Πατήστε εδώ για το πρόγραμμα σε pdf

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΛΕΡΟ

Εχοντας διανύσει περίπου 30 χρόνια, το εγχείρημα που ονομάστηκε «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» στην Ελλάδα βρίσκεται στον πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της μέχρι τώρα ιστορικής του διαδρομής.

Η Λέρος ενσάρκωσε στο παρελθόν την κορυφή του παγόβουνου της βαρβαρότητας της κυρίαρχης ιδρυματικής ελληνικής (και ευρωπαϊκής) ψυχιατρικής, αλλά ταυτόχρονα και το πεδίο της υπέρβασης αυτής της ψυχιατρικής. Ηταν εδώ που έννοιες και πρακτικές, καταστατικές της παραδοσιακής ψυχιατρικής, όπως το ‘ανίατο’, ο εγκλεισμός, η κλειδωμένη πόρτα, η μηχανική καθήλωση, η πραγμοποίηση του υποκειμένου μέσω της αναγωγής του προσώπου στα συμπτώματά του και της πλήρους ακύρωσης των δικαιωμάτων του, ξεπεράστηκαν μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού και υπέρβασης του ψυχιατρείου και της κατασταλτικής ψυχιατρικής και επανένταξης στην τοπική κοινωνία (και όχι μόνο). Μια διαδικασία στη κατεύθυνση μιας αμοιβαίας χειραφέτησης, με τον ασθενή στο δρόμο της πλήρους άσκησης των δικαιωμάτων του μέσα από μια σχέση συνοδείας και στήριξης από ένα λειτουργό θεραπευτή και όχι πια ‘φύλακα’.

Η εμπειρία της Λέρου αποτέλεσε μιαν αφετηρία γι΄ αυτό που ακολούθησε, με αποκορύφωμα τα «Ψυχαργώς» Ι και ΙΙ από τα τέλη της δεκαετίας του 90 και ύστερα, αλλά τα μαθήματα που αντλήθηκαν από αυτήν δεν αξιοποιήθηκαν (παρά μόνο κατ΄ εξαίρεσιν) τόσο για τη συγκρότηση της πολιτικής για την ψυχική υγεία όπως αυτή διαμορφώθηκε, όσο και για την κουλτούρα και τις πρακτικές μέσω των οποίων επιχειρήθηκαν, εγκαθιδρύθηκαν και λειτούργησαν οι διάφορες δράσεις, δομές και υπηρεσίες.

Αποτυγχάνοντας να μετασχηματίσει το σύστημα των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και έχοντας οδηγήσει στην εγκαθίδρυση ενός νεοιδρυματικού, δυσλειτουργικού μορφώματος χωρίς καμιάν ουσιαστική και ριζικά εναλλακτική ‘στροφή στην κοινότητα’, η «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» έρχεται τώρα αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, της οποίας η ψυχική υγεία φαίνεται να είναι το πρώτο και πιο εύκολο θύμα και η οποία όχι μόνο υπονομεύει την όποια προοπτική για το μέλλον, αλλά απειλεί με επιστροφή σ΄ ένα παρελθόν πριν και από την περίοδο της ίδρυσης του ψυχιατρείου της Λέρου.

Μέσα σ΄ αυτή την κρίση, όπου απειλούνται κατακτήσεις ετών, έντονα αισθητή και στο ΨΝΑ (με τις δεκάδες εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές και άλλες κοινοτικές υπηρεσίες), είναι περισσότερο από ποτέ επείγουσα η ανάγκη να συζητήσουμε ξανά για την «ψυχιατρική μεταρρύθμιση», για το τι πραγματικά είναι, το τι σημαίνει για τους άμεσα ενδιαφερόμενους χρήστες των υπηρεσιών και για τους λειτουργούς, πώς υπερασπιζόμαστε κατακτήσεις και πως διατηρούμε και αναπτύσσουμε τον θεραπευτικό μας ρόλο μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες, πώς συλλαμβάνεται και πώς οικοδομείται ένα μέλλον για το σύστημα των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, πώς αντιμετωπίζονται οι κλιμακούμενες ανάγκες του πληθυσμού για υπηρεσίες εν μέσω κρίσης, αλλά και για στήριξη των ψυχικά πασχόντων στην υπεράσπιση και πλήρη άσκηση των δικαιωμάτων τους.

Από αυτή την άποψη, η «επιστροφή στη Λέρο», ως ‘τόπο’ και ταυτόχρονα ως ‘τρόπο’, ως εμπειρία, μέσω της οργάνωσης μιας επιστημονικής ημερίδας από κοινού με το ΚΘΛ, στα πλαίσια μια επιτόπιας επίσκεψης, για συζήτηση πάνω σ΄ αυτά τα ζητήματα, είναι από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για την ανάδειξη και ανάπτυξη του ουσιαστικού χαρακτήρα της δουλειάς μας, για να τεθεί η συζήτηση για τη ψυχοκοινωνική αποκατάσταση σ΄ ένα νέο επίπεδο, αντίστοιχο με τις ανάγκες των καιρών και για την αναζήτηση και οικοδόμηση των διαδρομών που ανοίγουν ένα μέλλον για την» ψυχιατρική μεταρρύθμιση».

 

ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΡΟ

ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΣΑΙΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΦΤΩΧΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ


ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΡΟ

ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΣΑΙΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΦΤΩΧΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Δεν είμαστε πλέον παρατηρητές των βάρβαρων συνεπειών της μνημονιακής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα εφαρμόζει μέσω των κυβερνήσεων του, αλλά όλοι μας υφιστάμεθα καθημερινά αυτές τις επιπτώσεις: στην υγεία, στην παιδεία, στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.

Η αποσάθρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η στέρηση των ασθενών από τα απαραίτητα για την υγεία τους φάρμακα, είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πλήγμα που δεχόμαστε παράλληλα με την διαρκώς εντεινόμενη φτωχοποίησή μας. Η οικονομική εξαθλίωση δεν είναι πλέον είδηση στα δελτία, όπως προσπαθούν να μας υποβάλλουν, αλλά καθημερινή εμπειρία του καθένα από εμάς, της οικογένειάς μας, των γειτόνων μας, των συναδέλφων μας.

Οι πιο αδύναμοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι είναι αυτοί που βιώνουν πρώτοι τη στέρηση, την πείνα, την εξόντωση.

Πρόσφατο παράδειγμα και πάλι η Λέρος. Επανέρχεται μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια στο προσκήνιο με έναν τραγικό ξανά τρόπο: την αδυναμία σίτισης των τροφίμων λόγω των μνημονιακών περικοπών.

Η απεγνωσμένη έκκληση του Αναπληρωτή Διοικητή προς το Υπουργείο Υγείας (βλ. συνημμένο έγγραφο) για την αντιμετώπιση της έλλειψης τροφίμων και του υποσιτισμού δεν αναδεικνύει μόνον την κρισιμότητα της κατάστασης, αλλά και την παταγώδη αποτυχία της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και της Μνημονιακής Ψυχιατρικής .

Η πλήρης αποδόμηση κάθε δημόσιας υπηρεσίας υγείας από τους μνημονιακούς υπουργούς υγείας και η διοχέτευση των διαθέσιμων οικονομικών πόρων στις κερδοφόρες μη-κερδοσκοπικές εταιρείες και τις κρατικοδίαιτες μη κυβερνητικές οργανώσεις, που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ψυχικής υγείας, οδηγεί σε τραγικές και απάνθρωπες καταστάσεις, όπως αυτές που βιώνουν ξανά μετά από είκοσι και πάνω χρόνια τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία στην Λέρο.

Η κατασπατάληση και η εξάντληση των ευρωπαϊκών πόρων, στα πλαίσια του ελληνικού σκανδάλου «Ψυχαργώς» από διάφορους επιτήδειους επαγγελματίες ψυχικής υγείας και τις κρατικοδίαιτες μη κυβερνητικές οργανώσεις τους, κορυφώνεται με τη μείωση του προϋπολογισμού των δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας κατά 55% και την ιδιόμορφη ιδιωτικοποίηση μέσω της αντισυνταγματικής αναγκαστικής παρακράτησης μέρους των συντάξεων των οικότροφων ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, με την υπογραφή βέβαια των προθύμων της Τρόικας υπουργών και την συνεργασία των Ψυχιάτρων της αυλής τους (παρ. 9 του α.30 του ν. 4052/2012, καθώς και η παρ. 9 του άρθρου 66 του ν. 3984/2011).

Καμία «προσωρινή» λύση για την Λέρο δεν μπορεί να συγκαλύψει την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και την απανθρωπία της ασκούμενης πολιτικής. Γιατί η απαξίωση αυτή πηγάζει από την ίδια την φύση του Μνημονίου αλλά και το αξιακό σύστημα αυτών που το εμπνεύσθηκαν και το υπηρετούν. Η συλλογική αντίσταση στη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής και η ανάδειξη της συλλογικής δράσης δεν είναι μόνον ένα ηθικό πρόταγμα, αλλά μία αναγκαιότητα, αναγκαιότητα για μια αξιοπρεπή επιβίωση.

Ως μέλος της «Ομάδας Λέρου» που στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 κατήγγειλε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τις βάρβαρες πρακτικές της ελληνικής ιδρυματικής Ψυχιατρικής και τις εκάστοτε κυβερνήσεις για την δημιουργία τόπων φυσικής και κοινωνικής εξόντωσης συναθρώπων μας όπως οι «Αποικίες Ψυχοπαθών», ως άμεσα εμπλεκόμενος στο κλείσιμο του Περιπτέρου 16 του Ψυχιατρείου της Λέρου (αποκαλούμενου και «Περίπτερο των Γυμνών») από κοινού με τον Ψυχίατρο Γιάννη Λουκά, εργαζόμενους του Ψυχιατρείου της Λέρου, της Μονάδας Επανένταξης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και εθελοντών φοιτητών, ως συνεργάτης στην διεργασία αποϊδρυματοποίησης σε συνεργασία με τον Ψυχίατρο Θόδωρο Μεγαλοοικονόμου στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και εκφράζοντας την οργή και αγανάκτηση εκατοντάδων εθελοντών φοιτητών του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ που μέχρι και το 2011 συμμετείχαν με ενθουσιασμό κάθε καλοκαίρι (φέτος ακυρώθηκε λόγω έλλειψης πόρων) στην υποστήριξη των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία στην Λέρο, εκφράζω την οργή και απέχθεια ενάντια σε όλους εκείνους τους μνημονιακούς πολιτικούς που απαξιώνουν με τον πιο χυδαίο και κτηνώδη τρόπο την ανθρώπινη ζωή, ασελγούν σε βάρος ανθρωπίνων υπάρξεων και γίνονται αδίστακτοι προκειμένου να διασφαλίσουν, να συντηρήσουν και να αναπαράγουν ένα βάρβαρο σύστημα και ως εκ τούτου την εξουσιομανία τους.

Σήμερα είναι οι συνάνθρωποί μας στην Λέρο, αύριο θα είμαστε εμείς.

Κώστας Μπαϊρακτάρης

Αν. Καθηγητής Ψυχολογίας Α.Π.Θ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ


ΔΕΚΑΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ «ΨΥΧΑΡΓΩΣ Γ» :

Aντί για "Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση"... "Ψυχιατρική του Μνημονίου" ( και ό,τι "μας" προκύψει από το ΕΣΠΑ)


Κατεβάστε  εδώ το πρόγραμμα σε μορφή pdf


Η τελευταία πράξη με την οποία το επιτελείο του Λοβέρδου, κατά την αποχώρηση του ενόψει των εκλογών, σφράγισε την πολιτική του για την ψυχική υγεία, ήταν, λίγο μετά την απόφαση του Μπόλαρη για την παρακράτηση των συντάξεων των ασθενών, ένα δεκαπεντασέλιδο «δεκαετές πρόγραμμα… δράσεων ψυχικής υγείας Ψυχαργώς Γ (2011-2020)».

Βέβαια, χάσαμε ένα χρόνο, αφού το ‘δεκαετές’ βγήκε το 12, αλλά τι σημασία μπορεί, πλέον, να έχει αυτό; Με την ‘αβάσταχτη ελαφρότητα’ που το διέπει, μήπως δεν θα χάσουμε και τα άλλα εννιά;

Ετρεξαν, στις 3/5/2012 (δηλαδή, τρείς μέρες πριν τις εκλογές της 6ης Μαίου), να συντάξουν μιαν υπουργική απόφαση, υπογεγραμμένη και αυτή από τον Μπόλαρη, που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο στις 18/5 (αφού, δηλαδή, είχε ήδη αποχωρήσει ο Λοβέρδος και το επιτελείο του), σε μια προσπάθεια να κληροδοτήσουν ένα ‘τετελεσμένο’ για την όποια επόμενη κυβέρνηση θα προέκυπτε από τις εκλογές. Μη και χαθεί από την ιστορία το μεγάλο έργο που επιτέλεσε η «Ομάδα (του Λοβέρδου) για την Αναθεώρηση του Ψυχαργώς». Ένα ‘τετελεσμένο’ που ευελπιστούν ότι, εν μέσω της κρατικής χρεοκοπίας και της γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής, και με δεδομένη την βιασύνη για απορρόφηση από το ΕΣΠΑ, θα αποτελεί, μετά τις 17/6, το νομοθετικό πλαίσιο εφαρμογής του μνημονίου στο χώρο της ψυχικής υγείας - εφαρμογής του στο όνομα της όποιας φραστικής ‘επαναδιαπραγμάτευσής’ του. Ένα πλαίσιο, δηλαδή, πολιτικής στην ψυχική υγεία που προωθεί περαιτέρω την απεξάρθρωση του δημόσιου χαρακτήρα της (όποια κι΄ αν είναι η δυσλειτουργική, ιδρυματική και κατασταλτική μορφή υπό την οποία υπάρχει μέχρι τώρα) και την παράδοσή της στα συμφέροντα που εκπροσωπούνται από την ομάδα των γνωστών και μη εξαιρετέων επιτελών, που συνέταξε αυτό το πρόγραμμα.

Το δεκαετές αυτό πρόγραμμα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής με την οποία λειτούργησε ο Λοβέρδος όσο ήταν υπουργός, μιας πολιτικής δημιουργίας ερειπίων - ερειπίων τα οποία εκ πεποιθήσεως και μετ΄ ευχαριστήσεως κατέλειπε σε ολόκληρο το χώρο της υγείας, συνέπεια των οποίων είναι οι χιλιάδες ζωές που κυριολεκτικά χάνονται εξαιτίας αυτής ακριβώς της πολιτικής.

Η ουσία αυτής της αναθεώρησης του ‘Ψυχαργώς’ έχει αναλυθεί σε προηγούμενο κείμενο της Συσπείρωσης (4/2/2012, «Το ‘Σχέδιο για τη Αναθεώρηση του Ψυχαργώς’: όχημα για την προσαρμογή της ψυχιατρικής στο μνημόνιο». Τετράδια Ψυχιατρικής, Νο 116), όταν ανακοινώθηκε η πρώτη μορφή αυτού του προγράμματος σ΄ ένα κείμενο 120 σελίδων. Οι ίδιες παρατηρήσεις ισχύουν και για την περίληψή του παρόλη την δήθεν ‘διαβούλευση’ που μεσολάβησε –στην πραγματικότητα, προσομοίωση ‘διαβούλευσης’, η οποία περιορίστηκε σε αναδιατυπώσεις διαφόρων σημείων του αρχικού σχεδίου εν είδει φραστικής διακόσμησης και καλλιγραφίας του πιο προχειροφτιαγμένου, αναξιόπιστου και υποταγμένου σε ιδιωτικά συμφέροντα σχεδίου για τη διάλυση της ψυχικής υγείας που έχει υπάρξει μέχρι τώρα.

Μάλιστα, αυτή η περίληψη του αρχικού σχεδίου της πολιτικής για την ψυχική υγεία την προσεχή δεκαετία, το ‘μάζεμα’ του κειμένου, συμπυκνώνει και κάνει πιο ορατό αυτόν τον χαρακτήρα του προγράμματος.

Επισημαίνουμε μερικά από τα πιο χτυπητά σημεία.

1. Εξισώνουν το Κέντρο Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ) και το Κέντρο Ημέρας, αφού ένας ΤΟΨΥ (Τομέας Ψυχικής Υγείας) μπορεί να έχει ή το ένα ή το άλλο (ενώ γνωρίζουμε ότι το δεύτερο αποτελεί μια μόνο από πλέγμα των δραστηριοτήτων ενός ΚΨΥ). Ο λόγος προφανής : προς το παρόν, βάσει της μέχρι τώρα νομοθεσίας, οι ΜΚΟ δεν μπορούν να έχουν παρά Κέντρα Ημέρας, για τα οποία ζητούν κονδύλια ΕΣΠΑ με το πρόσχημα ότι προσφέρουν ολοκληρωμένο φάσμα υπηρεσιών τύπου ΚΨΥ (το ίδιο ισχύει και με την ‘εξίσωση’ Κινητών Μονάδων με Κέντρα Ημέρας-παρόλο που οι ΜΚΟ έχουν αναλάβει κατ΄ αποκλειστικότητα τις Κινητές Μονάδες).

2. Με δεδομένη την έλλειψη, σε πολλές περιοχές, ψυχιατρικών τμημάτων σε γενικά νοσοκομεία, οι συντάξαντες τα πρόγραμμα, αντί να θέσουν ως όρο την άμεση ίδρυση τέτοιων τμημάτων, δεν διστάζουν να προτείνουν ως λύση (στις ‘δύσκολες εποχές’ που ζούμε) τη νοσηλεία ψυχικά πασχόντων σε παθολογικές κλινικές (και καταλαβαίνει κανείς τι πόρτα ανοίγουν, μ΄ αυτό τον τρόπο, ακριβώς σ΄ αυτές τις εποχές).

3. Μιλούν για ‘κατάργηση των ψυχιατρείων’ και μεταφορά των ψυχιατρικών κλινικών τους σε γενικά νοσοκομεία, είτε ως ψυχιατρικά τμήματα, είτε ως ‘Κέντρα Κρίσης’. Ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι το Κέντρο Κρίσης έχει νόημα και μπορεί να είναι αποτελεσματικό μόνο ως μια εκ των λειτουργιών ενός ολοκληρωμένου φάσματος υπηρεσιών και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί κατ΄ ουδένα τρόπο ν΄ αντικαταστήσει μια ψυχιατρική κλινική. Ανοίγουν, έτσι, το δρόμο, σε μια χώρα που υπολείπεται σε σημαντικό βαθμό σε αριθμό δημόσιων κλινών για νοσηλεία ψυχιατρικών ασθενών, για περαιτέρω μείωσή τους και για άνθηση του ιδιωτικού τομέα. Σημειωτέον ότι πουθενά στο κείμενο δεν γίνεται καμιά αναφορά στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας του προσωπικού κατά την διαδικασία του μετασχηματισμού. Ποτέ η πρόταση για «κατάργηση των ψυχιατρείων», στις συζητήσεις για την «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» των τελευταίων 30 χρόνων σ΄ αυτή τη χώρα, δεν ήταν διατυπωμένη με τρόπο τόσο κοντινό στη λογική του ‘ρηγκανικού κλεισίματος των ψυχιατρείων΄ (δηλαδή, ως ‘απονοσοκομειοποίησης’ αντί ως ‘αποιδρυματοποίησης’) όσο μέσα σ΄ αυτό το πρόγραμμα του «Ψυχαργώς Γ».

4. Βασίζουν όλες τις προτάσεις τους σε στενά οικονομίστικες λογικές ‘αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας’ (έννοιες που, στην εποχή μας, είναι προσαρμοσμένες στην λογική του μνημονίου). Ταυτόχρονα, κάνουν θερμή έκκληση να ‘μην επηρεάσουν αρνητικά το επίπεδο περίθαλψης του ψυχικά πάσχοντα οι πόροι που θα εξοικονομηθούν από την κατάργηση των ψυχιατρικών νοσοκομείων’, ενώ αλλού, καλούν υποκριτικά ‘να μη χαθούν’ αυτοί οι πόροι από την ψυχική υγεία, εν είδει ευχολόγιου ‘να μας λυπηθούν οι δανειστές μας’ και ιδιαίτερα τους ψυχικά ασθενείς. Την παρακράτηση των συντάξεων τους, όμως, ορισμένοι εκ των συντακτών της ‘πολιτικής της ψυχικής υγείας της προσεχούς δεκαετίας’, ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να βάλουν σε εφαρμογή πριν καν νομοθετηθεί…

5. Παρ΄ όλη, ωστόσο, την προχειρότητα που διακρίνει το «Ψυχαργώς Γ», δεν παραλείπεται η αναφορά στα ‘βασικά και απαραίτητα’: όπως, πχ, στο άνοιγμα του δρόμου στην προϊούσα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών των στεγαστικών δομών (ξενώνων, οικοτροφείων) μέσω της πρόβλεψης να δέχονται, πλέον, ασθενείς ‘απευθείας από την κοινότητα’, χωρίς, δηλαδή, προηγούμενη νοσηλεία, όπως ισχύει τώρα. Ενα μέτρο που, χωρίς αυστηρούς κανόνες, συγκεκριμένη οργάνωση ολοκληρωμένων κοινοτικών υπηρεσιών και αντίστοιχη κουλτούρα, ταιριάζει στην επιδίωξη πολλών ΜΚΟ να αντιμετωπίσουν την δραστική περικοπή της κρατικής επιχορήγησης με μια στροφή στην χωρίς προσχήματα ιδιωτικοποίηση μέσω της ανάληψης της περίθαλψης ασθενών των οποίων οι οικογένειες θα έχουν να πληρώσουν.

6. Προς το τέλος, δεν ξεχνούν ν΄ αφήσουν ως παρακαταθήκη την ανάγκη για ‘επικαιροποίηση’ του 2071/92 (για τις αναγκαστικές νοσηλείες) και του 2716/99 (που προβλέπει τη σύσταση και λειτουργία των δομών της ψυχικής υγείας), χωρίς να λέει ο ‘ποιητής’ τι ακριβώς πρέπει να επικαιροποιηθεί και προς ποια κατεύθυνση. Μπορούμε, όμως, να φανταστούμε …. μια επικαιροποίηση στη λογική της ιδιωτικοποίησης και της καταστολής. Επ΄ αυτού του τελευταίου, η αναφορά, πχ, στον ‘ηλεκτρονικό φάκελο’ μπορεί να κρύβει πολλά, από μια συγκεντρωτική, κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη προσαρμογή σε διαρκώς συρρικνούμενους οικονομικούς πόρους, μέχρις ένα σύστημα καθολικής και ανεξέλεγκτης χρήσης προσωπικών δεδομένων με τρόπους που μπορεί ν΄ αποκτήσουν επικίνδυνες και απειλητικές διαστάσεις για το ‘καλώς έχειν’, τον αυτοκαθορισμό και την ίδια τη ζωή των ψυχικά ασθενών...

Εν κατακλείδι, η ουσία του δεκαετούς προγράμματος «Ψυχαργώς Γ» διέπεται από τα εξής δυο στοιχεία:

-Πρώτον, πλήρης προσαρμογή στο μνημόνιο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Κόστος δράσεων : ελέγχεται το οικονομικό κόστος των δράσεων σε συνάρτηση με τους συνολικούς διατιθέμενους πόρους». Δηλαδή, εν μέσω μνημονίου και δανειακής σύμβασης … τίποτα, ή, απλώς, μόνο ΕΣΠΑ για κάποιες εκ των ΜΚΟ. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργούν προβλέψεις για θέσπιση ‘θεραπευτικών πρωτοκόλλων’ και ‘κλινικών οδηγιών’, ‘προτύπων ποιότητας’ κοκ.

-Δεύτερον, μια φραστική αναφορά σε υπηρεσίες κλπ, εκτός πάσης λογικής ένταξης σε ένα

«σύστημα ψυχικής υγείας» (το οποίο δεν περιγράφεται, ούτε καν αναφέρεται, απλώς, δεν υπάρχει) - μόνο σκόρπιες αναφορές σε ‘δομές’ και ‘δράσεις’ (κατακερματισμένες και αποσπασματικές) που θα μπορούν να χρησιμεύουν ως δικαιολογία για χρηματοδοτήσεις,

μέσω ΕΣΠΑ, ΜΚΟ και λοιπών ιδιωτών.

Ο επίλογος είναι, όπως πάντα σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, η αναφορά σε κινήματα, σωματεία κλπ χρηστών και οικογενειών και η ανάγκη συμμετοχής τους στη λήψη αποφάσεων κοκ, καθώς και αναφορές στα δικαιώματα, στην αναγκαστική νοσηλεία, στα ‘περιοριστικά μέτρα’, στην αναγκαστική, ή μη, χορήγηση των φαρμάκων, στην πολυφαρμακία, στην υπερσυνταγογράφηση κοκ – χωρίς να παίρνουν θέση σε τίποτα απ΄ αυτά, αλλά χρησιμοποιώντας τα πιο πολύ ως απλό περιτύλιγμα ενός εκμοντερνισμένου νεοιδρυματικού εξωραϊσμού του ψυχιατρικού θεσμού, προσαρμοσμένου στις ανάγκες του μνημονίου, ανάγκες που σύντομα δεν θ΄ ανέχονται ούτε καν αυτές τις εξωραϊσμένες διατυπώσεις.

Η όλη διατύπωση έχει αυτό το ‘δήθεν’ του ‘μεταρρυθμιστικού’ λόγου, που διακρίνει τους συντάξαντες το δεκαετές αυτό πρόγραμμα, λέξεις που μπορεί να σημαίνουν οτιδήποτε αν δεν εξηγήσει κανείς τι ακριβώς εννοεί μ΄ αυτές, φράσεις τηλεγραφικές, με αμφίσημη σημασία και χρήση, εν ολίγοις μια διατύπωση ‘δήθεν μεταρρυθμιστική’ που μπορεί ανάλογα να ταιριάζει με όποιο σχήμα, ‘δεξιό’ ή ‘αριστερό’, προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές….

Αυτό το πρόγραμμα για την ψυχική υγεία είναι ο δρόμος για την πλήρη διάλυση του όποιου δημόσιου χαρακτήρα της, όχημα για την θεραπευτική εγκατάλειψη και την εξόντωση των ψυχικά ασθενών και την μετατροπή όσων εκ των λειτουργών διατηρήσουν τις κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας τους σε φύλακες νεκρών ψυχών.

Ψυχική Υγεία, δημόσια, δωρεάν και ισότιμη, ενάντια και πέρα από κάθε κατασταλτική λογική και πρακτική, σημαίνει την ακύρωση αυτού του προχειρογραφήματος για το «Ψυχαργώς Γ», οχήματος για την προσαρμογή της ψυχικής υγείας στις ανάγκες του μνημονίου. Ακύρωση που μπορεί να προέλθει μέσα από την κινητοποίηση χρηστών και λειτουργών στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, σε σύνδεση με όλα τα κοινωνικά κινήματα που ενώνονται στην πάλη για τη ανατροπή του μνημονίου (και της δανειακής σύμβασης της οποίας αποτελεί έκφραση), καθώς και των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που το επιβάλλουν ως τη ‘μόνη’ και ‘αναπόφευκτη λύση’, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις ζωές μας.

11/6/2012

Λουκέτο στο Νοσοκομείο Λέρου;

Posted on June 6, 2012 by

0

 

Σε μαζικές κινητοποιήσεις καλούν τους κατοίκους της Λέρου οι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου Λέρου την Τετάρτη, στις 12:30 μετά το μεσημέρι στο χώρο του νοσοκομείου. Σε ανακοίνωσή τους, οι εργαζόμενοι τονίζουν ότι το Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο κλεισίματος λόγω έλλειψης χρημάτων για κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών των νοσηλευομένων ασθενών.

Νωρίτερα, μιλώντας στο τοπικό Ράδιο Άρτεμις, η γιατρός του νοσοκομείου της Λέρου, κ. Ορφανάκη ανέφερε ότι υπάρχει έγγραφο με υπογραφή του Διοικητή του ΚΘ/ΚΥ Λέρου κ Αντάρτη όπου λόγω έλλειψης κονδυλίων, αδυνατεί να σιτίσει τους νοσηλευόμενους!

Η κ. Ορφανάκη δήλωσε ακόμη ότι εκτός από τις ελλείψεις γιατρών και υλικών που αναγκάζει τους ασθενείς σε μετακίνηση (διακομιδές) σε διπλανά νησιά, τώρα το Νοσοκομείο κινδυνεύει με κλείσιμο αφού δεν μπορεί να σιτίσει τους νοσηλευόμενους.

Από το http://aristotelous17.wordpress.com

Πηγή: Psi Action

Με αφορμή την απάντηση Κατριβάνου στους εργαζόμενους της Δ/νσης Ψυχικής Υγείας


Η απάντηση του γενικού γραμματέα Πρόνοιας, Γιώργου Κατριβάνου, στο υπόμνημα των υπαλλήλων της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας, σχετικά με τις διατάξεις των νόμων 4052/2012 και 3984/2011 για την παρακράτηση συντάξεων των ασθενών:
Σε απάντηση του ανωτέρω σχετικού, εκφράζουμε την έκπληξή αλλά και τον προβληματισμό μας για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι υπογράφοντες για τη διαχείριση των συντάξεων των φιλοξενουμένων σε δομές ψυχικής υγείας.
Θα ήταν επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον αν είχε επιδειχθεί ο ίδιος προβληματισμός μέχρι τώρα και αν είχαν υποβληθεί και ανάλογες προτάσεις για καταγγελίες που είχε λάβει η διεύθυνσή σας σχετικά με:
- τον τρόπο διαχείρισης των εσόδων των ασθενών με αδιαφανείς ή και παράνομες διαδικασίες από ορισμένες δομές ΝΠΙΔ, στις οποίες φιλοξενούνται
- τον τρόπο συναλλαγής ορισμένων δομών με τις οικογένειες των ασθενών, οι οποίες συχνά γίνονται θύματα εκβιασμού ή παράτυπων απαιτήσεων
- τον τρόπο διαχείρισης των εσόδων των ασθενών από τις οικογένειές τους προς ίδιον όφελος και όχι του ασθενή
- την ανυπαρξία οποιουδήποτε μέσου εξασφάλισης ότι μέρος τουλάχιστον των εσόδων των ασθενών θα χρησιμοποιείται προς ίδιον όφελος των ίδιων
Είναι απορίας άξιο πως κρίνεται ως αμφιβόλου νομιμότητας και συνταγματικότητας η, για πρώτη φορά, θέσπιση νομοθετικής διάταξης με την οποία, τα ΝΠΙΔ ελέγχονται ετησίως από ορκωτό ελεγκτή για το ποσό που συγκεντρώνουν και τον τρόπο διάθεσής του, και όχι ο μέχρι τώρα έλεγχος της χρηματοδότησης και οικονομικής διαχείρισης των ΝΠΙΔ.
Η συγκεκριμένη διάταξη δεν αποβλέπει στην ενίσχυση της χρηματοδότησης των δομών ούτε στην υποκατάσταση των υποχρεώσεων του κράτους, αλλά στη στοιχειώδη εξασφάλιση ότι τα οικονομικά μέσα των ασθενών θα χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των δικών τους αναγκών και όχι προς όφελος τρίτων.
Είναι προφανές ότι άσχετα από την καταβολή των νοσηλίων, η χορήγηση της σύνταξης προορίζεται για την κάλυψη των δαπανών διαβίωσης του δικαιούχου ανεξάρτητα υπό ποιες συνθήκες ο ίδιος ζει. Επομένως, είναι αναγκαίο να εξασφαλιστεί ότι σε συνθήκες προστατευμένης διαβίωσης, ο κάθε ασθενής εξακολουθεί να απολαμβάνει τη δυνατότητα να διασφαλίζεται ότι τα ατομικά του εισοδήματα θα χρησιμοποιούνται για την κάλυψη των προσωπικών του αναγκών.
Είναι επίσης γνωστό ότι οι χρήστες υπηρεσιών υγείας και οι οικογένειές τους διαθέτουν αρκετά ικανή οργάνωση και εκπροσώπηση ώστε να υποβάλλουν οι ίδιοι τις οποιεσδήποτε αντιρρήσεις ή προτάσεις τους.
Ο Γ.Γ. Πρόνοιας
Γ. Κατριβάνος
Σχόλιο του psi-action:
Δεν με εκπλήσσει που εκπλήσσεται ο κύριος Κατριβάνος με το ενδιαφέρον των υπαλλήλων της δ/νσης Ψυχικής Υγείας για τη διαχείριση των συντάξεων των φιλοξενουμένων σε κοινοτικές δομές. Σίγουρα θα προτιμούσε οι υπάλληλοι να κάνουν σιωπηλά τη “δουλειά τους” και να μην εκφράζουν τις απόψεις τους, ειδικά όταν αυτές ενοχλούν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας.
Δεν με εκπλήσσει ούτε ο προβληματισμός του. Όταν οι προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας αμφισβητούνται από τους ίδιους τους υπαλλήλους του, οι οποίοι γνωρίζουν την κατάσταση εκ των έσω, πως θα πειστεί η κοινή γνώμη ότι η παρακράτηση των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων γίνεται “για το καλό τους”;
Δεν με εκπλήσσει ότι (ο έκπληκτος και προβληματισμένος) γ. γραμματέας Πρόνοιας προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τη “συζήτηση”, μεταθέτοντας τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας στους υπαλλήλους του υπουργείου για: α) τις αδιαφανείς ή και παράνομες διαδικασίες διαχείρισης των συντάξεων των ασθενών από ορισμένες δομές, β) τον εκβιασμό ή τις παράτυπες απαιτήσεις από ορισμένες δομές προς τις οικογένειες ασθενών, γ) τη διαχείριση των συντάξεων των ασθενών από τις οικογένειές τους προς όφελος των δεύτερων και δ) την ανυπαρξία οποιουδήποτε μέσου εξασφάλισης ότι μέρος τουλάχιστον των εσόδων των ασθενών θα χρησιμοποιείται προς όφελος των ίδιων.
Φυσικά, δεν με εκπλήσσει ότι έχουν καταγγελθεί τα παραπάνω, γιατί είναι σε όλους γνωστό ότι συμβαίνουν. Γνωρίζουμε πως υπάρχουν φορείς που εμφανίστηκαν από το πουθενά. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ευνοημένοι φορείς. Γνωρίζουμε ότι οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υγείας αρνούνταν για χρόνια να ελέγξουν τους φορείς, παρά την επιμονή των εργαζομένων ή ακόμα και κάποιων φορέων. Δεν αποκαλύπτει τίποτα περισσότερο ο κύριος Κατριβάνος από αυτά που όλοι γνωρίζουμε.
Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ο κύριος Κατριβάνος ουσιαστικά ομολογεί ότι το υπουργείο Υγείας δεν κάνει τη δουλειά του, εφόσον δεν ασκεί εποπτεία και έλεγχο στους φορείς που χρηματοδοτεί, με αποτέλεσμα να επικρατεί η κατάσταση που ο ίδιος παρουσιάζει: φορείς διαχειρίζονται με αδιαφάνεια τις συντάξεις των ασθενών, εκβιάζουν τις οικογένειές τους, δεν προστατεύουν τους φιλοξενούμενούς τους όταν αυτοί εξαπατώνται από τις οικογένειές τους και δεν εξασφαλίζεται ότι “μέρος τουλάχιστον των εσόδων” των ασθενών θα χρησιμοποιείται προς ίδιον όφελος των ίδιων.
Παρεμπιπτόντως, με αυτό το “μέρος τουλάχιστον των εσόδων”, ο γ. γραμματέας Πρόνοιας δείχνει και τις αντιλήψεις του για τους ψυχικά πάσχοντες, οι οποίοι θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι αν ένα μέρος των εσόδων τους χρησιμοποιείται προς όφελος τους ! Και το υπόλοιπο μέρος των εσόδων τους; Προς όφελος ποιου θα πρέπει χρησιμοποιείται; Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που ο κύριος Κατριβάνος εκφράζει παρόμοιες απόψεις. Πριν από λίγους μήνες, δήλωνε ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται στο ίδρυμα χρειάζεται μόνο πάνες και αποκλειστικές νοσοκόμες, “τι να τα κάνει τα 300, 400, ή 1000 ευρώ;”, έλεγε και χαρακτήριζε “αναγκαίο κακό” το δέσιμο των παιδιών στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.
Στην επιστολή του, ο κύριος Κατριβάνος εκφράζει τον προβληματισμό του για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι υπάλληλοι του υπουργείου.
Δεν φαίνεται, όμως, να τον προβληματίζει ότι οι διατάξεις για την παρακράτηση των συντάξεων καταργούν στην πράξη το δικαίωμα των ψυχικά πασχόντων στην αυτοδιαχείριση των χρημάτων τους. Αγνοεί (ή αποκρύπτει) ότι ένας μεγάλος αριθμός φιλοξενούμενων είτε διαχειρίζεται με αυτονομία τη σύνταξή του είτε εκπαιδεύεται για να είναι σε θέση να το κάνει. Επίσης, ένας μεγάλος αριθμός φιλοξενούμενων δεν έχει οικογενειακό περιβάλλον ώστε να κινδυνεύει να πέσει θύμα εκμετάλλευσης. Αλλά όχι, το “υπουργείο-προστάτης” δεν κάνει διακρίσεις. Θα τους “προστατεύσει” όλους -ακόμα και χωρίς τη συναίνεσή τους!
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας, που έβαλε για ευνόητους (και προεκλογικούς) λόγους μπροστά τον κύριο Κατριβάνο, είναι αδύνατο να μη γνωρίζει τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν όταν εφαρμοστούν οι διατάξεις. Προβλήματα που (πιθανότατα) θα “κληρονομήσει”, μετά τις εκλογές, η επόμενη πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας.
Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο θα παρακρατούνται τα χρήματα από τους ασθενείς: Θα “εξαφανίζονται” από το λογαριασμό τους ή θα τα παραδίδουν οι ίδιοι οι ασθενείς στους φορείς; Και σε ποιους φορείς θα τα παραδίδουν; Σε αυτούς που ο ίδιος ο κύριος Κατριβάνος αναφέρει ότι καταγγέλλονται για “αδιαφανείς ή και παράνομες διαδικασίες” διαχείρισης των χρημάτων των ασθενών;
Και τι ακριβώς εννοεί ο κύριος Κατριβάνος όταν λέει: “Η συγκεκριμένη διάταξη δεν αποβλέπει στην ενίσχυση της χρηματοδότησης των δομών ούτε στην υποκατάσταση των υποχρεώσεων του κράτους, αλλά στη στοιχειώδη εξασφάλιση ότι τα οικονομικά μέσα των ασθενών θα χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των δικών τους αναγκών και όχι προς όφελος τρίτων”; Μπορεί το υπουργείο Υγείας να διευκρινίσει ποιες είναι “οι υποχρεώσεις του κράτους” ή θα τις ερμηνεύει ο κάθε φορέας κατά το δοκούν; Συμπεριλαμβάνονται στις υποχρεώσεις του κράτους τα έξοδα διαβίωσης, παροχής φροντίδας / υποστήριξης / θεραπείας, δραστηριοτήτων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και κάλυψης ιατρικών / παραϊατρικών / φαρμακευτικών αναγκών των ασθενών; Πως θα εξασφαλίσει το υπουργείο ότι ο φορέας δεν θα χρησιμοποιεί τις συντάξεις των φιλοξενούμενων για την κάλυψη των εξόδων που υποχρεούται να καλύπτει το κράτος, τη στιγμή που το κράτος δείχνει εδώ και χρόνια ασυνέπεια στις οικονομικές υποχρεώσεις του προς τους φορείς;
Με λίγα λόγια, όταν ο φορέας δεν έχει λάβει από το κράτος το ποσό για τα αναγκαία λειτουργικά έξοδα των κοινοτικών δομών, νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί τις συντάξεις των ασθενών για την κάλυψη αυτών των εξόδων; Αν δεν απαντηθεί επίσημα αυτό το ερώτημα, θα έχουμε κάθε λόγο να υποστηρίζουμε ότι το υπουργείο Υγείας “χαρίζει” τις συντάξεις των ασθενών στους φορείς για να καλύψει τη δική του ασυνέπεια.
Αναρωτιέμαι, επίσης, ποιος φορέας θα δεχτεί να φιλοξενήσει ασθενείς που δεν λαμβάνουν σύνταξη. Τι θα απογίνουν αυτοί οι ασθενείς, όταν ακόμα και στα κλειστά ιδρύματα νομιμοποιήθηκε η παρακράτηση των συντάξεων; Υπάρχει κάποιο σχέδιο ή θα μας απασχολήσει όταν μείνουν οι άνθρωποι στο δρόμο;
Στο τέλος της επιστολής του, ο κύριος Κατριβάνος υποστηρίζει ότι “είναι γνωστό ότι οι χρήστες υπηρεσιών υγείας και οι οικογένειές τους διαθέτουν αρκετά ικανή οργάνωση και εκπροσώπηση ώστε να υποβάλλουν οι ίδιοι τις οποιεσδήποτε αντιρρήσεις ή προτάσεις τους”. Δεν γνωρίζω αν το λέει αυτό (και πάλι) από άγνοια, γιατί είναι γνωστό ότι τουλάχιστον οι χρήστες υπηρεσιών υγείας δεν διαθέτουν ικανή οργάνωση και εκπροσώπηση. Αν όμως είστε έτοιμος, κύριε Κατριβάνο, να σεβαστείτε τις αντιρρήσεις τους, δοκιμάστε το εξής: Δώστε τη δυνατότητα στον κάθε χρήστη να αποφασίσει ο ίδιος αν επιθυμεί να τον “προστατεύσετε” μέσω της παρακράτησης της σύνταξής του.
ΥΓ. Κατανοώ την (προεκλογική) ανάγκη των κ.κ. Λοβέρδου και Μπόλαρη να επιδίδονται στο γνωστό κυνήγι “μαϊμούδων”, αλλά επιτέλους κάποιος πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα των συντάξεων των ανθρώπων με αναπηρίες.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το άρθρο του Β.Βενιζέλου

με τίτλο "Επίθεση Λοβέρδου σε στέλεχος της ΠΑΣΚΕ" στην εφημερίδα Αυγή

Αγαπητή "Αυγή",

Θα ήθελα να μου επιτρέψεις να κάνω μερικές παρατηρήσεις πάνω στην παρουσίαση από τον φίλτατο, κατά τα άλλα, Β. Βενιζέλο, στο φύλλο της Τρίτης, 20 Μάρτη, σχετικά με τις δηλώσεις του Υπουργού Υγείας Α. Λοβέρδου κατά της αντίδρασης ‘μερίδας’ των εργαζομένων του Δρομοκαιτείου ενάντια στην εγκατάσταση μονάδας του ΟΚΑΝΑ εντός του ψυχιατρείου και για παρέμβασή του, μετά από κάλεσμα της προέδρου του ΟΚΑΝΑ Μ. Μαλλιώρη, προκειμένου να επιβληθεί η εγκατάσταση της εν λόγω μονάδας.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Α. Λοβέρδος, με το γνωστό ύφος του, ξεπέρασε και την αναφερόμενη τοποθέτηση της Μ. Μαλλιώρη, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει ‘καμιά αντίδραση’ των εργαζομένων, αλλά μόνο η ‘προσωπική πολιτική’ του προέδρου του σωματείου των εργαζομένων (και στελέχους της ΠΑΣΚΕ) και διέταξε τον διορισμένο του Διοικητή των δυο υπό συγχώνευση ψυχιατρείων(Δαφνί- Δρομοκαίτειο) να επισπεύσει την όλη διαδικασία.

Πού είναι το πρόβλημα; Μα στο τρόπο παρουσίασης, όχι απλώς ουδέτερο (που κι΄ αυτό θα ήταν παραπλανητικό), αλλά έμμεσα επιδοκιμαστικό, τόσο της παρέμβασης της Μ. Μαλλιώρη όσο και των δηλώσεων και ενεργειών του Λοβέρδου. Δεν τίθεται εδώ θέμα ‘αντικειμενικής’ παρουσίασης μιας είδησης, αλλά μίας ευμενούς τοποθέτησης του ‘Ενημερωτικού Μέσου’, καθώς μια πραγματικά αντικειμενική παρουσίαση θα έπρεπε να μην αφήνει έκθετη την άλλη πλευρά, ως ένα ήδη αποδεδειγμένο ένοχο, που πρέπει επιτέλους ο Λοβέρδος ‘να τους τρίξει τα δόντια’, αλλά να αναδείξει την επιχειρηματολογία της. Ως άλλη πλευρά δεν εννοώ τον πρόεδρο του σωματείου, αλλά τους εργαζόμενους που δεν είναι ‘μερίδα’, αλλά όλοι.

Είναι ένα κείμενο κομμένο και ραμμένο στην λογική της προώθησης της πολιτικής Μαλλιώρη-Λοβέρδου στον τομέα της απεξάρτησης, στα πλαίσια της γνωστής πολιτικής της κυβέρνησής τους στο χώρο της ψυχικής υγείας και της υγείας γενικότερα.

Από τη μια, ‘Λοβέρδος και Σια’ σπρώχνουν, με την κοινωνική αποσύνθεση και διάλυση που προκαλούν τα μνημόνιά τους, μεγάλα στρώματα της νεολαίας στα ναρκωτικά, ενώ ταυτόχρονα οδηγούν, από την άλλη, σε κρίση τόσο τα στεγνά προγράμματα, όσο και τον ίδιο τον ΟΚΑΝΑ, τον οποίο αποδυναμώνουν, στερώντας του τα μέσα και τις δυνατότητες να παρέχει μια σφαιρική φροντίδα, ανάγοντας τη λειτουργία του στην απλή χορήγηση του υποκατάστατου - μια πολιτική για την απεξάρτηση που η βασική της παράμετρος είναι η επιλογή του ‘πιο φτηνού’ και κατ΄ επέκτασιν, πρόχειρου, μονοδιάστατου, αντιθεραπευτικού και αναποτελεσματικού .

Η μείωση της αναμονής, που διαφημίζουν, έχει σχετική μόνο (ενίοτε και καμιά) σημασία σε μια κατάσταση που το φαινόμενο διογκώνεται ραγδαία, ο αποκλεισμός και η εγκατάλειψη των τοξικομανών παίρνει χωρίς προηγούμενο διαστάσεις και το να πάρει κανείς τη δόση του υποκατάστατού του ‘απλώς και μόνο’, μπορεί να είναι, αντί για θεραπεία, ένας μηχανισμός διαχείρισης και κοινωνικού ελέγχου. Μέρος της πολιτικής αυτής είναι και το πέρασμα της απεξάρτησης επισήμως πλέον σε ΜΚΟ και ιδιώτες, σε μια επιταχυνόμενη πορεία περαιτέρω ιδιωτικοποίησής της.

Δεν είναι τυχαίο ότι, εν προκειμένω, επιλέγουν το Δρομοκαίτειο (παλιότερα είχαν προσπαθήσει στο Δαφνί), σε μια εποχή που ετοιμάζονται πογκρόμ κατά μεταναστών και τοξικομανών. Ο συμβολισμός δεν είναι άνευ σημασίας. Η στρατοπεδική προσέγγιση στο πρόβλημα της τοξικομανίας. ‘Σήμερα θα παίρνετε από εκεί την δόση του υποκατάστατού σας, αύριο μπορεί και να κλειστείτε σ΄ αυτό, ή σε κάτι παρόμοιο’.

Δεν τυχαίο ότι αυταρχικά και ανενδοίαστα εισβάλλουν σε ενδονοσοκομειακό ξενώνα του ψυχιατρείου και εξαναγκάζουν σε εκδίωξη ενοίκων του προκειμένου να εγκαταστήσουν την μονάδα. Ούτε, όμως, μπορεί να ξεχάσει κανείς ότι, πριν από 25 περίπου χρόνια, ήταν η ίδια η Μ. Μαλλιώρη που, ως σύμβουλος επί θεμάτων ψυχικής υγείας του τότε Υπουργού, είχε επιβάλει, ο ίδιος αυτός ξενώνας να γίνει μέσα στο Δρομοκαίτειο, ενώ έπρεπε να είναι εξωνοσοκομειακή δομή, (δηλαδή, χαντάκωσε το πρόγραμμα της επανένταξης των ασθενών).

Η ίδια προχειρότητα διακρίνει και την πολιτική του ΟΚΑΝΑ σήμερα. Μεταφορά μιας μεγάλης μάζας χρηστών από τον Πειραιά μέσα, ή πολύ κοντά, σ’ ένα περιβάλλον, αυτό του ψυχιατρείου, όπου δημιουργούνται μεγάλοι κίνδυνοι για τους νοσηλευόμενους, συχνά ευάλωτους στη χρήση ουσιών. Αυτός είναι και ένας από τους κύριους λόγους των αντιδράσεων των εργαζόμενων, όπως πριν λίγα χρόνια ήταν και στο Δαφνί.

Αντί για θεραπευτική λογική, έχουμε διαδικασίες ‘μεταφοράς’ του προβλήματος αλλού - από την πόλη του Πειραιά, εν προκειμένω, ή, στην περίπτωση της Αθήνας, από το ‘ιστορικό κέντρο’, πιο έξω (όπου, με αυτό τον τρόπο, μεταφέρεται και το σχετικό παραεμπόριο και η διακίνηση).

Ακόμα και η μεταφορά των μονάδων στα γενικά νοσοκομεία δεν έγινε με τους όρους που έπρεπε, δηλαδή, μιας μονάδας για συγκεκριμένο αριθμό χρηστών, που εντάσσονται σε πλήρη και ολοκληρωμένα θεραπευτικά προγράμματα και με την κατάλληλη στελέχωση. Εγινε συχνά εις βάρος του, ήδη ανεπαρκούς, προσωπικού των νοσοκομείων, υπό συνθήκες «πάρε τη δόση σου και να περάσει ο επόμενος».

Τέτοιες πρακτικές και πολιτικές είναι που πυροδοτούν και ενισχύουν τα ρατσιστικά αντανακλαστικά των τοπικών κοινωνιών (δεν είναι τυχαίο που το Δημοτικό συμβούλιο του Χαϊδαρίου ψήφισε ομόφωνα ενάντια στην εγκατάσταση της μονάδας).

Πόσο διαφορετικό θα ήταν αν μπορούσε να συγκροτηθεί μια πολιτική, με την κατάλληλη στελέχωση, οργάνωση και χρηματοδότηση, στα πλαίσια της οποίας η χορήγηση των υποκατάστατων θα ήταν μόνο ένα μέρος (για ορισμένες περιπτώσεις) και η οποία θα μπορούσε να αγκαλιαστεί από τις τοπικές κοινωνίες, στο βαθμό που κάθε μια θα αναλάμβανε να στηρίξει, στους κόλπους της, υπηρεσίες που θα αφορούσαν αποκλειστικά την φροντίδα των χρηστών της ίδιας αυτής τοπικής κοινωνίας και όχι να μετατρέπεται από το κράτος σε μια ‘χωματερή’ για τους αντιμετωπιζόμενους ως ‘απόβλητα’ τοξικοεξαρτημένους.

Πιστεύω ότι η ‘Αυγή’ πρέπει να ‘επανορθώσει’. Πρέπει, εκτός από τη φωνή του Λοβέρδου και της Μαλλιώρη, ν΄ ανοίξει ένα διάλογο όπου θα ακουστούν και άλλες φωνές, αυτές που αποκαλύπτουν την μνημονιακή φύση αυτών των πολιτικών ‘κατά’ (στην πραγματικότητα υπέρ) των ναρκωτικών.

22/3/2012

Θ. Μεγαλοοικονόμου

Δ/ντής ψυχίατρος ΨΝΑ

 

Θα μπορούσε να περάσει και χωρίς κανένα σχόλιο αν δεν αντιπροσώπευε ένα "σήμα κατατεθέν" της ψυχιατρικής και, γενικότερα, των πολιτικών της ψυχικής υγείας στην εποχή του μνημονίου. Ο λόγος για το Πανελλήνιο Συνέδριο, αυτή την εβδομάδα, για την «Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση στις συνθήκες της Οικονομικής Κρίσης» στο ξενοδοχείο Classical Athens Imperial.

Όπως λέει και ο υπότιτλος, το θέμα θα είναι "ποιες αλλαγές" χρειάζονται για "ποιες νέες ανάγκες" που αναδύονται εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Και μόνη η περιγραφή της όλης διοργάνωσης και των συμμετεχόντων αρκεί.

Ας μην ξεχνάμε ότι, το "τι θα κάνουμε", υποτίθεται ότι αναφέρεται στα πιο φτωχά, αδύναμα και αποκλεισμένα μέλη αυτής της κοινωνίας, στρώματα που αυτή η κρίση, η οποία σκόπιμα αντιμετωπίζεται μέσω του μνημονίου, διαρκώς διευρύνει και οδηγεί σε κυριολεκτική εξόντωση.

Το πού γίνεται μια συζήτηση (συνάντηση κλπ), ο χώρος, το πώς οργανώνεται και υπό την αιγίδα ποιων, συμβολίζει συχνά και του λόγου το αληθές.

Κρίθηκε, λοιπόν, ότι ο πιο κατάλληλος χώρος γι΄ αυτό το συνέδριο ήταν ένα πεντάστερο ξενοδοχείο για μια διήμερη συνάντηση, της οποίας το κόστος ανέρχεται σε 180.000 ευρώ (μέσω ΕΣΠΑ).

Κρίθηκε, εν συνεχεία, ότι κύριος προσκεκλημένος και ομιλητής θα έπρεπε να είναι ο Ευρωπαίος Επίτροπος Andor Laszlo, το μέλος, δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για Κοινωνικές Υποθέσεις, Απασχόληση κλπ. Με άλλα λόγια, ένα από τα μέλη της Κομισιόν της γνωστής μας ΕΕ, που συναποτελεί με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, την τρόικα που επιβάλει τα μέτρα του μνημονίου. Σημειωτέον ότι ο Laszlo ήταν ο αποδέκτης της επιστολής που απηύθυνε πέρσι εκ μέρους του Δικτύου "Αργώ" (των ΜΚΟ της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης) ο πρόεδρός του κ. Μ. Θεοδωρουλάκης (εκ των συντελεστών του συνεδρίου), με την οποία, αφού εξέφραζε την πλήρη υποστήριξή του στην εφαρμογή των «μέτρων οικονομικής προσαρμογής» (δηλ. του μνημονίου), του ζητούσε να εξαιρέσει από αυτά τις ΜΚΟ της ψυχικής υγείας.

Κρίθηκε ακόμα ότι, καθώς το διήμερο ήταν υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας, ο πρώτος για να απευθύνει χαιρετισμό θα έπρεπε να είναι ο πλέον μνημονιακός εκ των Υπουργών, ο Α. Λοβέρδος και εν συνεχεία ο υφυπουργός Μ. Μπόλαρης, καθώς και υψηλά ιστάμενα στελέχη του Υπουργείου Εξωτερικών (που διαμεσολαβούν σε κοινοτικά προγράμματα ανά τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, αντίστοιχα με αυτά που βλέπουμε στη χώρα μας).

Το γεγονός ό,τι τα περισσότερα εκ των μελών της διορισμένης από τον Λοβέρδο «Ομάδας για την Αναθεώρηση του Ψυχαργώς» είναι από τους κύριους συντελεστές του όλου εγχειρήματος, έχει την αυτονόητη σημασία του. Το γεγονός, επίσης, ότι το μεγάλο πάρτι με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ που, εν μέσω της πλήρους αποσάρθρωσης της ψυχικής υγείας (και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα), μοιράζονται αφειδώς στις ΜΚΟ, στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης και ερήμην της όποιας δημιουργίας υπηρεσιών, χρειάζεται τη δική του διεθνή και άνωθεν ποδηγετούμενη συνεδριακή βιτρίνα, έχει και αυτό την δική του σημασία.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι, όπως αναφέρεται στον χαιρετισμό για το εν λόγω συνέδριο, απέναντι στην Ελλάδα με το «αναποτελεσματικό πολιτικό σύστημα, τη διαφθορά, τις παθογένειες του κρατικού μηχανισμού, τον λαϊκισμό, τον ευδαιμονικό καταναλωτισμό και την έλλειψη μέτρου στο δανεισμό» (όλα πιστή μεταφορά από τα περιρρέοντα μνημονιακά φληναφήματα με σκοπό την παθητικοποίηση και την υποταγή του κόσμου) , υπάρχει, όπως συνεχίζει ο χαιρετισμός, και μια «άλλη Ελλάδα», αυτή της «δημιουργίας, της καινοτομίας, της αλληλεγγύης, του ανα-στοχασμού, της κατανόησης αυτού που συνέβη και της θέλησης να προχωρήσει σε μια κοινή Ευρωπαϊκή πορεία». Μόνο που αυτή η «άλλη Ελλάδα», που θέλουν ν΄ αντιπροσωπεύουν οι διοργανωτές του συνεδρίου, είναι μια Ελλάδα καθημαγμένη από το μνημόνιο που επιβάλλει η υπερκυβέρνηση ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ, μια Ελλάδα στην οποία υποφέρουν οι πολλοί και επωφελούνται οι (πολύ) λίγοι….

Όπως εν τέλει προκύπτει, και χωρίς καμιά δόση υπερβολής, συνδιοργανώτρια αυτού του συνεδρίου είναι, κατά κάποιον τρόπο, η ίδια η τρόικα, καθώς, παρ΄ όλο το ψυχοκοινωνικο-αποκαταστασιακό του περιτύλιγμα, το συνέδριο, από την ίδια τη δομή και τον τρόπο οργάνωσής του, δεν λειτουργεί παρά για τις πολιτικές της, ως ένα εργαλείο για την εγκαθίδρυση και εμπέδωση μιας συγκριμένης διαχείρισης και χειραγώγησης των τεκταινομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας προς μια παλινδρομική κατεύθυνση, προς μια "ψυχιατρική του μνημονίου" - με ό,τι αυτό σημαίνει…

Οσο για τη βόλτα στο ιστορικό κέντρο, αυτού του "πυρήνα πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς", η οποία προαναγγέλλεται στον ίδιο τον χαιρετισμό (σημειωτέον ότι είναι και ο Καμίνης ανάμεσα σ΄ αυτούς που χαιρετίζουν το συνέδριο), ελπίζουμε να μη γίνεται για να αποσπάσει επιδοκιμασίες από τους "ξένους φίλους μας" η προετοιμαζόμενη "κάθαρσή" του από μετανάστες, τοξικομανείς και αστέγους, μεταξύ των οποίων και πολλοί ψυχικά πάσχοντες – μια ‘κάθαρση’ στην κατεύθυνση της δημιουργίας 30 στρατοπέδων συγκέντρωσης, εκ των πρωταγωνιστών της οποίας είναι και ο Δήμαρχος Αθηναίων (στο πλευρό του Χρυσοχοϊδη και του Λοβέρδου).

Δυστυχώς για κάποιους από τους συμμετέχοντες, αυτό είναι το "συγκεκριμένο έργο" (μεταξύ πλήθους άλλων παρόμοιων) που χρηματοδοτεί με τόση απλοχεριά το ΕΣΠΑ.

 

Πατήστε εδώ για το πρόγραμμα του συνεδρίου σε μορφή pdf

 

25 Μαρτίου 2012

Σχόλιο από psyspirosi.gr

 

Νέα του Blog

Το αδύνατο που έγινε δυνατό

20.02.2017 | Slider
Εμφανίσεις: 4224