Μία μονάδα “Ο.ΚΑ.ΝΑ” ...
... ενας ακόμη “αποδιοπομπαίος τράγος”
Σε μία ιστορική στιγμή που οι λαοί οδηγούνται στην πλήρη εξαθλίωση και σε μία περίοδο εξαιρετικά φορτισμένη εξαιτίας των ραγδαίων αρνητικών εξελιξεων για την οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου , γινόμαστε θεατές μίας ακραίας αντιπαράθεσης μεταξύ Κράτους και Τοπικών Αρχών της Δυτικής Αθήνας με αφορμή την πρόταση για εγκατάσταση μιάς μονάδας χορήγησης υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ στο Αττικό Νοσοκομείο (όπως υπάρχει στο Νοσοκομείο Σωτηρία και πρόκειται να υπάρξουν στο άμεσο μέλλον και σε άλλα Γενικά Νοσοκομεία). Την προηγούμενη εβδομάδα μάλιστα έγινε κινητοποίηση με συμμετοχή φορέων και δημοτών με κεντρικό και μοναδικό αίτημα “ΟΧΙ ΟΚΑΝΑ στο Δήμο Χαϊδαρίου”.
Το ιδιαίτερα αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί επιτείνει, ακόμη περισσότερο, η κατάσταση αβεβαιότητας που καλλιεργείται από την Πολιτεία (Κυβέρνηση, αρμόδια Υπουργεία, Δημοτικές και Συνδικαλιστικές Ηγεσίες εμπλεκομένων) σε σχέση με τις πραγματικές διαστάσεις και πτυχές του προβλήματος.
Ποιά είναι όμως τα ζητήματα τα οποία, τελικά, μέσα σε όλη αυτή τη “σκόνη” από το θόρυβο που δημιουργείται, ούτε συζητιούνται, ούτε αναδεικνύονται, ούτε αντιμετωπίζονται;
'Ενα ζήτημα είναι ο σχεδιασμός μιας υπηρεσίας χορήγησης υποκαταστάτων σε μία περιοχή και ένα δεύτερο τα περιέχομενα κινητοποιήσεων όπως αυτές που διοργανώθηκαν.
Σίγουρα εγείρονται ερωτήματα για το ότι βιαστικά και επιπόλαια γίνεται προσπάθεια, από την ίδια αυτή την Πολιτεία του “ Λοβέρδου, του Πάγκαλου και του Παπουτσή” (επίσημους παραγωγούς προβλημάτων, διάλυσης και καταστολής), για πρόχειρη χωροταξική αναδιευθέτηση των μονάδων του ΟΚΑΝΑ με σαφή κατασταλτικά χαρακτηριστικά (πιο απλά διωγμός από παντού των συμπολιτών μας που έχουν προβλήματα εξαρτήσεων). Σε μία τέτοια περίπτωση είναι φυσικό να προκαλείται αναστάτωση στις τοπικές κοινωνίες που καλούνται να “απαντήσουν” με “ναι ή όχι” σε περίπλοκα ζητήματα όπως αυτό.
Πρόκειται για ένα γεγονός που αδιαμφισβήτητα χρειάζεται να συζητηθεί από τους κατοίκους της περιοχής, επιστήμονες του χώρου καθώς και από τους ίδιους τα άτομα/κατοίκους του Χαιδαρίου που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις. Και δεν είναι λίγοι...
Οι απαντήσεις, λοιπόν, στις ανάγκες των συμπολιτών μας που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα πρέπει να είναι πολυδιάστατες και σφαιρικές και όχι αφορισμοί στη λογική “έξω από εδώ!”.
Τις ισοπεδωτικές αυτές λογικές, όμως, προώθησαν οι τοπικές ηγεσίες αφού πρώτα επέβαλαν το “κλείσιμο ενός διαλόγου που δεν άνοιξε ποτέ”, υιοθετώντας ακραίες θέσεις όπως αυτή του Προέδρου του Αναπτυξιακού Συνδέσμου Δυτικής Αθήνας :
“Το Χαϊδάρι είναι ήδη πολύ επιβαρυμένο από τη λειτουργία των δύο μεγάλων Ψυχιατρικών Ιδρυμάτων, ΨΝΑ και Δρομοκαϊτειο” ή ότι “θα γίνει ιδιότυπο γκέτο στην πόλη”. Ο ίδιος επίσημος φορέας επικαλείται τους 800.000 πολίτες της Δ. Αθήνας για να προσδώσει κύρος “λαϊκής εντολής” στις μονομερείς θέσεις του. Αγνοείται, όμως, επιδεικτικά το γεγονός ότι πάρα πολλοί από αυτούς τους πολίτες σχετίζονται με αυτούς τους οργανισμούς, είτε με άμεσο (ως εργαζόμενοι ή λήπτες υπηρεσιών), είτε με έμμεσο τρόπο (ως επιχειρήσεις ή συνεργαζόμενοι φορείς).
Την ίδια στιγμή οι ίδιοι φορείς εξουσίας σιωπούν για τα πραγματικά πρόβληματα του τόπου και της τοπικής κοινωνίας απέχοντας από κάθε κινητοποίηση για ουσιαστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων στην παιδεία, υγεία, εργασία, συγκοινωνία κλπ. Σωπαίνουν για την “εν ψυχρώ” καταστροφή, από την κυβέρνηση της Τρόϊκας και του ΔΝΤ, των 800.000 πολιτών, την φωνή των οποίων επικαλούνται ...
Σωπαίνουν για την εξαθλίωση και τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούνται οι νέοι - τα ίδια αδιέξοδα τα οποία τους οδηγούν στα ναρκωτικά που βρίσκονται στην κυριολεξία παντού...
Σωπαίνουν για τις μάκρο και μικρο- κοινωνικές συνθήκες της, με γεωμετρική πρόοδο, εξάπλωσης και νέων ναρκωτικών, όπως τα εξαιρετικά επικίνδυνα και θανατηφόρα ναρκωτικά της οικονομικής κρίσης, πχ “η κοκκαϊνη των φτωχών” (γνωστά ώς , “σίσα” , crystal meth κ.α) μέσα στα “κυριλέ” και μη “μαγαζιά” της Δ. Αθήνας, πιθανώς “στυλοβάτες” της οικονομικής ανάπτυξης του τόπου. Εκείνοι σωπαίνουν, εμείς όμως καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε... στις διαρκώς συρρικνούμενες υπηρεσίες μας (τον τελευταίο καιρό νοσηλεύονται αρκετοί νέοι με πολύ σοβαρά συμπτώματα από νέα ναρκωτικά όπως τα παραπάνω που μοιράζονται ακόμη και δωρεάν ή σε τιμή γνωριμίας!).
“Σιωπή” και “εκκωφαντικός θόρυβος” αντί για οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση με τους κατοίκους του Δήμου Χαϊδαρίου, ακόμη και με τους ίδιους τους εξαρτημένους Χαιδαριώτες και κατοίκους της Δ. Αθήνας και τις οικογένειες τους. Μια συζήτηση που όφειλε να γίνει για την υποβολή μίας πρότασης που θα σέβονταν τόσο τους ίδιους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, όσο και το ίδιο το πρόβλημα. Υιοθετήθηκε, για άλλη μία φορά, η λύση του μονομερούς και τεχνητά πολωμένου λόγου των Τοπικών Αρχόντων με την γνωστή τακτική “οι πολίτες ας ακολουθήσουν”... με ό, τι αυτό συνεπάγεται.
Το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει στους δρόμους, στα σπίτια, στις οικογένειες, στις γειτονιές, παντού.... και στη Δ. Αθήνα και αντιμετωπίζεται όλο και λιγότερο σε σχέση με τους ρυθμούς που δημιουργείται. Και γι΄ αυτό σίγουρα δεν φταίει η εκάστοτε Μονάδα του ΟΚΑΝΑ. Ένα αρκτικόλεξο που κατέληξε εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν στο κέντρο της Αθήνας να αποτελεί έναν ακόμη “αποδιοπομπαίο τράγο”. Με όλα “τα χαρτιά της πολιτείας κλειστά”, με τόσο “θόρυβο” και φήμες να συσκοτίζουν το τοπίο, η ίδρυση μιας μονάδας σε ένα γενικό νοσοκομείο μετατράπηκε στο μείζον πρόβλημα της Δ. Αθήνας.
Στη σημερινή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα η χορήγηση υποκατάστατων αποτελεί μία μόνο από τις ελάχιστες προτάσεις αντιμετώπισης του προβλήματος, καθώς οι υπηρεσίες, σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος, είναι ανεπαρκέστατες. Πολλαπλές υπηρεσίες καταπολέμησης των Ναρκωτικών (όπως και ο ΟΚΑΝΑ σε ένα Γενικό Νοσοκομείο) θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν σε κάθε περιφέρεια (όπως και η Δ. Αθήνα), με σεβασμό σε πληθυσμιακά, κοινωνικά και επιστημονικά κριτήρια (στεγνά προγράμματα, προγράμματα υποκατάστασης, υποστηρικτικά προγράμματα, προγράμματα πρόληψης, προγράμματα εκπαίδευσης προσωπικού στην πράξη κλπ).
Συνεπώς μία προσέγγιση του προβλήματος, “δημιουργία μονάδας χορήγησης υποκατάστατων” στην περιοχή, όφειλε, τουλάχιστον, να γίνει με ψυχραιμία, με συγκεκριμένες προτάσεις και με την συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων. Έχουμε εξάλλου και εμείς, ως φορείς παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ταλαιπωρηθεί πολύ από ισoπεδωτικές λογικές, όπως οι παραπάνω, που συστηματικά καλλιεργούνται από τοπικές ηγεσίες. Αρκεί να θυμηθούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε κάθε φορά που ένας ξενώνας, οικοτροφείο ή δομή πάει να ιδρυθεί σε μία γειτονιά.
Είναι όμως η ίδια η “γειτονιά”, εν τέλει, που συλλαμβάνει, κατανοεί και καταφέρνει να αντιμετωπίζει τα πρόβληματα της, στις “ανθρώπινες” τους διαστάσεις και όχι στις “θεαματικές” διαστάσεις που τους προσδίδονται από τους επίσημους φορείς εξουσίας. Σε αυτές τις γειτονιές της Αθήνας που μαστίζονται από το πρόβλημα των ναρκωτικών, και στους κατοίκους τους εναπόκειται πλέον και η ευθύνη να μάθουν “ποιός είναι τελικά ο πραγματικός εχθρός τους” ...
Στο antiθετο Ρεύμα 6/6/2011