Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ: ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ
Η δήλωση στη Βουλή της υφυπουργού Φ. Σκοπούλη, σε απάντηση στην ερώτηση βουλευτών του Σύριζα σχετικά με το ζήτημα της παρακράτησης των συντάξεων των φιλοξενουμένων σε στεγαστικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης του δημόσιου και του ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού τομέα, ότι θα προβεί στην κατάργηση όλης της σχετικής νομοθεσίας και των διατάξεων που θεσπίστηκαν από τον Ιούνιο του 2011 μέχρι σήμερα, αποτελεί, προφανώς, μιαν άκρως θετική εξέλιξη.
Μπροστά στην γενική κατακραυγή, κυρίως στον χώρο της ψυχικής υγείας, και στην κινητοποίηση που έγινε για την ακύρωση της σχετικής νομοθεσίας, καθώς μάλιστα ήταν νομικά και συνταγματικά διάτρητη (σύμφωνα και με τις σχετικές γνωμοδοτήσεις, Μ. Μητροσύλλη και Επιτροπής Προστασίας Δικαιωμάτων) και η αποτελεσματική εφαρμογή της προβληματική, ενώ την ίδια στιγμή, το κυρίαρχο οικονομικό κριτήριο έδειχνε ότι η εισπρακτική φρενίτιδα δεν θα είχε προς αφαίμαξη παρά ελάχιστα ψίχουλα (λιγότερο από 4 εκ. ευρώ ετησίως), κρίθηκε ότι περισσότερο θα ήταν, εν τέλει, το (πολιτικό) κόστος παρά το (οικονομικό) όφελος. ΄Η, διαφορετικά, ότι ένα ‘ανθρώπινο πρόσωπο’, με σχετικά μηδαμινό κόστος, θα ήταν απαραίτητο για την προώθηση των οδυνηρών περικοπών σε άλλα πιο δομικά και ‘διαρθρωτικά’ επίπεδα.
Σε κάθε περίπτωση … είναι μια νίκη. Δείχνει ότι κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος και ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έχει δοθεί… Μια μάχη, γύρω από ένα άκρως κρίσιμο ζήτημα, με θετική έκβαση, ως πρώτη στιγμή σε μια διαδικασία διαρκούς αντίστασης απέναντι στην διαδοχική κατεδάφιση και την ολοταχή παλινδρόμηση προς μια χωρίς προηγούμενο κατασταλτική ψυχιατρική, ως της κατ΄ εξοχήν πολιτικής για την ψυχική υγεία που είναι συμβατή με την κρίση και το μνημόνιο.
Αυτό είναι, λοιπόν, ένα πρώτο συμπέρασμα: τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο αν αγωνιστούμε για την ανατροπή του - όσο κι΄ αν, είτε από ‘παράδοση’, είτε γιατί βλέπουμε πώς λειτουργεί η γεμάτη παλινωδίες αναζήτηση, και χωρίς το παραμικρό πρόσχημα ‘ευαισθησίας’, για μνημονιακές περικοπές, είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε μέχρι να δούμε την ακύρωση να γίνεται νομοθετική πράξη...
Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι το εξής:
Καθώς πολλοί, ιδιαίτερα ιδιοκτήτες ΜΚΟ, είχαν ταχθεί υπέρ του μέτρου, παρά τις δακρύβρεχτες δηλώσεις (του Δικτύου ‘Αργώς’ και άλλων) περί του αντιθέτου.
Καθώς κάποιες ΜΚΟ είχαν ήδη αρχίσει να ‘παρακρατούν’ δεκάδες χιλιάδες ευρώ από τις συντάξεις των ενοίκων για να αντιμετωπίσουν τη μείωση ή τις καθυστερήσεις της κρατικής επιχορήγησης (μερικές βρίσκονται και στα δικαστήρια ύστερα από σχετικές καταγγελίες). Καθώς ορισμένες ΜΚΟ έθεταν ανέκαθεν ως όρο για την αποδοχή καθενός ενοίκου να καταθέτει ένα ποσό (πχ, 200 ευρώ το μήνα, ιδιαίτερα αν ήταν επιδοματούχος πρόνοιας) για τις ανάγκες της δομής.
Καθώς κάποιες άλλες ΜΚΟ, όπως η ΕΠΑΨΥ, απέλυσε στέλεχος (επιστημονικά υπεύθυνο) οικοτροφείου επειδή αντιτασσόταν στις άνωθεν ντιρεκτίβες των ιδιοκτητών της εταιρείας για ν΄ αρχίσουν την παρακράτηση (πριν καν ψηφιστεί σχετικός νόμος),
είναι πιθανό ότι η κουλτούρα και οι λογικές που διέπουν την διαχείριση, την λειτουργία, το επίπεδο των υπηρεσιών και την αντίληψη για την ‘αποστολή’ τους, στις περισσότερες από αυτές, να βρίσκονται πολύ ‘δεξιότερα’ της συγκεκριμένης απόφασης της υφυπουργού (δεν μιλάμε για άλλες πιθανές αποφάσεις στο προσεχές μέλλον, μιλάμε μόνο για την συγκεκριμένη, της ακύρωσης της παρακράτησης).
Αραγε, τα όποια ‘παρακρατηθέντα’ ποσά θα επιστραφούν; Θα υπάρξει ποτέ (αξιόπιστος) έλεγχος για το ποσό που ‘παρακρατήθηκε’ από τον κάθε ένοικο την τελευταία δεκαετία, για ποιο σκοπό και αν ποτέ τα ‘παρακρατηθέντα’ επεστράφησαν-και σε ποιο ποσοστό.
Κι΄ ακόμα: θα υπάρξει ποτέ ένα αξιόπιστο σύστημα διασφάλισης των όρων ότι το όποιο εισόδημα (σύνταξη κοκ) ή άλλο περιουσιακό στοιχείο του κάθε ενοίκου της όποιας δομής, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, θα είναι απολύτως στην αδιαμφισβήτητη διάθεση και κυριότητά του για την ικανοποίηση των προσωπικών αναγκών του, ο προσδιορισμός των οποίων θα γίνεται από τον ίδιο ή, σε μερικές περιπτώσεις, με την με κάθε τρόπο διασφαλισμένη ενεργό συμμετοχή του;
Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είναι γνωστά τα σχέδια, στα πλαίσια της γενικής μείωσης (σφαγής) των μισθών και των συντάξεων, για περικοπή, επίσης, των αναπηρικών συντάξεων και των επιδομάτων, τόσο του ύψους τους, όσο και του αριθμού των δικαιούχων, μέσω της αυστηροποίησης των κριτηρίων για την χορήγησή τους. Τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας που δικαιούνται αναπηρικής σύνταξης ή επιδόματος είναι πολύ πιθανό ότι θα δουν το γλίσχρο ποσό που εισπράττουν τώρα, να εξανεμίζεται ακόμα περισσότερο μέσω άλλης οδού, αυτής της γενικής περικοπής των συντάξεων - κάτι που θα περιλάβει όχι μόνο τους ενοίκους των στεγαστικών δομών, αλλά και όλους αυτούς, τους πολύ περισσότερους, που διαμένουν στο σπίτι τους. Ενώ πολλοί άλλοι μπορεί να δουν τόσο μειωμένα (ή και εξανεμισμένα) τα ποσοστά ‘αναπηρίας’ τους, που δεν θα δικαιούνται σύνταξης. Και τότε το ποσό που θα ‘εξοικονομηθεί’, κατά τους επαίοντες της τρόικας, «θ΄ αξίζει τον κόπο».
Η ακύρωση της παρακράτησης ας είναι μόνο η αρχή. Η συνέχεια πρέπει να στοχεύει στην κλιμάκωση μιας αντίστασης για την ανατροπή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, ως της απάντησης στην κρίση από τη μεριά και προς το συμφέρον των κρατούντων, εντός και εκτός - απάντηση που συνεπάγεται την κυριολεκτική εξόντωση των πολλών, μεταξύ αυτών και των ψυχικά πασχόντων.
27 Ιουλίου 2012
psyspirosi.gr