Στις 26 Νοεμβρίου 2012, διαβάζουμε σε δημοσίευμα ότι: «μετανάστρια καρκινοπαθής διακομίστηκε από το Νοσοκομείο «Μεταξά» για να υποβληθεί σε μια επείγουσα προεγχειρητική διάγνωση στην ορθοπεδική κλινική του Νοσοκομείου «Αγ. Ανάργυροι». Ενώ, οι συγγενείς κατέβαλαν όλο το ποσό των νοσηλίων της ασθενούς λόγω έλλειψης κοινωνικής ασφάλισης, ο Διοικητής του Νοσοκομείου, Δ. Μπαρτζώκας, κατήγγειλε την καρκινοπαθή στο Τμήμα Ασφάλεια της Κηφισιάς διότι δεν είχε νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα αυτής της απάνθρωπης πρωτοβουλίας ήταν η αστυνομική περιφρούρηση της ασθενούς κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της και η απέλαση της μετά την αποθεραπεία της».

Ο Δήμος Μπαρτζώκας είναι από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες στο βιοϊατρικό χώρο της Υγείας και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Υγείας. Ως οικονομολόγος της υγείας έχει συμμετάσχει αρκετές φορές στις επιτροπές κοστολογήσεων πολυάριθμων ιατρικών πράξεων του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (Δ/νση του Υπουργείου Υγείας) και έχει αξιολογήσει τη δημόσια παροχή φροντίδας με όρους κόστους-οφέλους. Έχει συμβάλλει ως συμμετέχων σε αυτές τις επιτροπές στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας αφού ήταν ένας από τους πιο πιστούς συνεργάτες του πρώην υπουργού Α. Λοβέρδου.

Αυτή η πρωτοβουλία του όμως για φρούρηση και πρόταση απέλασης της καρκινοπαθούς μετανάστριας χωρίς χαρτιά δεν μπορεί να αποκοπεί από το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή επιτελέστηκε και θεωρήθηκε «απαραίτητη». Ο ίδιος επικαλέστηκε τρεις εγκυκλίους πρώην υπουργών υγείας για τη «νομιμοποίηση» της ενέργειάς του: του Αλέκου Παπαδόπουλου το 2000, του Νικήτα Κακλαμάνη το 2005 και του Ανδρέα Λοβέρδου. Η πρώτη εγκύκλιος ανέφερε την υποχρέωση των νοσοκομείων να μην νοσηλεύουν αλλοδαπούς χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα και να τους καταγγέλλουν, η δεύτερη ανέφερε την υποχρέωση των νοσοκομείων να νοσηλεύουν αλλοδαπούς χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα και η τρίτη επισήμαινε την υποχρέωση των νοσοκομείων να νοσηλεύουν αλλοδαπούς χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα όταν και μόνο πρόκειται για επείγοντα περιστατικά και μέχρι να σταθεροποιηθεί η υγεία τους. Ακόμα κι αν η κάθε εγκύκλιος έχει διαφορετικό περιεχόμενο, ο Μπαρτζώκας προέβη σε μια σύνθεση των τριών για να αντιμετωπίσει την καρκινοπαθή μετανάστρια χωρίς χαρτιά ως «εγκληματία».

Αυτή η ενέργεια σύνθεσης και εφαρμογής τριών εγκυκλίων για τους/τις μετανάστες/μετανάστριες χωρίς χαρτιά επιτελείται σε μια εποχή που η κρίση αποτελεί την αφορμή και το εργαλείο για τη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν παροχής φροντίδας και ολοένα και περισσότεροι έλληνες/ελληνίδες και μετανάστες/μετανάστριες καρκινοπαθείς (με ή χωρίς χαρτιά) αποκλείονται από την ανακουφιστική ιατρική. Σε αυτό το αυταρχικό οικονομικοκεντρικό πλαίσιο, το ασθενές καρκινοπαθές σώμα αντιμετωπίζεται ως ένα σώμα «δαπανηρό» το οποίο «καταναλώνει» διαρκώς πολυάριθμες διαγνωστικές και θεραπευτικές ιατρικές πράξεις. Ενώ, η αυξημένη συμμετοχή σε αυτές, εκ μέρους των ασθενών/ασφαλισμένων, εννοιολογείται ως αυτονόητη και των ανασφάλιστων ως μονόδρομος.

Η κρίση όμως αποτελεί κυρίως το σημείο των απόλυτων διαχωρισμών ανάμεσα στο «ορθολογικό» και στο «μη ορθολογικό». Είναι το σημείο εκείνο που οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού στο πεδίο της υγείας -όπως ο Μπαρτζώκας- βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να επαναπροσδιορίσουν το «νόμιμο» σε σχέση με το «λαθραίο» και να επιβάλλουν μια νέα ηθική αντίληψη.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Μπαρτζώκας, ως οικονομολόγος της υγείας, επιβάλλει μια νέα ηθική μέσα στην οποία δεν χωράνε οι καρκινοπαθείς χωρίς χαρτιά. Είναι εκείνα τα σώματα τα οποία η βιοϊατρική στατιστική επιστημολογία των οικονομολόγων της υγείας δεν μπορεί να υπολογίσει στους στατιστικούς της πίνακες και στις οικονομικοκεντρικές μελέτες της διότι αυτά διαφεύγουν από τον κυβερνητικό έλεγχο και καταλήγουν να ετεροπροσδιορίζονται ως «λαθραία», δηλαδή μη εντοπίσιμα.

Κανένα πάσχον σώμα όμως δεν είναι «λαθραίο» άρα μη σεβαστό, μη υπολογίσιμο στην παροχή φροντίδας. Αντίθετα, κάθε πάσχον σώμα οφείλει να έχει την ισότιμη προσοχή και αντιμετώπιση πέρα από κάθε κοινωνικό διαχωρισμό «νόμιμου»- «παράνομου».

Ο πολεπίπεδος χώρος της βιοϊατρικής που αποτελείται από ένα δίκτυο ειδικών και μη οφείλει να καταγγείλει τέτοιες πρακτικές μισάνθρωπης απαξίωσης των ασθενών με ή χωρίς χαρτιά που πάσχουν. Διότι, αν σε αυτή την ιστορική στιγμή του ακραίου οικονομισμού, οι επαγγελματίες και μη στο πεδίο της υγείας δεν δράσουν άμεσα για τον περιορισμό αντίστοιχων καθημερινών συμβάντων τόσο η ανθρωπιστική ιατρική θα αποτελεί μια αντίφαση στους όρους και θα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μια ιατρικοδικαστική/αστυνομική ιατρική, η οποία θα αξιολογεί ποιος/ποια αξίζει θεραπευτική φροντίδα με φρουρά υπό την απειλή της απέλασης και ποιος/ποια όχι.