Το κείμενο αυτό ανακοινώθηκε από τον Αθανάσιο Καρπούζη στην ημερίδα
"Παίρνοντας τον Λόγο" - Ανθρώπινα δικαιώματα και ψυχική υγεία - , 24 Μαίου 2008
Εδώ και ένα χρόνο επισκέπτομαι το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Αγ. Αναργύρων. Στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας έκανα γνωριμίες με αρκετά άτομα τα οποία είχαν περάσει στο παρελθόν κάποια ψυχική πάθηση. Συζητώντας μαζί τους, διαπίστωσα ότι το μεγαλύτερο ποσοστό επιθυμεί να εργάζεται για καθαρά οικονομικούς λόγους, διότι οι πιο πολλοί έχουν ως μοναδικό τους εισόδημα το μικρό επίδομα της πρόνοιας.
Προσωπικά όμως, αισθάνομαι ότι όταν ένα άτομο εργάζεται και αμείβεται από την εργασία του, νοιώθει χρήσιμο και αυξάνεται η αυτοεκτίμησή του. Όμως στη σημερινή εποχή είναι αρκετά δύσκολο να εργαστεί κάποιος στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα για τα άτομα που έχουν την εμπειρία κάποιας ψυχικής πάθησης. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω την γνώμη ότι το κράτος έπρεπε να μεριμνήσει για την επαγγελματική τους κατάρτιση και φυσικά την προκήρυξη θέσεων δημοσίου για άτομα με ιδιαιτερότητες.
Ένα πολύ σημαντικό θέμα, το οποίο ήθελα να θίξω σε αυτό το σημείο, είναι ο τρόπος με τον οποίο, διαχειρίζονται οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά κανάλια π.χ. μια ανθρωποκτονία. Ψυχολόγοι και ψυχίατροι σκιαγραφούν την προσωπικότητα του δράστη μόνο από τα γεγονότα, χωρίς να έχουν συζητήσει με τον ίδιο, αναφέροντας ότι μπορεί να έχει κάποιο ψυχολογικό ή ψυχιατρικό πρόβλημα. Έτσι τα ΜΜΕ δημιουργούν ένα κλίμα φόβου προς τα άτομα που δεν έχουν σχέση με κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα ενώ βάζουν στα άτομα με ψυχική πάθηση την ταμπέλα «επικίνδυνα» άτομα και τα θέτουν στο περιθώριο. Ενώ ταυτόχρονα, όταν κάποιος εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική με αναγκαστική νοσηλεία, η εισαγγελία δίνει περιθώριο 40 ημερών στον ιατρό για να κάνει την ιατρική γνωμάτευση.
Έκτος από τα παραπάνω που αναφέρθηκαν, όπου κάποιο άτομο με ψυχική πάθηση αντιμετωπίζει πρόβλημα όσον αφορά στην ένταξή του στην κοινωνία, αλλά και η κοινωνία των λογικών δεν μπορεί να το δεχτεί γιατί το θεωρεί επικίνδυνο άτομο, θεωρώ λοιπόν, ότι η ενημέρωση γύρω από τις ψυχικές παθήσεις θα μπορούσε να βοηθήσει στην αποδοχή όλων αυτών των ατόμων από την κοινωνία που ζούμε, αλλά και στην κατανόηση του τι είναι ψυχική πάθηση και αν όντως είναι επικίνδυνα ή όχι.
Θα ήταν λοιπόν, αναγκαίο όλοι όσοι ασχολούνται με την ψυχική υγεία να παρέχουν σωστή ενημέρωση ώστε και η κοινωνία να μπορέσει να δεχτεί στους κόλπους της τα άτομα τα οποία έχει θέσει στο περιθώριο και σίγουρο είναι ότι δεν ευθύνεται η κοινωνία για την μη αποδοχή των ατόμων με ψυχικές παθήσεις αλλά οι αρμόδιοι φορείς και όσοι ασχολούνται με την ψυχική υγεία.