ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

 

 

 

ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΙΑΙΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ


Η κατάσταση που επικρατεί την τελευταία περίοδο στο ΨΝΑ (Δαφνί), όπως και στο γειτονικό Δρομοκαίτειο, σηματοδοτεί τους «τίτλους τέλους» όχι απλά των δυο ψυχιατρείων, αλλά της όποιας έννοιας δημόσιας ψυχικής υγείας σ΄ αυτή τη χώρα.

Η υπόθεση της ασθενούς, που νοσηλεύεται σε ψυχιατρικό τμήμα του ΨΝΑ, η οποία, σύμφωνα με την έγγραφη καταγγελία των συγγενών της,  υπέστη  ποικίλων ειδών κακοποίηση αντί για θεραπευτική προσέγγιση  - υπόθεση που  πήρε μια πλατειά δημοσιότητα – πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψιν. Αρκεσε το θάρρος και η παρρησία κάποιων συγγενών για να σπείρει αυτή η καταγγελία αναστάτωση και πανικό στη Διοίκηση του ΨΝΑ και στο Υπουργείο, που προσπαθούν, από την πρώτη στιγμή, να διαστρεβλώσουν προθέσεις, διαδικασίες και περιεχόμενα και να παρουσιάσουν, ως συνήθως, το «θύμα ως θύτη».

Είναι ακριβώς αυτές τις διάχυτες, στον κυρίαρχο ιδρυματικό θεσμό, κατασταλτικές και απανθρωποποιητικές πρακτικές, που θα έπρεπε να αμφισβητήσει και να ξεπεράσει μια πραγματική ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αν ποτέ είχε γίνει.

Όχι μόνο πραγματική μεταρρύθμιση ποτέ δεν έγινε, αλλά ζούμε, αυτή την περίοδο, την συστηματική κατεδάφιση και αυτού ακόμα του ιδρυματικού μορφώματος που, μέσα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μεταλλάσσεται περαιτέρω, βγάζοντας όλο και πιο συχνά στην επιφάνεια τις πιο κατασταλτικές και αντιθεραπευτικές πλευρές του.

Οι ακραίες κατασταλτικές μέθοδοι, αυτές που ασκούνται (όπως, μεταξύ πολλών άλλων, στο λεγόμενο 7ο περίπτερο) και αυτές που έχουν προταθεί, όπως η βιδωμένη στο έδαφος πολυθρόνα πάνω στην οποία θα είναι δεμένος ο ασθενής (που καταδικάστηκε και από την ίδια την Επιτροπή Προστασίας Δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων), αλλά και τα βιδωμένα στο πάτωμα κρεβάτια αλλού,  δεν είναι κάτι καινούργιο.

Η υποκρισία, ωστόσο, της εξουσίας φτάνει σε όλο της το μεγαλείο όταν ο εντεταλμένος  για το fast track κλείσιμο του ΨΝΑ και του Δρομοκαιτείου και διορισμένος από τον Αδωνι Γεωργιάδη Διοικητής, Παύλος Θεοδωράκης, που απουσιάζει συνήθως τις πρωινές ώρες από το νοσοκομείο, λειτουργώντας με πρακτικές τηλε-διοίκησης μέσω τηλεφώνου με όσους εκ των αρμοδίων διατηρεί επικοινωνία, έκανε ξανά, προχτές, μια μεταμεσονύκτια έφοδο σε όλα τα τμήματα του ΨΝΑ, αυτή φορά  για να δει αν υπάρχουν καθηλωμένοι ασθενείς!!!

Ο άνθρωπος που δεν νοιάζεται για ανθρώπους αλλά για αριθμούς, για τον οποίο «η ευαισθησία πρέπει να μένει εκτός συζήτησης», όταν  αναφερόμαστε στο τι κάνουμε στο ΨΝΑ, γιατί «δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος» (πρέπει να μιλάμε μόνο για αριθμούς), ο άνθρωπος που συστηματικά αδιαφορεί για την δραματική έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών από το νοσοκομείο (όταν δεν την προκαλεί), που ωθεί στο κλείσιμο βασικές κοινοτικές μονάδες (όπως το ΚΨΥ Αγ. Αναργύρων κλπ), ψάχνει για καθηλωμένους ασθενείς… Αυτός, δηλαδή, του οποίου η πολιτική που επιβάλλει στο ΨΝΑ, είναι αυτή που, σε τελευταία ανάλυση, διαιωνίζει και αυξάνει τις καθηλώσεις και τα όποια κατασταλτικά μέτρα.

Γιατί, ναι μεν, ο πρώτος όρος για την αποφυγή των κατασταλτικών πρακτικών είναι η εναλλακτική προσέγγιση απέναντι στον ψυχικά πάσχοντα (το να μη θέλεις να καθηλώσεις, το να σκέφτεσαι και να πράττεις διαφορετικά), αλλά αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από ορισμένες υλικές προϋποθέσεις που έχουν να κάνουν με την όλη οργάνωση της υπηρεσίας (κοινοτικά βασισμένης) και με αριθμητικά επαρκές και κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό.

Η Διοίκηση του ΨΝΑ υπονομεύει συστηματικά όλες αυτές τις προϋποθέσεις. Με ένα προσωπικό όλο και πιο ολιγάριθμο, με ποικίλους τρόπους εξοντωμένο (οικονομικά κλπ), ζώντας μέσα στον διαρκή τρόμο των επικρεμάμενων  αξιολογήσεων/απολύσεων, μέσα σε ένα ίδρυμα που ανέκαθεν λειτουργεί μέσα από τους κώδικες και τις διαδικασίες της φύλαξης και του ελέγχου, αποτελεί την τραγικότερη από όλες τις φάρσες ένας Διοικητής, με νυκτόβια άσκηση  Διοίκησης, που κάνει εφόδους όχι για να καταλάβει, όχι για να βοηθήσει, όχι για να συνεργαστεί, αλλά  για να βρει «πατήματα» για τα αυταρχικά μέτρα της επόμενης μέρας, για να σπέρνει τον τρόμο που διευκολύνει το πέρασμα των μέτρων που έχουν ήδη αποφασίσει στο Υπουργείο: άδειασμα των τμημάτων χρονίων, περαιτέρω περικοπές, αξιολογήσεις/απολύσεις, κλείσιμο σ΄ ένα χρόνο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η διάδοχος της Ζ. Μακρή και ομοειδούς προφίλ υφυπουργός Κ. Παπακώστα, στη πρόσφατη συνάντηση με τον Ευρωπαίο Επίτροπο Αντόρ, ζήτησε 30 εκ. ευρώ ακόμα, έτσι ώστε να μπορέσει να τηρηθεί ο όρος για κλείσιμο μέχρι το τέλος του 2015. Οι προθεσμίες δεν έχουν αλλάξει. Η δυνατότητα να τηρηθούν φαίνεται όλο και πιο αβέβαιη.

Η μέχρι τώρα επιχείρηση αδειάσματος των γηροψυχιατρικών τμημάτων του ΨΝΑ είχε σαν αποτέλεσμα να μεταστεγαστούν 30 υπερήλικες. Με τη γνωστή, πλέον, διαδικασία της εντεταλμένης συνεργασίας διαφόρων ΜΚΟ (που η οικονομική τους επιβίωση είναι στα όρια και με τη διαρκή απειλή, αν και μόνο επικρεμάμενη μέχρι τώρα, διώξεων για διαφθορά) οι «πιο λειτουργικοί» από τους υπερήλικες μεταστεγάστηκαν.

Όπως πάντα, οι ίδιες λογικές από τη εποχή της Λέρου, διαχρονικά μέχρι σήμερα. Οι «λιγότερο λειτουργικοί» μένουν πάντα πίσω να περιμένουν. Τι; Και εδώ ξεκινάει η αγωνία και ο φόβος για ένα μέλλον που, αυτοί  που το ετοιμάζουν, όπως ο σημερινός Διοικητής του ΨΝΑ, είναι ικανοί «για τα πάντα», με την «μη μετρήσιμη» ευαισθησία που τους διέπει.

Αλλά, ακόμη και γι΄ αυτούς που μεταστεγάστηκαν σε δομές των ΜΚΟ, δεν είναι γνωστό αν τηρήθηκαν οι θεραπευτικοί όροι και οι διαδικασίες της μετάβασης, όπως η ελεύθερη επιλογή, η επίσκεψη στο χώρο προορισμού, η συνοδεία για γνωριμία με το προσωπικό υποδοχής μέσα από μια περίοδο χρόνου, η εξασφάλιση της δυνατότητας επικοινωνίας με την οικογένεια, κοκ. Προφανώς, δεν υπήρξε καμιά διαδικασία μετασχηματισμού «από τα κάτω», αλλά τηλεφωνικές επικοινωνίες για εύρεση κενών θέσεων και υπό την (τηλεφωνική) πίεση του Διοικητή για να γίνονται όλα γρήγορα. Άδειασμα, λοιπόν, και όχι ευκαιρία για ανάπτυξη συμμετοχικών διαδικασιών, ανάδυση νέων υποκειμένων (ασθενών και προσωπικού), δράσεων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, μετασχηματισμού του θεσμού, αποιδρυματοποίησης. Ψιλά γράμματα  όλα αυτά για την τρέχουσα «ευαισθησία»…

Δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να τα κλείσουν μέχρι του χρόνου. Όχι μόνο για το ζήτημα των χρονίων, αλλά και για το πρόβλημα της «όπως-όπως» μεταφοράς των ψυχιατρικών κλινικών σε γενικά νοσοκομεία… Σε ποιούς χώρους, ποιών νοσοκομείων, με πόσες κλίνες, με ποιο προσωπικό, εκεί όπου υπάρχει κι΄ άλλη ψυχιατρική κλινική ή όχι, κλπ.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι θα έχουν καταφέρει να κάνουν αδύνατο το ΨΝΑ, αλλά και το Δρομοκαϊτειο, να λειτουργούν. Οι όποιες θεραπευτικές δυνατότητες μπορούσαν να υπάρχουν σε ένα παραδοσιακό ψυχιατρείο, όπως το ΨΝΑ (και το Δρομοκαίτειο), ακυρώνονται και εξανεμίζονται πλήρως. Η καταστολή θααντιμετωπίζεται όλο και πιο πολύ ως η μόνη δυνατή, ή και αυτονόητα επιθυμητή λύση.

Καινούργια περιστατικά σαν αυτό που κατήγγειλε η οικογένεια  της Στ. Νικολαίδου, διαδοχικές ΕΔΕ για θανάτους και άλλα περιστατικά θα αναδύονται καταιγιστικά. Όσο πιο πολύ διαλύουν τους στοιχειώδεις όρους ασφαλούς και θεραπευτικής λειτουργίας του ΨΝΑ, όσο περισσότερα αδιέξοδα δημιουργούνται στην καθημερινή του (δυσ)λειτουργία και όσο περισσότερο κλιμακώνεται η αδυναμία απάντησης στις όλο και πιο πολύπλοκες ανάγκες των ασθενών, τόσο περισσότερο θα καταφεύγουν στην όλο και πιο αυταρχική Διοίκηση και στην τρομοκρατία και τόσο περισσότερο, με τη σειρά τους, και εξαιτίας αυτής της διαχείρισης του ΨΝΑ, αυτά τα περιστατικά θα πολλαπλασιάζονται.

Είναι σημαντικό ότι συλλογικότητες ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, σύλλογοι οικογενειών, εργαζόμενοι λειτουργοί ψυχικής υγείας, κοινωνικά κινήματα, λαϊκές συνελεύσεις κλπ συσπειρώνονται και ανοίγουν διαδρομές αντίστασης, για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, ενάντια στην κατασταλτική ψυχιατρική, για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των υπηρεσιών για μια χειραφετητική ψυχική υγεία.

 


23/6/2014

Psyspirosi.gr

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΟΡ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

΄Η ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΝΤΟΡ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ;

Η κατάρρευση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας προχωρά καθημερινά με ραγδαίους ρυθμούς συσσωρεύοντας ερείπια παντού. Ακόμα και εκεί που έχει προαναγγελθεί το λουκέτο, όπως στα τρία εναπομείναντα ψυχιατρεία, η κρίση παίρνει τη μορφή της ενδόρρηξης: όσο πιο πολύ δυσκολεύονται οι εντεταλμένοι Διοικητές να βρουν τους όποιους τρόπους για το λουκέτο, τόσο περισσότερο δημιουργούν τους όρους ώστε η όλη κατάσταση να οδεύει προς μιαν άτακτη διάλυση, εξαιτίας των δραματικών ελλείψεων σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων και των δραστικών περικοπών των προϋπολογισμών. Η όποια θεραπευτική διάσταση μπορούσε να υπάρχει μέσα στο κυρίαρχο, ιδρυματικό σύστημα ψυχικής υγείας, γίνεται πλέον όλο και πιο δυσεύρετη...

Αλλά και στον ιδιωτικό «μη κερδοσκοπικό» τομέα, στις περίφημες ΜΚΟ, με κίνητρο την περαιτέρω περικοπή της ήδη δραματικά μειωμένης χρηματοδότησής τους, η απλώς διεκπεραιωτική υφυπουργός Ζ. Μακρή επανέρχεται, με «πληθώρα στοιχείων»  (κι΄) αυτή τη φορά, καταγγέλλοντας μια σκανδαλωδώς παραποιημένη παρουσίαση από τις ΜΚΟ των δεδομένων βάσει των οποίων χρηματοδοτούνται (υπερβολικά διογκωμένους αριθμούς των ληπτών στους οποίους υποτίθεται ότι παρέχουν υπηρεσίες), προκειμένου να απομυζούν κονδύλια για υπηρεσίες που δεν προσφέρουν. Τα έχουν καταγγείλει πολλές φορές αυτά και παρόμοια σκάνδαλα διαδοχικοί υπουργοί - η Ζ. Μακρή, μάλιστα, για δεύτερη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά κανέναν δεν έστειλαν ποτέ στον εισαγγελέα, κανένα όνομα ποτέ δεν ακούστηκε και πάντα ο στόχος ήταν η δημιουργία θορύβου που θα συγκάλυπτε τον πραγματικό στόχο: την περικοπή της χρηματοδότησης. Αυτή τη φορά μάλιστα, επειδή τα πράγματα οδεύουν ταχέως προς την οριστική έξοδο των ΜΚΟ από την μονομερή κρατική προστασία (μετά το 2015 πρέπει να βρίσκουν πρωτίστως ίδιους πόρους, δηλαδή να ιδιωτικοποιηθούν περαιτέρω ξεζουμίζοντας τους χρήστες των υπηρεσιών προκειμένου να επιβιώσουν) είναι πιθανό να βρεθούν και κάποια εξιλαστήρια «θύματα», η προσαγωγή των οποίων θα επιβεβαιώσει τις καταγγελίες και θα σκεπάσει με τον κουρνιαχτό της την ανθρωπιστική κρίση που εκφράζεται και σ΄ αυτόν τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα. Αλλωστε, η αποστολή, προς εκτέλεση της οποίας επαναχρηματοδοτήθηκαν από την ΕΕ, ν΄ αποτελέσουν, δηλαδή, βοηθητικό εργαλείο του κλεισίματος των ψυχιατρείων, εξετελέσθη. Με την άνωθεν επιβαλλόμενη «παραλαβή» ασθενών από όποιο τμήμα χρονίων έμπαινε κάθε φορά σε προτεραιότητα ν΄ αδειάσει, γέμισαν τις κενές τους θέσεις και το «έργο» ολοκληρώθηκε. Σε αρκετές, όμως, ΜΚΟ οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και πάνω τέσσερις μήνες.

Θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύει κανείς ότι το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, που χορηγεί τις όποιες χρηματοδοτήσεις και ο απερχόμενος Ευρωπαίος Επίτροπος Αντόρ (αυτός του γνωστού «συμφώνου» για το  άμεσο, μέχρι του χρόνου, κλείσιμο των τριών ψυχιατρείων) δεν είναι ενήμεροι γι΄ αυτή την κατάσταση, για την προϊούσα κατεδάφιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, για το γεγονός ότι καμιά από τις προϋποθέσεις για το κλείσιμο των ψυχιατρείων  δεν  υπάρχει. Είναι, όμως, αυτοί που μεθόδευσαν, προ ετών, να δοθεί ένα μεγάλο μέρος της «αποασυλοποίησης» στον ιδιωτικό «μη κερδοσκοπικό» τομέα, ως ένα πρώτο βήμα στην διαδικασία της ιδιωτικοποίησης, που η ΕΕ προωθεί εδώ και πολύ καιρό σε όλη την Ευρώπη και είναι αυτοί που τώρα επιμένουν, με όρους μνημονιακής υποχρέωσης, να πραγματοποιηθεί το άμεσο κλείσιμο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπου ανήκει ο Αντόρ (και φυσικά ο διάδοχός του), συμμετέχει, όπως ξέρουμε, στην τρόικα. Είναι η τρόικα. Η πολιτική που επιβάλλουν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες είναι η κατεδάφιση του δημόσιου και η πλήρης ιδιωτικοποίηση των πάντων… και της ψυχικής υγείας.

Γι΄ αυτό προξενεί εντύπωση η τιμή που περιποιεί στον Αντόρ η ΚΙΝΑΨΥ στην ημερίδα της, της 6ης Ιουνίου,  προσκαλώντας τον να συμμετάσχει, έστω και μέσω βίντεο (που, ωστόσο, και ως βίντεο προβάλλεται με έμφαση). Τι μπορεί να περιμένει ένας σύλλογος αδελφών ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας από τον καταστροφέα της ψυχικής υγείας; Σε τι μπορεί να ελπίζει και πού μπορεί ν΄ αποσκοπεί με μια τέτοια πρόσκληση; Ότι κάποιοι θα πάρουν κάποιες χρηματοδοτήσεις; Ότι αντί για αγώνα ενάντια στην καταστροφή της ψυχικής υγείας και ενάντια στους καταστροφείς της ψυχικής υγείας, θα μπορεί να κερδίσει κανείς κάτι συμπλέοντας και εκλιπαρώντας αυτούς ακριβώς τους καταστροφείς για κάποια ελεημοσύνη και… όποιος ζήσει;

Τι είδους συνείδηση αντίστασης μπορεί ν΄ αναπτυχθεί  μ΄ αυτό τον τρόπο; Ο Αντόρ, και ο κάθε Αντόρ, δεν έχει καμιά δυσκολία, αποχαιρετώντας, να σερβίρει το καταστροφικό έργο που αφήνει πίσω του (και που θα συνεχίσει ο επόμενος) με το όποιο συμπονετικό περιτύλιγμα – παρόμοιο με αυτό που σερβίρονται τα διαδοχικά μέτρα της δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς μάλιστα, ακόμα και οι ναζί την μαζική ευθανασία των ψυχικά πασχόντων έλεγαν ότι την έκαναν από συμπόνια, για να τους λυτρώσουν από τον πόνο που βίωναν. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλει ο Αντόρ, ως επίτροπος της ΕΕ, με την καταστροφή του Κοινωνικού Κράτους και την εξόντωση των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα, οδηγούν ταχύτατα σε καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές εκείνης της εποχής.

Δεν συμμαχούμε, δεν συνεργαζόμαστε, δεν εκλιπαρούμε την ευρωπαϊκή συνιστώσα της τρόικας. Αλλιώς, γινόμαστε συνένοχοι. Αγωνιζόμαστε  ενάντια στον κάθε Αντόρ, ενάντια σε κάθε εκπρόσωπο της τρόικας, όλοι μαζί, άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, οικογένειες, συγγενείς, λειτουργοί ψυχικής υγείας, κοινωνικά κινήματα, για να φύγουν η τρόικα και τα μνημόνια, για μια κοινοτικά βασισμένη, χειραφετητική ψυχική υγεία.

4/6/2014

 

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΒΙΑΙΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΩΝ

Το Σάββατο 31 Μάη η «πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός πολύμορφου κινήματος στο χώρο της ψυχικής υγείας» πραγματοποίησε πορεία στο Χαϊδάρι- Αττικής ενάντια στο βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (ΨΝΑ- ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ) και τη διάλυση της ψυχικής υγείας

.

 


Η πορεία ξεκίνησε με πάνω από 200 άτομα από την πύλη του ΨΝΑ (Δαφνί) στις 12:00 και κατευθύνθηκε από τη λεωφόρο Αθηνών στις γειτονιές του Χαϊδαρίου, έκανε στάση στο Δρομοκαΐτειο όπου η πορεία ενισχύθηκε από συγκεντρωμένους αλληλέγγυους και συνέχισε στην Ιερά οδό κάνοντας στάση στο Praktiker καταγγέλλοντας την αυτοκτονία εργαζόμενου με ευθύνη της εργοδοσίας. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε μέσω της οδού στ. Καραϊσκάκη στο κέντρο του Χαϊδαρίου περνώντας από το κατάστημα του Δρομοκαΐτειου «ΟΝΑΡ», όπου οι απασχολούμενοι είναι απλήρωτοι. Η πορεία κατέληξε στις 14:30 στο Παλατάκι Χαϊδαρίου.

Η πορεία είχε κοινωνική απεύθυνση με μαζικό μοίρασμα κειμένου και με συνθήματα: «Άδωνη φασίστα δε μας σταματάς τα νοσοκομεία ανήκουνε σε εμάς», «Παιδεία, υγεία, ρεύμα και νερό δεν είναι εμπορεύματα ανήκουν στο λαό», «Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές», «Δεν είναι αυτοκτονία μην έχετε αυταπάτες, κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν εργάτες», «Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές» «Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών» κ.α. Η μουσική ομάδα της Μονάδας Απεξάρτησης του 18 άνω με τα κρουστά έδωσε ένα δυναμικό και ξεχωριστό τόνο σε όλη τη διάρκεια της πορείας.

Στην κινητοποίηση συμμετείχαν εργαζόμενοι στους χώρους ψυχικής υγείας, ασθενείς, και οικογένειες καθώς και οι συλλογικότητες: «Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18 άνω», «Ομάδα Αυτοεκπροσώπησης ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων», «Δίκτυο Hearing Voices Αθήνας», «Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση», «Κοινωνικός Χώρος για την Υγεία» (ΠΙΚΠΑ), «Ομάδα Συνεργατικής Ψυ Πρακτικής», «Σύλλογοι Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία» (ΣΟΨΥ) Βύρωνα, Β.Α. Προαστίων και Κορυδαλλού, «Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών», «Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων – Αχαρνών», «Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου», «Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίας Παρασκευής», «Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης – Πατησίων», «Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών», «Pasamontaña», «Ιστός ΕΚΧ», τοπικές συλλογικότητες και αλληλέγγυες-οι.

Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός πολύμορφου κινήματος για την ψυχική υγεία συνεχίζει την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ενάντια στη διάλυση της ψυχικής υγείας προτάσσοντας τον αγώνα για μια κοινοτική-χειραφετητική ψυχική υγεία. Η συλλογικοποίηση από τα κάτω, εργαζομένων, ασθενών, οικογενειών και γειτονιών, είναι ο μόνος δρόμος αντίστασης ενάντια στην ολοκληρωτική βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ

Πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός πολύμορφου κινήματος

στο χώρο της ψυχικής υγείας

 

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΒΙΑΙΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ  ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

 

 


Σήμερα που ο βίαιος εκτοπισμός των νοσηλευόμενων από τα ψυχιατρικά νοσοκομεία καλείται "ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης" και η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας προβάλλεται ως "νοικοκύρεμα", υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γυρίσουμε τη ματιά μας στα δύο μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία της Δυτικής Αττικής.

Εκεί που η ψυχική δυσφορία και οι ήδη ανεπαρκείς κοινοτικές υπηρεσίες αντιμετωπίζονται ως ένα ακόμα λογιστικό ζήτημα που επιδιώκεται να λυθεί με την άνευ σχεδιασμού βίαιη εκκένωσή τους.

Εκεί που ο διοικητής καταστρατηγεί και τα τελευταία απομεινάρια θεραπευτικής λογικής με αυθαίρετες διοικητικές εντολές στο πνεύμα των νεοφιλελεύθερων επιταγών των εντολοδόχων του.

Εκεί όπου η επικρεμάμενη διαδικασία "αξιολογήσεων" του προσωπικού σκοπό άλλο δεν έχει από τη δημιουργία μιας δεξαμενής απολύσεων την αμέσως επόμενη περίοδο, στερώντας τα περαιτέρω από προσωπικό, την ίδια στιγμή που ήδη αδυνατούν να λειτουργούν υπό τους στοιχειώδεις όρους θεραπευτικού περιβάλλοντος και ασφάλειας.

Κι όλα αυτά χωρίς να προτείνεται κάποια θεραπευτική προοπτική, με ανεπαρκείς κοινοτικές υπηρεσίες και απουσία εναλλακτικών προσεγγίσεων, τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο.

Το επιχειρούμενο fast track κλείσιμο των ψυχιατρείων που προγραμματίζεται,

μας αφορά - όχι, βεβαίως, γιατί τα θέλουμε ανοικτά, όχι γιατί είμαστε υπέρ των ασύλων και των ψυχιατρικών ιδρυμάτων με τις κλειδωμένες πόρτες και τις

κατασταλτικές πρακτικές, αλλά ακριβώς γιατί κανείς δεν μιλάει για το τι εννοείται ως κλείσιμο και τι ως άνοιγμα: ως ανοικτή πόρτα και άνοιγμα και ολόπλευρη στήριξη στην κοινότητα, ως ανοικτή ακρόαση και ανοικτός διάλογος.

Οι τελευταίες εξελίξεις στα δύο ψυχιατρικά νοσοκομεία, όμως, δεν είναι μακριά ούτε χωροταξικά, ούτε στη λογική από το Praktiker και το (τέως πλέον) Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας. Εκεί όπου, στο μεν πρώτο ένας υπάλληλος ουσιαστικά οδηγήθηκε στην αυτοκτονία από την εργοδοσία του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση φάνηκαν οι προθέσεις του υπουργείου Υγείας: «Κλείνουμε νοσοκομεία κι' ανοίγουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης». Δεν περιμένουμε καμία απάντηση παρά μόνο από τους εαυτούς μας. Σε συναντήσεις για να γνωριστούμε και να γνωρίσουμε και τώρα και στο δρόμο και όπου αλλού χρειαστεί, για να σπάσουμε τη μιζέρια και την απαισιοδοξία. Γιατί κάθε δρόμος και πολύ περισσότερο αυτός της ανάρρωσης ανοίγει περπατώντας, γιατί καμία ανάρρωση δεν είναι εφικτή χωρίς το μαζί, γιατί κανένα κίνημα δεν πέτυχε κάτι μόνο μέσα από τη συζήτηση.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΤΙΚΗ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ: ΨΝΑ - ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ - PRAKTIKER - ΠΑΛΑΤΑΚΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΨΝΑ (ΧΑΪΔΑΡΙ) στις 11:ΟΟ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ

ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ στις 14:00

Πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός πολύμορφου κινήματος

στο χώρο της ψυχικής υγείας ΨΥ

...ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΜΕΤΡΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ… Ο ΔΡΟΜΟΣ

Μια περίπτωση αντιπροσωπευτική της κατάρρευσης του συστήματος ψυχικής υγείας, της βαναυσότητας και της απόρριψης με τις οποίες ο ψυχικά πάσχων, όλο και πιο πολύ, αντιμετωπίζεται από τις θεσμικές εξουσίες που εμπλέκονται στη διαχείριση των πολύπλοκων προβλημάτων του. Μια περίπτωση όλο και πιο καθημερινή:

Πρώτο στάδιο : η αστυνομία. Μια πολυμελής ομάδα αστυνομικών από το ΑΤ Ν. Ηρακλείου εκτελεί (αρχές Μαϊου) μια εισαγγελική παραγγελία για εγκλεισμό ξυλοφορτώνοντας άγρια τον ασθενή (επειδή αυτός, αρνούμενος και ανθιστάμενος στην προσαγωγή του, έφτυσε έναν αστυνομικό και σήκωσε το χέρι του) μέχρι να του βάλει τις χειροπέδες για μεταφορά του στο εφημερεύων νοσοκομείο. Κατά την μεταφορά εκεί (στο πρώτο από τα νοσοκομεία στο οποίο έγινε απόπειρα να εισαχθεί), υπήρξε μια αναμονή ωρών μέσα στο περιπολικό, με τον ασθενή δεμένο με χειροπέδες, μέχρι ν΄ αποφασιστεί αν υπήρχε κρεβάτι για να γίνει δεκτός. Εκνευρισμένος από την χωρίς καμιά πληροφόρηση αναμονή, κλώτσησε (όντας δεμένος με τις χειροπέδες) έναν αστυνομικό που καθόταν δίπλα του, ο οποίος απάντησε γρονθοκοπώντας τον στο πρόσωπο. Τα σημάδια από τον ξυλοδαρμό ήταν ακόμα εμφανή στην περιοχή γύρω από τα μάτια, μια βδομάδα μετά. Γνωρίζοντας το βάναυσο τρόπο με τον οποίο λειτουργούν γενικώς, στη βάση ποιάς κουλτούρας, «εκπαίδευσης» και ποιών οδηγιών, άνωθεν, για την αντιμετώπιση διαδηλωτών, μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων, κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων κλπ, τι γνώσεις (δεν) έχουν (και που ούτε κανείς από την θεσμική τους ιεραρχία ενδιαφέρεται, ή θέλει, να έχουν) για το πώς μπορείς και πρέπει να διαχειριστείς την επιθετική συμπεριφορά κάποιου (πόσο μάλλον να μην την παροξύνεις), ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτός είναι ψυχικά πάσχων, χωρίς να τον σπάσεις στο ξύλο, ίσως να περιττεύουν τα όποια σχόλια επί του προκειμένου. Απλώς χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι, σ΄ αυτή τη χώρα, οι εισαγγελικές παραγγελίες εξακολουθούν να εκτελούνται μέσω της αστυνομίας, αντί μέσω των υγειονομικών υπηρεσιών, όπως γίνεται σε άλλες χώρες και όπως είναι το δέον.

Δεύτερο στάδιο: η (προσπάθεια για) ψυχιατρική νοσηλεία. Ο ασθενής μεταφέρεται, κατ΄ αρχήν, στο εφημερεύον ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου «Αγία Ολγα». Εκεί, όμως, δηλώνεται ότι δεν υπάρχει διαθέσιμη κλίνη, ούτε καν σε ράντζο. Ετσι, ξανά στο περιπολικό για μεταφορά στο, επίσης εφημερεύον την ίδια μέρα, ψυχιατρικό τμήμα του Γενικού Κρατικού Αθηνών («Γεννηματάς»), όπου, όμως, και εδώ δεν υπάρχει ούτε ράντζο διαθέσιμο. Επειδή, ωστόσο, «είναι αργά μέσα στη νύχτα», αποφασίζεται να παραμείνει εδώ (όχι, φυσικά, σε θάλαμο νοσηλείας, αλλά στα «Επείγοντα») μέχρι το πρωί, οπότε και διακομίζεται στο εφημερεύον, την επόμενη μέρα, ψυχιατρικό τμήμα του «Θριασίου». Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει και ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της διαδοχικής αποπομπής από τις διαδοχικές ψυχιατρικές μονάδες ενός ψυχικά πάσχοντα σε κατάσταση κρίσης, μεταφερόμενο από εδώ εκεί με χειροπέδες…..

Η εικόνα συμπληρώνεται από τα εξής δυο στοιχεία.

Πρώτον, στο ΨΝΑ (Δαφνί), σε τρεις πρόσφατες, διαδοχικές, εφημερίες, οι εφημερεύοντες γιατροί ψάχνουν απεγνωσμένα για ράντζα για να νοσηλεύσουν τους νεοσεισερχόμενους…. και δεν υπάρχουν ράντζα. Εχουν χαθεί; Εχουν τελειώσει; Η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο όπου πρέπει ν΄ αγοράσουν (και αγοράζουν) κι΄ άλλα ράντζα…. Αυτό από μόνο του σηματοδοτεί το «σημείο μηδέν» της κατάστασης της ψυχικής υγείας σ΄ αυτή τη χώρα.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά στις προετοιμασίες για μεταφορά, όπως-όπως, κλινικών των εναπομεινάντων ψυχιατρείων (που έχει αποφασιστεί να κλείσουν) σε γενικά νοσοκομεία, με όλο και πιο ορατή την πιθανότητα (έως βεβαιότητα), αυτή η μεταφορά, πέραν όλων των άλλων, να σηματοδοτεί και μείωση των κλινών. Σε μια χώρα που ο αριθμός των ψυχιατρικών κλινών (για τα τμήματα εισαγωγών) υπολείπεται κατά πολύ (το λιγότερο κατά 400 ) του αριθμού που απαιτείται για την στοιχειωδώς αξιοπρεπή νοσηλεία και φροντίδα των ψυχικά πασχόντων.

Ως προς την έκβαση της περιπέτειας του προαναφερόμενου ασθενή, ο επίλογος που δόθηκε, ήταν μέσα από διαδικασίες σε κατεύθυνση διαμετρικά αντίθετη από αυτήν, τις συνέπειες της οποίας είχε υποστεί μέχρι τότε : μετά από λίγες μέρες, ύστερα από συνεννόηση του ιδίου, των θεραπόντων ιατρών και της οικογένειας, μεταφέρθηκε για να συνεχίσει τη νοσηλεία του σε τμήμα του ΨΝΑ όπου λειτουργεί και η θεραπευτική ομάδα που τον στήριζε και τον φρόντιζε για χρόνια, κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει από την αρχή, αν είχαν υπάρξει τα στοιχειώδη, έστω, βήματα για μια ψυχιατρική μεταρρύθμιση σ΄ αυτή τη χώρα (τομεοποίηση κλπ), που ποτέ δεν υπήρξαν….

12/5/2014

Psyspirosi.gr

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΑ ΤΩΝ «ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΩΝ» ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙΑΔΑ

ή ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ


 

 

Η κρίση του συστήματος Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα, που τώρα παίρνει τη μορφή του βιαστικού και βίαιου κλεισίματος των εναπομεινάντων ψυχιατρείων (ΨΝΑ-Δαφνί, Δρομοκαίτειο, ΨΝ Θεσσαλονίκης) και της ταυτόχρονης ραγδαίας αποδυνάμωσης, στην κατεύθυνση της απλώς εικονικής παρουσίας, έως και του οριστικού κλεισίματος των όποιων υπαρχόντων υπηρεσιών (δημόσιων, καθώς και του λεγόμενου «μη κερδοσκοπικού» τομέα), έχει ξεκινήσει πολύ πριν το ξέσπασμα της σημερινής οικονομικής κρίσης και της επιβολής των διαδοχικών μνημονίων.

 

Η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων επιταγών ήλθε ν΄ αγκυροβολήσει, αφενός, πάνω σε μια «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» που «ποτέ δεν έγινε» και αφετέρου, πάνω σε μια κουλτούρα του ψυχιατρικού σώματος και λειτουργία του ψυχιατρικού θεσμού που δεν αμφισβήτησε ποτέ την πρωτοκαθεδρία του κλειστού ιδρύματος και του εγκλεισμού, ως κεντρικού τρόπου αντιμετώπισης του ψυχικού πόνου. Μια ψυχιατρική κουλτούρα και πρακτική έτοιμη πάντα (όπως δείχνει μια πλούσια διεθνής εμπειρία εδώ και δεκαετίες) όχι απλώς ν΄ αποδεχτεί, αλλά και να συμπράξει (κάτω από συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες) στο πέρασμα από τον κατασταλτικό θεσμό στην άλλη του όψη, που είναι η εγκατάλειψη στον χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού, μέσα από τις ατραπούς της ιδιωτικοποίησης των όποιων υπηρεσιών απομείνουν.

 

Παρόλη τη συζήτηση και τη φιλολογία για το «κλείσιμο των ψυχιατρείων» και σε αντιδιαστολή με την ασφυκτική πίεση να κλείσουν τα ψυχιατρεία στην Ελλάδα «εδώ και τώρα», πάνω από το 60% των ψυχιατρικών κλινών στην Ευρώπη βρίσκονται ακόμη σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, παρά την 50χρονη περίπου παρουσία και τις προσπάθειες κινημάτων για την Αποιδρυματοποίηση και παρά την ύπαρξη επίσημα διακηρυγμένων πολιτικών και σχετικών νομοθεσιών σε πολλές χώρες.

 

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το «κλείσιμο του ψυχιατρείου», καθεαυτό, δεν σημαίνει μιαν «άλλη ψυχιατρική», τέτοια που να σέβεται, ν΄ αναγνωρίζει και να μπορεί ν΄ ακούει ισότιμα τον «άλλο», αντί να τον μετατρέπει σε «πράγμα». Δεν συνεπάγεται αυτονόητα μια ψυχιατρική που να δίνει σημασία και αξία στο βίωμα του υποκειμένου και η οποία πασχίζει για την κατανόηση και την απάντηση στις ανάγκες του, αντί για την ταξινόμηση των εκάστοτε αναγκών σε διαγνωστικές κατηγορίες, που απλώς στιγματίζουν και αποκλείουν.

 

Μια «άλλη ψυχιατρική» δεν σημαίνει απλώς τον «τόπο», αλλά, πρωτίστως, τον «τρόπο» σύλληψης και άσκησής της – με τον «τόπο», την κοινότητα, ν΄ αποτελεί μιαν αναγκαία, αλλά όχι, από μόνη της, επαρκή συνθήκη για την συγκρότηση και την έκφραση του εναλλακτικού της (στην «πραγμοποίηση» και στον εγκλεισμό) χαρακτήρα.

 

«Κλείσιμο του ψυχιατρείου», στην πλειονότητα των περιπτώσεων διεθνώς, εδώ και πολλά χρόνια, σήμαινε την ανάδυση και πρωτοκαθεδρία εκείνων των συστατικών παραμέτρων του κυρίαρχου «ψυχιατρικού παραδείγματος», που λειτουργούν στην συνάρθρωσή του με το κοινωνικό σύστημα του οποίου αποτελεί εντολοδόχο: την κληρονομικότητα (μέσω του βιολογικού αναγωγισμού, της απολυτοποίησης του γονιδιώματος κλπ), τον «εκφυλισμό» και την «κατωτερότητα» των «μη κανονικών» που θα μπορούσαν να είναι «φορείς κινδύνου».

 

Είναι αυτές οι παράμετροι (που σήμερα εκφράζονται με ποικίλους, εκλεπτυσμένους και επιστημονικοφανείς τρόπους), οι οποίες συμπλέουν, ήδη από την περίοδο του πρώιμου καπιταλισμού, με τον ορισμό του «υγιούς» ως αυτού που είναι «παραγωγικός» και, επομένως, του «ασθενούς» ως αυτού που είναι «μη παραγωγικός» - που δεν είναι ικανός για συμμετοχή στον δεδομένο καταμερισμό της εργασίας : δηλαδή, στην παραγωγική διαδικασία ενός οικονομικού συστήματος που παράγει ανέκαθεν, αλλά ιδιαίτερα σήμερα, μια διαρκώς αυξανόμενη μάζα ανθρώπων που καταδικάζει ως «άχρηστους», «πλεονάζοντες», «απόβλητους» κλπ..

 

Ετσι, από την «αντικειμενοποίηση» και την «πραγμοποίηση» του ψυχικού πόνου (αποκομμένου από το όλο της ύπαρξης και το κοινωνικό σώμα) ανοίγει ο δρόμος για τον χαρακτηρισμό του «ανίατου» (το εύρος του οποίου συνδέεται με την οικονομική και πολιτική συγκυρία) και, εν τέλει, το «κοινωνικό βάρος» για το οποίο, σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, δεν επιφυλάσσεται παρά ο «δρόμος».

 

Είναι κομβικό στοιχείο της παγκοσμιοποημένης νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης ότι το όργανο της ασκούμενης «κοινωνικής πολιτικής», όπως την περιγράφει ο Μ. Φουκώ, είναι η «ιδιωτικοποίηση, δηλαδή, δεν θα ζητηθεί από ολόκληρη την κοινωνία να διαφυλάσσει τα άτομα απέναντι στους κινδύνους, είτε είναι ατομικοί κίνδυνοι, τύπου ασθένειας ή ατυχήματος, είτε συλλογικοί κίνδυνοι, όπως για παράδειγμα καταστροφές - δεν θα ζητηθεί από την κοινωνία να εγγυηθεί για τα άτομα απέναντι σ΄ αυτούς τους κινδύνους….». «Μια κοινωνική πολιτική δεν μπορεί να ορίζει την ισότητα ως στόχο της. Πρέπει, αντίθετα, ν΄ αφήσουμε την ανισότητα να λειτουργήσει. Η ανισότητα είναι η ίδια για όλους». («Η γένεση της βιοπολιτικής»). Πρόκειται, δηλαδή, για μιαν «ατομικοποίηση της κοινωνικής πολιτικής», καθένας ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει (ή δεν διαθέτει) για ν΄ αντιμετωπίσει τον όποιο κίνδυνο και όποιος δεν μπορεί, υφίσταται τις όποιες συνέπειες αυτής της αδυναμίας του… μέχρι και της βιολογικής εξόντωσης…

 

Και είναι μέσα από την ίδια λογική αλληλουχία της παραδοσιακής ψυχιατρικής σκέψης που οι «ανίατοι» χαρακτηρίστηκαν περαιτέρω (από νομικούς και ψυχιάτρους στην προ-ναζιστική Γερμανία) ως «άδειες ανθρώπινες φλούδες», ως «σαβούρα» και ως «ζωές ανάξιες να ζουν» (Hoche και Binding), για ν΄ αποτελέσουν, στη ναζιστική Γερμανία, την ομάδα πάνω στην εξόντωση της οποίας εγκαινιάστηκαν οι θάλαμοι των αερίων.

 

 

Γνωρίζουμε ότι το «κλείσιμο του ψυχιατρείου», με αφετηρία τις ΗΠΑ, εδώ και 50 περίπου χρόνια, αντιμετωπίστηκε συχνά και εφαρμόστηκε, σε πολλές περιπτώσεις, στη βάση μιας λογικής κατάργησης, εις βάρος των «ασθενών» (που γενικά έμεναν ακάλυπτοι από την όποια φροντίδα και, σε πολλές περιπτώσεις, απλώς πετάχτηκαν στο δρόμο), αλλά και του προσωπικού (που σε πολλές περιπτώσεις απολύθηκε). Αυτού του είδους το κλείσιμο αποκαλείται Απονοσοκομειοποίηση (σε αντιδιαστολή με την Αποιδρυματοποίηση) και είναι αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «ρηγκανισμός», από το όνομα του τότε κυβερνήτη της Καλιφόρνια και μετέπειτα προέδρου των ΗΠΑ Ρ. Ρήγκαν, που εφάρμοσε πρώτος τις οδηγίες της νεοφιλελεύθερης «σχολής του Σικάγου» στην ψυχική υγεία.

 

Αντίθετα, Αποιδρυματοποίηση σήμαινε (όπου πραγματικά εφαρμόστηκε) την ριζική αλλαγή του «ψυχιατρικού παραδείγματος», σε σύνδεση με τον μετασχηματισμό του θεσμού, των συνθηκών ζωής, θεραπείας και φροντίδας, καθώς και των σχέσεων εξουσίας, στην κατεύθυνση της υπέρβασης (και όχι της απλής κατάργησης) του ψυχιατρείου, μέσω της οικοδόμησης, αφενός, μιας εναλλακτικής κουλτούρας για την προσέγγιση στον ψυχικό πόνο και στον πάσχοντα «άλλο» και, αφετέρου, ταυτόχρονα, ενός ολοκληρωμένου δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών για την θεραπευτική και ψυχοκοινωνική στήριξη του προσώπου στον τόπο κατοικίας και, γενικά, εντός του κοινωνικού ιστού. Η Αποιδρυματοποίηση, για να μπορεί να υπάρξει ως τέτοια, είναι συνυφασμένη με πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε επιγραμματικά

 

-την Τομεοποίηση των υπηρεσιών (πραγματική και όχι επί χάρτου),

 

-την ενδυνάμωση (αντί για την πλήρη διάλυση που τώρα συστηματικά επιτελείται) και την αναδιάρθρωση των συστημάτων Πρόνοιας,

 

-τον ενεργό, πρωταγωνιστικό ρόλο των επαγγελματιών ψυχικής υγείας, καθώς και των άμεσα ενδιαφερομένων «ασθενών» (η μη συμμετοχή, ή ο περιθωριακός τους ρόλος σηματοδοτεί διαδικασίες ενός καθαρά διοικητικού κλεισίματος και «αδειάσματος» των νοσοκομείων),

 

-την συμμετοχή της ευρύτερης κοινωνίας,

 

-την βαθμιαία μεταφορά υπηρεσιών από «μέσα έξω», μέσω της αντίστοιχης μεταφοράς οικονομικών πόρων και προσωπικού,

 

-με διασφάλιση των κεκτημένων και της ασφάλειας της θέσης εργασίας, αλλά (ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρισκόμαστε με την κατάρρευση των υπαρχόντων υπηρεσιών λόγω δραματικών ελλείψεων σε προσωπικό) και περαιτέρω προσλήψεις.

 

Θα έπρεπε, τέλος, να θεωρείται αυτονόητο ότι το «κλείσιμο του ψυχιατρείου» θα πρέπει να συμβεί σε μια πλήρη συγχρονικότητα κατάργησης του παλιού και οικοδόμησης του καινούργιου. Καμιά παλιά υπηρεσία δεν πρέπει να παύει την λειτουργία της αν ταυτόχρονα με την παύση αυτή, δεν έχει ήδη ετοιμαστεί και τεθεί σε λειτουργία η καινούργια, που θα την αντικαταστήσει.

 

Εν κατακλείδι, «κλείσιμο» του ψυχιατρείου (θα έπρεπε να) σημαίνει μετασχηματισμό των δημόσιων υπηρεσιών και όχι ιδιωτικοποίησή τους.

 

 

Εδώ και 30 χρόνια, από τότε που υποτίθεται ότι ξεκίνησε, η «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της ΕΕ, με αποσπασματικό και θνησιγενή χαρακτήρα..

 

Δεν υπήρξε ποτέ, με ευθύνη τόσο της εκάστοτε κυρίαρχης πολιτικής εξουσίας, όσο και της ψυχιατρικής κοινότητας, συγκρότηση μιας πολιτικής για την Ψυχική Υγεία που θα στόχευε στα ουσιαστικά, διαδοχικά και συγκροτημένα βήματα μιας μεταρρύθμισης του συστήματος «πέρα από» το ψυχιατρείο, προς ένα ολοκληρωμένο και βασισμένο στην κοινότητα σύστημα υπηρεσιών ψυχική υγείας.

 

Η εμπειρία της παρέμβασης στη Λέρο (αρχές δεκαετίας 90), στην οποία η ελληνική ψυχιατρική κοινότητα (όταν δεν κώφευε) απλώς σύρθηκε (κυρίως λόγω του διεθνούς διασυρμού της χώρας), χωρίς, όμως, ποτέ να θέσει σε «πρακτική κριτική» την κουλτούρα και τις πρακτικές που την οδήγησαν σ΄ αυτή την ιδρυματική βαρβαρότητα, ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο δεν αξιοποιήθηκε, δεν συζητήθηκε περαιτέρω και έκλεισε «για να πάμε παρακάτω», χωρίς ποτέ να βγουν τα πραγματικά μαθήματα.

 

Στα τέλη της δεκαετίας του 90, συγκροτείται, και συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ, ένα δεκαετές (αρχικά) πρόγραμμα («Ψυχαργώς») που προέβλεπε την κατάργηση όλων των (8) ψυχιατρείων – των τεσσάρων μικρότερων μέχρι το 2006 και των τεσσάρων μεγαλύτερων (συμπεριλαμβανομένου του ΚΘ Λέρου) μέχρι το 2015. Για να «διευκολυνθεί» και επιταχυνθεί η όλη διαδικασία, ένα μέρος της στεγαστικής μετεγκατάστασης των χρονίων εγκλείστων των δημόσιων ψυχιατρείων (περίπου το 30% του όλου ‘έργου’) ανατέθηκε σε ιδιωτικές «μη κερδοσκοπικές» εταιρείες. Λέμε «μετεγκατάσταση» και όχι «Αποιδρυματοποίηση», γιατί η όλη διαδικασία του «μετασχηματισμού» ανάχθηκε απλώς στην μεταφορά των εγκλείστων από τις πτέρυγες χρόνιας παραμονής των ψυχιατρείων σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές μονάδες – όπου, σε πολλές περιπτώσεις, συνάντησαν και πάλι κλειδωμένες πόρτες, επιτήρηση από κάμερες και μηχανικές καθηλώσεις.

 

Η συρρίκνωση και το κλείσιμο των ψυχιατρείων, όλη αυτή την περίοδο, δεν συνοδεύτηκε από την δημιουργία κοινοτικών υπηρεσιών (ΚΨΥ κλπ). Οι ελάχιστες που υπάρχουν, λειτουργούν εντελώς περιφερειακά στο κύκλωμα των ψυχιατρικών υπηρεσιών, αυτοαναφορικά, με λογικές που βασίζονται σε αυτο-επιβαλλόμενα κριτήρια και χωρίς λειτουργία εναλλακτική, αλλά, απλώς, συμπληρωματική προς τον εγκλεισμό και το ψυχιατρικό άσυλο.

 

Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία και παγίωση ενός νεοϊδρυματικού μοντέλου, χωρίς κατ΄ ουδένα τρόπο ν΄ αλλάζει το κλασσικό (και βασισμένο στην παροχή κλίνης και όχι κοινοτικής φροντίδας) ψυχιατρικό σύστημα : περίπου το 55-60% των εισαγωγών στις νοσοκομειακές ψυχιατρικές μονάδες (στα ψυχιατρεία και στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων) είναι ακούσιες. Ο εγκλεισμός και οι μέθοδοί του (μηχανικές καθηλώσεις, κλειδωμένες πόρτες, ιδρυματική βία), ζουν και βασιλεύουν παρά την 30χρονη «μεταρρύθμιση».

 

Ως συνέπεια της μείωσης των κλινών των ψυχιατρείων (ή και το κλείσιμό τους), χωρίς την ταυτόχρονη ανάπτυξη εναλλακτικών κοινοτικών υπηρεσιών, είχαμε τον πολλαπλασιασμό των ράντζων στις δημόσιες μονάδες ψυχιατρικής νοσηλείας, την «περιστρεφόμενη πόρτα» και την ραγδαία άνθηση των ιδιωτικών ψυχιατρικών κλινικών σε όλη την Ελλάδα (με πιο πρόσφατη την αναγγελία ίδρυσης ιδιωτικής ψυχιατρικής κλινικής στο Ηράκλειο Κρήτης).

 

Ως απάντηση στα από μακρού λιμνάζοντα αδιέξοδα της «μη μεταρρύθμισης» (οικονομικά, θεσμικά, λειτουργικά), ήλθε, με το ξέσπασμα της κρίσης, το σχέδιο για την «Αναθεώρηση του Προγράμματος «Ψυχαργώς», όταν η προσαρμογή στις μνημονιακές επιταγές έγινε το υπόβαθρο των επιδιώξεων διαφόρων δήθεν «μεταρρυθμιστών» που συγκρότησαν, το 2011, επί Υπουργού Υγείας Λοβέρδου, μια ‘επιτροπή σοφών’: τα προτεινόμενα μέτρα μπαίνουν εδώ κάτω από τον τίτλο «σχέδιο εκτάκτου ανάγκης», επαναφέροντας τη συζήτηση για μια όπως-όπως «κατάργηση των ψυχιατρείων», στη θέση των οποίων προτείνεται να ιδρυθούν ένα - δυο «δικαστικά ψυχιατρεία» για τον εγκλεισμό των «ακαταλογίστων» (προανάκρουσμα της σημερινής συζήτησης για δημιουργία «φυλακών υψίστης ασφαλείας», για την προστασία από τις «επικίνδυνες ομάδες», στα πλαίσια ενός, απλώς επιτελικού, «κράτους ασφάλειας). Από την άλλη, στο σκέλος των κοινοτικών υπηρεσιών, η θέση που σήμερα διαμορφώνεται από την αρμόδια «task force» του Υπουργείου, οδηγεί στην αντικατάσταση της επιδίωξης δημιουργίας ΚΨΥ από μια υποτυπώδη παρουσία λειτουργών ψυχικής υγείας μέσα στα Κέντρα Υγείας.

 

 

Γνωρίζοντας ότι η ελληνική «ψυχιατρική μεταρρύθμιση», από την δεκαετία του 80 που ξεκίνησε, ταυτίστηκε με τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της ΕΕ και ότι η ίδια η ΕΕ συνέπλευσε με τον στρεβλό, νεο-ιδρυματικό, γραφειοκρατικό χαρακτήρα (για χάρη της απορρόφησης κονδυλίων και μόνο) που πήρε αυτή η «μεταρρύθμιση», δεν μπορεί να κριθεί παρά ως αποκάλυπτα υποκριτικό το γεγονός ότι απαιτεί τώρα, μέσω του συμφώνου Λυκουρέντζου-Αντόρ, το κλείσιμό των ψυχιατρείων μέχρι το 2015, σε εφαρμογή των προ 15ετίας συμφωνηθέντων. Ξέρουν πολύ καλά ότι καμιά από τις προϋποθέσεις για τον κλείσιμο δεν έχει υπάρξει και το ήξεραν πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια, με τους τακτικούς ελέγχους που έκαναν για να εγκρίνουν την χρηματοδότηση των διαδοχικών προγραμμάτων. Αρα, η τωρινή απαίτηση για «εδώ και τώρα» κλείσιμο δεν έχει να κάνει με τις προ ετών δεσμεύσεις, αλλά με την τωρινή πολιτική των μνημονίων και την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων επιταγών στην Ψυχική Υγεία (όπως παντού), αδιαφορώντας για το κόστος, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι οι ίδιες οι ζωές των ψυχικά πασχόντων, όχι απλά η «ποιότητα ζωής» τους, αλλά η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση και ύπαρξή τους. Αλλά και οι από τριετίας διαμορφούμενες προτάσεις για το κλείσιμο των εναπομεινάντων ψυχιατρείων δεν είναι χωρίς την γνώση και την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου, καθώς αυτές είναι οι πολιτικές τους για την Ψυχική Υγεία (δραστική μείωση των προϋπολογισμών, αποδόμηση του δημόσιου, προώθηση των ποικίλων μορφών ιδιωτικοποίησης) σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.

 

 

Αυτό που υλοποιείται επί Υπουργίας Αδωνι Γεωργιάδη, μέσω των εντεταλμένων του, ως «ομάδων εφόδου», Διοικήσεων στα ψυχιατρεία, είναι μια επιχείρηση εξοστρακισμού και εξόντωσης: το τι σημαίνει το «σχέδιο εκτάκτου ανάγκης» των ‘σοφών’ του Λοβέρδου, το βλέπουμε στις ενέργειες της Διοίκησης του ΨΝΑ, που καταστρατηγώντας κάθε έννοια θεραπευτικής διαδικασίας και σεβασμού των δικαιωμάτων των ασθενών, δεοντολογίας και επαγγελματικής αξιοπρέπειας των λειτουργών, αναζητά (γιατί δεν ξέρει πού) λύσεις Καιάδα ανά την επικράτεια, στις οποίες σπρώχνει, με μια χωρίς προηγούμενο βια-σύνη, τους νοσηλευόμενους στα γηροψυχιατρικά τμήματα και εν συνεχεία αυτούς των τμημάτων χρόνιας παραμονής. Ενώ, την ίδια στιγμή, ψάχνει σε ποιο άδειο, ή που λειτουργεί ακόμα, νοσοκομείο θα μεταφερθούν, όπως-όπως, κλινικές του ψυχιατρείου, χωρίς ίχνος κοινοτικών υπηρεσιών, χωρίς καν την τομεοποίηση των υπηρεσιών και με επικρεμάμενη την ανασφάλεια για το μέλλον των θέσεων εργασίας..

 

 

Η αντίσταση και η απόκρουση της καταστροφικής διάλυσης των ψυχιατρείων που είναι εν εξελίξει., δεν συνεπάγονται, φυσικά, την όποια προσκόλληση στην διατήρηση του ψυχιατρείου ως «θεραπευτικού» θεσμού, αλλά το αντίθετο, την ανυποχώρητη διεκδίκηση όλων αυτών που είναι η υπέρβαση του ψυχιατρείου, κάτι που είναι συνυφασμένο με ριζικές πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές.

 

 

 

31/3/2014

 

 

Θ. Μεγαλοοικονόμου

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΟΥ ΨΝΑ

ΚΟΙΝ Δ/ΝΣΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Δ/ΝΣΗ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΨΝΑ

ΠΕΝΤΑΜΕΛΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΝΑΠ ΨΝΑ

8/5/2014

ΘΕΜΑ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ ΨΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ

ΤΟΥ ΚΨΥ ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ 9ΟΥ ΨΤΕ

Εχουν περάσει έξι μήνες από τότε που διοριστήκατε Διοικητής στο ΨΝΑ και παρά τα επανειλημμένα αιτήματά μας (πάνω από 15, ορισμένα από αυτά και εγγράφως) να μπορέσουμε να έχουμε μια συνάντηση μαζί σας προκειμένου να υπάρξει, αφενός, ενημέρωση για τα πολύ σοβαρά προβλήματα (προβλήματα επιβίωσης) που αντιμετωπίζει το ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων και το διασυνδεμένο με αυτό 9ο ΨΤΕ και, αφετέρου, ν΄ αναζητηθούν οι σχετικές λύσεις, δεν συναντήσαμε παρά ένα τείχος πρωτοφανούς αδιαφορίας : μιαν απαξίωση σε τέτοιο βαθμό που δεν άφηνε περιθώριο ούτε καν για μιαν αρνητική απάντηση, με τις όποιες δικαιολογίες. Απλώς, αδιαφορία. Και την ίδια στιγμή που το ΚΨΥ αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά προβλήματα, δεν παραλείψατε να κάνετε ενέργειες στην αντίθετη κατεύθυνση : ενέργειες υπονόμευσής του, μέσα από υπόγειες κινήσεις περαιτέρω αποψίλωσής του από βασικά του στελέχη.

Γνωρίζετε ότι το ΚΨΥ Αγ. Αναργύρων έχει μόνο έναν (1) ειδικευμένο ψυχίατρο πλήρους απασχόλησης, όπως, επίσης, μόνο έναν (1) ειδικευμένο ψυχίατρο έχει και το διασυνδεδεμένο με αυτό 9ο ΨΤΕ. Ο υπογράφων μοιράζει τον εβδομαδιαίο εργάσιμο χρόνο του μεταξύ των δυο.

Πριν ένα περίπου χρόνο μια ψυχίατρος επέλεξε να αποχωρήσει από το 9ο ΨΤΕ (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), βρήκε «ευήκοα ώτα» από τον τότε Διοικητή, που, ομοίως, αδιαφορούσε για την στελέχωση των υπηρεσιών και ειδικά του ΚΨΥ και, «ελαφρά τη καρδία», διευκολύνθηκε άνωθεν η μετακίνησή της σε άλλο τμήμα χωρίς να υπάρξει αντικατάσταση. Στο τέλος του περασμένου χρόνου αποχώρησε, λόγω συνταξιοδότησης, ένας ακόμη ψυχίατρος, βασικό στέλεχος της θεραπευτικής ομάδας που στηρίζει την διασυνδεδεμένη λειτουργία ΚΨΥ/9ου ΨΤΕ, με αποτέλεσμα την ως άνω περιγραφόμενη κατάσταση. Ολες οι προσπάθειες για κατάλληλη στελέχωση του 9ου ΨΤΕ και του ΚΨΥ εκ των υπαρχόντων ψυχιάτρων του ΨΝΑ απέβησαν ατελέσφορες, κάτι στο οποίο και η προηγούμενη και η τωρινή Διοίκηση φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.

Ακόμα και ο πιο άσχετος με το όλο ζήτημα της ψυχιατρικής περίθαλψης (πόσο μάλλον της λεγόμενης «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» και των κοινοτικών υπηρεσιών) μπορεί να κατανοήσει ότι, με αυτή την στελέχωση, το ΚΨΥ είναι στα πρόθυρα του κλεισίματος, ενώ η παροχή κατάλληλης θεραπευτικής φροντίδας κατά την διάρκεια της νοσηλείας στο 9ο ΨΤΕ υπολείπεται κατά πολύ του δέοντος (όπως και παντού όπου υπάρχει η αντίστοιχη υποστελέχωση, πέρα από προθέσεις, δέσμευση των λειτουργών και θεραπευτικές προσεγγίσεις).

Το γεγονός ότι υπάρχει η αξιοθαύμαστη δουλειά των ειδικευομένων (καθώς και των ψυχολόγων, των νοσηλευτών, των κοινωνικών λειτουργών και των εργοθεραπευτών) – χωρίς αυτούς θα είχε ήδη μπει λουκέτο – δεν λύνει το πρόβλημα. Όχι μόνο γιατί οι ειδικευόμενοι, σε σχετικά σύντομα χρονικά διαστήματα, διαδέχονται ο ένας τον άλλο - και αυτό είναι, για αρκετούς ασθενείς, πολύ προβληματικό - αλλά και γιατί οι ειδικευμένοι, πέρα από τους ασθενείς των οποίων έχουν την απευθείας θεραπευτική ευθύνη, έχουν και την εποπτεία επί των ασθενών που έχουν αναλάβει οι ειδικευόμενοι και επομένως, σε τελευταία ανάλυση, όλων των εκατοντάδων (και πλέον) ασθενών που λαμβάνουν υπηρεσίες από το ΚΨΥ.

Πέρα από το καυτό και επείγον ζήτημα της στελέχωσης με ψυχιάτρους, υπάρχει και το ζήτημα της διοικητικής στελέχωσης του ΚΨΥ, όπως και μια σειρά άλλα λειτουργικά ζητήματα που προκύπτουν, ή επιδεινώνονται, καθώς περνά ο χρόνος και ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες που ζούμε. Μια Διοίκηση, με δηλωμένη αποστολή το «κλείσιμο του ψυχιατρείου», η οποία ενίοτε (αλλά, πλέον, όλο και πιο αραιά) συνδέει (τουλάχιστον λεκτικά) την όλη διαδικασία με την δημιουργία Κέντρων Ψυχικής Υγείας, δεν διαψεύδεται μόνο από την «όλη κατάσταση», αλλά και αυτοδιαψεύδεται από την ίδια της τη στάση απέναντι στα υπάρχοντα ΚΨΥ και μάλιστα, αυτά που ανήκουν στο ΨΝΑ: όταν αδιαφορεί γι΄ αυτά, τα υπονομεύει και τα αφήνει να μαραζώσουν και να κλείσουν.

Για ποια «μεταρρύθμιση» μιλάτε και ποια ΚΨΥ λέτε ότι «ΘΑ» ιδρυθούν, όταν οδηγείτε στο κλείσιμο τα υπάρχοντα; Όταν, αντί να συνομιλείτε με τους επιστημονικά υπευθύνους για τα τρέχοντα σοβαρά προβλήματα και να αναζητείτε μαζί τους λύσεις, διακόπτετε την όποια επικοινωνία, ορθώνετε τείχη απέναντί τους και αφήνετε να διαχέεται μια εκδικητική συμπεριφορά, μια αναζήτηση αφορμών (και κατασκευή αιτιών) για απαξίωση και υπονόμευση αυτού ακριβώς που πραγματικά συνιστά μεταρρύθμιση (νησίδα, ή νησίδες μεταρρύθμισης) στο ΨΝΑ, προκειμένου να προωθούνται διοικητικού (αντί θεραπευτικού/αποκαταστασιακού) και διαχειριστικού τύπου λογικές και πρακτικές; Μήπως ν΄ αφήσουμε πια αυτή την πολύπαθη λέξη «μεταρρύθμιση» και να μιλάμε απλά για κατάργηση, συρρίκνωση, μεταφορές, μείωση του κόστους, προσαρμογή των (ανθρώπινων και θεραπευτικών) αναγκών στην «δημοσιονομική προσαρμογή», όποιων από αυτές τις ανάγκες, όλο και λιγότερων (έως καθόλου), «χωράνε» σ΄ αυτή την προσαρμογή;

Για όποιον πραγματικά θα ήθελε να κινηθεί στην κατεύθυνση μιας πραγματικής ψυχιατρικής μεταρρύθμισης (και όχι του όπως-όπως αδειάσματος των τμημάτων χρόνιας παραμονής), η 7ετής, τομεοποιημένη και διασυνδεδεμένη, λειτουργία ΚΨΥ και 9ου ΨΤΕ, με όλες τις αναπόφευκτες αδυναμίες της, αλλά και, πρωτίστως, την πληθώρα των θετικών της πλευρών, θα ήταν μια ευκαιρία για συζήτηση, επεξεργασία, αναδιαμόρφωση και περαιτέρω επέκταση και ανάπτυξή της σε όλο το ΨΝΑ, αντί για ακύρωση και διάλυσή της, όπως επιχειρείται τώρα. Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα είμαστε, παντού, κατάλληλα στελεχωμένοι για να μπορούμε να υπάρχουμε και να λειτουργούμε, έτσι ώστε μια τέτοια συζήτηση να έχει νόημα.

Σε κάθε περίπτωση, σας καλούμε να δώσετε, επιτέλους, τη δέουσα προσοχή στο αίτημα που σας υποβάλουμε για κατάλληλη στελέχωση με ψυχιάτρους (δεν φτάνει ένας) του ΚΨΥ Αγ. Αναργύρων και του 9ου ΨΤΕ και για την αντιμετώπιση των υπόλοιπων σοβαρών προβλημάτων επί των οποίων θεωρούμε ότι είναι υποχρέωσή σας να δεχτείτε να ενημερωθείτε.

Θ. Μεγαλοοικονόμου

Δ/ντής ψυχίατρος- 9ο ΨΤ

Επιστημονικός Υπεύθυνος

ΚΨΥ Αγ. Αναργύρων

Νέα του Blog

Το αδύνατο που έγινε δυνατό

20.02.2017 | Slider
Εμφανίσεις: 4225