22Ο Πανελλήνιο Συνέδριο της ΕΨΕ

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΑ «ΛΑΘΑΚΙΑ» ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟ «ΠΡΑΓΜΑ ΚΑΘΕΑΥΤΟ»

Μ΄ ένα σύντομο κείμενο που υπογράφει ο πρόεδρός της, η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ) έστειλε στους άμεσα ενδιαφερόμενους την πρώτη ειδοποίηση για το επόμενο, 22ο Πανελλήνιο Συνέδριό της, που θα γίνει στις 10-14 Απριλίου 2014, στο ξενοδοχείο Costa Navarino στην Πύλο.

Εκ των τεσσάρων παραγράφων της ανακοίνωσης/πρόσκλησης, η δεύτερη και τρίτη έχουν ως εξής:

«Όπως σε όλα τα συνέδρια της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, έτσι και σ΄ αυτό θα δοθεί η δυνατότητα σε συναδέλφους ψυχιάτρους να παρουσιάσουν την μελέτη τους σε σημαντικά θέματα που τους απασχολούν στην καθημερινότητα τους.

Το 22ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για προβολή των προϊόντων της εταιρείας σας σε ένα εξειδικευμένο κοινό και σας καλούμε να προβλέψετε την συμμετοχή σας σ΄ αυτό».

Μετά από λίγο, όμως, στάλθηκε, μια «ορθή επανακοινοποίηση» της ανακοίνωσης του συνεδρίου, από την οποία είχε αφαιρεθεί η τρίτη παράγραφος, αυτή που καλεί τις εταιρίες να συμμετάσχουν για προβολή των προϊόντων τους.

Οι εταιρίες είναι προφανώς οι φαρμακευτικές, τα προϊόντα τους τα ψυχοφάρμακα, το «εξειδικευμένο κοινό» (οι «ενδιάμεσοι» στην προώθησή τους προς τον χρήστη) οι ψυχίατροι.

Είναι γνωστό, φυσικά, ότι τα συνέδρια αυτά, τόσο της ΕΨΕ όσο και τα αντίστοιχα διεθνή, είναι μια από κοινού οργάνωση, αφενός των επισήμων σωμάτων της ψυχιατρικής κοινότητας και αφετέρου, των φαρμακοβιομηχανιών : με την έκθεση των φαρμακευτικών προϊόντων να καταλαμβάνει τον κεντρικό χώρο και γύρω-γύρω, σε διάφορες αίθουσες, οι ψυχίατροι να κάνουν ανακοινώσεις, πολλές των οποίων έχουν να κάνουν ακριβώς με τις ενδείξεις χρήσης κλπ των παραδίπλα εκτιθέμενων προϊόντων.

Είναι πολλά που θα είχε να πει κανείς για τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο χώρο του φαρμάκου, με τα γενόσημα, την υποχρεωτική αναγραφή της δραστικής ουσίας κλπ. Μέτρα, δηλαδή, της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που έχουν βάλει κι΄ άλλους παίχτες στο νταλαβέρι της αγοράς του φαρμάκου, μεταλλάσσοντας τους όρους υπό τους οποίους ασκείται η πολιτική χειραγώγησης της ψυχιατρικής (και ευρύτερα της ιατρικής) κοινότητας από τις φαρμακοβιομηχανίες και επομένως, τη βάση των «γνωστών» σχέσεων που παραδοσιακά είχαν εγκαθιδρυθεί μεταξύ τους.

Θα εκφράσουμε απλώς την εξής «απορία»: μέσα στην νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αυτήν της πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, με το σύστημα ψυχικής υγείας (όπως και του ασφαλιστικού συστήματος και όλων των κοινωνικών θεσμών)σε κυριολεκτική κατάρρευση, δεν υπήρξε καμιά διερώτηση της επίσημης ψυχιατρικής πάνω στον εαυτό της, για τον τρόπο που σκέπτεται και πράττει, για το σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια, για τον εξουσιαστικό χαρακτήρα των πρακτικών της, για τις διαγνωστικές της κατηγοριοποιήσεις και τις θεραπευτικές της προσεγγίσεις, για το ρόλο που έχει αναλάβει και επιτελεί για την διατήρηση της δημόσιας τάξης – και, στα πλαίσια αυτά, για την εξάρτησή της από (και τη συνέργειά της με) το βιοφαρμακοβιομηχανικό σύμπλεγμα;

Οι «ψυχικά ασθενείς», όταν περνούν μια «κρίση» (εντός της οποίας γίνεται σεβαστή η υποκειμενικότητά τους και δεν αντιμετωπίζονται κατασταλτικά από το ψυχιατρικό σύστημα), μπορεί, μέσα από την οδύνη που βιώνουν και ανατρέχοντας στην ιστορία και στις εμπειρίες τους, στην διαδρομή μέσα από την οποία οδηγήθηκαν έως εκεί, να μάθουν κάτι περισσότερο για τον εαυτό τους και να προχωρήσουν σε αλλαγές στη ζωή τους.

Οι ψυχίατροι θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν, αντιστοίχως, την παρούσα «κρίση» (αυτή

την εκ βάθρων διάρρηξη των όρων κοινωνικής ύπαρξης και αναπαραγωγής του ανθρώπου) ως υποκείμενα και επομένως, ως ευκαιρία για σοβαρή διερώτηση πάνω στις «απόλυτες αλήθειες» των διαφόρων σχολών τους και στον κοινωνικό ρόλο και λειτουργία που ασκούν, ή θα την διέλθουν λειτουργώντας «σαν να μη συμβαίνει τίποτα» και «όπου βγάλει»; Θα μπει ποτέ υπό αμφισβήτηση η νοσηρή σχέση ψυχιατρικής-φαρμακοβιομηχανίας;

Γιατί, διαφορετικά, ήταν πιο συνεπής η διατύπωση στη πρώτη ειδοποίηση της ΕΨΕ, που καλούσε όλους τους «συμβαλλομένους», ψυχιάτρους και εταιρείες, στην «κοινή εκδήλωση» έτσι ώστε να μην στέλνονται ξεχωριστές ειδοποιήσεις, υποτίθεται για να αποφύγει κανείς να «εκτίθεται».

(Κι΄ ας μην πει κανείς «είμαστε αθώες παρθένες, το κάνουμε μόνο για τα έξοδα του συνεδρίου», γιατί δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να γίνονται τα συνέδρια σε υπερπολυτελή παραθαλάσσια ξενοδοχεία, όπου περνάει κανείς πιο πολύ χρόνο κοντά στη θάλασσα και με τους ανθρώπους των εταιρειών παρά στις αίθουσες του συνεδρίου).

4/8/2013

Psyspirosi.gr


Magazine - Other articles

Νέα του Blog

Το αδύνατο που έγινε δυνατό

20.02.2017 | Slider
Εμφανίσεις: 4157