ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

 

(Στις 12 και 13 Μάρτη 2009 έγινε στο Καλτατζιρόνε, στη Σικελία, το διεθνές συνέδριο της Δημοκρατικής Ψυχιατρικής)

Στο συνέδριο συμμετείχαν πολλοί λειτουργοί ψυχικής υγείας από Ιταλία, Ισπανία, Αλβανία, Σλοβενία, Ελλάδα, Ισραήλ και Παλαιστίνη, αλλά και καλλιτέχνες, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, συνδικαλιστές, πολιτικοί διανοούμενοι και καθηγητές της φιλοσοφίας, οι οποίοι συζήτησαν τα εθνικά και διεθνή ζητήματα που αφορούν την ψυχική υγεία, τη μετανάστευση, το ρατσισμό κλπ. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι παρεμβάσεις από Ισραήλ και Παλαιστίνη, γι΄ αυτό (και εν αναμονή του πλήρους κειμένου τους) παρατίθενται οι σημειώσεις, ως περίληψη των δύο ομιλιών, που κράτησε ένας εκ των συμμετεχόντων (Paolo Tranchina).

 

 

 

 


Ψυχική Υγεία στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη

 Γρατσιέλα Κάρμον, παιδοψυχίατρος, Ισραήλ :

 

 

Οι πρώτοι Εβραίοι που υπέφεραν από ψυχικές διαταραχές στο Ισραήλ προέρχονταν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Νοσηλεύονταν σε ιδιωτικές κλινικές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο θεραπευτικό στόχο. Στη δεκαετία του 70 η επίπτωση των προβλημάτων ψυχικής υγείας στο Ισραήλ ήταν 3 στους 2000. Από τη δεκαετία του 80 εφαρμόστηκαν πρακτικές αποκατάστασης, θεραπειών πιο εξειδικευμένων, σε κέντρα ημέρας, εξωτερικά ιατρεία και κοινοτικές υπηρεσίες.

Ορισμένοι νεαροί Άραβες του Ισραήλ δεν μιλούν εβραϊκά, δεν γίνονται κατανοητοί και στις υπηρεσίες βασίζονται στη μετάφραση των γονιών, πράγμα προφανώς εξαιρετικά προβληματικό. Φαίνεται ότι οι νέες γενιές των ισραηλινών είναι ιδιαίτερα βίαιες και αγχώδεις. Πολλοί στρατιώτες στα σημεία ελέγχου (check points) υποχρεώνονται σε μια κατάσταση όπου πρέπει άμεσα να διακρίνουν, για να σκοτώσουν, ανάμεσα σε μια γυναίκα έγκυο και μια που κουβαλάει βόμβα. Όταν γυρίζουν στην κανονική ζωή συνεχίζουν να είναι βίαιοι και θεωρούν τους Άραβες ως υπεύθυνους για τα προβλήματά τους.

Οι Παλαιστίνιοι είναι υπό κατοχή, σε συνθήκες περιορισμού, υποχρεωμένοι να ζητούν διαρκώς άδειες για τη μετακίνησή τους, ταπεινώνονται καθημερινά και ως εκ τούτου αναπτύσσουν μίσος και θυμό. Για 23 χρόνια, η κινητή μας μονάδα, που αποτελείται από προσωπικό ισραηλινό και παλαιστινιακό, συνάντησε πολλά σύνδρομα μετατραυματικού στρες, παιδιά καταθλιπτικά, λόγω ανεργίας των γονιών και αρνητικών συνθηκών ζωής. Όσο πιο πολλή η βία, τόσο μεγαλύτερη η κατάθλιψη στα παιδιά.

Είμαι Εβραία, ζούσα στην Αργεντινή και ήρθα στο Ισραήλ για να παλέψω για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 

 

 

 

 

 

Ρασίγια Αμπού Σουάμ, Παλαιστίνια λειτουργός ψυχικής υγείας,

μέλος της αντιπροσωπείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στην Παλαιστίνη :

 

 

Η ποιότητα ζωής στην Παλαιστίνη έχει καταβαραθρωθεί λόγω του πολέμου, λόγω των ταπεινώσεων. Τις συνθήκες της καθημερινής ζωής δεν μπορεί ούτε καν να τις φανταστεί όποιος δεν γνωρίζει άμεσα την κατάσταση. Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς δουλειά, η πυκνότητα του πληθυσμού στα 350 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Γάζας είναι εξαιρετικά υψηλή. Η κατάσταση του αποκλεισμού της Γάζας, το να μην μπορείς να βγεις έξω, ευοδώνει την κατάθλιψη. Δεν υπάρχει μόνο ένα τείχος που περιβάλει την Παλαιστίνη, αλλά πολλά τείχη που απομονώνουν και περιβάλλουν ορισμένες  περιοχές, ίσως, καμιά φορά, με ένα μόνο άνοιγμα.

Μεταξύ των νέων, το 92% λέει ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι δεν υπάρχει μέλλον. Το 80 % ζει με διαρκή θυμό. Αυτό επηρεάζει την ψυχική κατάσταση των νέων δημιουργώντας κινδύνους για τις επόμενες γενιές. Αυτοί οι νέοι υποφέρουν πολύ, παρά την αλληλεγγύη και τους ισχυρούς οικογενειακούς και θρησκευτικούς δεσμούς. Τώρα είναι όλοι δραστήριοι, δουλεύουν για να ξαναχτίσουν τα σπίτια (μετά τους βομβαρδισμούς) και ως εκ τούτου υπάρχει μια ανταπόδοση από την κοινότητα που τους στηρίζει.

Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ψυχιατρικά νοσοκομεία, ένα στη Βηθλεέμ με 200 κλίνες και ένα στη Γάζα με 50. Η ψυχική υγεία εξαρτάται από την ιατρική, δεν υπάρχει μονάδα ψυχικής υγείας. Είμαστε θύματα της πολιτικής κατάστασης με τα ανεβοκατεβάσματά της.

Αναρωτιέμαι, τι είναι η δημοκρατία; Εμείς πραγματοποιήσαμε τη δημοκρατία μας (εννοεί τις εκλογές που ανέδειξαν την Χαμάς κυβέρνηση) και από τότε πληρώνουμε το τίμημα. Δεν υπάρχουν δικαιώματα, δεν υπάρχει κράτος. Ακόμα και ένας υπουργός, για να βγει από τη Ραμάλα, έχει ανάγκη άδειας από τους Ισραηλινούς.

 

 

.

 

 


Magazine - Other articles

Νέα του Blog

Το αδύνατο που έγινε δυνατό

20.02.2017 | Slider
Εμφανίσεις: 3926