ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΝΤΑΜΕΛΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΙΝΑΠ ΨΝΑ
ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΙΑΤΡΕΙΑ
Με μια νέα, τηλεγραφική υπενθύμιση/προτροπή, η Διοίκηση του ΨΝΑ, διαμέσου της Ιατρικής Υπηρεσίας, καλεί τους γιατρούς να δηλώσουν αν θέλουν να κάνουν απογευματινό ιατρείο. Η Πενταμελής Επιτροπή της ΕΙΝΑΠ αισθάνεται υποχρεωμένη να τοποθετηθεί επί του θέματος αυτού, γιατί εκτιμά ότι, με το δέλεαρ ενός ‘οικονομικού εσόδου’, το Υπουργείο επιχειρεί να παγιδεύσει τους γιατρούς σε λογικές και διαδρομές που ενέχουν τον κίνδυνο να λειτουργήσουν ως μπούμερανγκ.
Παλιά, στα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας, όταν ο πρωτοπόρος του νεοφιλελευθερισμού στην Υγεία υπουργός του ΠΑΣΟΚ Α. Παπαδόπουλος εισήγαγε τα επί πληρωμή απογευματινά ιατρεία, κανείς στο ΨΝΑ δεν εξεδήλωσε ενδιαφέρον (αντίθετα απ΄ ό,τι έγινε σε άλλα νοσοκομεία). Σήμερα που επιβλήθηκε μια μείωση στις αποδοχές μας, η οποία, αθροιστικά, την τελευταία τριετία, μπορεί και να φτάνει στο 50%, η Διοίκηση, με την εντολή, εκτός από τις περικοπές των δαπανών, να βγάλει και έσοδα με κάθε κόστος, ποντάρει στην πιθανότητα, οι γιατροί, πιεσμένοι οικονομικά στα όρια της ανέχειας, να δείξουν μια διαφορετική διάθεση και προθυμία ως προς την συμμετοχή τους.
Ακριβώς σ΄ αυτό τον εκβιασμό ποντάρει το ‘μνημονιακό’ Υπουργείο, σπρώχνοντας τους λειτουργούς της Δημόσιας Υγείας να βγάζουν αυτά που τους κόβει από τις (για τους ίδιους λόγους) όλο και πιο άδειες τσέπες των ασθενών. Είναι μια από τις μορφές που παίρνει η ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Η δωρεάν πρόσβαση στο δημόσιο καταργείται με γοργούς ρυθμούς και με ποικίλους τρόπους.
Αν θέλει κάποιος να του παρασχεθούν υπηρεσίες πρέπει να πληρώσει.
Αν θέλει ο λειτουργός να συμπληρώσει τα προς το ζείν, πρέπει να τα πάρει από τους ασθενείς.
Και μιλάμε γα τον χώρο της ψυχικής υγείας, και ειδικά τον χώρο των ψυχιατρείων, όπου καταφεύγουν τα πιο φτωχά στρώματα, τα οποία τώρα θα έλθουν αντιμέτωπα με την διάχυτη στον κόσμο πεποίθηση ότι ‘αν δεν πληρώσεις, δεν έχεις την κατάλληλη φροντίδα’ - άρα θα πρέπει να στερηθούν ακόμα και από τα στοιχειώδη προκειμένου να έχουν μια πιο ‘αξιόπιστη’ πρόσβαση στον ψυχίατρο.
Ένα επόμενο στάδιο μπορεί να είναι το ιδιωτικό ιατρείο μέσα στο νοσοκομείο, ή και έξω από αυτό, αρκεί να είναι νόμιμο και δηλωμένο και να καταβάλλονται οι σχετικοί φόροι. Αλλωστε, αυτό έχει ήδη συζητηθεί από τους τροϊκανούς. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς την πλήρη αποδιάρθρωση της δημόσιας υγείας και των τελευταίων υπολειμμάτων του ΕΣΥ από την βαθμιαία εισαγωγή τέτοιων πρακτικών και διαδικασιών.
Είναι, βέβαια, ένα ερώτημα γιατί τόσα χρόνια δεν δινόταν η δυνατότητα (μέσω των όποιων διευθετήσεων, εφημερίας κλπ) στους γιατρούς να κάνουν δωρεάν εξωτερικά ιατρεία το απόγευμα.
Και δεν θα πρέπει να μείνει χωρίς τη δέουσα προσοχή η προτροπή της ΟΕΝΓΕ για δωρεάν απογευματινά ιατρεία τώρα, εν μέσω της κρίσης, ακριβώς τη στιγμή που τα πιο φτωχά στρώματα, οι μάζες των ανασφάλιστων, αλλά και πολλών άλλων, αδυνατούν να έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και ψυχικής υγείας.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, θα ήταν αδιανόητο να εισηγείται κανείς απογευματινά ιατρεία επί πληρωμή σε υπηρεσίες, όπως Κέντρα Ψυχικής Υγείας, που έχουν καθημερινή απογευματινή λειτουργία και όπου, μέχρι τώρα, και ακριβώς αυτές τις απογεματινές ώρες, η παροχή υπηρεσιών ήταν δωρεάν. Το να μετατραπεί μια μέχρι τώρα δωρεάν παρεχόμενη υπηρεσία σε υπηρεσία επί πληρωμή σε ένα ΚΨΥ, θα είναι σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, θα είναι καταστρατήγηση της έννοιας και του θεσμού του ΚΨΥ και θα πρέπει να καταγγελθεί αναλόγως. Εν προκειμένω, κεντρική ευθύνη δεν θα έχουν μόνο όσοι το εισηγούνται, αλλά και όσοι τυχόν το αποδέχονται και το σιγοντάρουν εκ μέρους ιεραρχιών του ΨΝΑ, όπως η Ιατρική Υπηρεσία, η οποία θα πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση επ΄ αυτού.
Εν κατακλείδι, οι γιατροί σπρώχνονται, με το πιστόλι (των μειωμένων αποδοχών τους και της φορομπηχτικής αφαίμαξής τους) στον κρόταφο, ν΄ αναζητήσουν και άλλους τρόπους εισοδήματος από αυτό που μέχρι τώρα ήταν απλώς ο μισθός τους. Να τους αναζητήσουν από ένα κοινωνικό χώρο σε ραγδαία διαδικασία πτώχευσης, έτσι που κινδυνεύει να κάνει το όλο εγχείρημα να έχει πενιχρά αποτελέσματα, αλλά που πιθανόν να λειτουργήσει ως άνοιγμα διαδικασιών για πιο ανοιχτές μορφές ιδιωτικοποίησης.
Στο τέλος της διαδρομής, είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της μονιμότητας των γιατρών του ΕΣΥ στο στόχαστρο (ήδη συζητείται το ‘λάθος’ που έγινε το 1983 με την ίδρυση του ΕΣΥ και την μονιμότητα των γιατρών) : η ‘αναχρονιστική’, σύμφωνα με τα εν εξελίξει σχέδια ιδιωτικοποίησης της Υγείας, μονιμότητα των λίγων που θα μείνουν, καθώς δεν αντικαθίστανται όσοι φεύγουν, εν μέσω των πολλών άλλων που θα είναι άνεργοι και έτοιμοι ν΄ ανταποκριθούν με συμβάσεις έργου, με μπλοκάκι, για λίγες ώρες τη βδομάδα, για κάποιες εφημερίες κλπ
Ας το σκεφτούμε καλά, λοιπόν… Κι΄ ας βάλουμε «τα δυνατά μας» για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, που μας έχει σπρώξει σ΄ αυτή την χωρίς προηγούμενο κατάσταση….
14/1/2013
ΠΕΝΤΑΜΕΛΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΝΑΠ ΨΝΑ