Το κείμενο αυτό ανακοινώθηκε από την Εύη Ζαχαράκη στην ημερίδα

       "Παίρνοντας τον Λόγο" - Ανθρώπινα δικαιώματα και ψυχική υγεία - ,  24 Μαίου 2008 

Παίρνοντας το λόγο από την προηγούμενη ομιλήτρια, θα ήθελα και εγώ να αναφερθώ σε ορισμένα θέματα, τα οποία απασχολούν τους ψυχικά πάσχοντες. Ίσως το κυριότερο από αυτά είναι το κοινωνικό στίγμα, το οποίο τους βασανίζει. Τα άτομα αυτά βρίσκονται καθημερινά μπροστά σε μια απόρριψη είτε από το κοινωνικό σύνολο, είτε από την γειτονιά τους, είτε από την ίδια τους την οικογένεια. Αυτό κατά την γνώμη μου οφείλεται στην άγνοια και την παντελή αδιαφορία του κόσμου. Αρμόδιοι φορείς, μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και η ίδια η πολιτεία παραμένουν διαχρονικά αμέτοχοι και συνυπεύθυνοι γι΄ αυτή την κατάσταση.

Φανταστείτε στον εργασιακό χώρο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ψυχικά πάσχων, ο οποίος ενδεχομένως να λαμβάνει και κάποια φαρμακευτική αγωγή. Επίσης σε ενδεχόμενη νοσηλεία η οποία συνήθως διαρκεί κάποιους μήνες, ο ψυχικά πάσχων αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της απόλυσης από την εργασία του, χωρίς να του παρέχεται καμία νομική προστασία. Παράλληλα κάποια εκπαιδευτικά σεμινάρια και θέσεις εργασίας που παρέχονται μέσω του ΟΑΕΔ,  εκτός από το γεγονός ότι είναι πολύ μικρός ο αριθμός τους, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής, ο ψυχικά πάσχων έρχεται αντιμέτωπος και με την γραφειοκρατία, που εμφανίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες όσον αφορά, την λήψη διάφορων δικαιολογητικών. Έτσι, όλα αυτά λειτουργούν αποτρεπτικά, δημιουργούν μεγάλη απογοήτευση, και η οικονομική κατάσταση του ψυχικά πάσχοντα ολοένα και χειροτερεύει.

Ακόμη και η συμμετοχή ενός ανθρώπου με ψυχολογικά προβλήματα ως εθελοντή σε δημόσιες υπηρεσίες είναι απαγορευτική. Το εξωνοσοκομειακό περιβάλλον για έναν τέτοιο άνθρωπο όχι μόνο είναι αφιλόξενο αλλά και εχθρικό. Η ταμπέλα του ψυχικά ασθενή, που του προσάπτει τελικά η ίδια η κοινωνία τον καθιστά αδύναμο και ανίκανο να ενταχθεί σε αυτήν. Μεμονωμένες προσπάθειες συνανθρώπων που κατανοούν το πρόβλημα δεν αρκούν από μόνες τους.

Κατά την γνώμη μου χρειάζεται:

-          μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου σε θέματα ψυχικής υγείας, μέσω ημερίδων όπως η σημερινή, αλλά και άλλες που πρέπει να γίνονται, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην περιφέρεια.

-          Επίσης, η καλύτερη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, είτε αυτοί είναι γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι. θα βοηθούσε τον ψυχικά πάσχων να βρει μεγαλύτερη βοήθεια και στήριξη στα καθημερινά του προβλήματα και να αποφεύγονται , οι επαναλαμβανόμενες νοσηλείες στα νοσοκομεία.

-          Ενίσχυση και δημιουργία κινήτρων για εθελοντές. Ταυτόχρονα όμως  θα πρέπει και η ίδια η πολιτεία να δημιουργήσει και τις κατάλληλες προϋποθέσεις επανένταξης των ανθρώπων αυτών στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις για την μείωση της γραφειοκρατίας, την διασφάλιση του δικαιώματος της εργασίας και επιπλέον τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, δίνοντας προτεραιότητα στους ψυχικά πάσχοντες, καθώς επίσης να συμβάλει και στην συνεχή εκπαίδευσή τους.

Τελειώνοντας τη αφήγησή μου, θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτά που πρέπει να γίνουν είναι πάρα πολλά, αλλά αυτά που λείπουν είναι ακόμη περισσότερα. Η συνεργασία όλων, είναι απαραίτητη τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.  Και σίγουρα ένα καλύτερο αύριο μας περιμένει. Ευχαριστώ πολύ.

Εύη Ζαχαράκη