρκωτικά και την ίδια στιγμή το ίδιο το κράτος με τους μηχανισμούς του να ναρκοθετεί τα θεραπευτικά προγράμματα και τη λειτουργία τους.
     Καλούμε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας να πάρει θέση.
     Η ιστορία του 18άνω είναι μια ιστορία αγώνων για τη δημιουργία κοινωνικού κινήματος για την αντιμετώπιση της εξάρτησης σαν κοινωνικό φαινόμενο κρίσης. Αυτό το κοινωνικό κίνημα καλείται για άλλη μια φορά να ορθώσει το ανάστημά του.

Για το Δ.Σ. του Σωματείου
Η Πρόεδρος

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΜΟΝΑΔΑΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ 18ΑΝΩ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΙΟΙΚΗΣΗ 2ης ΥΓΙΕΙΟΝ.ΠΕΡΙΦ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ & ΑΙΓΑΙΟΥ
Ψ Υ Χ Ι Α Τ Ρ Ι Κ Ο   Ν Ο Σ Ο Κ Ο Μ Ε Ι Ο   Α Τ Τ Ι Κ Η Σ
ΜΟΝΑΔΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΩΝ 18 ΑΝΩ
   Τμήμα : ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ
   Διεύθυνση: Χανίων 4 , Αθήνα
_________________________________________________________



                                                   ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ


Πρωτοφανές  "ενδιαφέρον" της ομάδας ΔΙΑΣ για την απεξάρτηση

         Η Κοινωνική Επανένταξη του 18 Άνω στεγάζεται στην οδό Χανίων 4α στην Κυψέλη. Οι θεραπευόμενοι του πλαισίου προσέρχονται καθημερινά για να συμμετάσχουν σε ψυχοθεραπευτικές και ψυχοεκπαιδευτικές δραστηριότητες.     Σήμερα, Παρασκευή 22/09/2017, και ώρα 15:00 έως 17:30 η είσοδο της Κοινωνικής Επανένταξης ήταν αποκλεισμένη από τουλάχιστον πέντε μοτοσυκλέτες της ομάδας Δίας και τουλάχιστον έξι αστυνομικούς. Κατά την είσοδο και έξοδο των θεραπευομένων, ασκούνταν έλεγχος σωματικός και λεκτικός με ειρωνικό ύφος και απειλητική διάθεση. Ο έλεγχος συνοδευόταν και με προσωπικές ερωτήσεις πέραν των αρμοδιοτήτων τους.
       Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια των αστυνομικών οργάνων έρχεται σε αντίθεση με το θεραπευτικό μας έργο  και παραβιάζει κατάφορα το δικαίωμα στην απεξάρτηση και τον αγώνα των θεραπευομένων.
      Ζητάμε από την ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, και τους Δημόσιους λειτουργούς της Αστυνομίας,  να καταδικάσουν τέτοιου είδους πρακτικές κατάχρησης εξουσίας, που όχι μόνο δεν βοηθάνε τους απεξαρτημένους, αλλά στέκονται ενάντια στον αγώνα που δίνουν για την ζωή τους.
     Τα Δημόσια προγράμματα δεν χρειάζονται φύλαξη αλλά υποστήριξη. Φυλάσσονται επαρκέστατα από τις αξίες της ζωής τόσο των θεραπευομένων όσο και των θεραπευτών τους. 




         Η Θεραπευτική Ομάδα της        
Μονάδας Απεξάρτησης Τοξικομανών
« 18 ΆΝΩ »
 

Δείτε σχετικό δημοσίευμα :  "Η ομάδα "Δίας" μας τρομοκρατεί "


Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/protovathmia-frontida-ygeias-gia-22-hronia-meso-espa-kai-me-ti-symfonia-ton-thesmon

Ασθενείς σε αίθουσα αναμονής νοσοκομείου MOTIONTEAM / ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ
 
09.08.2017, 06:00 | Ετικέτες:  υγεία, νοσοκομεία, ΕΣΠΑ, θεσμοί
Συντάκτης: 
Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου*
Η «Μεταρρύθμιση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, προβάλλεται από την κυβέρνηση σαν ένα προοδευτικό βήμα προς την «καθολική κάλυψη» των αναγκών υγείας όλου του πληθυσμού, καθώς και προς την «ισότιμη πρόσβαση και χωρίς οικονομική επιβάρυνση για τους πολίτες» στο σύστημα των υπηρεσιών.
Μια κίνηση που ξεσήκωσε αντιδράσεις από τα οργανωμένα και παγιωμένα ιδιωτικά συμφέροντα στον ιατρικό χώρο (Πατούλης κ.λπ.), τα οποία αισθάνονται ότι πλήττονται από την αναδιάταξη, που η «μεταρρύθμιση» αυτή επιφέρει, των κανόνων της αγοράς που επικρατούν στον χώρο της Υγείας.
Πρόκειται ωστόσο για μια αναδιάταξη σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από μια «σοβιετικού τύπου μεταρρύθμιση» (όπως για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους ισχυρίστηκε η Ν.Δ.), καθώς οι σχετικές διατάξεις που ψηφίστηκαν, όπως η ίδια η κυβέρνηση δήλωσε επανειλημμένα, δεν ήταν παρά προϊόν «συμφωνίας με τους θεσμούς» έχοντας «ενσωματωθεί στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-22».
Το ερώτημα εν προκειμένω, που δεν χρειάζεται καν απάντηση, είναι: είχαμε πολλές (έστω και μία) διατάξεις, ρυθμίσεις κ.λπ., που επέβαλαν οι «θεσμοί» (η τρόικα) και που ήταν «για το καλό (και όχι για την καταστροφή) του λαού»;
Το σύστημα της πρωτοβάθμιας φροντίδας, με τον οικογενειακό γιατρό, τον γενικό γιατρό (general practitioner στην Αγγλία) κ.λπ., ως το πρώτο βήμα της πρόσβασης στο σύστημα και ηθμό ή, κατ’ άλλους, «φίλτρο» στην περαιτέρω κίνηση εντός αυτού, υπάρχει σε όλες τις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι τροϊκανοί.
Αρα δεν ήταν καθόλου δύσκολο να συμφωνήσουν στην εισαγωγή του και στην Ελλάδα, που, όπως σε όλα τα σχετικά με την κοινωνική πολιτική και το σύστημα Υγείας, δεν γνώρισε ποτέ τα μεταπολεμικά συστήματα (με όλες τους τις αντιφάσεις) «κράτους πρόνοιας» και υγείας που αναπτύχθηκαν στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Τα συστήματα όμως αυτά στη σημερινή Ευρώπη (τα οποία επιχειρείται να εισαχθούν και εδώ, με όλη την αποσπασματικότητα και την προχειρολογία του νόμου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.), στην κατάσταση που αυτά είναι σήμερα, έχουν έστω και την παραμικρή σχέση με αυτό που ήταν όταν πρωτοδημιουργήθηκαν, στη βραχύβια περίοδο της μεταπολεμικής καπιταλιστικής «οικονομικής άνθησης», της «πλήρους απασχόλησης» και του, κεϊνσιανού, «κράτους πρόνοιας»;
΄Η έχουν ισοπεδωθεί από τη μετάλλαξη των κεϊνσιανής έμπνευσης καπιταλιστικών πολιτικών σε ακραιφνώς νεοφιλελεύθερες πολιτικές, διατηρώντας από το παρελθόν μόνο το όνομα και το σχήμα, αλλά με κανένα τρόπο το περιεχόμενο;
Εχοντας, δηλαδή, μετατραπεί στο εντελώς αντίθετο από αυτό που ήταν;
Κάτι, δηλαδή, που έρχεται να «ταιριάξει» με τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει αριστερόστροφες ονομασίες σε όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που επιβάλλουν οι «θεσμοί» και τα οποία πειθήνια αποδέχεται και εφαρμόζει.
Στην πραγματικότητα αυτό που εισάγει η κυβέρνηση είναι η κρίση των συστημάτων αυτών και όχι αυτό που, έστω και με τους όποιους περιορισμούς τους, σηματοδότησαν πριν από κάποιες δεκαετίες.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λειτουργία της πρωτοβάθμιας φροντίδας ως «ηθμού», ή, όπως πιο ανάγλυφα εκφράζεται σήμερα (αποκαλύπτοντας τον ρόλο που της επιφυλάσσεται), ως «gate keeping» του συστήματος - «φύλακα της εισόδου».
Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι λειτουργεί «προς» ένα εναλλακτικό ιατρικό «παράδειγμα», παρέχοντας μια πραγματικά (και όχι στα λόγια) ολιστική φροντίδα, σε διασύνδεση με άλλες υπηρεσίες, κοινωνικές κ.λπ., που δεν αφήνουν να προκύψει η όποια ανάγκη για παραπομπή στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο σύστημα.
Δεν «εμποδίζουν» την πρόσβαση, δεν «φυλάνε την πόρτα», δεν έχουν σκοπό της λειτουργίας τους να βάλουν «φραγμούς» στην κίνηση προς το δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, αλλά απλώς λειτουργούν έτσι ώστε αυτό να μην προκύπτει ως ανάγκη παρά σε όσο το δυνατόν λιγότερες περιπτώσεις.
Η συγκρότηση και λειτουργία ενός πραγματικά ολοκληρωμένου και υψηλού ποιοτικού επιπέδου συστήματος υγείας, πλήρως δημόσιου και δωρεάν, βασισμένου σε μια πλήρως αναπτυγμένη πρωτοβάθμια φροντίδα, ήταν και παραμένει βασική επιδίωξη του όποιου κινήματος διεκδικεί μιαν άλλη Υγεία (εννοούμενη και ως υγεία των ανθρώπων, αλλά και ως συστήματος), κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων σ’ αυτήν, των ασθενών και της κοινωνίας.
Τι γίνεται όμως εν προκειμένω, π.χ. στην Αγγλία, όπου η κατάρρευση του NHS (Εθνικού Συστήματος Υγείας) με τις δραστικές περικοπές που ξεκίνησαν επί Θάτσερ, συνεχίστηκαν επί Μπλερ και κορυφώθηκαν επί Κάμερον (με αποτέλεσμα το NHS να αποτελεί απλώς φάντασμα του πάλαι ποτέ εαυτού του);
Οι γιατροί (όπως και όλοι οι λειτουργοί υγείας στον τομέα τους) πρέπει να τηρούν αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες στην καθαυτό ιατρική πράξη, στον αριθμό των ανθρώπων που εξετάζουν, τον χρόνο που τους αφιερώνουν (συχνά ακόμα και η ψυχιατρική εξέταση είναι το πολύ 5 λεπτά), τι εξετάσεις προτείνουν κ.λπ., με συνέπεια, αν δεν τηρούν τις εκάστοτε προδιαγραφές, να υπάρχει επίπτωση στις απολαβές τους. Αντίστοιχα συμβαίνουν στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία κ.λπ.
Η λογική του gate keeping, με όλη την περιρρέουσα συζήτηση περί ΕΣΑΝ, περί ανάγκης κανόνων για την «καταπολέμηση της σπατάλης» κ.λπ. θα οδηγήσει αναπόφευκτα σ΄ ένα επόμενο στάδιο, στους κανόνες που πρέπει να τηρούνται στην όποια πρωτοβάθμια φροντίδα.
Κανόνες που (όπως και στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια) είναι συνυφασμένοι με την «προσαρμογή της Υγείας, και γενικότερα των ανθρώπινων αναγκών, στην οικονομία» και όχι «της οικονομίας στις ανάγκες και στην Υγεία».
Συχνά ονοματίζεται «σπατάλη» η πραγματική ανάγκη, ενώ η υπάρχουσα πραγματική σπατάλη (τα συμφέροντα εταιρειών, φαρμακευτικών και άλλων, πανεπιστημιακών, μεγαλοδιευθυντών κ.λπ.) παίρνει απλώς άλλες μορφές στο όνομα της καταπολέμησής της.
Ισως το πιο κρίσιμο σημείο στο όλο εγχείρημα για την Πρωτοβάθμια να είναι αυτό που την ακυρώνει και τη μετατρέπει σε κυριολεκτικό (ίσως και προεκλογικό, για «του χρόνου») πυροτέχνημα: ότι, δηλαδή, η όλη περιβόητη ρύθμιση της «μεγάλης αλλαγής» δεν είναι παρά ένα πρόγραμμα ΕΣΠΑ ορισμένου χρόνου.
Οι προσλήψεις έγινε δυνατό να προκηρυχτούν «αμέσως» γιατί είναι προσλήψεις ΕΣΠΑ (σχέση ιδιωτικού δικαίου 2+2 χρόνια).
Είναι πρόγραμμα Ε.Ε. και όχι χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Με τι ενδιαφέρον, τι δέσμευση, τι όραμα θα δουλέψουν οι γιατροί και οι άλλοι λειτουργοί που θα προσληφθούν με τη σύμβαση των 2 χρόνων;
Γίνεται να μπει σε άλλη τροχιά η Υγεία χωρίς τη δέσμευση και το όραμα των λειτουργών σ’ αυτό που υποτίθεται είναι ο σκοπός για τον οποίο θα προσληφθούν;
Θα έχουν προλάβει στα 2+2 χρόνια οι ΤΟΜΥ ακόμα και να συγκροτηθούν ως μονάδες, ως θεραπευτικές ομάδες κ.λπ. ή θα το έχουν καταφέρει «μια μέρα πριν» λήξει η σύμβαση;
Γιατί μιλάμε για συγκρότηση μονάδων υγείας που δεν υπάρχουν και που θα πρέπει ν΄ αποκτήσουν υπόσταση (αφήνουμε εκτός σχολιασμού, εν προκειμένω, τον τρόπο λειτουργίας τους, το κομφούζιο της σχέσης τους με άλλες μονάδες κ.λπ.).
Και μετά τα 2 ή τα 4 χρόνια, τι; Θα αναλάβει το εγχείρημα ο προϋπολογισμός; Θα έχει υπάρξει η «ανάπτυξη»; Τα «αντίμετρα»; Τα «πρωτογενή πλεονάσματα»;
Μα αυτά δεν παράγονται από τις δραστικές περικοπές στα πάντα; Σ’ αυτές τις περικοπές δεν οφείλεται η καταβαράθρωση της Υγείας που υπάρχει σήμερα, η δραματική υποστελέχωσή της;
Αλλωστε τα κοινοτικά προγράμματα (ΕΣΠΑ και όποια άλλα) γι’ αυτόν τον σκοπό έγιναν και χρησιμοποιούνται: ως πρόσκαιροι, πυροσβεστικοί μηχανισμοί, με σκοπό να διαχειρίζονται και/ή να μετριάζουν τη φωτιά που ανάβει η εσαεί δημοσιονομική προσαρμογή, η μαζική ανεργία και η πλήρης ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.
Εν προκειμένω, για να μπει το σύστημα Υγείας στην τροχιά που θέλουν οι «θεσμοί» με τους νέους κανόνες στη βάση των οποίων θέλουν να λειτουργεί το σύστημα.
Επομένως όσο κι αν «κλαίγονται» οι Ιατρικοί Σύλλογοι, οι ιδιώτες γιατροί παραμένουν ο «βασικός τροχός της αμάξης».
Μετά 2 ή 4 χρόνια (από κοινού με τις ιατρικές εταιρείες και συμπράξεις) μπορεί να είναι και ο μόνος.



ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ



ΤΟ 25ΟΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΕΨΕ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

ΜΕ ΤΗΝ «ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΗ» ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ JANSSEN



Δεν θα είχε πιθανώς νόημα να σχολιάσει κανείς το 25ο συνέδριο της ΕΨΕ, που έγινε από 11-14/5/17 στο Corfu Holiday Palaceστην Κέρκυρα - παρόλο που υπήρχαν πολλές θεματικές άξιες ιδιαίτερου σχολιασμού, οι οποίες έδειχναν ξεκάθαρα το στενά βιολογικό έδαφος πάνω στο οποίο έχει οριστικά αγκυροβολήσει και στη βάση του οποίου αμετάκλητα λειτουργεί η κυρίαρχη ψυχιατρική – αν δεν αποτελούσε, εν μέσω της παρούσας συγκυρίας, μιαν ακόμη ανάγλυφη έκφραση του πόσο ο ρόλος και η λειτουργία αυτής της ψυχιατρικής συνδέεται εξίσου αμετάκλητα με την φαρμακοβιομηχανία, στις αγοραίες επιδιώξεις της οποίας δεν κάνει άλλο από το να αποτελεί τον «ενδιάμεσο», δίνοντας το επιστημονικό/ θεραπευτικό περιτύλιγμα, προκειμένου το εκάστοτε προϊόν να πλασάρεται στον λήπτη/καταναλωτή.

Η άκρως αποκαλυπτική επικαιρότητα για τις «σχέσεις αίματος» φαρμακοβιομηχανίας και ιατρικού/ψυχιατρικού σώματος, μια σχέση γνωστή από μακρού διεθνώς, αλλά που πήρε μιαν ορατή, αδιάψευστη και άκρως σκανδαλώδη μορφή στην εγχώρια διάστασή της με το σκάνδαλο Novartis, δεν εμπόδισε την ΕΨΕ να έχει στην προμετωπίδα του καλέσματος/προγράμματός της για το συνέδριο την «μεγάλη χορηγό» και γνωστή για τον τρόπο που έχει διαχειριστεί την αγορά του φαρμάκου Janssen - σα να ήταν συνδιοργανωτές.   

Κι΄ αμέσως μετά, διαφήμιση: «αλλάζει το τοπίο»..Trevicta, paliperidone palmitate(για την τριμηνιαία χορήγηση, που πήρε άδεια κυκλοφορίας σχετικά πρόσφατα, μετά το επίσης πανάκριβο Xeplion, για την μηνιαία χορήγηση, της ίδιας εταιρείας)... «δίνει αξία στο χρόνο».. «η μοναδική θεραπεία για τη σχιζοφρένεια»… «4 φορές το χρόνο».

Και παρακάτω, στο πρόγραμμα του συνεδρίου, δυο ακόμα συνεδρίες με την «ευγενική» χορηγία της Janssen, μια της Lilly, μια της Lundbeck και μια της Mylan. Αυτές οι οργανωμένες απευθείας εξ΄ ονόματος των φαρμακοβιομηχανιών συνεδρίες αποκαλούνται, στο πρόγραμμα, «κλινικό φροντιστήριο», «εκπαιδευτικό σεμινάριο», «δορυφορικό συμπόσιο» κλπ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βρίσκονται και πίσω από μεγάλο μέρος της πληθώρας των άλλων παρουσιάσεων για τα ψυχοφάρμακα, την βιολογική ψυχιατρική, ή και της όποιας άλλης αναφοράς και κατεύθυνσης ανακοινώσεις.

Μάλιστα, παρουσιάζεται και η «πρωτοτυπία» της ίδρυσης και λειτουργίας «κλινικής depot» και «κλινικής κλοζαπίνης». Σίγουρα κάπου, σε κάποια χώρα, θα υπάρχουν ήδη και, ως συνήθως, αντιγράφονται και εισάγονται. Αλλά στην Ελλάδα των μνημονίων και της διάλυσης της Ψυχικής Υγείας, όπου επικρατεί η πλήρης άρνηση, από την κυρίαρχη ψυχιατρική, για διεκδίκηση και στροφή προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα ψυχικής υγείας, αυτή η μεταστροφή στις στενά βιολογικές πρακτικές επιλέγει να παίρνει (όπως έκανε ανέκαθεν, από την εποχή της δημιουργίας της Λέρου) ακραίες μορφές.

Αντί για «στροφή στην κοινότητα» (που έχει, προφανώς, αναχθεί σε «ιδεολόγημα» μιας «άλλης εποχής», αλλά και σε λεκτικό πυροτέχνημα των κρατούντων της «πρώτης φοράς αριστεράς») προχωράμε, λοιπόν, σε «κλινικές» που θα κάνουν το μηνιαίο, ή τριμηνιαίο ενέσιμο, ή θα χορηγούν το γνωστό μας και άκρως προβληματικό Leponex (κλοζαπίνη). Αυτό και τίποτα άλλο. Να κάνει την ένεσή του. Αν δεν την κάνει, τι να κάνουμε; Ξανά εισαγγελική. Αλλωστε, το 60% των εισαγωγών είναι εισαγγελικές. Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς μπορεί ν΄ αλλάξει; Τσιμουδιά στο συνέδριο της ΕΨΕ.

Οσο για το Leponex, να υπενθυμίσουμε ότι είναι ένα φάρμακο επικίνδυνο, κυριολεκτικά έσχατης επιλογής, με ανάγκη για πολλή προσοχή στην διαδικασία χορήγησής του. Όταν, όμως, η χορήγησή του αναβαθμίζεται και προάγεται σε αντικείμενο «ειδικής κλινικής», τότε αυτομάτως αυτό λειτουργεί ως μια πιο ελκυστική και πιο εύκολη επιλογή αυτού του φαρμάκου, δεδομένου ότι στην ψυχιατρική, παρ΄ όλα όσα, εδώ και χρόνια, λέγονται, δεν υπήρξαν, και δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ, τα όποια «πρωτόκολλα», καθώς, πίσω από (και παρά) το όποιο πρωτόκολλο, την πρωτοκαθεδρία στην όποια επιλογή την έχει πάντα η υποκειμενική εκτίμηση (αλλά και η εξουσία) του εκάστοτε ψυχιάτρου, το πόσο απλοποιητικά βλέπει την πολυπλοκότητα του «αντικειμένου» της δουλειάς του (ως συμπτώματα που «δεν λένε να υποχωρήσουν»), το πόσο μονόπλευρα και διασταλτικά «βλέπει», ή και φαντασιώνει, την λεγόμενη «επικινδυνότητα» (και ό, τι άλλο) και, φυσικά, η εκάστοτε χειραγώγηση από την όποια φαρμακοβιομηχανία.

Σ΄ ένα τέτοιο κλίμα δεν εκπλήσσουν εισηγήσεις με τίτλους, όπως: «Κοινωνική εξέλιξη και διάλυση. Ριζοσπαστικές αντιλήψεις και βία», «Μπορούν οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας ν΄ αποτρέψουν τρομοκρατικές πράξεις;» - αυτά σ΄ ένα στρογγυλό τραπέζι με τίτλο : «Μετανάστες, ψυχική υγεία και βίαιες συμπεριφορές». Κι΄ ακόμα : «Η διαχείριση της επικοινωνίας σε κατάσταση κρίσεων.  Ο ρόλος του κράτους»…

Σαν να μην άλλαξε τίποτα όταν, πριν 30 περίπου χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1986, είχαν κληθεί να μιλήσουν, στο 16ο «Συνέδριο Ψυχοσωματικής Ερευνας», τρείς Ολλανδοί ψυχίατροι με θέμα «Ψυχοσωματική προσέγγιση στα αίτια και στα θύματα του πολέμου και της τρομοκρατίας», οι οποίοι αναφέρθηκαν στην «κομμουνιστική ηθική» που δικαιολογεί την «οργανωμένη βία», ενώ στήριξαν σθεναρά την τότε κρατούσα αντίληψη (από ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ) για το PLO ως τρομοκρατική οργάνωση.

Βέβαια, ενώ η επίσημη ψυχιατρική μαζεύεται κατά καιρούς (με την «ευγενή» χορηγία της φαρμακοβιομηχανίας) σε «εξωτικούς» προορισμούς, για ένα σύντομο συνεδριακό διάλειμμα από την καθημερινότητα των πάγιων και αμετάστρεπτων (υπό την όποια παλαιο ή νεο-ιδρυματική μορφή τους) πρακτικών της, της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου, η αποδόμηση του όποιου εναπομείναντος συστήματος της ψυχικής υγείας συνεχίζεται  ασταμάτητα.

Η πιο πρόσφατη σχετική είδηση έρχεται και πάλι από το Δαφνί, όπου αποφασίστηκε ομόφωνα (με την συμφωνία, δηλαδή, και σύμπασας της καθεστωτικής αριστεράς) η διάλυση/κατάργηση ενός οικοτροφείου και η μεταφορά των ενοίκων του σε υπάρχουσες κενές θέσεις άλλων οικοτροφείων. Μια μείωση, δηλαδή, τουλάχιστον κατά 15 των διατιθέμενων θέσεων εξωνοσοκομειακής φιλοξενίας/διαμονής και στέρησή τους, επομένως, από πολλούς άλλους, όλο και περισσότερους, που θα τις είχαν ανάγκη. Επρόκειτο για ένα οικοτροφείο που ήταν, μαζί με τα εξωτερικά ιατρεία του ΨΝΑ, σε κτίριο στην πλ. Βάθης, το οποίο ξενοικιάστηκε (για λόγους περιστολής των δαπανών) και μεταφέρθηκε, μαζί με τα εξωτερικά ιατρεία, σε κτίριο αξίας 7.3 εκ. ευρώ (στο Γκάζι), το οποίο είχε χρηματοδοτηθεί μέσω ΕΣΠΑ και παραχωρηθεί στο Δαφνί για να γίνει Κέντρο Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ). Αλλά επειδή κανείς στο Δαφνί δεν θέλει ΚΨΥ και γενικά κοινοτική δουλειά, δεν υπήρξε καμιά διαμαρτυρία για την αλλαγή της χρήσης του κτιρίου, για σκοπούς άλλους από αυτούς για τους οποίους έγινε και παραχωρήθηκε. Οταν η «παρατυπία» αποκαλύφθηκε και πήρε μια σχετική δημοσιότητα, η επιλογή ήταν όχι η μεταφορά του οικοτροφείου σε κατάλληλο κτίριο (και αντιστοίχως των εξωτερικών ιατρείων), αλλά η διάλυσή του. Τα εξωτερικά ιατρεία παραμένουν εκεί και η λειτουργία του κτιρίου ως ΚΨΥ δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Το 25ο Συνέδριο της ΕΨΕ δεν ασχολήθηκε βέβαια με τέτοια «μικροπράγματα» (όπως, μεταξύ άλλων, η τομεοποίηση, το ολοκληρωμένο δίκτυο των κοινοτικά βασισμένων υπηρεσιών, το ξεπέρασμα των κατασταλτικών πρακτικών κλπ). Τα περιεχόμενά του, οι λογικές και οι προσεγγίσεις του ήταν ακριβώς αυτές που συγκροτούν την αμετάκλητη καθημερινότητα των πρακτικών της κυρίαρχης ψυχιατρικής, πάντα υπό την διαρκή και ποικιλότροπη «ευγενή χορηγία» και χειραγώγηση από την φαρμακοβιομηχανία.



16/5/2017



ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ



Χρειάστηκε να ξεσπάσει το «σκάνδαλο» με τη Novartisγια να έλθουν στο κέντρο της προσοχής και να πάρουν δημοσιότητα και σ΄ αυτή τη χώρα (άραγε για πόσο χρονικό διάστημα;) οι λεγόμενες «αθέμιτες» πρακτικές βάσει των οποίων λειτουργεί η διεθνής (αλλά και η εγχώρια) φαρμακοβιομηχανία.
Πρακτικές που εδώ και δεκαετίες έχουν πάρει μεγάλη δημοσιότητα διεθνώς, μέσα από τις αποκαλύψεις για το πώς δομείται και λειτουργεί η «κακοήθης σχέση» ανάμεσα σε φαρμακευτικές εταιρείες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, ιατρική κοινότητα και κράτος, με αποτέλεσμα την χειραγώγηση, αφενός της αγοράς (προώθηση/απόσυρση, τιμολόγηση φαρμάκων κλπ) και αφετέρου των ερευνητικών δεδομένων που μας πλασάρουν για τις ενέργειες και παρενέργειες των φαρμάκων, τα οποία είναι από ερευνητικές διαδικασίες ελεγχόμενες και χρηματοδοτούμενες από τις ίδιες τις εταιρείες.
Λόγω αυτών των καθιερωμένων πρακτικών τους, όλες σχεδόν οι φαρμακοβιομηχανίες, η μια πίσω από την άλλη, έχουν βρεθεί, μετά από καταγγελίες, αποκαλύψεις κλπ, στα δικαστήρια, που συχνά τους έχουν επιβάλλει τεράστια πρόστιμα, ενίοτε δισεκατομμυρίων. Αλλά η πληρωμή αυτών των προστίμων είναι μέσα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των φαρμακοβιομηχανιών, καθώς η κερδοφορία τους είναι πολύ υψηλότερη και μπορεί να επιτυγχάνεται ακριβώς μέσω αυτών των «αθέμιτων» πρακτικών που έχουν, ως «ελαφρά παρενέργεια», αυτά τα πρόστιμα.
Γι΄ αυτό και η δήλωση του Υπουργού Υγείας Α. Ξανθού σχετικά με το «σκάνδαλο» που αποκαλύφθηκε, ότι «η απάντηση είναι : διαπραγμάτευση τιμών αποζημίωσης, διαφανές και δίκαιο σύστημα τιμολόγησης, έλεγχος ζήτησης και θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, όπως δημοσίευση των συναλλαγών των φαρμακευτικών εταιρειών με γιατρούς κλπ», πέρα από ένα ευχολόγιο διαχειριστών του μνημονίου, είναι, πρωτίστως, αποφυγή του προβλήματος.
Γιατί, εκτός από το γεγονός ότι η αποκάλυψη του «σκανδάλου» δεν προέκυψε (και ούτε επρόκειτο ποτέ να προκύψει) από τον όποιο εγχώριο φορέα, αλλά από τη Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, ο λόγος για τον οποία έγινε αυτή η έξωθεν παρέμβαση, δεν αφορούσε, γενικά και αφηρημένα, τα θέσφατα, που επικαλούνται, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για τον «υγιή ανταγωνισμό» και για τους «κανόνες κερδοφορίας της ελεύθερης αγοράς», αλλά γιατί η Ελλάδα είναι μεταξύ των τριών ευρωπαϊκών χωρών όπου οι τιμές των φαρμάκων διαμορφώνουν τον μέσο όρο από τον οποίο συγκροτείται ο δείκτης τιμολόγησης για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Και οι δραστηριότητες κερδοφορίας της Novartisείχαν ως αποτέλεσμα αλλαγές προς όφελός της σε σχέση την διαμόρφωση των τιμών. Αρα, πρόκειται για μιαν αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τον πόλεμο των μονοπωλίων μεταξύ τους και όχι για μια κίνηση που αποσκοπεί στην όποια «προστασία των καταναλωτών».
Με τις αποκαλύψεις για χειραγώγηση και διαφθορά να βγαίνουν ως παρενέργεια και όχι ως σκοπός – που, μάλιστα, χρησιμοποιούνται ως ένα μέσο για την αναπαραγωγή και την διαιώνιση του κυρίαρχου συστήματος και όχι, φυσικά, για την αλλαγή του.
Γιατί, αν και το φάρμακο είναι ένα κατ΄ έξοχήν «κοινωνικό αγαθό», ωστόσο, ποτέ, στον καπιταλιστικό κόσμο, η παραγωγή και η εμπορική διάθεσή του δεν ήταν στα χέρια του κράτους, ούτε η σχετική έρευνα στα χέρια των πανεπιστημίων ως ανεξάρτητων φορέων. Γινόταν, πάντα, από ιδιωτικές επιχειρήσεις (σήμερα μερικές από αυτές είναι από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές παγκοσμίως) με κίνητρο το κέρδος.
Μόνο όποιος εθελοτυφλεί, δεν μπορεί να δει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η νομοτελειακή ανάγκη της κάθε φαρμακοβιομηχανίας να προωθήσει το προϊόν της και να κερδίσει από αυτή την προώθηση. Και όχι απλώς να κερδίσει, αλλά και να εξάγει ένα αυξημένο ποσοστό κέρδους σε σχέση με το κεφάλαιο που έχει επενδύσει. Είναι επόμενο ότι, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική εταιρεία, θα γίνει η κάθε δυνατή προσπάθεια να πεισθεί ο καταναλωτής για την ποιότητα του προϊόντος και ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατό μέσο επηρεασμού της «επιλογής» του, θεμιτό και αθέμιτο.
Το γεγονός ότι μεσολαβούν ελεγκτικοί μηχανισμοί για την καταλληλότητα του φαρμάκου, τις παρενέργειές του και τους κινδύνους από τη χρήση του (έτσι ώστε να δοθεί ή όχι άδεια κυκλοφορίας με συγκεκριμένες, κάθε φορά, ενδείξεις), δεν αποτελεί ασφάλεια για τον καταναλωτή, δεδομένου ότι η φαρμακευτική εταιρεία έχει τα μέσα να επηρεάζει όχι μόνο την έρευνα και την παραγωγή επιστημονικών εργασιών, που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, ελαχιστοποιώντας ή και αποκρύπτοντας τις παρενέργειες και τους κινδύνους, αλλά και τους ίδιους τους ελεγκτικούς / αδειοδοτικούς μηχανισμούς, μέσα από ένα πολυδαίδαλο δίκτυο διαπλοκής και διαφθοράς, που υφαίνεται γύρο από τα τεράστια κονδύλια των εταιρειών για δωροδοκία και εξαγορά όλων των κομβικών σημείων στην διακίνηση και προώθηση του φαρμάκου – με πρώτους, μια μεγάλη μερίδα, την πλειονότητα γιατρών.
Οσοι κάνουν σήμερα, τελείως υποκριτικά, τον «έκπληκτο» για την υπόθεση Novartis, δεν ξέρουν ότι δεν υπάρχει ιατρικό συνέδριο που να μη χρηματοδοτείται από φαρμακευτικές εταιρείες, συχνά σε πεντάστερα ξενοδοχεία σε ειδυλλιακές βουνοκορφές ή ακροθαλασσιές, με όλα τα έξοδα των συμμετεχόντων πληρωμένα και, σε ορισμένους, «κάτι παραπάνω» για τις «περαιτέρω» υπηρεσίες που προσφέρουν στις φαρμακευτικές εταιρείες; Δεν ξέρουν για την καθημερινή πολιορκία των νοσοκομείων και όλων γενικά των μονάδων υγείας, από τους ιατρικούς επισκέπτες των εταιρειών, με στόχο κυρίως τους γιατρούς, αλλά, ενίοτε, και άλλες ομάδες του προσωπικού που έχουν σχέση την διακίνηση του φαρμάκου; Ότι μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης των ειδικευομένων έχει περάσει στα χέρια των φαρμακευτικών εταιρειών, που επιχειρούν, έτσι, να πλάθουν, ήδη από την αρχή, την κουλτούρα, τη νοοτροπία και το προφίλ του γιατρού, που υποθέτουν ότι θα βγει «έτοιμος», κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των αναγκών προώθησης των προϊόντων τους;
Ας αναρωτηθούμε : γιατί χρειάζεται το φάρμακο να πλασάρεται μέσα από την άμεση επαφή γιατρών και αντιπροσώπων των εταιρειών; Γιατί δεν θ΄ αρκούσε στους γιατρούς η αποστολή ενός ενημερωτικού φυλλαδίου με ό, τι η εταιρεία θα ήθελε να γνωστοποιήσει για το φάρμακό της;
Κι΄ ακόμα : δεν έχουν ακούσει οι εδώ κρατούντες για το διεθνές φαινόμενο των ghostwriters (συγγραφέων – φαντασμάτων) και των «εταιρειών συγγραφής» επιστημονικών εργασιών, που ανακοινώνονται σε συνέδρια, δημοσιεύονται και διανέμονται, χρηματοδοτούμενες και κατευθυνόμενες από τις φαρμακευτικές εταιρείες και στις οποίες βάζουν τα ονόματα τους με το αζημίωτο, γνωστοί επιστήμονες, πανεπιστημιακοί και άλλοι;
Η υπόθεση Novartis δεν είναι παρά μια μικρή σχισμή στο κέλυφος που καλύπτει την λειτουργία του γνωστού ως βιο-φαρμακο-βιομηχανικού συμπλέγματος, του οποίου η παραμικρή, έστω, αλλά ουσιαστική αμφισβήτηση, προϋποθέτει ότι κατανοούμε πώς πραγματικά υπάρχει και λειτουργεί, πώς διαμορφώνει το σύστημα υγείας (καθώς και την ίδια την έννοια της υγείας) και καθορίζει τις ζωές μας.
Οσο η παραγωγή του φαρμάκου παραμένει στα χέρια των ιδιωτικών εταιρειών, όσο το φάρμακο παραμένει εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοφορίας, αυτή η κατάσταση δεν θ΄ αλλάξει.
Θ. Μεγαλοοικονόμου


-