Δικαιώματα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

«Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή»
ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΨΥΧΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΣΕ ΑΣΥΛΑ
ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

Εν μέσω και στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης και υλοποιούμενης βίαιης κατάργησης των ψυχιατρικών νοσοκομείων χωρίς να υφίστανται κατάλληλες και επαρκείς δομές τόσο στα γενικά νοσοκομεία όσο και στην κοινότητα για να στεγάσουν τη φερόμενη ως «ψυχιατρική μεταρρύθμιση», η διημερίδα με τίτλο «Διαχείριση της επικινδυνότητας των ψυχικά πασχόντων στην καθημερινή κλινική πράξη» που διοργανώνει η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία στις 26-27 Σεπτέμβρη, φέρνει στο προσκήνιο την «καινοτομία» της «Εξωνοσοκομειακής Υποχρεωτικής Αγωγής» ή πιο ορθά της «αναγκαστικής θεραπείας στην κοινότητα» (compulsive community treatment), όπως αναφέρεται το μέτρο στις χώρες του εξωτερικού που θεσμοθετήθηκε.

Όπου εφαρμόστηκε (ΗΠΑ, Σουηδία, Μ. Βρετανία κλπ), ο ψυχίατρος αποφασίζει τη θεραπεία που καλείται να υλοποιήσει η κοινοτική υπηρεσία και σε περίπτωση άρνησης, ο ασθενής μπορεί να υποστεί αναγκαστική νοσηλεία σε ψυχιατρική μονάδα. Όσο προοδευτικό μπορεί να ακούγεται ένα τέτοιο μέτρο «αποασυλοποίησης», άλλο τόσο αναχρονιστικό και καθηλωτικό είναι στην πράξη για τον ίδιο τον ασθενή/λήπτη και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Πρέπει να τονιστεί ότι το μέτρο αυτό δεν αμφισβητεί και δεν εισηγείται την απεμπόληση των κακών πρακτικών του ψυχιατρικού ασύλου, κλειδωμένες πόρτες, μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, μονόδρομος του ψυχοφάρμακου, αλλά επί της ουσίας τις επισύρει ως φόβητρο, προκειμένου ο ασθενής και το περιβάλλον του να αποδεχτούν την «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» ως το «λιγότερο κακό» και όχι ως το βέλτιστο θεραπευτικό πλαίσιο.

Στην ελληνική πραγματικότητα, εύλογα γεννάται το ερώτημα από ποιους θα εφαρμοστεί η «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» με δεδομένη την έλλειψη επαρκών, στελεχωμένων και σωστά σχεδιασμένων κοινοτικών δομών. Αυτό που υφίσταται είναι ολιγάριθμα Κέντρα Ημέρας και Ξενώνες περιορισμένης χωρητικότητας, δημιουργημένα χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, χωρίς τη μεταξύ τους διασύνδεση, υποχρηματοδοτούμενα, υποστελεχωμένα και στο έλεος της ανανέωσης της χρηματοδότησής τους από το ΕΣΠΑ. Παρέχουν στο λήπτη ένα «θεραπευτικό συμβόλαιο» με ημερομηνία λήξης, η οποία όταν παρέλθει τον αναγκάζει είτε να επιστρέψει στην απομόνωση της οικίας του, είτε να αναζητά εναγωνίως νέο συμβόλαιο αλλού. Η «τομεοποίηση» είναι ένας ωραίος τίτλος στα χαρτιά και όσοι συμμετέχουν στις ανύπαρκτες «δομές» της πιστοποιούν ότι πρόκειται για κενό γράμμα.

Η προφανής απάντηση στο εύλογο ερώτημα λοιπόν είναι ότι η «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» θα εφαρμοστεί από την ίδια την οικογένεια του ασθενούς/λήπτη. Κάθε σπίτι ενός ψυχικά πάσχοντα, επιθυμώντας πολύ λογικά να αποφευχθεί η υποχρεωτική νοσηλεία με όλες τις καταστρεπτικές για τον ασθενή διαδικασίες και πρακτικές (ακούσιες εισαγωγές συνοδεία αστυνομίας, καθηλώσεις, φαρμακευτικές αυθαιρεσίες κλπ) θα μετατρέπεται σε ένα μίνι άσυλο. Η ευθύνη της «θεραπείας» θα μεταφέρεται στους λήπτες και τους οικείους τους, οι οποίοι χωρίς επαρκή γνώση, εκπαίδευση και βοήθεια θα κληθούν να εκτελούν χρέη γιατρού, νοσηλευτή, ψυχοθεραπευτή και κατασταλτικού μηχανισμού, αφού χωρίς κοινοτικές δομές, το κύριο βάρος θα πέφτει και πάλι στη φαρμακευτική αγωγή, ενίοτε αναγκαία αλλά ουδέποτε επαρκής αν θέλουμε να μιλάμε για ουσιαστική θεραπεία.

Η «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» εν μέσω της απουσίας ενός δημόσιου, λειτουργικού, κοινοτικού θεραπευτικού πλαισίου, θα φορτώσει στην οικογένεια το οικονομικό βάρος της παροχής υπηρεσιών και θα την επιβαρύνει επιπλέον συναισθηματικά και ψυχολογικά αναθέτοντάς της ρόλους στους οποίους θα αδυνατεί να ανταπεξέλθει, τόσο εξαιτίας οικονομικής αδυναμίας, όσο και λόγω της έλλειψης εκπαίδευσης και ενημέρωσης, στην οποία ποτέ δεν δόθηκε βάρος με ουσία, συνέπεια και συνέχεια, αλλά και επειδή πολλές φορές το ίδιο το σπίτι μπορεί να είναι μία από τις αιτίες του προβλήματος και δεν μπορεί αυτόματα να μετατραπεί σε φορέα της λύσης του.

Γινόμαστε μάρτυρες του φαινομένου, με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων και την απουσία δομών που θα τα υποκαταστήσουν, καθώς δεν τίθεται θέμα βελτίωσης αυτών, να προκρίνονται λογικές υπό τον εύηχο αλλά κούφιο τίτλο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποστέρηση των όποιων, λειψών, υπηρεσιών απολάμβανε ο ψυχικά πάσχων. Η ευθύνη, το κόστος, οικονομικό και ψυχικό, και το βάρος της ορθής εφαρμογή της θεραπείας μετατίθεται στον ίδιο τον ασθενή και στο περιβάλλον του. Η θεραπεία θα μετατραπεί σε μία ατομική-ιδιωτική διαδικασία και όποιος δεν θα έχει την ικανότητα να τη φέρει σε πέρας θα ρίχνεται στον καιάδα της υποτροπής, της περιθωριοποίησης και της απομόνωσης. Η εφαρμογή του μέτρου στο εξωτερικό, αυτό πιστοποιεί.

Διορθώνοντας τον τίτλο της διημερίδας, το ουσιαστικό διακύβευμα εδώ είναι η «Διαχείριση της επικινδυνότητας των πολιτικών ψυχικής υγείας στην καθημερινή ζωή» και όχι της επικινδυνότητας των ψυχικά πασχόντων, οι οποίοι υφίστανται ερήμην τις συνέπειες των σχεδιασμών αυτών, βρίσκονται ήδη στο περιθώριο μιας κοινωνίας που καταστρατηγεί τα δικαιώματά τους και έρχεται τώρα να τα αποτελειώσει.

Αν κάποιοι θεωρούν ότι καπηλευόμενοι τον όρο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» θα μπορέσουν αδιαμαρτύρητα να κατεδαφίσουν ολοκληρωτικά την ψυχική υγεία, τους ενημερώνουμε ότι πλέον όχι απλά δεν συμβιβαζόμαστε με το στρεβλό καθεστώς που ίσχυε στο παρελθόν, αλλά και ότι δεν θα επιτρέψουμε να υποθηκευτεί το μέλλον της υγείας των ψυχικά πασχόντων. Απαιτούμε επιτέλους την ουσιαστική «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» που θα σέβεται τον ασθενή, τον επαγγελματία και το συγγενή στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που μπορεί και οφείλει να την υλοποιήσει.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΌΣ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

«ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ»

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

«Διαχείριση της επικινδυνότητας των ψυχικά  πασχόντων στην καθημερινή κλινική πράξη», μεταξύ των άλλων (όπως κλειδωμένες πόρτες, μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, μονόδρομος του ψυχοφάρμακου) και με ένα νέο «εργαλείο» που προπαγανδίζεται από την ομώνυμη διημερίδα της 26-27 Σεπτέμβρη, προς άμεση εισαγωγή και στην «Ελλάδα των υπό βίαιη κατάργηση ψυχιατρείων».

Πρόκειται για την «αναγκαστική θεραπεία στην κοινότητα» (compulsive community treatment), ή κατά την πιο ήπια και εξωραϊστική μετάφραση στην ως άνω Διημερίδα, «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» : με την θεραπεία αναγόμενη πάντα στη «λήψη της φαρμακευτικής αγωγής».

Μια θεραπεία την οποία, σύμφωνα με τη θεσμοθέτηση του μέτρου στις χώρες όπου εφαρμόστηκε (ΗΠΑ, Σουηδία, Μ. Βρετανία κλπ), θα αποφασίζει ο ψυχίατρος και θα υλοποιεί η κοινοτική υπηρεσία. Σε περίπτωση άρνησης, ο ασθενής θα μπορεί να υφίσταται αναγκαστική νοσηλεία σε ψυχιατρική μονάδα.

Πλάι, λοιπόν, στην «κανονική» αναγκαστική νοσηλεία, έχουμε την εισαγωγή μιας νέας μορφής υποχρεωτικής θεραπείας, αποσυνδεδεμένης από τη νοσοκομειακή νοσηλεία. Μια πρακτική που ενσαρκώνει, σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε, την εξαγωγή του «πυρήνα του ψυχιατρείου» στην κοινότητα.

Καταλαβαίνουμε, εν προκειμένω, τι θα σημαίνει το «κλείσιμο των ψυχιατρείων» όπως το ετοιμάζουν : θα κλείσουν ως κτίρια αλλά θα διατηρηθούν πλήρως και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση και διάχυση μέσα στον κοινωνικό ιστό, οι πιο κατασταλτικές πτυχές τους.

Αυτό που (ως συνήθως) αντιγράφεται εξ΄ εσπερίας και εισάγεται, είναι πρακτικές και ρυθμίσεις φαλκίδευσης των δικαιωμάτων με ταυτόχρονη επιβολή ενός ανοιχτού πειθαρχικού ελέγχου μέσα στην κοινότητα. Γιατί, φυσικά, ποιος είναι τόσο αφελής να πιστέψει, ιδιαίτερα κάτω από σημερινές συνθήκες της εγκαθιδρυμένης ανομίας και αυθαιρεσίας από τη μεριά των κρατούντων, τους όποιους ισχυρισμούς για νομοθετικές ρυθμίσεις που θα κατοχυρώνουν διαδικασίες και δικαιώματα αυτών που θα υφίστανται αυτό το μέτρο, όταν εδώ και πάνω από 20 χρόνια, από την πρώτη μέρα της εφαρμογής του, δεν τηρείται, ούτε από τον ψυχιατρικό, ούτε από τον δικαστικό θεσμό, καμιά ρύθμιση από αυτές που προβλέπονται στο νόμο 2071/92 όσον αφορά στην κατοχύρωση και στην άσκηση των δικαιωμάτων αυτών που υφίστανται την αναγκαστική νοσηλεία; Στην πραγματικότητα, θα μετατρέψουν το σπίτι του καθενός σε ψυχιατρείο.

Η «αναγκαστική θεραπεία στην κοινότητα», που παρουσιάστηκε ως πανάκεια απέναντι στο φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», συνδέθηκε παντού, όπως και τώρα στην Ελλάδα, με την λεγόμενη «επικινδυνότητα», με το (υπό ίδρυση) «δικαστικό ψυχιατρείο», με δομές και πρακτικές που θ΄ αντικαταστήσουν το ψυχιατρείο σε μια λογική ευόδωσης της «κουλτούρας του φόβου» και εξασφάλισης από την «επικρεμάμενη απειλή» (εκτός από αυτή του «ξένου» και του κάθε λογής  αποκλεισμένου) του «τρελού», ιδιαίτερα αυτού που «κόβει τα φάρμακα» και γι΄ αυτό γίνεται «ανήσυχος» και «επικίνδυνος», ενώ, «αν τα έπαιρνε, θα ήταν όλα καλά και δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο».

Αλλά η επίκληση της «επικινδυνότητας» ως συνέπειας της διακοπής των φαρμάκων είναι ένας επικίνδυνος αναγωγισμός και για την εν γένει εξήγησή της ουδόλως επαρκούν ούτε οι, απλώς, ψυχαναλυτικές, ούτε οι, απλώς, νευροβιολογικές υποθέσεις. Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να μιλάμε όχι για «επικίνδυνους ανθρώπους» αλλά για «επικίνδυνες καταστάσεις» (σχέσεις, συνθήκες, εξουσίες κλπ), είναι λάθος ν’ αποδίδονται οι όποιες συνέπειες που προκύπτουν μετά την διακοπή των φαρμάκων μονόπλευρα στη «μη τακτική και σωστή λήψη της φαρμακευτικής αγωγής». Η επικέντρωση σ΄ αυτό αποσπά σκόπιμα την προσοχή από το πολύ πιο σημαντικό γεγονός της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης των κοινοτικών υπηρεσιών (εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης), που οδηγεί στις ποικίλες μορφές θεραπευτικής εγκατάλειψης και στις συνέπειες αυτής της εγκατάλειψης στην λήψη της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά και άλλων θεραπευτικών παρεμβάσεων.

Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα ισχύουν αλλού, «θ΄ αποφασίζει ο ψυχίατρος και θα εκτελεί  (την υποχρεωτική φαρμακοθεραπεία) η κοινοτική υπηρεσία». Στην Ελλάδα θα πρέπει ν΄ αναρωτηθούμε: ποια κοινοτική υπηρεσία, αφού τέτοιο πράγμα υπάρχει μόνο υποτυπωδώς, ή, ως επί το πλείστον, καθόλου. Επομένως, ποιες «ομάδες εφόδου» θα την εφαρμόσουν;

Ψυχίατροι και άλλοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας από το ΨΝΑ και το Δρομοκαίτειο (μαζί με αστυνομικούς και δικαστές) συνομιλούν για την «κοινότητα» (για το «εξωνοσοκομειακό») από τη σκοπιά όχι μιας άλλης σχέσης με τον ψυχικά πάσχοντα, όχι διαλόγου και διαπραγμάτευσης, αλλά από τη σκοπιά της μεταφοράς στην κοινότητα αυτού που ασκούν μέσα στο άσυλο - μιλούν μόνο για την «υποχρεωτική θεραπεία στο σπίτι».

Πότε η ψυχιατρική κοινότητα, με πρώτη αυτή των ψυχιατρείων, έχει πραγματικά μιλήσει και προσπαθήσει να δημιουργήσει κοινοτικές υπηρεσίες που θα λειτουργούσαν σε λογικές εναλλακτικές σε αυτές του ψυχιατρείου;

Πώς, ενώ μέχρι σήμερα ήταν ελάχιστες, έως μηδαμινές, οι πρωτοβουλίες της ψυχιατρικής κοινότητας για την δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών, σε σύνδεση με ένα διευρυμένο Κοινωνικό Κράτος, ως του βασικού μέσου για την αποδόμηση, αφενός, του μύθου της «επικινδυνότητας» και, αφετέρου, της πραγματικότητας των «επικίνδυνων καταστάσεων», σπεύδουν να επιλέξουν, ως πρώτο (και μοναδικό) βήμα, την πιο διεστραμμένη και αυτο-ακυρωτική εκδοχή «κοινοτικής» παρέμβασης, που είναι η «υποχρεωτική θεραπεία στο σπίτι»;

Γιατί εν μέσω του διαλυτικού καταιγισμού και της κατεδάφισης της ψυχικής υγείας, αντί να συζητούν για την υιοθέτηση μιας εναλλακτικής κουλούρας και πρακτικών που οδηγούν «πέρα από» το ψυχιατρείο, σπεύδουν να οργανώσουν, απλώς και μόνο, το καταναγκαστικό κυνηγητό και τον έλεγχο των διωγμένων από τα ψυχιατρεία (και το όλο σύστημα των υπηρεσιών) ασθενών μέσα στην κοινότητα; Είναι φανερό ότι το κυρίαρχο «ψυχιατρικό παράδειγμα», στην περίοδο των διαδοχικών μνημονίων, της δημοσιονομικής προσαρμογής και μιας πολιτικής για την ψυχική υγεία που ενσαρκώνεται στο «βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων», εθισμένο ανέκαθεν στη προσέγγιση του ψυχικά πάσχοντα (σε «τελευταία ανάλυση») μέσω της βίας αντί της κοινωνικής στήριξης, ετοιμάζεται για τις νέες μορφές του «ρόλου του χωροφύλακα» για την διασφάλιση της Δημόσιας Τάξης στις εντελώς καινούργιες κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονται.

Θα το δεχτούμε;

25/9/2014

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ

ΜΕΣΩ ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ

ΟΔΗΓΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΨΝΑ

Μέσα από μια προφανώς προσυμφωνημένη και προσχεδιασμένη διαδικασία, πριν καλά-καλά τελειώσει η χτεσινή (12/9/14) συνεδρίαση του ΔΣ του ΨΝΑ, το γνωστό σάϊτ «Υγεία360» ανάρτησε κατ΄ αποκλειστικότητα και με θετικό σχολιασμό μιαν από τις αποφάσεις που πάρθηκαν στη συνεδρίαση αυτή και η οποία αφορά τους σχεδιασμούς για τους νοσηλευόμενους με άρθρο 69 ΠΚ, ενόψει του «βίαιου κλεισίματος των ψυχιατρείων».

Μια ακόμη ανακοίνωση στη λογική του «θεάματος», που σερβίρει, υπό μορφήν δήθεν «διαβούλευσης» (γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτός ο όρος για την τροϊκάνικη κυβέρνηση και τα κατά τόπους όργανά της) την δημιουργία «δικαστικού ψυχιατρείου», την κόλαση, δηλαδή, «υψίστης ασφαλείας» για τους ψυχικά πάσχοντες και άλλους, όλο και πιο πολλούς, ανεπιθύμητους αυτής της κοινωνίας, που δεν χωρούν πια στις φυλακές του σωφρονιστικού συστήματος και την οποία έχουν προαποφασίσει, αλλά όχι καταλήξει ακόμα πώς ακριβώς θα θέσουν σε εφαρμογή.

Λέει, όπως πάντα ψευδώς, ο Διοικητής του ΨΝΑ, ότι για τους ασθενείς του άρθρου 69 ΠΚ που νοσηλεύονται στο ΨΝΑ «δεν υπάρχει κανένα θεραπευτικό πλαίσιο κλινικής διαχείρισης και εν γένει φροντίδας τους». Αν ισχύει  αυτό, τότε πώς, στη διάρκεια πολλών χρόνων, δεκάδες εξ΄ αυτών «έγιναν καλά», πήγαν στο δικαστήριο όπου έγινε άρση του  69 (αρ. 70 ΠΚ) και έκτοτε, με όσα στοιχεία είναι διαθέσιμα, κανείς τους δεν υποτροπίασε (με την έννοια της εκ νέου τέλεσης αδικήματος), διαψεύδοντας την όποια έννοια «επικινδυνότητας»;

Αν δεν ήταν η άγνοια, οι εμμονές και τα αρνητικά στερεότυπα με τα οποία λειτουργούν πολλοί δικαστές και εισαγγελείς όταν αντιμετωπίζουν έναν ψυχικά πάσχοντα και έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της «επικινδυνότητας», απορρίπτοντας «άνευ λόγου και αιτίας» την άρση του 69 ΠΚ σε επανειλημμένες σχετικές αιτήσεις των θεραπόντων,  δεκάδες άλλοι θα είχαν ήδη βγει από το ΨΝΑ και θα ήταν τώρα στο σπίτι τους ή σε στεγαστική δομή, με την όποια ψυχιατρική φροντίδα θα είχαν ανάγκη.

Το ζήτημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο από την μονοδιάστατη, απλοποιητική, προσχηματικού χαρακτήρα σκέψη που εκφράζεται στο σκεπτικό της πρότασης, η οποία ψηφίστηκε από το ΔΣ του ΨΝΑ. Οι ασθενείς αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να νοσηλεύονται, όπως όλοι οι πολίτες, στις διαθέσιμες κανονικές υπηρεσίες μέχρι να αναρρώσουν. Θα ήταν απαράδεκτο να μεταφερθούν σε «ειδικό τμήμα», εφόσον, μάλιστα, έχουν κριθεί «ακαταλόγιστοι» εξαιτίας ακριβώς της ψυχικής τους διαταραχής. Το ερώτημα που εγείρεται, είναι ως προς την αντιμετώπισή τους μετά την ανάρρωση, όταν θα προετοιμάζονται να περάσουν σ΄ ένα επόμενο στάδιο, κοινωνικής επανένταξης, όπου, φυσικά, χρειάζεται ένας εξατομικευμένος θεραπευτικός σχεδιασμός από κοινοτικές υπηρεσίες (που, όμως, δεν υπάρχουν, ούτε οι υπηρεσίες ούτε ο σχεδιασμός αυτός, ούτε καν ως σκέψη). Είναι σ΄ αυτή τη φάση που η διαιωνιζόμενη παραμονή τους στα τμήματα εισαγωγών είναι εξαιρετικά προβληματική, πρωτίστως για τους ίδιους : τους οδηγεί στην ιδρυματοποίηση και στην  παλινδρόμηση. Είναι σ’ αυτό το σημείο που τα τμήματα εισαγωγών μετατρέπονται σε αποθήκες, εκτός των άλλων, και των ασθενών με το άρθρο 69 ΠΚ. Με κύριους λόγους, στη βάση του υπάρχοντος, ασαφούς και αμφιλεγόμενου, νομοθετικού πλαισίου (το οποίο λειτουργεί ανασταλτικά και ακυρωτικά στην ίδια την θεραπευτική διαδικασία), αφενός, τον (απορριπτικό) τρόπο που λειτουργούν, συνήθως, οι δικαστές και αφετέρου, την παντελή έλλειψη εναλλακτικών κοινοτικών υπηρεσιών, καθώς και μιας αντίστοιχης κουλτούρας και πρακτικών αντιμετώπισης των ιδιαίτερων προβλημάτων και αναγκών τους.

Είναι σε μια τέτοια λογική, σε μιαν εναλλακτική στο ίδρυμα και στην φύλαξη προσέγγιση, που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα και όχι στη λογική της δημιουργίας ενός επιστημονικοφανούς ιατρικού και νομικού περιτυλίγματος για το μπουντρούμιασμά τους στο, όποιας μορφής, δικαστικό ψυχιατρείο. Αλλωστε, πολλοί ψυχίατροι έχουν, εδώ και χρόνια, μαγειρέψει τη σάλτσα  της νέας συνταγής: «πώς μπορούμε να έχουμε ένα δολοφόνο δίπλα σε μια νοσηλευόμενη με κατάθλιψη»; Αυτό θα ξανακουστεί και ως το «ισχυρό επιχείρημα» - ισχυρό για όλους τους αδαείς.

Στην περίπτωση μας ριζικά εναλλακτικής προσέγγισης στο ζήτημα της αντιμετώπισης των λεγόμενων «ακαταλόγιστων» ασθενών, ένα πρώτο ζήτημα θα ήταν η ριζική αλλαγή του νομικού πλαισίου, όχι, όμως, αποχωρισμένα αλλά σε άμεση συνάρτηση με την δημιουργία του δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών. Ωστόσο, μια τέτοια συζήτηση με τα εκτελεστικά όργανα της τρόϊκας, που έχουν διοριστεί στο ΨΝΑ για να εφαρμόσουν το σύμφωνο Αντόρ – Λυκουρέντζου, δεν μπορεί να γίνει. Γιατί το μόνο που τους διακρίνει είναι η «ικανότητα» να κλέβουν και να χρησιμοποιούν «μεταρρυθμιστική» ορολογία για να ντύνουν τα πιο σκοτεινά νεοφιλελεύθερα σχέδια κοινωνικής καταστροφής.

Καλεί ο Διοικητής του ΨΝΑ, με τον γνωστό τρόπο που μάθαμε από Αδωνι και Βορίδη, σ΄ ένα «διάλογο» και υποβολή προτάσεων (Συντονιστών Διευθυντών, κλπ). Καλεί και την Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία, που, όμως, είναι γνωστές οι θέσεις της υπέρ του δικαστικού ψυχιατρείου και άλλων σχεδίων που σχετίζονται με το ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού.

Μιλά για «τεχνική αξιολόγηση» από διεθνείς εμπειρογνώμονες, αλλά, φυσικά, «δεν λέει» ποιος και με ποια κριτήρια θα τους επιλέξει, ποιων απόψεων, πρακτικών και πολιτικών  θα είναι φορείς - συνήθως των διαφόρων ομοιωμάτων, σε κάθε χώρα, των High Security Βρετανικών ψυχιατρείων - για να μας διδάξουν «ποιο είναι το σωστό», τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη συζήτηση και αμφισβήτηση σε πολλές χώρες για το κάτεργο των δικαστικών  ψυχιατρείων (στην Ιταλία, μάλιστα, έχει περάσει νόμος για την «κατάργησή» τους).

Φτάνει μέχρι του σημείου να επιβάλλει «αξιολόγηση όλων των ασθενών με το άρθρο 69» «από 3μελή επιτροπή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων ειδικών στην ψυχιατροδικαστική», με επικεφαλής τον Δ/ντή της Β΄ Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου ΑΤΤΙΚΟΝ – το οποίο, όμως, δεν δέχεται ούτε καν ακούσιες νοσηλείες, πόσο μάλλον να έχει εμπειρία από αντιμετώπιση ασθενών με το άρθρο 69. Δεν είναι μόνο απαράδεκτο να ορίζεται επιτροπή για να εξετάσει ασθενείς των οποίων την θεραπευτική ευθύνη έχει μια συγκεκριμένη θεραπευτική ομάδα, στοχοποιώντας και ταξινομώντας αυτούς τους ασθενείς σε μια ειδική κατηγορία, αυτών που έχουν, δήθεν, ανάγκη διερεύνησης της «επικινδυνότητάς» τους από κατόχους, υποτίθεται, «ειδικής γνώσης» – είναι ότι χρησιμοποιεί και την λέξη «αξιολόγηση» των ασθενών, λες και οι ασθενείς αυτοί είναι κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι προς  αξιολόγηση - άλλοι θα πάρουν «πάνω από τη βάση», άλλοι, πιο «επικίνδυνοι», «κάτω από τη βάση» κοκ….

Αν, ωστόσο, υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση του απαράδεκτου καθεστώτος στη βάση του οποίου νοσηλεύονται οι ασθενείς με το άρθρο 69, αντί για «λόγια και προτάσεις», ο Διοικητής του ΨΝΑ θα έπρεπε κάτι να είχε ήδη κάνει για το απαράδεκτο, βάρβαρο, μεσαιωνικό καθεστώς στη βάση του οποίου «νοσηλεύεται», στο ΨΝΑ, ασθενής με το άρθρο 69, απομονωμένος, πάνω από δυο χρόνια, σ΄ ένα θάλαμο, εντός του οποίου παρακολουθούνται οι όποιες κινήσεις του (όταν δεν είναι μηχανικά καθηλωμένος) από ένα μικρό άνοιγμα (οπή) σ΄ έναν τοίχο από τη μεριά ενός τμήματος «χρονίων», του γνωστού και πολύπαθου «7ου τμήματος», αυτού με τους συνεχώς δεμένους ασθενείς επί 24ώρου βάσεως.….

Ισως, όμως, τα πιο ανησυχητικό απ΄ όλα να είναι ο κομπασμός του κ. Διοικητή ότι η πρότασή του ψηφίστηκε ομόφωνα στο ΔΣ, πράγμα που σημαίνει ότι και ο εκπρόσωπος των γιατρών και αυτός των εργαζομένων ψήφισαν υπέρ. Η λεγόμενη «αξιωματική αντιπολίτευση», στην οποία οι εκπρόσωποι αυτοί αναφέρονται και με την οποία έχουν δηλώσει ότι συνεργάζονται, πρέπει να πάρει θέση. Θα μπει σε μια διαδικασία που με μαθηματική βεβαιότητα έχει σχεδιαστεί για να οδηγήσει στην δημιουργία του δικαστικού ψυχιατρείου μέσα από την κατασκευή της μεγαλύτερης δυνατής  συναίνεσης;

Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και απαιτεί εγρήγορση, κατανόηση του τι διακυβεύεται και κινητοποίηση ενάντια στα σχέδια, που είναι εν εξελίξει, για την οικοδόμηση μιας ψυχιατρικής - χωροφύλακα της «επικινδυνότητας», αυτής που κατασκευάζει η νεοφιλελεύθερη εξαθλίωση της κοινωνίας.

Αν αυτή η εξέλιξη με τους ασθενείς του άρθρου 69 ΠΚ συνδυαστεί με τις προετοιμασίες για την εφαρμογή της «υποχρεωτικής κατ’ οίκον θεραπείας», τότε καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει το «βίαιο κλείσιμο του ψυχιατρείου». Σ΄ ένα συνέδριο, στα τέλη του Σεπτέμβρη, οι ίδιοι άνθρωποι (Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία κλπ) που εμπλέκονται στη «διαχείριση των ασθενών με το άρθρο 69», είναι αυτοί που εισάγουν τον συγκεκριμένο τρόπο εφαρμογής της «υποχρεωτικής κατ΄ οίκον θεραπείας» - κι΄ όποιος δεν συμφωνεί, στη βάση των όποιων κριτηρίων αυτού που την επιβάλει, μέσα στο ίδιο το σπίτι αυτού που έχει το όποιο πρόβλημα, άμεσος εγκλεισμός (με τον ίδιο τρόπο που, τώρα, γίνεται η μηχανική καθήλωση).

Η διαδικασία του κλεισίματος των ψυχιατρείων αναδεικνύει, με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, αυτό που υπόκειται στον τρόπο με τον οποίο καταργούνται. Κάθε συμμετοχή, και με όποιο τρόπο, σε όλα αυτά τα σχέδια, είναι συνενοχή. Ασθενείς, οικογένειες, λειτουργοί, κοινωνικά κινήματα πρέπει, ανεξάρτητα και έμπρακτα, «να πάρουν το λόγο» και να δώσουν άμεσα τη δική τους απάντηση πριν είναι πολύ αργά.

13/9/2014

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Από την οικογένεια της  νοσηλευόμενης στο ΨΝΑ Στέλλας Νικολαϊδου λάβαμε την παρακάτω απαντητική επιστολή στο πόρισμα της ΕΔΕ που τους κοινοποιήθηκε:

«Απάντηση στο πόρισμα της ΕΔΕ σχετικά με την καταγγελία για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ΨΝΑ (Δαφνί)»

Την Πέμπτη 26-6 μας δόθηκε το αποτέλεσμα της Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης (ΕΔΕ) που διέταξε ο υπουργός υγείας σχετικα με την καταγγελία μας για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων συγγενή μας (Στέλλα Νικολαϊδου) από το 6^ο τμημα του Ψ.Ν.Α. στο Δαφνί.

Φυσικά, το αποτέλεσμα της ΕΔΕ απαλλάσει τους υπεύθυνους από όλες τις καταγγελίες μας σχετικά με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια της ασθενούς.

Όχι ότι περιμέναμε κάτι  διαφορετικό από την ΕΔΕ, το καλαμπούρι στην Ελλάδα είναι ότι τις ΕΔΕ τις κάνουν οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και όχι κάποιος ανεξάρτητος. Χρησιμοποιώντας μια κοινότυπη λαϊκή έκφραση, το «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει» έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές για τις χιλιάδες ΕΔΕ στην Ελλάδα, και για την δική μας.

Δεν θα ασχολούμασταν καθόλου με την ΕΔΕ, αν δεν υπήρχαν κάποια σημεία που αναδεικνύουν τη φασίζουσα αντίληψη ενός κατεστημένου στο χώρο της ψυχικής υγείας αλλά και προσωπικά του υπεύθυνου διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας ΨΝΑ, ο οποίος διενέργησε την ΕΔΕ. Είναι φυσικό οι καταγγελλόμενοι γιατροί και νοσηλευτές να επικαλεστούν τις δικές τους αλήθειες στην προσπάθεια τους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Όμως ο υπεύθυνος της ΕΔΕ, όχι μόνο τους κάλυψε, αλλά πήρε και θέση προσβάλοντας την αξιοπιστία της παθούσας και ενός από τους καταγγέλοντες - και κατ΄επέκταση όλων μας. Παράλληλα εμπλέκει στην ΕΔΕ ψυχίατρο ο οποίος δεν έχει σχέση με τα γεγονότα και την καταγγελία.

Επειδή δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε όλη την ΕΔΕ (αν δεν πάρουμε νομική συμβουλή), αναφερόμαστε ενδεικτικά σε κάποια σημεία:

Η ΕΔΕ γράφει:

1.      “Γενικά οι καταγγελίες αυτές βασίζονται σε μαρτυρία της ασθενούς κ. Στέλλας Νικολαΐδου προς τους συγγενείς της, που δεν θεωρείται αξιόπιστη από τη στιγμή που η ασθενής κ. Στέλλα Νικολαΐδου βρισκόταν σε έντονη παραληρηματική διαταραχή κατά την ημέρα εισαγωγής της και θεωρείται αδύνατον να ήταν σε θέση πολλές ημέρες μετά να αναφερθεί σε γεγονότα της ημέρας εκείνης, αφού δεν είχε εναισθησία.¨

Εμείς απαντάμε ότι πάνω σε αυτήν την κλασσικού αυταρχικού τύπου επιχειρηματολογία βασίζεται όλη η αυθαιρεσία των ψυχιάτρων που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κατ’ αυτή την άποψη ο ασθενής δεν υφίσταται σαν υποκείμενο δικαιωμάτων ή νομικό υποκείμενο αλλά μόνο ως υποκείμενο κάτω από την επήρρεια παραληρήματος που, προς χάριν της ατομικής και συλλογικής «ασφάλειας» μπορεί να αρθούν τα δικαιώματά του. Οι νοσηλευόμενοι είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία των ψυχιάτρων που μέσω γνωματεύσεων μπορεί να βρεθούν σε "καθεστώς κατάστασης εξαίρεσης" δηλ. να απωλλέσουν όλα τους τα δικαιώματα. 

2. Η ΕΔΕ αναφέρει ότι έχω επισκεφτεί την αδελφή μου μόνο 2 φορές. Τις δυο πρώτες εβδομάδες εισαγωγής της, είχα άδεια από την δουλειά μου και την επισκεπτόμουν  κάθε δυο μέρες. Θα αναφέρω μόνο ότι η ψυχολόγος του 6ου τμήματος, επειδή την ρωτούσα επανειλημένα πότε θα συζητήσει με την αδελφή μου, ώστε να την βοηθήσει ψυχολογικά, μου απαντούσε ότι ήταν ακόμη νωρίς για να συζητήσει μαζί της και ότι καλό θα ήταν να σταματήσω να την επισκέπτομαι τόσο συχνά. Όταν τέλειωσε η άδεια μου, αναγκαστικά έβλεπα την αδελφή μου στο απογευματινό επισκεπτήριο και όχι στο πρωϊνό, καθώς και το Σαββατοκύριακο που δεν εργάζομαι. Οι νοσηλευτές, που είχαν συνηθίσει την παρουσία μου, δεν μου ζητούσαν πλέον τα στοιχεία μου (για να επισκεφτείς ασθενή στο 6ο τμήμα, πρέπει να δηλώσεις ονοματεπώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, ιδιότητα, και αριθμό δελτίου ταυτότητας, κατόπιν εντολής της διευθύντριας κ. Μαραγκουδάκη οπως με εξήγησαν οι νοσηλευτές).

3.   Στην ΕΔΕ αναφέρονται κάποια στοιχεία άσχετα με την υπόθεση της Στέλλας, σχετικά με την εθελούσια νοσηλεία στο παρελθόν του συντρόφου μου στο ΨΝΑ. Προφανώς, ο συντάκτης της ΕΔΕ αναφέρει αυτό το γεγονός εσκεμμένα για τους παρακάτω λόγους: 
α). για να πλήξει την αξιοπιστία του καταγγέλοντος (είναι γνωστή η αντίληψή τους: όποιος έχει νοσηλευτεί ή έχει ζητήσει ψυχιατρική αρωγή στη χώρα αυτή, είναι αναξιόπιστος - η φασίζουσα και ρατσιστική λογική που αναφέραμε και πιο πάνω).
β). στην ίδια παράγραφο αναφέρονται λεπτομέρειες για τον τρόπο εισαγωγής στο ΨΝΑ του συντρόφου μου (λεπτομέρειες που θυμίζουν ασφαλίτικη λογική), Ο συντάκτης της ΕΔΕ, εμμέσως πλην σαφώς, εμπλέκει στην υπόθεση ψυχίατρο του ΨΝΑ γνωστό για τους ευρύτερους πολιτικούς - κοινωνικούς αγώνες όπως και τους πολύχρονους αγώνες του ενάντια στην αυταρχική ψυχιατρική, υπέρ της αποασυλοποίησης και ενάντια στο βίαιο κλείσιμο των δομών ψυχικής υγείας. Ποιά η σκοπιμότητα αναφοράς προσωπικών δεδομένων και εμπλοκής άσχετου με την υπόθεση ψυχίατρου, σε μια ΕΔΕ με το συγκεκριμένο θέμα - καταγγελία μας; Προφανώς, για να φανεί ότι η καταγγελία μας δεν ξεκίνησε με αφορμή πραγματικά γεγονότα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας της Στέλλας, αλλά είχε πολιτικούς υποκινητές!
Βασικό συμπέρασμα αυτής της παραγράφου είναι ότι, όπως οι διωκτικές αρχές ποινικοποιούν πολλές φορές τις κοινωνικές - πολιτικές σχέσεις, έτσι και ο συντάκτης της ΕΔΕ στοχοποιεί τις σχέσεις αυτές.

4.   Στο τέλος της 8ης παραγράφου, ο συντάκτης της ΕΔΕ αναφέρει: "τέλος, το γραπτό κείμενο της καταγγελίας δεν συνάδει με τον προφορικό λόγο του καταγγέλοντος, τόσο σε θέματα σύνταξης, όσο και τεχνικών όρων, δημιουργώντας την εντύπωση ότι στη σύνταξη του κειμένου ο καταγγέλων έχει δεχτεί βοήθεια απο επαγγελματία ψυχικής υγείας."
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, όποιος δεν εμπλέκεται με την ψυχιατρική επαγγελματικά σε αυτή τη χώρα, δεν διαβάζει ούτε βιβλία ψυχολογίας - ψυχανάλυσης, ούτε ψυχιατρικής, ούτε ενδέχεται να συμμετέχει σε αγώνες για την πραγματική ψυχιατρική μεταρρύθμιση - αποασυλοποίηση, που αφορά όλη την κοινωνία και κατ΄επέκταση τον κοινωνικό αγώνα για αντιεμπορευματική δημόσια υγεία. Του απαντάμε: κ. Παπαιωαννίδη, (παθολόγε διευθυντή ιατρικής υπηρεσίας του ΨΝΑ και συντάκτη της ΕΔΕ) και την λαϊκή ομιλούμε, και την επιστημονική - το μόνο που αρνούμαστε να μιλήσουμε είναι τη γλώσσα της κυριαρχίας.

Δραπετσώνα, 30 - 6 - 2014

Μαρία Νικολαϊδου
Γιώργος Μερζιώτης
Ζαφείρης Νικολαϊδης Μερζιώτης

Υ.Γ. Δείτε την καταγγελία μας εδώ :  
http://www.ygeia360.gr/en/news/item/11409-apokleistiko-mia-sygklonistikh-epwnymh-kataggelia-gia-katapathsh-dikaiwmatwn-psyxikws-pasxoysas-sto-dafni

και εδω:

http://www.avgi.gr/article/3019793/sugklonistiki-kataggelia-gia-parabiasi-dikaiomaton-psuxikos-pasxousas-sto-dafni-            

όπως και την απάντηση μας στις φήμες για μήνυση μας απο το ΨΝΑ για δημοσίευση προσωπικών δεδομένων:
http://www.ygeia360.gr/en/news/item/11498-apanthsh-sthn-dioikhsh-toy-dafnio%CF%8D-apo-thn-adelfh-ths-psyxikws-pasxoysas-meta-thn-ede

δείτε επίσης: 
http://www.ygeia360.gr/en/component/k2/item/11542-psna-dafni-o-nomos-prostate%CF%8Dei-toys-kataggelontes»

Προς: τον Διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (Ψ.Ν.Α.)

τον Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας Ψ.Ν.Α.

Κοιν.: Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των
Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές

Στους φορείς που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Ονομάζομαι Νικολαϊδου Μαρία και η αδελφή μου Στέλλα Νικολαϊδου νοσηλεύεται εδώ και ένα μήνα στο Ψ.Ν.Α. στο 6ο Τμήμα, του οποίου διευθύντρια είναι η κ. Ε. Μαραγκουδάκη. Ενημερωτικά, η Στέλλα πάσχει από Ψυχωσική Συνδρομή και τον τελευταίο καιρό είχε διακόψει οποιαδήποτε θεραπεία όπως και επισκέψεις σε ψυχίατρους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η ψυχική της υγεία και να αναγκαστούμε δυστυχώς να ζητήσουμε εισαγγελική εντολή για να νοσηλευτεί, επειδή αρνιόταν, και ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου γι αυτήν. Όμως η νοσηλεία ενός-μιας ψυχικά πάσχοντος, δεν σημαίνει επ ουδενί ότι αναστέλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα του.

Επειδή καταπατούνται τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα της αδελφής μου, όπως επίσης καταρρακώνεται και η αξιοπρέπεια της προβαίνω στην εξής δημόσια καταγγελία, περιγράφοντας παρακάτω κάποια ενδεικτικά γεγονότα – περιστατικά.

1. Την 4η μέρα νοσηλείας της αδελφής μου, πήγαμε να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε την διευθύντρια για την κατάσταση της Στέλλας. Μας δέχτηκε η διευθύντρια μαζί με άλλους 2 γιατρούς (έναν επιμελητή και μια κυρία που δεν γνωρίζουμε αν ήταν ασκούμενη ή γιατρός). Κατά την διάρκεια αφήγησης των παθών της αδελφής μου από την ίδια στην κ. Μαραγκουδάκη, η αγνώστων στοιχείων για εμάς γιατρός άρχισε να γελάει και άρχισε να σιγοντάρει και ο επιμελητής –δηλ. να γελάει και αυτός. Περιμέναμε ένα χρονικό διάστημα μα όταν συνέχισαν να γελάνε, επενέβη ο σύντροφος μου που ήταν παρών και είπε τα εξής στην γιατρό «αυτό που κάνετε είναι αντιεπιστημονικό και αντιδεοντολογικό, να γελάτε και να χλευάζετε εν ώρα εξέτασης και να ψυχαγωγείστε με τα πάθη των ασθενών». Δεδομένου ότι η διευθύντρια δεν είχε πάρει θέση και φανερά ενοχλημένη με την παρέμβαση του συντρόφου μου, αποχώρησε για λίγο από την συνεδρία.

2. Την 1η μέρα νοσηλείας της Στέλλας, το απόγευμα, θέλησε σε μια άκρη του διαδρόμου, χωρίς να ενοχλούνται οι υπόλοιποι ασθενείς, να χορέψει (αυτός είναι ο τρόπος που αντιδρά όταν δεν αισθάνεται καλά). Την απείλησαν ότι αν δεν σταματήσει θα την «δέσουν στα τέσσερα» και παρόλο που η Στέλλα δεν είναι καθόλου επιθετική, πραγματοποίησαν την απειλή τους, την έδεσαν στο κρεβάτι (αναγκαστική κατάκλιση). Το βράδυ, παρόλο που τους παρακαλούσε να την λύσουν για να πάει να ουρήσει στην τουαλέτα, δεν την έλυσαν με αποτέλεσμα να κατουρηθεί πάνω της, κάτι που ακόμα και σήμερα μας το τονίζει για να μας δείξει πόσο αυτό την πλήγωσε και την μείωσε. Επίσης της αφαίρεσαν τα εσώρουχα και την άφησαν έτσι σε κοινή θέα μέχρι το πρωί που την έλυσαν.

3. Ένα άλλο γεγονός που έχει καταρρακώσει τη Στέλλα και αποτελεί δυσμενή παράγοντα για την ανάρρωση της είναι όταν στην επόμενη συνεδρία που η Στέλλα ήταν μόνη της με την διευθύντρια την ρωτούσε αν είναι «κοινή γυναίκα»!

4. Το αποκορύφωμα της ψυχικών δεινών της Στέλλας είναι όταν ήρθε και εντάχθηκε στο τμήμα ο γνωστός χρυσαυγίτης φασίστας γιατρός κ. Παρασχάκης. Όταν πήγε να εξετάσει την Στέλλα, εκείνη τον γνώρισε και αρνήθηκε να εξεταστεί από αυτόν. Σας κάνουμε γνωστό ότι η κ. Στέλλα Νικολαίδου συμμετέχει εδώ και πολλά χρόνια στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα.

5. Δεδομένου ότι έχει περάσει ένας μήνας και δεν έχουμε καμία πληροφόρηση για την πορεία υγείας του ανθρώπου μας και εγώ δεν μπορώ να πάρω άδεια από την εργασία μου στο ωράριο εργασίας που βρίσκονται οι γιατροί στο τμήμα, αυτή την ενημέρωση την έχει αναλάβει ο σύντροφος μου αλλά μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να βρει την κ. Μαραγκουδάκη ή κάποιον επιμελητή μια και διαρκώς απουσιάζουν από το τμήμα.

6. Την Πέμπτη 12-6 και ώρα επισκεπτηρίου πήγε ο σύντροφος μου στο Ψ.Ν.Α. για να ενημερωθεί για την πορεία υγείας της Στέλλας. Ως συνήθως δεν υπήρχε κανένας γιατρός, ούτε η διευθύντρια. Σε ερώτηση του σε μια νοσοκόμα αν θα έρθουν οι γιατροί και πότε αυτή απάντησε, μπορεί να έρθουν, περιμένετε. Ο σύντροφος μου περίμενε από τις 10.30 ως τις 12.30 που έληγε το επισκεπτήριο, ξαναρώτησε την νοσοκόμα και αυτή του απάντησε ότι ήρθαν 2 γιατροί και να πάει να τους βρει στο γραφείο. Απευθυνόμενος στον ένα γιατρό για ενημέρωση, αυτός απάντησε ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει γιατί είναι βοηθός επιμελητή και δεν ξέρει την περίπτωση της Στέλλας και τον παρέπεμψε στην ανύπαρκτη διευθύντρια. Ο σύντροφος μου απάντησε ότι την διευθύντρια δεν μπορούμε να την βρούμε ποτέ, ούτε και στις εφημερίες του νοσοκομείου. Παρενέβη ο δεύτερος γιατρός, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Ο σύντροφος μου ρώτησε ποιος είναι και αυτός είπε ότι είναι ο Παρασχάκης. Ο σύντροφος μου του απάντησε ότι με υποψήφιο βουλευτή της χρυσής αυγής ο οποίος συντάσσεται και ως γιατρός με τις θέσεις της ναζιστικής οργάνωσης της χ.α. περί ευγονισμού και στείρωσης των ΑΜΕΑ, όπως επίσης και με τις θέσεις βουλευτών στο κοινοβούλιο που αποκαλούν τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες με το ναζιστικό προσωνύμιο υπάνθρωπους, δεν θέλει καμία κουβέντα και του τόνισε να μην εξετάσει και ενοχλήσει την κ. Νικολαϊδου. Δεδομένου ότι δεν έχει βγει δημόσια να αποκηρύξει αυτές τις φυλετικές – ρατσιστικές απόψεις (βλέπε και αιμοδοσία μόνο για έλληνες) για μας καταπατά τον όρκο του Ιπποκράτη.
Στη συνέχεια ο σύντροφος μου αποχώρησε από το τμήμα και πήγε στο διοικητή του νοσοκομείου ο οποίος έλειπε και υπέβαλε προφορική διαμαρτυρία στον γραμματέα του.

7. Την επόμενη μέρα (Παρασκευή 13-6) ο σύντροφος μου ξαναπήγε στο τμήμα γιατί είχε κανονιστεί να μεταφέρει μαζί με την κοινωνική λειτουργό του τμήματος (ένας εξαιρετικός άνθρωπος) την Στέλλα στο αστυνομικό τμήμα Χαϊδαρίου για την έκδοση ταυτότητας της. Εκεί έμαθε από νοσηλεύτρια ότι η διευθύντρια του έχει απαγορεύσει την είσοδο και την παρουσία στο τμήμα.

Εν κατακλείδι,

Η χειρότερη μορφή εξουσίας είναι αυτή που ασκείται σε αδύναμους και ανήμπορους ανθρώπους. Και οι ψυχικά πάσχοντες είναι ευάλωτοι σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο ασθενή.
Η διευθύντρια του 6ου τμήματος, ασκεί αυταρχική και εξουσιαστική ψυχιατρική και με πρόσχημα ότι στο τμήμα της βρίσκονται και κάποιοι κρατούμενοι, έχει μετατρέψει το τμήμα σε μικρό Άουσβιτς και τους ψυχικά πάσχοντες σε μηχανές κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, και χρησιμοποιεί με το παραμικρό την κατάκλιση ως μέσο απειλής αλλά και ως πράξη. Εδώ ισχύει η ρήση του Φράνκο Μπαζάλια «Όταν ο άρρωστος είναι δεμένος ο ψυχίατρος είναι σπίτι του. Όταν ο άρρωστος είναι ελεύθερος, ο ψυχίατρος κάνει τη δουλειά του».
Είναι ξεφτίλα και καταισχύνη τον 21ο αιώνα να ισχύουν στην Ελλάδα σε πολλά ψυχιατρικά ιδρύματα η καθήλωση, το ηλεκτροσόκ και ο ψυχαναγκασμός ανήμπορων ανθρώπων, τα οποία εμείς τα θεωρούμε βασανιστήρια.

Απαιτούμε:
Από τον διοικητή του Ψ.Ν.Α. να δώσει εντολή για μεταφορά της κ. Νικολαίδου σε άλλο τμήμα, να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπιμα δικαιώματα της ώστε να έχει η θεραπεία της ομαλή εξέλιξη, δεδομένου ότι η παρουσία του κ. Παρασχάκη, όπως και η αυταρχικότητα της κ. Μαραγκουδάκη δρουν ανασταλτικά στην βελτίωση της ψυχικής της υγείας.

Καθιστούμε τον διοικητή του Ψ.Ν.Α υπεύθυνο για την ψυχική και σωματική ακεραιότητα της Στέλλας.

Σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί το αίτημα μας για αλλαγή τμήματος θα απευθυνθούμε εκτός των άλλων και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν δεχόμαστε το επιχείρημα ότι ο κανονισμός του νοσοκομείου δεν επιτρέπει την αλλαγή τμήματος –εκεί που νοσηλεύτηκες την πρώτη φορά εκεί ξανανοσηλεύεσαι- γιατί στην περίπτωση της Στέλλας δεν ισχύει για δυο λόγους : α) η Στέλλα είχε νοσηλευτεί στο Ψ.Ν.Α πριν 8 χρόνια. Στο διάστημα αυτό έχουν αλλάξει και διευθυντές και γιατροί και το περιβάλλον νοσηλείας ήταν διαφορετικό και β) ο νοσηλευόμενος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα επιλογής θεράποντος γιατρού και η Στέλλα στα εξωτερικά ιατρεία του Ψ.Ν.Α. (στην πλατεία Βάθης) είχε επιλέξει άλλο γιατρό από άλλο τμήμα.

Υ.Γ. 1. Διάφοροι κυβερνητικοί και άλλοι παράγοντες ας μην προτρέξουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την επιστολή στα επιχειρήματα τους για την ψυχιατρική «μεταρρύθμιση» στην ουσία βίαιη διάλυση των δομών δημόσιας ψυχικής υγείας. Τους κάνουμε γνωστό ότι εγώ και ο σύντροφος μου συμμετέχουμε εδώ και πολλά χρόνια στο κίνημα υπέρ της αποασυλοποίησης, ενάντια στην αυταρχική ψυχιατρική και υπέρ μιας κοινοτικής ελευθεριακής ψυχιατρικής.

Υ.Γ. 2. Το κείμενο αυτό θα κοινοποιηθεί σε όλους τους φορείς που έχουν σχέση με τα ψυχικά και ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στο υπουργείο υγείας και στον ημερήσιο τύπο.

Η οικογένεια της κ. Στέλλας Νικολαϊδου

Η αδελφή της Μαρία Νικολαίδου
Ο γαμπρός της Γιώργος Μερζιώτης
Ο ανιψιός της Ζαφείρης Νικολαϊδης Μερζιώτης

Δραπετσώνα 14- 6 - 2014".

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αυστηρά ακατάλληλο για ενηλίκους:

Αν σας ρωτούσαν; δένουν στα ψυχιατρεία τους ασθενείς σήμερα; γίνονται ηλεκτροσόκ στις ψυχιατρικές κλινικές; Τι θα απαντούσατε; Η συνήθης απάντηση είναι όχι ,αυτά γίνονταν παλιότερα. Κι όμως γίνονται και σήμερα. Τι γνώμη έχει η ψυχιατρική κοινότητα για τους ασθενείς; δεν ξέρω, ας ρωτήσουμε την ίδια. Είναι δύσκολο να είμαστε δίπλα σε έναν άνθρωπο που έχει πιει ένα τόνο φάρμακα, τρέχουν τα σάλια του, μασάει τα λόγια του, λέμε συνήθως τι νούμερο είναι αυτό. Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος όταν νοσηλεύεται; ησυχία, χώρο αποδοχή, καλές συνθήκες. Τι παίρνει ο ψυχιατρικός ασθενής; δέσιμο και χάπια. Πόσα έχουν ξοδευτεί τα τελευταία 30 χρόνια για τα παίρνει αυτά; πάρα πολλά ευρά και δραχμά. Φυσικά έγιναν και βήματα προόδου που δυστυχώς πάνε τώρα να χαθούν: εκπαιδεύτηκε ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού σε νέες μεθόδους, χτίστηκαν πολλές δομές, κα .Η λογική άλλαξε απέναντι στην τρέλλα; Ελάχιστα. Γιατί; Μέγα ερώτημα ( θρησκευτικό πολιτικοκοινωνικού περιεχομένου). Το λεγόμενον « Άγνωστο γιατί» . Θα κλείσουν τα μεγάλα ψυχιατρεία, έγιναν και μερικά κέντρα ημέρας, δόθηκε το οκ και για τις ιδιωτικές κλινικές για όσους έχουν χρήματα. Για τους άλλους; Που θα πάει τόσος κόσμος; Πίσω στην οικογένειά ;Ποιος θα το αντέξει; Ο ασθενής ή η οικογένεια; Και μετά θα θέλουν όλοι μαζί νοσηλεία; Και που θα πάνε; Σε προνοιακά ιδρύματα που θα τους έχουν δεμένους και θα τους ταϊζουν χάπια; Και αυτό λέγεται επιβίωση; Που θα μεταφερθούν όλες αυτές οι δομές που έγιναν; θα χωρέσουν στην ψυχιατρική κλινική των γενικών νοσοκομείων; αυτή καλά, καλά, δε χωράει τον εαυτό της. Εδώ και τόσα χρόνια υπάρχουν μόνιμα ράντζα. θα υπάρχει χώρος για προαυλισμό ; Υπάρχει σε ελάχιστα. Τα υπόλοιπα είναι περισσότερο κλειστές δομές. Τώρα θα μου πείτε τι το θέλει τον προαυλισμό ένας παλαβός. Καταλαβαίνει ; Ε, ναι! καταλαβαίνει και του χρειάζεται απόλυτα όπως χρειάζεται χώρο στο δωμάτιό και νοσηλευτικό προσωπικό. Το φαινόμενο 60 είναι να βάλω κι άλλους 10 τελικά είναι ολέθριο για την ψυχική υγεία. Επίσης είναι ολέθριο: να χρειάζεται ο ασθενής να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας να τον σέρνουν με χειροπέδες μέσα στη γειτονιά και να τον βάζουν στα κρατητήρια της Αστυνομίας λες και είναι κοινός εγκληματίας ενώ είναι σε κρίση. Αν είναι σε νησί χωρίς ψυχιατρική κλινική περνάει τη νύχτα στο κρατητήριο μέχρι να έρθει το καράβι και επειδή κανείς δεν γνωρίζει τι γίνεται, τρώει και τις φάπες του άμα αντιδράσει για τις χειροπέδες. Όταν η νοσηλεία είναι ακούσια και γίνεται εισαγγελική παραγγελία κανείς δεν του μιλάει για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους σαν πολίτης που έχει υποστεί μια έννομη πράξη. Και φυσικά το αντιλαμβάνεται πλήρως ως Παράλογο και Αδικία.Το πιο πιθανόν είναι να βρεθεί δεμένος χειροπόδαρα σε ένα κρεβάτι, προσφιλής τακτική σε πολλά νοσοκομεία και ιδιωτικές κλινικές, χωρίς να μπορεί να κάνει τις βασικές του ανάγκες και όλοι το δικαιολογούν και το βαφτίζουν έλλειψη προσωπικού. Μήπως είναι έλλειψη ενδιαφέροντος ; Κάποιος είπε ζωές ανάξιες να ζουν. Γιατί; Αυτοί που τα καλλιεργούν όλα αυτά δεν είναι ζωές ανάξιες να ζουν; Κάποιος άλλος είπε θυσία χωρίς σώμα. Στο βωμό τίνος; ποιος πείραξε ποιόν και γιατί τελικά ψυχική η ασθένεια. Ποιανού η ψυχή νοσεί; Του Θύματος ή του Θύτη; Αν γεμίσουν οι δρόμοι και οι γέφυρες με ψυχικά πάσχοντες μετά από μια βίαιη αποασυλοποίηση, ποιος είναι ανάξιος να υπάρχει, ο υπουργός, η πολιτεία ή οι πάσχοντες. Ο καθένας μας ας δώσει την απάντηση του φτάνει να σκεφτεί ότι μπορεί να βρεθεί και ο ίδιος την ίδια θέση ανά πάσα στιγμή. Οι αυτοκτονίες χτύπησαν κόκκινο. Όλα αυτά δυστυχώς δεν είναι σενάρια, έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες σε αντίστοιχες συνθήκες, βλέπε Αγγλία δεκαετία του 70. Ίσως λοιπόν το επόμενο λιμάνι να είναι η Λέρος το 57. Καλωσήρθατε στο άσυλο. Η νοσηλεία απελευθερώνει. Σήμερα οι ψυχικά ασθενείς αύριο όλοι μας.

Τ.Β.

(Το κείμενο αποτελεί εισήγηση της Β.Τ. στην συνάντηση-συζήτηση  της πρωτοβουλίας για ένα πολύμορφο κίνημα για την Ψυχική Υγεία που πραγματοποιηθηκε στο Χαϊδάρι την 1 Απριλίου 2014)