Σύμφωνα με δημοσίευμα της Αυγής, 25 Μαίου 2011:
«Θα πληρώνουν για την περίθαλψή τους οι χρονίως πάσχοντες!»
«Κλιμακωτό ποσοστό επί της πενιχρής σύνταξης που λαμβάνουν θα κληθούν να καταβάλλουν στο εξής οι χρονίως πάσχοντες οι οποίοι περιθάλπονται σε κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου θεραπευτήρια χρονίων παθήσεων, αλλά και οι ψυχικώς πάσχοντες οι οποίοι φιλοξενούνται σε ξενώνες, οικοτροφεία και προστατευόμενα διαμερίσματα αποασυλοποίησης, που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου!
Τροπολογίες κατέθεσε αιφνιδίως χθες στη Βουλή ο Αν. Λοβέρδος:
Τα παραπάνω θα ισχύσουν άμεσα, εάν εγκριθούν τελικά από τη Βουλή οι δύο σχετικές προσθήκες - τροπολογίες τις οποίες κατέθεσε χθες αιφνιδιαστικά ο υπουργός Υγείας Αν. Λοβέρδος στο νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις, το οποίο συζητείται στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής.
Το ύψος του κλιμακωτού ποσοστού επί της σύνταξης των πασχόντων θα προσδιορισθεί αργότερα με απόφαση του υπουργού Υγείας.
Τέλος, με άλλη προσθήκη την οποία κατέθεσε επίσης χθες ο Αν. Λοβέρδος στο ίδιο νομοσχέδιο, παρέχεται η δυνατότητα στις διοικήσεις των νοσοκομείων του ΕΣΥ να συνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες για την κάλυψη των παρεχομένων στους ασφαλισμένους τους ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών κατά την ολοήμερη λειτουργία των ιδρυμάτων, δηλαδή για το χρονικό διάστημα πέραν του τακτικού ωραρίου λειτουργίας των νοσοκομείων.
Β.Β. »
Σχόλιο από psyspirosi.gr :
Ισως δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η κατακρεούργηση των γλίσχρων εισοδημάτων των ψυχικά πασχόντων εισάγεται μέσω του νομοσχεδίου για τις μεταμοσχεύσεις. Ο Λοβέρδος, ως τυφλό εκτελεστικό όργανο της κρεατομηχανής του ΔΝΤ, ως άλλος «έμπορος οργάνων», θεωρεί ότι ήρθε η ώρα να μεταμοσχεύσει βίαια ακόμα και τα πιο στοιχειώδη υλικά μέσα επιβίωσης των πιο ψυχικά πασχόντων πάνω στο ημιθανές σώμα του χρεοκοπημένου συστήματος που υπηρετεί. Η φύση αυτής της οικονομικής πολιτικής ( των «νεοφιλελεύθερων παιδιών» του Μίλτον Φρίντμαν), συνυφασμένης με τις επιταγές της τρόικας για την συστηματική κατεδάφιση του Κράτους Πρόνοιας, συνεπάγεται μιαν ορισμένη πολιτική πρακτική, αλλά και ηθική: την εξόντωση των πιο αδύναμων και αποκλεισμένων στρωμάτων αυτής της κοινωνίας. Ποτέ αυτές οι λέξεις και αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είχαν πιο συγκεκριμένο υλικό αντίκρισμα, δεν έκφραζαν πιο πιστά και δεν ενσάρκωναν κυριολεκτικά την φύση του πραγματικού, όσο σ΄ αυτήν ακριβώς τη συγκυρία.
Και προφανώς το Λοβέρδο και το επιτελείο του (πραγματικά «τρωγόμαστε» από την περιέργεια να μάθουμε ποιός ήταν αυτός, ο τόσο γνώστης των «λεπτομερειών», που του έκανε αυτή την τόσο «ειδική» πρόταση/υπόδειξη…. ήταν άραγε από το «χώρο»;) δεν τους νοιάζει καθόλου, ούτε καν σκέφτονται, ότι παρανομούν μ΄ ένα τέτοιο μέτρο, αφού το κάθε ταμείο (και το κράτος γι΄ αυτούς που παίρνουν το επίδομα της πρόνοιας) ήδη πληρώνει νοσήλιο, ή ειδικό νοσήλιο, για την παραμονή (νοσηλεία, φιλοξενία κοκ) του όποιου «ωφελούμενου» στο όποιο ίδρυμα. Πρόκειται, δηλαδή, για κανονική κατάσχεση, με το ζόρι, προσωπικού εισοδήματος (που, συνήθως, ανέρχεται γύρω στα 10 ευρώ την ημέρα).
Σύμφωνα με αυτή την διάταξη, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, όποιος αρνηθεί, θα κινδυνεύει να εκδιωχθεί…. Η ιδιωτικοποίηση (που φτάνει μέχρι και στον «αέρα που αναπνέουμε») σε όλο της το άθλιο και κτηνώδες «μεγαλείο». Γνωρίζοντας, μάλιστα, τις συνθήκες νοσηλείας στα δημόσια ιδρύματα, ψυχιατρεία και άλλα, το ότι θα φτάναμε στο σημείο να πληρώνει κάποιος από την σύνταξή του για τον κρατούν δεμένο στο κρεβάτι, στον πάγκο ή μέσα σ’ ένα κλουβί, μόνο από ένα «Λοβέρδο» θα μπορούσαμε να το περιμένουμε. Βέβαια, η πρωτοτυπία αφορά μόνο στην εφαρμογή του μέτρου στο Δημόσιο, γιατί οι ιδιωτικές κλινικές πάντα έτσι δούλευαν: εισπράττουν το νοσήλιο και συμφωνούν με τους συγγενείς να τους καταβάλλεται και η σύνταξη (ενίοτε και «κάτι «παραπάνω») για να κρατούν το άτομο εν ζωή στα βάθη της αβύσσου, «εν ζωή» μόνο ως «αντικειμένου» που δικαιολογεί την συνέχιση της καταβολής του νοσήλιου και της σύνταξης.
Εσπευσαν, λοιπόν, στο ΨΝΑ και αλλού, να μοιράσουν «αθώα» ερωτηματολόγια, με υποχρεωτική την ταχεία συμπλήρωση και επιστροφή, που είναι κομμένα και ραμμένα (όπως καθαρά φαίνεται εκ των υστέρων) στη συλλογή στοιχείων με στόχο τις περικοπές, τη μείωση κλινών και δομών, την κατακράτηση συντάξεων ασθενών κοκ. Ποτέ στο παρελθόν η στατιστική καταγραφή δεν ήταν τόσο στενά συνυφασμένη, τόσο συγχρονική, με την πρακτική της κατεδάφισης και της εξόντωσης (παρά μόνο, ίσως, στη ναζιστική εποχή).
Βέβαια, το μέτρο της «κατάσχεσης» των συντάξεων αυτού του τύπου είχε ήδη εισαχθεί, ανεπίσημα, στις στεγαστικές δομές του «Ψυχαργώς», πχ, από κάποιες ΜΚΟ, που δεν δέχονται φιλοξενούμενους οι οποίοι δεν έχουν ένα μίνιμουμ εισόδημα μέσω σύνταξης, ή που τα ταμεία τους δεν έχουν κάνει την προγραμματική συμφωνία με το Υπουργείο Υγείας για την καταβολή του ειδικού νοσηλείου (πχ, δεν δέχονται ασφαλισμένους του δημοσίου, αλλά, ενίοτε και πρόνοιας κοκ). Σε κάποιες ΜΚΟ είχε αποκαλυφθεί πλήρης και απροκάλυπτος σφετερισμός των συντάξεων προκειμένου ν΄ αντιμετωπιστούν τα όποια προβλήματα λειτουργίας της δομής, ιδιαίτερα όταν καθυστερούσαν ή μειώνονταν οι κρατικές επιχορηγήσεις (οι σχετικές καταγγελίες που έγιναν δημόσια και προς την Δικαιοσύνη φαίνεται να έχουν χαθεί βαθιά στο τούνελ της άνωθεν συγκάλυψης και της ατιμωρησίας). Αλλά και στις δομές του Δημοσίου οι συντάξεις είναι πάντα ένας «πειρασμός» για την αντιμετώπιση της υποχρηματοδότησης των δομών, συνήθως μέσω του «καλέσματος» προς τους ενοίκους να συνεισφέρουν για αντικείμενα και υπηρεσίες που κανονικά θα ήταν υποχρέωση του φορέα να τα παρέχει και να τις καλύπτει.
Για την ΕΕ και το ΔΝΤ, για τον Λοβέρδο, τους επιτελείς και τους ψυχο-συμβουλάτορές του, οι ψυχικά ασθενείς είναι, για μιαν ακόμη φορά στην ιστορία (η προηγούμενη θυμόμαστε όλοι πότε ήταν, πώς ξεκίνησε και πού κατέληξε), «ζωές ανάξιες να ζουν». Χρέος όλων μας είναι να μην αφήσουμε να περάσει αυτή η πολιτική.
Η αντίσταση, με κάθε μέσο, σ΄ αυτή την τροπολογία και το μποϋκοτάρισμα αυτού του μέτρου, με κάθε δυνατό τρόπο, είναι μια ευκαιρία για κοινό αγώνα θεραπευτών (που βλέπουν να καταληστεύονται οι αποδοχές τους και η θέση εργασίας τους να γίνεται επισφαλής) με τους θεραπευόμενους (που στερούνται και τα τελευταία δικαιώματα και απολαβές τους) και μαζί με όλη την κοινωνία που αντιστέκεται σ΄ αυτό το οικονομικό και κοινωνικό ηλεκτροσόκ της τρόικας.