ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΓΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΟΜΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ, ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΗΡΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥ,
ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ
Η απόφαση της κυβέρνησης για περικοπή στο μισό της επιχορήγησης των μονάδων ψυχικής υγείας των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, με άμεση μάλιστα εφαρμογή, από φέτος, έρχεται μόλις λίγες εβδομάδες μετά την απόφαση του Λοβέρδου για κατακράτηση σημαντικού (έως και του μεγαλύτερου) μέρους των συντάξεων όσων φιλοξενούνται ή περιθάλπονται σε δομές ‘κοινωνικής φροντίδας’ του Δημοσίου, δίνοντας μια νέα διάσταση στον απάνθρωπο, ανάλγητο και εξοντωτικό, για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, χαρακτήρα της πολιτικής των εντολοδόχων της τρόικας ΕΕ/ΔΝΤ/ΕΚΤ που κυβερνούν αυτή τη χώρα.
Λειτουργώντας ήδη, εδώ και πολύ καιρό, μέσα σε συνθήκες συχνά οριακές, με μειωμένη και ασυνεχή χρηματοδότηση, οι δομές αυτές βρίσκονται για πρώτη φορά αντιμέτωπες με το πραγματικό ενδεχόμενο, τουλάχιστον οι περισσότερες, να κλείσουν.
Τα ‘οικονομικά του ΔΝΤ’ δεν αναγνωρίζουν, εξ΄ ορισμού, ανάγκες για ψυχική υγεία, κοινωνική φροντίδα και κοινωνική ένταξη. Τα ‘οικονομικά του ΔΝΤ’ παράγουν σε πρωτοφανή έκταση και ένταση ψυχική οδύνη και αρρώστια και έναν πρωτοφανή σε έκταση κοινωνικό, αλλά και κυριολεκτικό Καιάδα για όλους αυτούς που οι πολιτικές των διαδοχικών ‘μνημονίων’ μετατρέπουν σε ‘πλεονάζοντες’ και απόβλητους του κοινωνικού μας συστήματος.
Η κρίση και η κατάρρευση πλήττουν εξ ίσου δημόσιο και ιδιωτικό τομέα - η μόνη διαφορά είναι στην ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται και ο βαθμός στον οποίο γίνονται ορατές οι συνέπειες της κρίσης, ταχύτητα και βαθμός που οφείλονται, σε μεγάλο βαθμό, στο είδος των σχέσεων εργασίας που επικρατούν στον κάθε τομέα.
Η ριζικά νέα κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει, δεν μοιάζει σε τίποτα με ό, τι γνωρίσαμε μέχρι τώρα, τόσο ως προς το υπόβαθρο των περικοπών, όσο και ως προς τους τρόπους αντίδρασης των εργαζομένων για να υπερασπιστούν τόσο το δικό τους δικαίωμα στη δουλειά σε αξιοπρεπή αμοιβή, όσο και τα δικαιώματα και την αξιοπρεπή φροντίδα των χρηστών των υπηρεσιών.
Είναι το ίδιο το βάθος της κρίσης, η δομική, οργανική, πλέον, αδυναμία του συστήματος για τις όποιες ενδιάμεσες , μεσοβέζικες «λύσεις», που φέρνει ξανά στην ημερήσια διάταξη, ως τη βάση των αντιλήψεων και των πρακτικών μας τόσο για τα δικαιώματα των λειτουργών (αυτών που παρέχουν τις υπηρεσίες), όσων και των χρηστών (αυτών που τις λαμβάνουν), τη φύση της υγείας γενικά και της ψυχικής υγείας ειδικότερα, ως δημόσιου αγαθού.
Δημόσιο αγαθό σημαίνει: για τον χρήστη, ίση, δωρεάν και υψηλού ποιοτικά επιπέδου παροχή υπηρεσιών, με τον ίδιο ως ενεργό και ισότιμο συμμέτοχο στην όλη διαδικασία. Για τον λειτουργό, μια κουλτούρα διαλόγου, κατανόησης, συνοδείας και αλληλεπίδρασης, στα πλαίσια θεσμών που προάγουν, αφενός, μια σχέση υποκειμένων και ολόπλευρη απάντηση στις ανάγκες και, αφετέρου, μια εργασιακή συνθήκη η οποία, για την επιτέλεση της ως άνω λειτουργίας, εξασφαλίζει μια μόνιμη θέση εργασίας και αξιοπρεπή μισθό.
Καθώς με τις θηριώδεις περικοπές στον ιδιωτικό μη κερδοσκοπικό τομέα οι εργαζόμενοι απειλούνται άμεσα με απόλυση, ενώ αντίστοιχη απειλή υπάρχει στο Δημόσιο, με μια σειρά κλιμακούμενων μέτρων, από την συνεχή περικοπή των μισθών, την προετοιμασία της εργασιακής εφεδρείας και την άρση της μονιμότητας και στο λεγόμενο ‘στενό δημόσιο τομέα’, η ανάγκη για ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχει μπει στην ημερήσια διάταξη.
Τις μορφές και τους τρόπους, μέσα σ΄ αυτή την πολύ δύσκολη συγκυρία μπορούν να τους βρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, μέσα από τα δικά τους συνδικαλιστικά όργανα, στο βαθμό που κινούνται ανεξάρτητα τόσο από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, όσο και από τον αντίστοιχο εργοδοτικό.
Εκτίμησή μας είναι ότι ο τρόπος δημιουργίας των «μη κερδοσκοπικών» εταιρειών τα τελευταία χρόνια και η εμπλοκή τους στο ‘Ψυχαργώς’ σε μια κρατικοδίαιτη βάση, ήταν μια κίνηση του κράτους (με την ενθάρρυνση και την καθοδήγηση της ευρωπαϊκής κοινότητας που χρηματοδοτούσε), ως ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης της ψυχικής υγείας, με την προοπτική της ‘μείωσης του κόστους’ εις βάρος ασθενών και λειτουργών - η μόνιμη επωδός των Κοινοτικών οδηγιών και των αναλύσεων των κάθε είδους ντόπιων παρατρεχάμενων στο χώρο της ψυχικής υγείας. Η εισαγωγή των ιδιωτικών σχέσεων εργασίας, πάνω σε μια άκρως επισφαλή βάση, όπως αποδείχτηκε περίτρανα εκ των υστέρων, ήταν μια πρώτη, δειλή ακόμα, μορφή ευέλικτης εργασίας, εύκολα αναλώσιμης και άμεσα χειραγωγήσιμης από τον εργοδότη: το ίδιο θα μπορούσαν ν΄ αντιμετωπίσουν μόνιμους εργαζόμενους στο δημόσιο και το ίδιο εργαζόμενους με ιδιωτική σχέση όταν μετά το τέλος του Γ΄ΚΠΣ θα ‘άρχιζαν τα όργανα’; Τα ‘όργανα’ που όλοι ξέραμε ότι θ΄ αρχίσουν, το γράφαμε και κάποιοι προσποιούνταν ότι δεν καταλάβαιναν;
Δεν θα ήταν καλλίτερο αν κάποιοι, αντί να γίνουν εταιρειάρχες (όχι αυτοί που ήταν τελείως άσχετοι και απλώς έμποροι που μπήκαν σε κάποια φάση στο παιχνίδι, αλλά οι άλλοι, που είχαν μια σοβαρή σχέση με το χώρο της ψυχικής υγείας) επέλεγαν να μπουν μέσα στα ιδρύματα, για να βοηθήσουν στην απεξάρθρωση και στην αποδόμησή τους ‘από τα μέσα’, όπως, άλλωστε, είναι και η μόνη ιστορικά επιβεβαιωμένη διαδρομή (όχι βέβαια ως απομονωμένη παράμετρος , αλλά σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες) για την επιτυχή έκβαση της υπέρβασης του ψυχιατρικού ασύλου; Αυτή η συμμετοχή θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη για να σπάσουν οι αντιστάσεις και οι τοίχοι της κυρίαρχης θεσμικής, κατασταλτικής ψυχιατρικής.
Αντί γι΄ αυτό, επέλεξαν τη συμμετοχή τους στην δημιουργία ενός τοπίου στο χώρο της αγοράς εργασίας, ρευστού, επισφαλούς και αβέβαιου, καθώς και μιας εξίσου ρευστής, επισφαλούς και επιδερμικής προσομοίωσης ιδιωτικοποιημένου ‘κοινωνικού κράτους’. Προτίμησαν, δηλαδή, ν΄ ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση, τέτοιας φύσης, όμως, που δεν είχε, ούτε επρόκειτο ποτέ ν΄ αποκτήσει την δική της ανεξαρτησία, αλλά θα λειτουργούσε πάντα ως ο ‘ενδιάμεσος’ ανάμεσα στο κράτος-εργοδότη και τους εργαζόμενους - μια σχέση που, ακόμα μέχρι σήμερα, κρατάει παγιδευμένους αρκετούς εκ των εργαζομένων : αποτελεί το υλικό υπόβαθρο που, εντέχνως, περαιτέρω καλλιεργείται και ‘συναισθηματικοποιείται’, ευοδώνοντας την άποψη ότι το ‘συμφέρον του εργοδότη και είναι δικό μας συμφέρον’.
Οι επιχειρήσεις αυτές κινούνται πλέον, πολύ περισσότερο από πριν, μέσα στο καινούργιο τοπίο της κρίσης που δεν το είχαν προβλέψει, σε λογικές ‘επιβίωσης’ και όχι ‘καινοτομίας’ (για να χρησιμοποιήσουμε αυτή την πολύπαθη και ιδεολογικά σερβιρισμένη από τους κοινοτικούς λέξη). Πριν μερικά χρόνια, κάποιες ‘ΜΚΟ’ δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν ότι θα έφταναν να προσφέρονται για την ενοικίαση εργαζομένων με 5μηνες συμβάσεις. Δεν το φαντάζονταν γιατί το κράτος-εργοδότης δεν το είχε, επίσης, φανταστεί ότι θα το είχε ανάγκη και δεν το είχε διατυπώσει ως πρόταση-απαίτηση. Λειτουργώντας πάνω στη λογική που δημιουργήθηκαν και στα πλαίσια του είδους της αποστολής που ανέλαβαν, ως ιμάντας των απαιτήσεων της εκάστοτε κυρίαρχης πολιτικής, εξελίχθηκαν σε μορφώματα διαθέσιμα για κάθε χρήση.
Από εδώ και πέρα θα υπάρχουν όλο και περισσότερες ευκαιρίες που θα αναδεικνύουν το γεγονός ότι τα συμφέροντα των εταιρειών θα κινούνται σε κατευθύνσεις αντίθετες με τα συμφέροντα των εργαζόμενων σ΄ αυτές.
Η πίεση του κράτους και του μνημονίου θα είναι προς την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους, τόσο μέσω της κατακράτησης και από αυτές των συντάξεων των ασθενών (πράγμα για το οποίο λέχθηκε ότι υπάρχουν ‘τεχνικά προβλήματα’ προς επίλυση), όσο και ωθούμενες σε λογικές και πρακτικές πληρωμής των υπηρεσιών απευθείας από τον χρήστη. Εδώ το ΕΣΥ ιδιωτικοποιείται πλήρως, με τους πανεπιστημιακούς να έχουν, πλέον, επίσημα το ιδιωτικό τους ιατρείο, ενώ ιδιώτες γιατροί θα μπορούν να συμμετέχουν στην ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων – και οι ‘ΜΚΟ’ θα μείνουν έξω από το παιχνίδι της με κάθε τρόπο επιβίωσης;
Η χειραφέτηση των εργαζομένων είναι μια πρώτη προϋπόθεση για την ουσιαστική οργάνωση, σε μαχητική κατεύθυνση, του αγώνα για την προάσπιση των θέσεων εργασίας, της τακτικής καταβολής του μισθού και της διασφάλισης των δικαιωμάτων και του ποιοτικού επιπέδου της φροντίδας των χρηστών. ‘Τα αφεντικά με τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι με τους εργαζόμενους’. Αυτό, το τόσο αυτονόητο ανέκαθεν, είναι τώρα μια κρίσιμη στιγμή ενός αγώνα, καθόλου εύκολου, που θα μπορέσει να συσπειρώσει, αλλά, ταυτόχρονα και να αποτρέψει ‘συμφωνίες κάτω από το τραπέζι’, όπου ‘σώζεται η επιχείρηση, αλλά χωρίς, πλέον, εργαζόμενους’.
Μ΄ αυτό το σκεπτικό, η Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τον αγώνα των εργαζομένων στις μη κερδοσκοπικές εταιρείες, απαιτώντας «καμιά απόλυση, τακτική καταβολή των αποδοχών, εξασφάλιση της πλήρους χρηματοδότησης, διασφάλιση της μονιμότητας των εργαζομένων, δημόσιο έλεγχο και δημοσιοποίηση όλων των δομών και υπηρεσιών ψυχικής υγείας».
Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση
5/9/2011
Η πρωτοφανής και πραξικοπηματική απόφαση της πολιτικής ηγεσίας, για περικοπή του προϋπολογισμού του ΚΕΘΕΑ, του ΟΚΑΝΑ, των Κέντρων Πρόληψης και των μονάδων του Προγράμματος Ψυχαργώς σε μη βιώσιμο επίπεδο, η οποία υπερβαίνει ακόμα και τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στον εφαρμοστικό νόμο, παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για υποστήριξη των οργανισμών ψυχικής υγείας, θα οδηγήσει σε συρρίκνωση το σύνολο των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης της εξάρτησης στη χώρα.
Οι βάρβαρες περικοπές στις ήδη πετσοκομμένες κρατικές επιχορηγήσεις αποτελούν την ταφόπλακα του κράτος πρόνοιας. Αποτελούν συνέχεια μιας αντικοινωνικής πολιτικής που στοχεύει στην αποσάθρωση των υπηρεσιών κοινωνικής αλληλεγγύης και στην εξαθλίωση των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και των ανθρώπων που ήδη βιώνουν το καθεστώς του κοινωνικού αποκλεισμού, με πρόσχημα την εξοικονόμηση πόρων σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.
Καταδικάζει τους εξυπηρετούμενους των υπηρεσιών να μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο και να φλερτάρουν με την υποτροπή, ενώ υποχρεώνει τους εργαζόμενους να επιτελέσουν το τόσο σημαντικό έργο τους σε συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στο κοινωνικό κράτος θα ενεργοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις μας στον αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Θα πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην πολιτική εγκατάλειψης των πολιτών οι οποίοι χρειάζονται θεραπεία, στην τύχη τους. Θα αγωνιστούμε ενωτικά, συλλογικά και δυναμικά, συντονίζοντας τη δράση και τους αγώνες μας, ώστε να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ για τις υπηρεσίες μας και τους εξυπηρετούμενους.
Ήδη, το Σάββατο 3/9 έγινε μια πρώτη συνάντηση εκπροσώπων των σωματείων αλλά και εργαζομένων και σωματείο ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με μεγάλη συμμετοχή, όπου αποφασίστηκε
- να προχωρήσουν όλα τα σωματεία σε γενικές συνελεύσεις με στόχο την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων
- συμμετοχή στην κινητοποίηση την Τετάρτη 7/9 έξω από το Υπουργείο στις 10.00
- νέα ανοιχτή συνάντηση εκπροσώπων των σωματείων και των εργαζομένων για συντονισμό της δράσης μας την Κυριακή 11/9 σε ώρα και χώρο που θα ανακοινωθούν
Ζητάμε το αυτονόητο:
Να καταργηθεί η απόφαση περικοπής των προϋπολογισμών.
Να μην μείνει κανένας ψυχικά ασθενής κι εξαρτημένος στο δρόμο.
Να μην μείνει κανένας άνεργος στην ψυχική υγεία.
Σας καλούμε όλους και όλες στην κινητοποίηση την Τετάρτη 7/9 έξω από το Υπουργείο Υγείας στις 10.00.
Οι υπογράφοντες
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΕΦΗΒΩΝ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ ΣΤΗ Δ. ΑΤΤΙΚΗ «ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΒΑΒΕΛ ΤΗΣ Α.Μ.Κ.Ε. ΣΥΝ-ΕΙΡΜΟΣ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΨΥ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΗΜΕΡΑΣ ALZHEIMER ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ALZHEIMER & ΣΥΝΑΦΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ
Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ
Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΦΟΡΕΙΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ (Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο)
Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΟΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ''ΨΥΧΑΡΓΩ'' ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Σ.Ι.Κ.Φ. ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΑΤΟΜΩΝ Ν.ΛΑΡΙΣΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ε.Ψ.Υ.Κ.Α. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ε.Ψ.Υ.Κ.Α. ΔΡΑΜΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.
Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ, ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΨΝΑ «ΔΑΦΝΙ», ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΨΥΧΑΡΓΩΣ» ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΚΤΩΛΟ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΟΧΕΤΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΜΚΟ
Aναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία - Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου
-Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια μετά το 2000 στη βάση τού «Ψυχαργώς», του κοινοτικά χρηματοδοτούμενου προγράμματος της λεγόμενης «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης».
Δραστηριοποιήθηκαν με το αζημίωτο σε ποικίλους χώρους, δημιουργώντας δομές αποκατάστασης (ξενώνες, οικοτροφεία, διαμερίσματα), σήμερα ορισμένες από αυτές, πάντα με το αζημίωτο, αναλαμβάνουν την πρόσληψη 55.000 πενταμηνιτών, που θα απασχοληθούν από τα τέλη του 2011 σε Δήμους, αλλά και σε άλλα δημόσια ιδρύματα, όπως π.χ. ψυχιατρεία, ανά την επικράτεια.
Ο λόγος για τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στον χώρο της ψυχικής υγείας, χρηματοδοτήθηκαν με αφορμή το «Ψυχαργώς» με μεγάλα ποσά και σήμερα ετοιμάζονται να γίνουν εργοδότες νέων συμβασιούχων με τα χρήματα των φορολογουμένων (γεγονός που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από βουλευτές της αντιπολίτευσης, αλλά και της συμπολίτευσης και από τον πρόεδρο του ΑΣΕΠ). Πρόκειται σε πολλές περιπτώσεις για επιχειρήσεις χωρίς καμιά δική τους ιστορία και υλική βάση, που γεννήθηκαν και παρέμειναν κρατικοδίαιτες, αναλαμβάνοντας εργολαβικά ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχιατρικής «μεταρρύθμισης».
Το Πρόγραμμα Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης με την κωδική ονομασία «Ψυχαργώς» ξεκίνησε ως εθνικό σχέδιο για την αλλαγή του τρόπου παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με μετάθεση του κέντρου βάρους από την παρεχόμενη ασυλικού τύπου περίθαλψη, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα, στην κοινοτική φροντίδα.
Στόχος του ήταν να δημιουργηθούν αποτελεσματικά δίκτυα κοινοτικών δομών και υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ώστε κάθε άτομο με προβλήματα ψυχικής υγείας να βρίσκει απαντήσεις στα προβλήματά του, στον τόπο όπου ζει και εργάζεται, μέσα στην κοινότητα και όχι στο ασυλικού τύπου, αναποτελεσματικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, με τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις στιγματισμού, περιθωριοποίησης και αποκλεισμού.
Με βάση αυτούς τους στόχους, το πρόγραμμα «Ψυχαργώς» δημιούργησε δομές αποκατάστασης (ξενώνες, οικοτροφεία, διαμερίσματα) για τον αποϊδρυματισμό των χρόνιων ασυλικών ασθενών που ζούσαν στα ψυχιατρεία και ταυτόχρονα κοινοτικές δομές παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας (Ψυχιατρικά Τμήματα στα Γενικά Νοσοκομεία, Κέντρα Ημέρας, Κινητές Μονάδες, Κέντρα Ψυχικής Υγείας, κ.ά.). Τη λειτουργία μεγάλου μέρους των δομών τής αποασυλοποίησης ανέλαβαν ΜΚΟ, που χρηματοδοτήθηκαν με μεγάλα ποσά.
* Οπως προκύπτει από τη σχετική λίστα των ΜΚΟ (βλ. «Ε», 16/8/2011), που ως «συνεργεία ενοικίασης» εργαζομένων θα τους προσλαμβάνουν για να εργάζονται στον Δήμο Αθηναίων (αλλά, όπως έγινε γνωστό, και στο ΨΝΑ), οι πιο πολλές προέρχονται από τον χώρο της ψυχικής υγείας και, γενικά, των ευπαθών ομάδων, αστέγων, κ.λπ., επισημαίνει στην «Ε» ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής, ψυχίατρος του ΨΝΑ «Δαφνί» και διευκρινίζει:
«Αρκετές ιδρύθηκαν και ανδρώθηκαν στην περίοδο μετά το 2000, στη βάση του "Ψυχαργώς", του κοινοτικά χρηματοδοτούμενου προγράμματος της λεγόμενης "ψυχιατρικής μεταρρύθμισης". Χωρίς καμιά δική τους ιστορία και υλική βάση, γεννήθηκαν και παρέμειναν κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, αναλαμβάνοντας εργολαβικά ένα μεγάλο κομμάτι της "μεταρρύθμισης". Μέσω αυτών εισήχθησαν, για πρώτη φορά σε τόσο μαζική κλίμακα, οι ιδιωτικές εργασιακές σχέσεις στην ψυχική υγεία, πρώτο βήμα στην πλήρη ιδιωτικοποίησή της, προϊόν και αυτή του "Ψυχαργώς" και βασική συνιστώσα του όλου στρεβλού χαρακτήρα της "μεταρρύθμισης"».
«Ολη αυτή την περίοδο, ωστόσο», τόνιζει ο κ. Μεγαλοοικονόμου, «η επιχειρηματική δραστηριότητα πολλών εκ των "ψυχοΜΚΟ" δεν έπαψε να επεκτείνεται στο πλήρες φάσμα των ευπαθών ομάδων -αστέγους, Ρομά, παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, κ.ο.κ. (μέχρι και τηλεψυχιατρικής στη Βαγδάτη)- παντού όπου μπορούσε ν' αποσπασθεί κρατική/κοινοτική επιχορήγηση, πληρωμή από ασφαλιστικό ταμείο και, πιθανώς, σε μερικές περιπτώσεις, απευθείας από τον χρήστη».
Και συνεχίζει: «Γενικώς, το εγχείρημα των ΜΚΟ στην ψυχική υγεία, ή μάλλον η αποστολή που ανέλαβαν, με το αζημίωτο, να υλοποιήσουν, δεν ξεπέρασε ποτέ την κουλτούρα και την πρακτική των κατακερματισμένων, επιδερμικών και βραχύβιων, δήθεν υπηρεσιών, αντί για μια υπεύθυνη και ολοκληρωμένη κάλυψη των αναγκών μιας περιοχής - λειτουργώντας πάντα με άξονα το "μαγαζάκι" (που έγινε με κρατικά λεφτά) και πάνω σε λογικές "επιβίωσης" ενός ιδιωτικοοικονομικού μορφώματος, διαθέσιμου για κάθε χρήση. Σημειωτέον ότι αρχικά τα κονδύλια που λάμβανε μια ΜΚΟ, π.χ. για ένα οικοτροφείο μέσω του Γ' ΚΠΣ, ανέρχονταν περίπου στο ένα εκατομμύριο ευρώ για 18 μήνες, τα κονδύλια αυτά προορίζονταν για λειτουργικά έξοδα, μισθούς, κ.λπ., εκτός των δαπανών για τον εξοπλισμό, που ήταν πέραν του ποσού αυτού. Κάθε ΜΚΟ λειτουργούσε τουλάχιστον 3-4 ή και παραπάνω οικοτροφεία. Δηλαδή, λάμβανε ένα εκατ. ευρώ, πολλαπλασιασμένο για 2, 3, 4, ...6. Οι ίδιες οργανώσεις λάμβαναν επιπλέον χρήματα για τη λειτουργία άλλων δομών, όπως (Κέντρα Ημέρας, κ.λπ.). Επίσης σε πολλές ΜΚΟ υπήρχε ένας επιστημονικός υπεύθυνος για 2, 3 ή 4 δομές, ο οποίος εισέπραττε την αμοιβή των 5.000 ευρώ μηνιαίως, ως επιστημονικός υπεύθυνος, πολλαπλασιασμένη επί 2, 3 ή 4».
«Είναι γνωστή βέβαια», πρόσθεσε ο διευθυντής-ψυχίατρος, «η εν συνεχεία αθέτηση των υποσχέσεων του κράτους-εντολέα, η δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης μετά το τέλος του Γ' ΚΠΣ (που την πλήρωσαν οι ασθενείς με την υποβάθμιση των συνθηκών φροντίδας τους και το προσωπικό με εκβιασμούς και απολύσεις), τα προβλήματα, σε πολλές περιπτώσεις, διαχείρισης των κονδυλίων, κ.ο.κ. Και η μεγάλη αντίφαση παρατηρείται στο γεγονός ότι, λόγω των σταδιακών περικοπών στις κρατικές επιχορηγήσεις, οι ίδιες ΜΚΟ, που αφήνουν το προσωπικό απλήρωτο, γιατί δεν τους δίνει κονδύλια το κράτος γι' αυτό το σκοπό, παίρνουν τεράστια ποσά για άλλους σκοπούς, που δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή των ασθενών.
Ακόμη και το 2011, ΜΚΟ εισέπραξαν τεράστια κονδύλια (μέσω ΕΣΠΑ), για αμφίβολης χρησιμότητας έργα, και απλώς για "απορρόφηση". Π.χ. μια ΜΚΟ έλαβε τον Μάιο 600.000 ευρώ για ένα 4ήμερο συνέδριο για τη νόσο Αλτσχάιμερ, στη Θεσσαλονίκη. Αλλες ΜΚΟ εισέπραξαν αντίστοιχα ποσά (πάνω 650.000 ευρώ έκαστη) για "ενδυνάμωση του κινήματος των χρηστών", για "καταπολέμηση του στίγματος".
Γι' αυτό και δεν είναι ανεξήγητη η προθυμία, με την οποία ανέλαβαν την υλοποίηση των δουλεμπορικής φύσης σχέσεων που εισάγονται τώρα στην αγορά εργασίας. Με (επίσημη τιμή) 150 ευρώ το κεφάλι, για 100.000 προσλήψεις σε τρία χρόνια, μας κάνει 15 εκατ. ευρώ».
«Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη», επισήμανε ο κ. Μεγαλοοικονόμου, «το ουσιαστικό ζήτημα της συμβολής ορισμένων ΜΚΟ στη διαμόρφωση του νέου τοπίου στην αγορά εργασίας, άκρως ελαστικοποιημένης, επισφαλούς, σποραδικής και κακοπληρωμένης, που εισάγει το Μνημόνιο ΔΝΤ/Ε.Ε./ΕΚΤ, δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε το ερώτημα: πώς μπορεί να συμβιβαστεί η κουλτούρα και η ηθική μιας, υποτίθεται, υπηρεσίας ψυχικής υγείας (με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα) με την κουλτούρα και την ηθική ενός "συνεργείου ενοικίασης" εργαζομένων;». *
ΜΚΟ έλαβε τον Μάιο 600.000 ευρώ για ένα 4ήμερο συνέδριο
«Αναγκαίο κακό», χαρακτήριζε ο Γ.Γ. του Υπουργείου Υγείας Γ. Κατριβάνος, δικαιολογώντας, σε δήλωσή του στην «Ε» της 16/2/2011, το δέσιμο των παιδιών με νοητική υστέρηση και «αυτοκαταστροφικές τάσεις» στα Λεχαινά και όπου αλλού οι ψυχίατροι διαπιστώνουν τέτοιες συμπεριφορές και δεν ξέρουν να τις αντιμετωπίσουν παρά μόνο μ΄ αυτό τον τρόπο.
Συνεπής προς αυτή του την άποψη, και προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη ληστρική αρπαγή των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται σε δομές «κλειστής περίθαλψης», δηλώνει στην «Κ.Ε» της 7/8/2011 : «Όταν κάποιος είναι εσώκλειστος και δεν βγαίνει καθόλου έξω, τι να τα κάνει τα 300, 400, ή 1000 ευρώ; Τι έξοδα έχουν που δεν τους καλύπτει το νοσοκομείο ή το ίδρυμα;..Μπορεί να χρειάζονται πάνες ή αποκλειστικές νοσοκόμες…».
Αλλά σε σχέση μ’ αυτό, πρώτον, ο κ. Κατριβάνος ψεύδεται ασύστολα όταν λέει ότι «δεν βγαίνουν έξω» γιατί, τουλάχιστον αυτοί που μένουν σε ξενώνες και οικοτροφεία, βγαίνουν και είναι αυτός ακριβώς ο στόχος των δομών αυτών, η κοινωνικοποίησή τους και η επανένταξή τους και δεύτερον, όσο γι΄ αυτούς που, στα διάφορα ιδρύματα, έχουν μεγάλες δυσκολίες και σοβαρές αναπηρίες και δυσκολεύονται να «βγουν έξω», αυτό που τους λείπει είναι ακριβώς τα θεραπευτικά προγράμματα που θα τους διευκολύνουν να βγαίνουν. Το επίπεδο της ψυχοκοινωνικής φροντίδας, όμως, που έχει στο μυαλό του ο κ. Κατριβάνος φτάνει μόνο μέχρι τις «πάνες» και την «αποκλειστική νοσοκόμα».
Λοβέρδος και Κατριβάνος μας γυρίζουν πριν από την «εποχή της Λέρου», ανίκανοι να βγάλουν τα μαθήματα από το μετασχηματισμό του εκεί ψυχιατρείου (την συνάρθρωση εναλλακτικών θεραπευτικών προσεγγίσεων και διάθεσης υλικών πόρων) που επέτρεψε σε ανθρώπους ξεγραμμένους και εξοντωμένους από την κατεστημένη ψυχιατρική, να «βγουν έξω» και να ζουν, μέχρι και σήμερα, μέσα στην κοινότητα. Μας γυρίζουν πριν και από την ίδρυση του ΚΘ Λέρου, το 1958, όταν το σκεπτικό που προβλήθηκε, από τους τότε κρατούντες, για την εξορία των ψυχικά ασθενών, ήταν «να τους πάμε κάπου για καλλίτερα» (για να γίνει, εν συνεχεία, αυτό που όλοι ξέρουμε). Η τωρινή ηγεσία του Υπουργείου, όμως, δεν χρειάζεται καν άλλοθι. Θεωρεί ότι καλώς είναι δεμένοι, καλώς είναι εσώκλειστοι, τι τα χρειάζονται τα λεφτά αφού οι μόνες τους ανάγκες είναι οι πάνες. Είναι «ζωές ανάξιες να ζουν».
Αφήνουμε για το τέλος την γνωστή λαϊκίστικη κατηγορία του κ. Κατριβάνου κατά ολόκληρης της κοινωνίας : «πολλούς ανθρώπους, λέει στην «Κ.Ε.» της 7/8, που θα μπορούσαν να συντηρηθούν στα σπίτια και κοντά στις οικογένειές τους, τους στέλνουν σε ιδρύματα και κρατάνε την σύνταξη και προνοιακά επιδόματα και όλα τα δικαιώματα που μπορεί να έχουν …».
Κατ΄ αρχήν, μια υπηρεσία που λειτουργεί σωστά, επιδιώκει ως πρώτιστο θεραπευτικό καθήκον και έχει τα μέσα να διεκδικήσει και να διασφαλίσει τα δικαιώματα του προσώπου, ότι, δηλαδή, το όποιο εισόδημα ανήκει στον φιλοξενούμενο, εισπράττεται απ΄ αυτόν και/ή δαπανάται πλήρως και αποκλειστικώς προς όφελός του.
Αλλά υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Ο κ. Κατριβάνος δεν λέει ότι οι
περισσότερες από τις οικογένειες που απορρίπτουν τα πάσχοντα μέλη τους (μικρό ποσοστό των οποίων σφετερίζεται τις συντάξεις), είναι πολυπροβληματικές. Οτι η διαδικασία της απόρριψης και του αποκλεισμού είναι προβλήματα προς επίλυση αυτής της κοινωνίας, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις βαριάς αναπηρίας και σοβαρών ψυχικών διαταραχών που συνδυάζονται με κοινωνική περιθωριοποίηση, φτώχια και/ή δυσλειτουργία του ‘πλαισίου στήριξης’. Αυτός, άλλωστε, ήταν ένας από τους κύριους στόχους της πάλαι ποτέ «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης». Εγιναν ποτέ Κέντρα Ψυχικής Υγείας και ολοκληρωμένα δίκτυα κοινοτικών υπηρεσιών που θα στήριζαν τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους και υπήρξε ποτέ κοινωνικό κράτος που θα στήριζε υλικά και θα έδινε διεξόδους στην υπαρξιακή και κοινωνική οδύνη αυτών των οικογενειών; Ως πότε θα εκμεταλλευόμαστε τα αποτελέσματα, που εκφράστηκαν με την μετατροπή του πόνου και της ανέχειας σε σκλήρυνση και απόρριψη του πάσχοντος μέλους, και των οποίων η αιτία ήταν η ανέκαθεν κρατική αδιαφορία και αναλγησία και η διαχρονική υποχρηματοδότηση και η δραματική έλλειψη των κατάλληλων υπηρεσιών που θα αντιμετώπιζαν αυτά τα ζητήματα;
Όπως σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, έτσι και στην Υγεία, Λοβέρδος και Κατριβάνος εκμεταλλεύονται τα προβλήματα, τις δυσλειτουργίες και τη διαφθορά που το σύστημα, που οι ίδιοι υπηρετούν, δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, για να ξεχαρβαλώσουν τα πάντα, μην καταλαβαίνοντας, μη βλέποντας και μην ακούγοντας τίποτε άλλο παρά τις εντολές της τρόικας.
Γ. Αστρινάκης, Δ/ντής ψυχίατρος, Δρομοκαίτειο
Γ. Κοκκινάκος, Δ/ντής ψυχίατρος, ΚΨΥ Χανίων
Κ. Μάτσα, Δ/ντρια ψυχίατρος, 18 Ανω
Θ. Μεγαλοοικονόμου, Δ/ντής ψυχίατρος, ΨΝΑ- ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων
Κ. Μπαϊρακτάρης, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχολογίας ΑΠΘ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
"Ο σφετερισμός των συντάξεων από το Λοβέρδο δεν πρέπει να περάσει"
30 χρόνια «ακατάπαυστης» ψυχιατρικής μεταρρύθμισης για να καταλήξουμε στην σημερινή άθλια κατάσταση. Πραγματικό παγκόσμιο ρεκόρ. Ένα παράδειγμα πώς μπορεί κανείς να σπαταλά χρήματα χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Κανονισμός 815, Ψυχαργώς α’ και β’ φάση, αλλά και άλλα παράλληλα προγράμματα για να καταλήξουμε στην σημερινή κατάσταση όπου όλοι ανεξαιρέτως να μιλούν για ψυχιατρική μεταρρύθμιση και ο καθένας να δίδει το δικό του νόημα. Το ουσιώδες όμως είναι ότι η ιδρυματική βαρβαρότητα εξακολουθεί να ηγεμονεύει στο χώρο της ψυχιατρικής φροντίδας και τα Άσυλα εξακολουθούν να λειτουργούν σε απαράδεκτες συνθήκες. Παράγουν βία, παραβίαση δικαιωμάτων και αποτελούν χώρους αλλοτρίωσης και αποξένωσης του ψυχικά πάσχοντα. Οι λεγόμενες κοινοτικές δομές που υποτίθεται θα αντικαθιστούσαν το Άσυλο, λειτουργούν συμπληρωματικά στα άσυλα. Όχι μόνο δεν τα αναιρούν, αλλά τα προϋποθέτουν. Οι δομές ψυχικής υγείας λειτουργώντας χωρίς συνεργασία, χωρίς σύνδεση, αποσπασματικά, επιλεκτικά, δεν καλύπτουν στα πλαίσια του τομέα τους τα αιτήματα που αναδύονται από την κοινωνία, αλλά παράγουν νέα γκάμα πελατών, επιλέγοντας περιστατικά και προσανατολίζοντας τους ψυχωσικούς ασθενείς προς τα άσυλα. Είναι όμως αυτές οι πολιτικές που έφτιαξαν τη Λέρο, είναι δηλαδή οι επιλογές, οι παραπομπές και η έλλειψη της θεραπευτικής ευθύνης που νομιμοποιούν τους χώρους θεραπευτικής απραξίας, τις αποθήκες ψυχών, τους θαλάμους χρονίων στα ψυχιατρεία.
Θα έκλειναν τα τέσσερα μικρότερα ψυχιατρεία και θα συρρικνώνονταν τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό το σχέδιο εισέρρευσαν χρήματα από την Ε.Ε. Αντί αυτού έκλεισε μόνον το ψυχιατρείο Χανίων και παρέμειναν ανεπηρέαστα στην δομή και τη λειτουργία τους τα μεγαλύτερα. Αλλά το σοβαρότερο είναι ότι παρέμεινε ανεπηρέαστο το επιστημονικό υπόδειγμα της ψυχιατρικής. Το ιδρυματικό μοντέλο ηγεμονεύει διότι υλοποιήθηκε η μεταρρύθμιση είτε με την εργολαβική εκδοχή της, είτε μέσω «προγραμμάτων» αποσπασματικά, χωρίς σκοπό και στόχους. Δεν επισυνέβη καμία αλλαγή στο ψυχιατρικό παράδειγμα και καμία αλλαγή στο ψυχιατρικό σκέπτεσθαι και πράττειν.
Αντίθετα το ιδρυματικό μοντέλο διεσπάρη εν πολλοίς και στις κοινοτικές δομές. Τα μέτρα περιορισμού των ελευθεριών και το σύστημα μεταγωγών των ασθενών, που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα της ελληνικής ψυχιατρικής, ενώ γίνονται με το αιτιολογικό της θεραπείας, στην ουσία δεν πολιτογραφούνται ως ποινικά αδικήματα, μόνον χάρις στη διαμεσολάβηση της ψυχιατρικής.
Όλο αυτό το σύστημα αρκεί να μας κατατάσσει σε τριτοκοσμική χώρα..
Και ας βγαίνει ο κ. Λοβέρδος και «κλείνει» όλα τα ψυχιατρεία απ το μπαλκόνι δημαγωγικά και ανεύθυνα
Όπως είναι σήμερα η κατάσταση, ο χώρος της ψυχικής υγείας θα πληγεί- ήδη πλήττεται- πρώτος και περισσότερο. Ποιος στη σημερινή κοινωνία της σκλήρυνσης και των περιορισμών θα έχει μέριμνα για τους παρίες της κοινωνίας, τους χωρίς καμιά διαπραγματευτικότητα ψυχικά ασθενείς; Ακόμα και οι στεγαστικές δομές που έγιναν τα τελευταία χρόνια φιλοξενώντας χρόνιους ψυχικά ασθενείς των ψυχιατρείων κινδυνεύουν από χώροι παραγωγής κάποιου νοήματος για τους ενοίκους, να γίνουν νέοϊδρυματικά μορφώματα φυτεμένα στην κοινότητα λόγω περικοπών. Ήδη δρομολογείται με νομοσχέδιο που κατέθεσε ο υπουργός υγείας στη Βουλή οι κάτοικοι των στεγαστικών δομών– παλαιοί έγκλειστοι των ψυχιατρείων- να συνεισφέρουν μέρος της φτωχοσύνταξής τους για τα έξοδα των ξενώνων. Εκεί βρήκαμε τις πραγματικές αιτίες του χρέους!!
Εκδόθηκε η υπουργική απόφαση για τον καθορισμό της κατακράτησης των συντάξεων των περιθαλπομένων σε δημόσια ιδρύματα χρόνιας παραμονής και σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές για την σχετική τροπολογία που περιελήφθη στο νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις.
Είναι πραγματικά ένα σοκ για όσους εργάζονται στο χώρο της ψυχικής υγείας. Με ποσοστά κράτησης που κυμαίνονται από 40% για συντάξεις μέχρι 360€ και 50% για συντάξεις από 360-500€, μέχρι 80% για συντάξεις πάνω από 1500€ ο κ. Λοβέρδος πρώτος και καλύτερος τρέχει να εκτελέσει τις τροϊκανές επιλογές με τέτοια ταχύτητα και τέτοιο τρόπο που φθάνει στα όρια της κοινωνικής αναλγησίας.
Τι έμεινε στ’ αλήθεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους, από τα όνειρα μιας φυσικής φυσιολογικής ζωής; Έγκλειστοι χωρίς αδίκημα, χρόνια τώρα μέσα στα Άσυλα, έχασαν τα πάντα. Φίλους, συγγενείς, περιουσίες, δουλειές, κοινωνικούς υποδοχείς, ψυχοσυναλλαγές, καταδικασμένοι στην έσχατη κύρωση. Στην αποκοπή από το κοινωνικό σώμα. Μια πτωχοσύνταξη τους είχε μείνει και τώρα ο Λοβέρδος πραγματικά βρήκε που πήγαν τα λεφτά. Εκεί έγινε η σπατάλη, στις πτωχοσυντάξεις των παρίων , των απόβλητων, των αζήτητων της κοινωνίας. Να γιατί είχαν δίκιο όσοι λένε ότι μέσα από το πρόγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής θα ταϋλανδοποιηθεί η κοινωνία μας. 10% στην χλιδή, 70% στα όρια πείνας και 20% στα σκουπίδια, περιττοί άνθρωποι. Μα η κοινωνία πρέπει να αντισταθεί, όχι για τους ψυχικά ασθενείς, αλλά για ό,τι σημαίνει αυτή η πράξη.
Όσοι δεν έχουν διαπραγματευτικότητα, διασυνδέσεις με την εξουσία, κινδυνεύουν να βρεθούν στον κοινωνικό καιάδα όχι μέσω αντικοινωνικής, ρατσιστικής συμπεριφοράς της κοινωνίας, αλλά μέσω επισημοποίησης, θεσμοθέτησης του ρατσισμού μέσα από το ελληνικό κοινοβούλιο. Είναι ντροπή.
Και για τον υπουργό και για όσους θερμοκέφαλους τον συμβουλεύουν.
Ποιός επαγγελματίας θα πάει να ανακοινώσει σε έναν άνθρωπο προσωποποίηση της ψυχικής αλλά και της κοινωνικής οδύνης ότι δεν θα έχει πλέον χρήματα για καφέ και για τσιγάρο; Και με ποια επιχειρήματα; Και με ποιο πρόσωπο, με ποιο κουράγιο; Μήπως άρχισε ήδη η εξόντωση των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων; Μήπως αυτή η πράξη έρχεται από το μέλλον; Οι εργαζόμενοι ψυχικής υγείας θα κληθούν να υλοποιήσουν αυτό το μέτρο. Η κουτοπονηριά της εξουσίας όμως δεν θα περάσει. Οι εργαζόμενοι παρ’ ότι και οι ίδιοι απειλούμενοι ως μισθωτοί, ως συνταξιούχοι, ως αορίστου χρόνου, δεν θα θεωρήσουν ότι το μέτρο δεν τους αφορά. Ίσα-ίσα τους αφορά άμεσα, γιατί έρχεται η σειρά τους. Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει.
Η τύχη που επιφυλάσσει μια κοινωνία στους αδύναμους είναι δείκτης πολιτισμού. Στα Χανιά υπάρχουν 120 άνθρωποι-πρώην έγκλειστοι του ψυχιατρείου, που προσπαθούν να ζήσουν κάτω από ανθρώπινες συνθήκες, εναλλακτικά της λαθροβίωσης του Ασύλου. Η τροπολογία Λοβέρδου κινδυνεύει να μετατρέψει τους ξενώνες από τόπους παραγωγής κάποιου νοήματος για τους ενοίκους, σε νεοϊδρυματικά μορφώματα φυτεμένα στην κοινότητα.
Την ίδια στιγμή εκατομμύρια ευρώ σπαταλώνται σε ‘’προγράμματα υποστήριξης’’ των δράσεων στο χώρο της ψυχικής υγείας για να καλοπληρώνονται οι ημέτεροι και να μας ‘’συμβουλεύουν’’ πώς να κάνουμε αυτό που ήδη χρόνια τώρα κάνουμε.
Για να δρομολογηθεί στα αλήθεια κάποια αλλαγή στο χώρο της ψυχικής υγείας, χρειάζονται χρήματα που μας λείπουν, χρειάζεται ένα στρατηγικό σχέδιο για το χώρο της ψυχικής υγείας που επίσης μας λείπει, χρειάζεται μια διοίκηση που θα μετατρέψει τις νομιμοποιημένες επιλογές σε αγαθά και υπηρεσίες που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε παραλυτική κατάσταση, και χρειάζεται ο χώρος των επαγγελματιών ψυχικής υγείας να υιοθετήσει ένα άλλο ψυχιατρικό παράδειγμα, με άλλες συμπεριφορές και μια άλλη «οικονομία του μυαλού».
Ένα ψυχιατρικό παράδειγμα που δεν θα εστιάζει στα συμπτώματα του ασθενή αλλά στις ανάγκες του. Μια ψυχιατρική των δικαιωμάτων που θα βοηθά τον άρρωστο να αναλαμβάνει την υπαρξιακή και κοινωνική του ευθύνη. Όμως μια τέτοια ψυχιατρική δεν ευδοκιμεί στο καθεστώς των υποχρηματοδοτήσεων , της λιτότητας, της μείωσης των πόρων. Αντίθετα κινδυνεύουν με κατάρρευση και παλινδρόμηση και όσα θετικά έγιναν όλα αυτά τα χρόνια.
Η περίπτωση της Κρήτης που λειτούργησε τα τελευταία χρόνια χωρίς ούτε μία κλίνη στο ψυχιατρείο δεν είναι ουτοπία. Επίσης έγινε πράξη η τομεοποίηση, διαμορφώνοντας σιγά σιγά μια άλλη κουλτούρα της θεραπευτικής ευθύνης κι όχι της εγκατάλειψης. Στην Κρήτη επίσης άρχισε να δημιουργείται ένα δίκτυο στην κοινότητα απαρτιώνοντας σιγά-σιγά, ένα πλαίσιο εναλλακτικό του ασύλου και των εγκλεισμών χωρίς βία, μεταγωγές, εγκλεισμούς και καθηλώσεις. Όλοι οι έγκλειστοι του Ασύλου κατοικούν σε ξενώνες. Όμως αντί αυτό το εγχείρημα να στηριχθεί έρχονται τώρα οι συγχωνεύσεις για λόγους δημοσιονομικούς, οι οποίοι θα βυθίσουν την μεταρρύθμιση στην Κρήτη, σε τέλμα. Η ανάδυση της αναγκαιότητας του Ασύλου είναι προ των πυλών σαν αποτέλεσμα της αδράνειας της πολιτείας για τον χώρο της ψυχικής υγείας.
Αντί να σχηματιστεί ένα ΝΠΔΔ πρωτοβάθμιας κοινοτικής φροντίδας, το οποίο αργότερα θα αναφέρεται σε όλη την περιφέρεια και το οποίο σε δεύτερο χρόνο θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τη νοσοκομειακή νοσηλεία (η οποία προς το παρόν γίνεται από τα ΨΤΓΝοσοκομείων της περιφέρειας) δρομολογείται η συγχώνευση ΘΨΠΧ και ΓΝΧανίων.
Όμως κάτι τέτοιο και το Γενικό Νοσοκομείο θα επιβαρύνει αυτό και το σύστημα ψυχικής υγείας θα αποδιοργανώσει και θα διαλύσει. Ποιος θα ενδιαφερθεί για τους παρίες της υγείας (ψυχικά ασθενείς) μέσα στη γενικότερη χοάνη του κλυδωνιζόμενου συστήματος υγείας; Πραγματικά ότι καλό έγινε τα τελευταία χρόνια στην Κρήτη, κυρίως χάρις στη διαθεσιμότητα των εργαζόμενων και στις ιδέες τους, κινδυνεύει να καταστραφεί. Πόροι απ’ την ψυχική υγεία θα καλύπτουν τα μεγάλα κενά της γενικότερης υγείας, οι δε στεγαστικές δομές κινδυνεύουν να μετατραπούν σε πτωχοκομεία.
Έτσι αυτό που σήμερα ακόμα και για το υπουργείο αποτελεί ένα παράδειγμα και μια περίπτωση που έγινε πραγματικά μια βαθιά τομή, σε λίγο εξαιτίας της συγχώνευσης με το Γενικό Νοσοκομείο Χανίων θα αποτελεί παρελθόν. Πέρα από τα άλλα όμως θα αποτελεί και μία επιπλέον σπατάλη χρημάτων, παρά το ότι γίνεται για εξοικονόμηση πόρων. Είναι ακόμα καιρός περί το ότι βρισκόμαστε στο παρά πέντε να ξανασκεφτούμε το θέμα πιο ψύχραιμα…….
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ
ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ
ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
Αναδημοσίευση- Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Ιουλίου 2011
Ο ΛΟΒΕΡΔΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΟΙ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΝΟΣΗΛΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ !
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Με τη συμμετοχή των πιο αδύναμων κρίκων της κοινωνίας μας σκοπεύει το κράτος να γεμίσει τα άδεια ταμεία του. Ετσι, με την πενιχρή σύνταξή τους θα καλύπτουν στο εξής τις δαπάνες για τη νοσηλεία τους οι χρονίως ψυχικά πάσχοντες που νοσηλεύονται σε δημόσια ψυχιατρεία και άλλες μονάδες κοινωνικής φροντίδας. Την πρωτοφανή αυτή απόφαση πήρε ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Ανδρέας Λοβέρδος.
Σύμφωνα με την απόφαση, άτομα που χρήζουν ειδικής και συνεχούς μέριμνας και νοσηλεύονται σε μονάδες κοινωνικής φροντίδας που παρέχουν υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης, θα υποστούν παρακράτηση ποσού από τη σύνταξη την οποία λαμβάνουν από τον ασφαλιστικό τους φορέα, με ταυτόχρονη απόδοση αυτού στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που τους φιλοξενεί. Το ποσό της σύνταξης που παρακρατείται είτε θα αποδίδεται από τον ασφαλιστικό φορέα στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που φιλοξενεί τον περιθαλπόμενο είτε θα παρακρατείται απ'ευθείας από το ΝΠΔΔ.
Σημαντικά είναι τα ποσά των συντάξεων που θα παρακρατούνται και θα καθορίζονται κλιμακωτά ως εξής:
α) Για σύνταξη μέχρι 360 ευρώ ποσοστό 40%. β) Για σύνταξη από 360,01 ευρώ μέχρι 500 ευρώ ποσοστό 50%. γ) Για σύνταξη από 500,01 ευρώ μέχρι 1.000 ευρώ ποσοστό 60%. δ) Για σύνταξη από 1.000,01 ευρώ μέχρι 1.500 ευρώ ποσοστό 70%. ε) Για σύνταξη από 1.500,01 ευρώ και άνω ποσοστό 80%.
«Η απόφαση αυτή του υπουργού Υγείας, σύμφωνα με την οποία κατάσχεται αυθαίρετα το μισό και παραπάνω της σύνταξης των πιο αδύναμων στρωμάτων αυτής της κοινωνίας, δείχνει ότι ο νεοφιλεύθερος απανθρωπισμός της πολιτικής του δεν έχει πάτο», κατήγγειλε στην «Ε» ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου και διευκρίνισε:
«Αγγίζει τα άκρα»
«Μέσα σε μια δομή του "δημοσίου" ο περιθαλπόμενος, από εδώ και πέρα, θα πληρώνει με το, κυριολεκτικώς, υστέρημά του. Και αυτό με μια απλή υπουργική απόφαση. Είτε φιλοξενείται σ' έναν ξενώνα ή οικοτροφείο είτε σε πτέρυγα χρόνιας παραμονής ιδρύματος. Είτε η περίθαλψη αυτή του επιτρέπει να βγαίνει έξω για έναν καφέ είτε είναι δεμένος σ' ένα κρεβάτι ή κλεισμένος σ' ένα κλουβί.
»Και όλο αυτό για τη "μείωση της κρατικής επιχορήγησης", όπως ανενδοίαστα αναφέρει στον ολιγόλογο φετφά που εξέδωσε. Για τη "σπατάλη" που προκαλούν και το "οικονομικό βάρος" που αποτελούν στον προϋπολογισμό οι πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας. Με αυτή την απόφαση και το τελευταίο ίχνος "κράτους πρόνοιας" ακυρώνεται εδώ, ο Λοβέρδος πραγματικά "αγγίζει τα άκρα"».
«Γνωρίζοντας την κοινωνική, ψυχολογική και υπαρξιακή συνθήκη των ανθρώπων από τους οποίους θα κατακρατηθεί η σύνταξη (συνήθως δεν υπάρχει προσωπικό ή οικογενειακό πλαίσιο στήριξης και δυνατότητα, προσωρινή ή μονιμότερη, αυτόνομης διαβίωσης)» πρόσθεσε ο κ. Μεγαλοοικονόμου «καταλαβαίνουμε ότι θα πρόκειται για μιαν άκρως αυθαίρετη και εκβιαστική διαδικασία, κατά την οποία είτε θα κληθούν να δώσουν τα λεφτά ή, αλλιώς, θα βρεθούν στο δρόμο, είτε δεν θα ερωτηθούν και, απλώς, θα υπάρξουν κάποια προσχηματικά έγγραφα διεκπεραίωσης της ληστείας. Για τους περισσότερους η κατακράτηση θα είναι "κεραυνός εν αιθρία", ενίοτε αναβίωση (άκρως πραγματική και αδιαμφισβήτητη αυτή τη φορά) του διωκτικού στοιχείου και της απόρριψης που διέπει τη ζωή τους και οι εκρήξεις και οι υποτροπές θα είναι αναπόφευκτες».
Τη νομιμότητα της απόφασης αμφισβήτησε ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί και είπε: «Εδώ, πλην των άλλων, προκύπτει ένα ερώτημα για τη νομιμότητα μιας τέτοιας απόφασης (ακόμα και καταφεύγοντας στον "συνταγματικό", ή μη, χαρακτήρα της), ακριβώς στο σημείο που αφορά όχι μόνο την ίδια την απόφαση, αλλά και τις διαδικασίες κατακράτησης αυτών των ποσών και το πώς κατοχυρώνονται η αξιόπιστη και η πλήρης άσκηση του δικαιώματος διαπραγμάτευσης του χρήστη των υπηρεσιών.
Προσφυγές
»Θα υπάρξουν δικαστικές προσφυγές και αγωγές κατά του υπουργού, των διοικητών και των διοικητικών υπαλλήλων που θα την εφαρμόσουν, αλλά και προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο - παρά τον εν γένει περιορισμένο χαρακτήρα τέτοιων ενεργειών.
»Συμπληρωματικά, να ληφθεί υπόψη ότι τα Ταμεία καλύπτουν τα νοσήλια για την παραμονή και φροντίδα του ατόμου στην όποια δομή, ιδρυματική χρόνιας παραμονής είτε εξωνοσοκομειακής στεγαστικής (ξενώνας ή οικοτροφείο).
»Και ως προς τα ιδρύματα, είναι γνωστές οι άθλιες συνθήκες για την παροχή των οποίων θα παρακρατείται η σύνταξη, προκειμένου να γίνει οικονομία από την ήδη διαρκώς συρρικνούμενη, έως μηδενισμού, κρατική επιχορήγηση του δημόσιου (ακόμα) ιδρύματος».*
Πατήστε εδώ για την Υπουργική απόφαση σε μορφή pdf
ΜΕ ενοικίαση εργαζομένων και με ενιαία αμοιβή 625 ευρώ, ασχέτως προσόντων και ειδικότητας, επιχειρεί το υπουργείο Υείας να λύσει το πρόβλημα έλλειψης προσωπικού στα νοσοκομεία. Οι νέου τύπου stagiers προσλαμβάνονται για μόνο 5 μήνες με ένσημα που θα καλύπτει ο ΟΑΕΔ, εκτός ΑΣΕΠ, μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων! Στο ψυχιατρείο "Δαφνί" προσελήφθησαν ήδη 113 (νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, τραπεζοκόμοι, εργοθεραπευτές κ.α.) Για αισχρές συμβάσεις μιλάει ο διευθυντής του νοσοκομείου Θ.Μεγαλοοικονόμου. Οι προσλήψεις μέσω ΜΚΟ, λύση ανάγκης, όπως τις χαρακτήρισε, προωθούνται πλέον από το υπουργείο, δηλώνει στην "Ε" ο διοικητής του ψυχιατρείου Λάμπρος Σκλαβούνος.
Νοικιάζουν εργαζομένους στο ψυχιατρείο «Δαφνί»
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Με τις συνοπτικές διαδικασίες της «ενοικίασης εργαζομένων» επιχειρεί το υπουργείο Υγείας να λύσει το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού στα νοσοκομεία. Διαβάστε όλο το άρθρο της «Ε» ... Περισσότερα
Επιπλέον διαβάσετε ένα "δείγμα" " Ιδιωτικού συμφωνητικού επαγγελματικής μίσθωσης" από τον Ημιόροφο...